Γιατί γονατίζουμε τρεις φορές στον Εσπερινό της Πεντηκοστής – Οι ευχές της γονυκλισίας

 

«Θεέ μου…Είμαι πεσμένος… Σήκωσέ με. Ανάστησέ με. Σώσε με!…»

Κατά την «έσχατη» και «μεγάλη» και «σωτήρια» ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία μας αποκαλύφθηκε και προσκυνούμε και δοξάζουμε το μέγα μυστήριο της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και Αδιαιρέτου και Ασυγχύτου Τριάδας, του Ενός και Μοναδικού Θεού. του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, αμέσως μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία, τελούμε τον «Εσπερινό της Γονυκλισίας», κατά τον οποίο ψάλλουμε ύμνους αφιερωμένους κατ’ εξοχήν στο Πανάγιο Πνεύμα, το τρίτο Πρόσωπο της Τρισηλίου Θεότητας, που είναι «φως και ζωή και ζώσα πηγή νοερά. Πνεύμα σοφίας, Πνεύμα συνέσεως, αγαθόν, ευθές, νοερόν, ηγεμονεύον, καθαίρον τα πταίσματα, Θεός και θεοποιούν, πυρ εκ πυρός προϊόν, λαλούν, ενεργούν, διαιρούν τα χαρίσματα».

Αμέσως μετά την «Είσοδο» του Εσπερινού, κι αφού ψαλεί το «Φως ιλαρόν» και το πανηγυρικό Μέγα Προκείμενο «Τίς Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός, ο ποιών θαυμάσια μόνος!» σε ήχο βαρύ, μεγαλόπρεπο, αντάξιο του νοήματος και του μηνύματός του, ο Διάκονος μας καλεί, κλήρο και λαό, να γονατίσουμε και ν’ απευθύνουμε στο Θεό γονυπετείς λόγο ικεσίας: «Έτι και έτι, κλίναντες τα γόνατα, του Κυρίου δεηθώμεν».

Από τη λαμπροχαρμόσυνη αγία ημέρα του Πάσχα μέχρι και σήμερα, η γονυκλισία ήταν απαγορευμένη. Σύμφωνα με ...

Η γλώσσα του Αγίου Πνεύματος – Η Άθεη Γαλλίδα και ο Άγιος Πορφύριος

 

 Μια Γαλλίδα ιστορικός, άθεη και μηδενίστρια, επισκέφθηκε τον Γέροντα Πορφύριο στο Ησυχαστήριο του στο Μήλεσι Αττικής. Δεν προσδοκούσε να μάθει τίποτα σπουδαίο μια Καθηγήτρια Πανεπιστημίου από έναν Απόφοιτο Β΄ Δημοτικού, αλλά χάριν των φίλων της δέχτηκε να πάει.

Ο Γέροντας ζήτησε να συνομιλήσουν οι δυο τους χωρίς την παρουσία άλλων ή διερμηνέα, κάτι που προκάλεσε την απορία των φίλων της οι οποίοι ήξεραν ότι η Γαλλίδα δεν μιλούσε καθόλου Ελληνικά, αλλά ούτε και...

Περί των γλωσσών πυρός.Άγιος Νικόλαος Βελιμιροβιτς

Όταν ο Κύριος βαπτίσθηκε στον Ιορδάνη το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε εν είδει περιστεράς. Εμφανίσθηκε όχι για να προσθέσει κάτι στον Χριστό, αλλά συμβολικά, έτσι ώστε να δείξει αυτό που υπάρχει μέσα στον Χριστό: την ακακία, την καθαρότητα και την ταπεινότητα. Αυτό συμβολίζει το περιστέρι. Όταν οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν την πεντηκοστή ημέρα από την ημέρα της Ανάστασης, το Αγιο Πνεύμα εμφανίσθηκε με τη μορφή πύρινων γλωσσών. Εμφανίσθηκε ως πύρινη γλώσσα για να τους αφαιρέσει κάτι και να τους προσθέσει κάτι. Δηλαδή, να αφαιρέσει από αυτούς κάθε αμαρτία, κάθε αδυναμία, φόβο και ακαθαρσία της ψυχής και να τους δωρίσει τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά. Οι πύρινες γλώσσες επισημαίνουν συμβολικά αυτά τα τρία: τη δύναμη, το φως και τη ζεστασιά.

Γνωρίζεις ότι το πυρ είναι δυνατό, γνωρίζεις πως φωτίζει και ζεσταίνει. Αλλά όταν μιλάς για το Αγιο Πνεύμα πρόσεξε να μην σκέπτεσαι υλικά αλλά πνευματικά. Γίνεται λόγος λοιπόν, για την πνευματική δύναμη, για το πνευματικό φως και για την πνευματική ζεστασιά. Και αυτά είναι: η δυνατή θέληση, ο φωτισμένος νους και η ζέση της αγάπης. Μ΄αυτά τα τρία πνευματικά όπλα εξόπλισε το Αγιο Πνεύμα τους στρατιώτες του Χριστού για να...

Άγιος Παΐσιος: Πώς να καταστρέψεις το παιδί σου…

 Άγιος Παΐσιος: Πώς να καταστρέψεις το παιδί σου… – Η αδιάκριτη αγάπη αχρηστεύει τα παιδιά

Έχω προσέξει ότι τα σημερινά παιδιά, ιδίως αυτά που σπουδάζουν, παθαίνουν ζημιά από τα σπίτια τους. Ενώ είναι καλά παιδιά, αχρηστεύονται. Δεν σκέφτονται, έχουν μία αναισθησία. Τα χαραμίζουν, τα χαλούν οι γονείς.

 

Πώς να καταστρέψεις το παιδί σου…

Επειδή οι γονείς πέρασαν δύσκολα χρόνια, θέλουν τα παιδιά τους να μη στερηθούν εκείνο, να μη στερηθούν το άλλο. Δεν καλλιεργούν το φιλότιμο στα παιδιά, ώστε να χαίρονται όταν στερούνται. Φυσικά με καλό λογισμό το κάνουν.

Το να τα στερήσουν από κάτι, χωρίς τα παιδιά να το καταλαβαίνουν, είναι βάρβαρο. Αλλά να τα βοηθήσουν να αποκτήσουν μοναχική συνείδηση και μόνα τους να χαίρονται που στερούνται κάτι, αυτό είναι πολύ καλό. Τώρα με την καλοσύνη τους, με την αδιάκριτη καλοσύνη τους, τα αποβλακώνουν. Τα συνηθίζουν να τους τα πηγαίνουν όλα στο χέρι, ακόμη και το νερό, για να διαβάσουν και να μη χασομερήσουν, και τα αχρηστεύουν, και τα αγόρια και τα κορίτσια.

Έπειτα τα παιδιά, και όταν δεν διαβάζουν, τα θέλουν όλα στο χέρι. Και το κακό αρχίζει από τις μανάδες. «Εσύ, παιδί μου, να διαβάσεις. Εγώ θα σου φέρω και τις κάλτσες, θα σου πλύνω και τα πόδια. Πάρε το γλυκό, πάρε τον καφέ»! Και δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά πόσο κουρασμένη είναι η μάνα που ...

Ωφελούνται οι κεκοιμημένοι μας από τις προσευχές της Εκκλησίας;

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΑΙΜΙΛΙΑΝΟΣ ΣΙΜΩΝΟΠΕΤΡΙΤΗΣ

 

Μιά μέρα ένας ιερομόναχος διαβάζοντας πολλά ονόματα κουράστηκε και αναρωτήθηκε: Άραγε σώζονται αυτοί τους οποίους μνημονεύω; Νοιώθουν τίποτε; Άραγε ο ουρανὀς αντιλαμβάνεται ότι τώρα εγώ προσεύχομαι γι’ αυτούς που έφυγαν από την παρούσα γη; Βοηθούνται άραγε οι νεκροί;

 

Και την ώρα εκείνη, όπως ήταν κουρασμένος, στηρίχθηκε στο στασίδι του, έκλεισε λίγο τα μάτια του, και ανάμεσα σε ύπνο και ξύμνιο, σε μιά εγρήγορση του νου του αλλά και κόπωση της σάρκας, σηκώνει τα μάτια επάνω και βλέπει, βλέπει… Πω, πω,! Τι γίνεται εκεί; Πνεύματα κεκοιμημένων αναρίθμητα και μαζί με αυτά και οι άγιοι, μαζί και άγγελοι. Και μπροστά, μπροστά στον θρόνο του Χριστού η Υπεραγία Θεοτόκος με το ωραιότατο ένδυμά της, με το πρόσωπό της φωτεινό έδειχνε τα πνεύματα, κοιτούσε τον Χριστό, και του έλεγε: Υιέ μου και Θεέ μου, για όλους αυτούς εγώ μεσιτεύω. Δέξου τις φωνές της αγίας Εκκλησίας σου. Και ...

«Τα ονόματα που μνημονεύουμε τα παίρνει κάθε πρωί Άγγελος Κυρίου, διότι την ώρα που αρχίζει η προσκομιδή κατεβαίνουν Άγγελοι Κυρίου»

 Ο όσιος Ιάκωβος Τσαλίκης για τα μνημόσυνα

Τα Σαρανταλείτουργα – έλεγε ο Γέροντας Ιάκωβος – έχουν μεγάλη αξία για τις ψυχές των ανθρώπων. Για τους ζώντας και τους τεθνεώτας.

Άλλο (είναι) η προσευχή και άλλο η ελεημοσύνη. Και η ελεημοσύνη πιάνει (βοηθά) την ψυχή του ανθρώπου. Αλλά άλλο (είναι) το μνημόσυνο, η προσευχή. Διότι έτσι τα βρήκαμε. Έτσι είναι. Και από τους Αποστολικούς χρόνους. Αυτά, παιδιά μου, είναι εξ αμνημονεύτων χρόνων. Δεν μπορεί κάποιος να κόψη αυτά τα πράγματα.

Σηκωνόμαστε την νύχτα για να μνημονεύσωμε αυτά τα ονόματα. Έχομε χιλιάδες ονόματα, περίπου 20-30 χιλιάδες ονόματα. Είναι ευεργέται του Μοναστηριού, από πριν 38 χρόνια που ...

«Παιδί μου, αὐτός πού δέν κατακρίνει τόν ἀδελφό του, εἶναι σημεῖον σωσμένου ἀνθρώπου».

 

Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός δεν κατέκρινε την μοιχαλίδα, την πόρνη,ενώ εμείς κατακρίνουμε.

Εκείνος την σκέπασε, τη συγχώρησε, την ευλόγησε.

Εμείς όμως; Πόσον εύκολα βγαίνει από το στόμα μας μία κρίσις, μόλις βλέπουμε κάτι, χωρίς να το εξετάσουμε καθόλου.

Ένας άγιος άνθρωπος, ο Γέροντάς μου, μου έλεγε «Παιδί μου, αυτός που δεν κατακρίνει τον αδελφό του, είναι σημείον σωσμένου ανθρώπου».

Δηλαδή, το ότι δεν κατακρίνει είναι απόδειξις και ...

" - Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, και θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;" |Η συγκλονιστική αληθινή ιστορία της αβάπτιστης Μαρίας, που μαλακώνει κάθε καρδιά...

 Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΜΙΑΣ ΜΑΝΑΣ

« Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή.

Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα.

Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….

Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα.

Μεγάλος πόνος, που δίνει και τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου.

Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;

Στο κόμμα μου λένε:

Τα βλέπεις; Πού είναι ο Θεός;

Φυσικά το παιδί μας δεν ...

TΟ ΘΑΝΑΣΙΜΟΝ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΥΛΟΓΙΑΣ…

 «Είδα πολλούς ανθρώπους που σώθηκαν με την σιωπή

ενώ δεν ...

-Τι θα κάνεις Γέροντα, αν ακούσεις ότι κηρύχθηκε πόλεμος;

 -Τι θα κάνεις Γέροντα, 

αν ακούσεις ότι κηρύχθηκε πόλεμος;

- Θα ...

Οι λογισμοί μας και το θέλημα του Θεού, Γερόντισσα Φιλοθέη

 

Ο γέροντας Θαδδαίος ο Σέρβος, μιλώντας για τους λογισμούς, λέει: «Πώς θα συμβεί οι λογισμοί να είναι αγαθοί;» Και απαντά: «Όταν η καρδιά καθαρίσει». Αλλά η καρδιά είναι πάρα πολύ δύσκολο να καθαρίσει, επειδή ακριβώς δεν θέλουμε να καθαρίσει. Καθώς είμαστε μπλεγμένοι όλοι μέσα στα πάθη μας, στις αδυναμίες μας, μέσα στα στοιχειά μας που έχουν σωματοποιηθεί, τρόπον τινά, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει μέσα μας και για ποιο λόγο σκεπτόμαστε έτσι και γιατί μας έρχονται αυτοί οι λογισμοί. Νομίζουμε ότι είναι τυχαίοι και ότι προέρχονται όλοι από τον διάβολο, ενώ οι περισσότεροι είναι από την κακή μας εσωτερική διάθεση.

Για να γίνουμε πιο σαφείς: Αν κανείς έλθει σε παρεξήγηση με τον πλησίον του, επί παραδείγματι, και συνεχώς σκέπτεται γιατί ο άλλος τον πείραξε, γιατί τον ερέθισε, γιατί τον πρόσβαλε, τότε όλοι αυτοί οι λογισμοί του θα είναι λογισμοί κατακρίσεως, λογισμοί αρνητικοί, λογισμοί εκδικητικοί. Δεν μπορεί να ησυχάσει η ψυχή, δεν μπορεί να ειρηνεύσει. Αν όμως έχει μέσα του αγωνιστική διάθεση και επιθυμεί να συγχωρήσει τον αδελφό, την αδελφή, ταπεινά φρονώ ότι οι λογισμοί αυτοί θα αρχίσουν να μαλακώνουν, θα αρχίσουν να χαλαρώνουν. Δεν θα σφηνώσουν εκεί, να επαναλαμβάνουν συνέχεια: «Μα, γιατί μου το είπε; Και εγώ έκανα τόσα πολλά…», όπως συνήθως λέμε, «και εγώ θυσιάστηκα τόσο πολύ και να, τι εισπράττω τώρα!» κτλ. Δεν είναι τυχαίο που...

Ο τεμπέλης άνθρωπος και το σχέδιο του Θεού

 ~ Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένας τεμπέλης άνθρωπος. Πάντα αναζητούσε τον ευκολότερο τρόπο για να χορτάσει την πείνα του.

Μια μέρα, ενώ έψαχνε τι να φάει, είδε ένα περιβόλι με κατάφορτα τα δέντρα από τους καρπούς τους.

Κοίταξε τριγύρω του και δεν είδε κανέναν να το φυλάγει, οπότε αποφάσισε να μπει και να κλέψει μερικά φρούτα. Αλλά μόλις μπήκε μέσα κι άρχισε να σκαρφαλώνει σε μια μηλιά, τον είδε ο ιδιοκτήτης και έτρεξε να τον συλλάβει.

Ο τεμπέλης, όταν είδε τον αγρότη να έρχεται με μια μαγκούρα στο χέρι, φοβήθηκε και το ‘βαλε στα πόδια και έτρεξε να κρυφτεί στο κοντινό δάσος.

Αφού ξεθάρρεψε και ένιωσε ασφαλής άρχισε να εξερευνά το δάσος. Κάποια στιγμή είδε μια αλεπού κουλή. Είχε μόνο δύο πόδια, αλλά φαινόταν χαρούμενη κι ευτυχισμένη.

Ο τεμπέλης σκέφτηκε, πώς μπορεί αυτή η αλεπού να παραμένει ζωντανή σε...

Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Αρχ. Ἀχρίδος

 

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὴ μνήμη μίας πολὺ μικρῆς ὁμάδας μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν Του. Σήμερα παρουσιάζει μπροστά σου μόνο τριακόσιους δεκαοκτὼ γλυκεῖς, εὐώδεις καὶ ἀμάραντους καρπούς. Μιὰ μικρὴ ἀλλά ἐκλεκτὴ ὁμάδα. Αὐτοὶ εἶναι οἱ τριακόσιοι δεκαοκτὼ ἅγιοι πατέρες τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ποὺ συνῆλθε στὴ Νίκαια τὸ 325 μ. Χ., τὴν ἐποχὴ τοῦ αὐτοκράτορα Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου, γιὰ τὴν ὑπεράσπιση, ἀποσαφήνιση καὶ βεβαίωση τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης.

Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὴν Ἐκκλησία εἶχαν ἐμφανιστεῖ «λύκοι βαρεῖς» (Πράξ. κ' 29), πού φοροῦσαν ροῦχα ὅμοια μὲ τῶν ποιμένων. Αὐτοὶ εἶχαν ἔκλυτη ζωὴ καὶ γι' αὐτὸ δὲν μποροῦσαν νὰ βροῦν μέσα τους τόπο γιὰ τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι ἔπεσαν κι οἱ ἴδιοι, ἀλλά παρέσυραν καὶ τοὺς πιστοὺς σὲ πλάνες. Ἡ διδασκαλία τους ἦταν διαβρωτική, ὅπως κι ἡ ζωή τους. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα λοιπὸν σύναξε τοὺς ἁγίους αὐτοὺς τοῦ Θεοῦ σὲ μιὰ Σύνοδο, ὥστε νὰ φανοῦν οἱ ἀληθινοὶ διδάσκαλοι τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλανεμένους· νὰ φανεῖ ἡ δύναμη ἐκείνων πού ἀγωνίζονται γιὰ ...