Έπος του '40: Οι δέκα άγνωστες πτυχές που... λίγοι γνωρίζουν

Έπος του '40: Οι δέκα άγνωστες πτυχές που... λίγοι γνωρίζουν

Δέκα πράγματα που ίσως δεν ξέρετε για την 28η Οκτωβρίου:  
1: Όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος συνελήφθησαν αμέσως 1000 κατάσκοποι των Ιταλών τους οποίους γνώριζε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Το μεγαλύτερο δίκτυο το είχαν στην Πελοπόννησο.
2: Η εντολή που είχε ο στρατηγός Κατσιμήτρος  ήταν να πολεμήσει υποχωρώντας, αφήνοντας να καταληφθούν ακόμα και τα Γιάννενα. Ο αγώνας για την άμυνα θα δινόταν μέχρι εσχάτων στη Θεσσαλία-Αιτωλοακαρνανία. Ο στρατηγός Κατσιμήτρος θεώρησε την εντολή λανθασμένη και εξέδωσε εντολή για άμυνα μέχρι τελικής πτώσεως στα δυσπρόσιτα για τους Ιταλούς βουνά της Πίνδου.
3: Μια από τις επιτυχίες του Ιωάννη Μεταξά ήταν η μυστική επιστρατευση που έγινε πολύ πριν την 28η Οκτωβρίου. Σημαντικός αριθμός του στρατού είχε συγκεντρωθεί στα σύνορα με την Αλβανία, όπου έγιναν διακριτικά στρατιωτικές ασκήσεις και αναγνώριση εδάφους.
4: Ο  «μακαρονάς και δειλός Ιταλός» είναι ένας μύθος που γέννησε η σάτιρα της εποχής. Οι Ιταλοί πολέμησαν με επιμονή, σε αρκετές περιπτώσεις έδειξαν γενναιότητα και γι’ αυτό είχαν μεγάλες απώλειες.
5: Όταν έγινε γενική επιστράτευση, οι άνδρες είχαν 5 μέρες για να παρουσιαστούν. Σχεδόν όλοι παρουσιάστηκαν την πρώτη μέρα.
6: Ένα πλήθος από διάσημους και «παιδιά καλών οικογενειών» έβαλε μέσο για να πάρει μετάθεση στην πρώτη γραμμή του πυρός. Ανάμεσα τους οι ακαδημαϊκοί Αλέκος Λιδωρίκης, Σπύρος Μελάς. Οι Οδυσσέας Ελύτης, Νικηφόρος Βρεττάκος, Άγγελος Τερζάκης, Νίκος Καββαδίας, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Γεώργιος Ράλλης, Χαρίλαος Φλωράκης.
7: Ο Μεταξάς αν και φιλογερμανός είχε αποφασίσει ότι θα συνταχθεί με τη Βρετανία γιατί είχε διαγνώσει,ότι αυτόν τον πόλεμο ο άξονας θα τον χάσει και η Ελλάδα ως ναυτική χώρα έπρεπε να συνταχθεί με τη ναυτική δύναμη της εποχής.
8: Οι Ιταλοί κατάσκοποι έστελναν αναφορές στον Μουσολίνι ότι η Ελλάδα είναι ανέτοιμη για πόλεμο και θα είναι μια εύκολη νίκη. Ο Μουσολίνι προγραμμάτιζε να ...

Τι είπαν εχθροί και φίλοι για τους Έλληνες στο Β’ ΠΠ

Τι είπαν εχθροί και φίλοι για τους Έλληνες στο Β’ ΠΠ
Η ηρωική στάση και η τεράστια συμβολή των Ελλήνων στη νίκη κατά των δυνάμεων του άξονα, όπως αποτυπώνεται από τις δηλώσεις εχθρών και φίλων.
Χάριν της ιστορικής αλήθειας πρέπει να επιβεβαιώσω ότι μόνο οι Έλληνες, απ’ όλους τους αντιπάλους που μας αντιμετώπισαν, πολέμησαν με το μεγαλύτερο θάρρος και περισσότερο αψήφισαν το θάνατο.
Αδόλφος Χίτλερ
 
Η λέξη ηρωισμός φοβάμαι ότι δεν αποδίδει στο ελάχιστο τις πράξεις αυτοθυσίας των Ελλήνων, οι οποίες ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για τη νικηφόρα έκβαση της κοινής προσπάθειας των εθνών, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για την ανθρώπινη ελευθερία και την αξιοπρέπεια. Εάν δεν ήταν η ανδρεία των Ελλήνων και το θάρρος τους, η έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου θα ήταν ακοθόριστη.
Γουίνστον Τσώρτιλ
Μέχρι τώρα συνηθίζαμε να λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες.
Γουίνστον Τσώρτιλ
Όταν νικήσουμε, θα μπούμε στη Βουλγαρία ως τιμωροί, στη Γιουγκοσλαβια ως ελευθερωτές και στην Ελλάδα ως προσκυνητές ..
Ιωσήφ Στάλιν
 
Εάν οι Ρώσοι κατόρθωσαν να προβάλλουν αντίσταση στην είσοδο της Μόσχας για να σταματήσουν και να...

Βάσταζε, παιδί μου, τον σταυρόν σου.....( Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεϊτης )

Βάσταζε, παιδί μου, τον σταυρόν σου και γνώριζε ότι εις όσα πάσχομεν είναι γνώστης ο Θεός και ως Πατήρ γνήσιος προσπαθεί με κάθε τρόπον να μας μορφώση εντός μας, τον Ιησούν Χριστόν. 

Ο Θεός παιδεύει και πάλιν ιάται, ανεβάζει και κατεβάζει. Εις το θέλημα του Κυρίου τις δύναται αντιστήναι; Εάν θέλει ο Θεός να πάσχωμεν, άρα έχει κάποιον σωτήριον σκοπόν, τον οποίον ημείς οι γήϊνοι δεν δυνάμεθα προορατικώς να τον προϊδωμεν, ενώ η υπομονή και η μακροθυμία και το ταπεινόν της παραδοχής του πειρασμού, πάντοτε, ναι, πάντοτε, θα φέρη κατόπιν βεβαίαν ωφέλειαν. 

Βάσταζε, παιδί μου, τον σταυρόν σου και γνώριζε ότι εις όσα πάσχομεν είναι γνώστης ο Θεός και ως Πατήρ γνήσιος προσπαθεί με κάθε τρόπον να μας μορφώση εντός μας, τον Ιησούν Χριστόν. Θέλει να πάσχωμεν, διότι οίδεν, τι έχει ετοιμάσει δια τα πάσχοντα παιδιά Του εις τους ουρανούς. 

Εάν όμως δεν στείλη εις αυτά θλίψεις, θα αδικηθούν, διότι θα υστερηθούν τα ανεκλάλητα αγαθά του ουρανού. Όσον περισσότερον πάσχομεν, τόσον πιο ωραίος στέφανος της δόξης πλέκεται! 

Mη πιστεύης ποτέ ότι έχεις δαιμόνιον, μη σε πλανέση ποτέ κανένας τέτοιος λογισμός. Εις πολλούς μοναχούς συμβαίνουν τοιαύτα, όταν αρρωστήσουν, ούτως ο Θεός τα έκανε. Όταν ασθενή το σώμα, να ακολουθή σύμφωνα και η ψυχή, και όταν η ψυχή πάσχη και το σώμα να μαραίνεται και να σκυθρωπάζη. Σε εφθόνησεν ο πειρασμός, παιδί μου, αλλά ας κάμνωμεν υπομονήν, δι

«Ήμουν στον πόλεμο παπά», του είπα. «Νέα παιδιά πέθαιναν από τις σφαίρες και το κρύο...


Είμαστε Έλληνες και αν και χάνουμε συχνά το δρόμο μας, πάντα επιστρέφουμε σ’ αυτόν. Εσύ θα επιστρέψεις σ’ αυτόν. Οι μελλοντικές γενεές θα επιστρέψουν σ’ αυτόν. Θα έρθει η παρακμή, η απαξίωση. Όμως θα βρεθούν εκείνοι οι Έλληνες, που θα βάλουν τα πράγματα στη σειρά

Το ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 21 Σεπτεμβρίου του 1957 στην εφημερίδα της Άρτας «Ελεύθερος Λόγος» από τον Αρτινό Ιατρό Κωνσταντίνο Κοντογιάννη (1912-1979), χειρούργο και γενικό διευθυντή του Νοσοκομείου του Μονάχου την περίοδο 1954-1961.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Άρτα, δίπλα σ’ ανθρώπους φτωχούς αλλά έντιμους, που στερήθηκαν πολλά για να μου δώσουν μια καλύτερη ζωή.

Μεγαλώνοντας με ψωμί κι αλάτι, κόπιασαν για να έχει το μοναχοπαίδι τους μόρφωση και αξία στην κοινωνία. Ο πατέρας μου δούλευε για το μεροκάματο απ’ τα χαράματα ως το σούρουπο στον κάμπο της Άρτας, και τον θυμάμαι να γυρίζει στα σκοτάδια, τσακισμένος από την κούραση αλλά πάντα με το χαμόγελο, σαν να ήξερε ότι ο μόχθος ο δικός του ήταν η δικιά μου η λευτεριά.

Πηγαίναμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, εγώ αυτός και η μάνα μου. Όταν αυτή πέθανε, ο πατέρας μου συνέχισε να με πηγαίνει και να ακούμε την λειτουργία του παπα-Γιάννη, γιατί όπως μου έλεγε πάντα «ο Θεός έχει κοντά του τη μάνα σου, γιατί εμείς προσευχόμαστε κι ανάβουμε ένα κεράκι για την ψυχή της». Πάντα γελαστός, ακόμα και στα δύσκολα, μου έδινε κουράγιο για να προχωρήσω και να μορφωθώ. Με θυμάμαι πιο μεγάλο να ξενυχτάω στο φως το καντηλιού, ανάμεσα στα βιβλία, και το πρωί να πηγαίνω με τον πατέρα μου για δουλειά στα χωράφια.

Όταν πήγα στην Ιατρική Σχολή, ήξερα ότι τα χρώσταγα όλα στην οικογένειά μου. Ο πατέρας μου δε πρόλαβε να με δει γιατρό, πέθανε ένα χρόνο πριν τελειώσω τις σπουδές μου, αλλά ορκίστηκα να προσεύχομαι στο Θεό κάθε βράδυ, και γι αυτόν και για τη μάνα μου. Ο καιρός πέρασε και δεν ξαναγύρισα στην Άρτα, αλλά έμεινα στην Αθήνα που οι ευκαιρίες για τη δουλειά μου ήταν πιο πολλές. Έκανα περιουσία και παντρεύτηκα την Ευδοξία, κόρη ενός πλούσιου εμπόρου. Όμως ο Θεός δεν την είχε ευλογήσει με όλα τα δώρα του και παρ’ όλες τις προσπάθειες και τις προσευχές μας, δε καταφέραμε ποτέ να κάνουμε ένα γιο, που ήταν και η ευχή του πατέρα μου.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος με τον Μουσολίνι, με στρατολόγησαν για να προσφέρω τις γνώσεις μου στους πολεμιστές μας που αντιστεκόταν στον Ιταλό δικτάτορα και με έστειλαν για μια περίοδο σε μία μονάδα κοντά στο Δυρράχιο. Ένιωθα περήφανος στην αρχή, αλλά εκείνα τα πράγματα που αντίκρισαν τα μάτια μου με είχαν κάνει να χάσω τον ύπνο μου. Κάποιοι μου έλεγαν πως τα βράδια έκλαιγα αλλά δε θυμόμουν ποτέ τίποτα το πρωί.
Εκείνη την εποχή άρχισα να αμφιβάλλω για κείνες τις Κυριακές στην εκκλησία με τη μάνα και τον πατέρα μου. Όσο περνούσε ο καιρός, σταμάτησα να προσεύχομαι. Που ήταν ο Θεός να ακούσει τις κραυγές των ετοιμοθάνατων; Αν δεν άκουγε αυτούς, πως θα μπορούσε να ακούσει την προσευχή μου; Σταμάτησα να προσεύχομαι και για τη μάνα μου και τον πατέρα μου, παρ’ όλο που είχα ορκιστεί να μη το αμελήσω ποτέ. Άρχισα να ξεχνάω, και το μόνο που είχε μείνει από αυτούς ήταν το ρολόι που μου είχε δώσει ο πατέρας μου. Όταν κάποια στιγμή μου έσπασε κι αυτό, ήταν να σαν να είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος, γνωστικός και χωρίς τις πλάνες του Θεού.

Η γυναίκα μου πέθανε τον χειμώνα του 41 στην Αθήνα, μαζί με τόσους άλλους. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, δεν υπήρχε τίποτα που να κρατάει στην Ελλάδα, και έφυγα μετανάστης στη Γερμανία. Έκλαιγα όταν έφευγα. Πολεμούσα τόσα χρόνια τον Γερμανό και τώρα πήγαινα να δουλέψω γι αυτούς. Σκληροί άνθρωποι οι Γερμανοί, αγέλαστοι. Δεν ήθελαν ποτέ να κάνουν φίλους, ήθελαν μόνο τα χέρια μας. Όμως δούλεψα σκληρά και κέρδισα τον σεβασμό τους, και πρόκοψα. Έγινα γνωστός χειρούργος, και μετά διευθυντής σε μεγάλο νοσοκομείο στο Μόναχο. Δε ξαναπαντρεύτηκα ποτέ όμως. Μου έλειπε πάντα ο τόπος μου, οι άνθρωποι, πάντα πρόσχαροι και με φιλότιμο, έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Ο Γερμανός δεν ήξερε από τέτοια.

Κάποια στιγμή επέστρεψα στον τόπο μου για λίγες μέρες. Ήταν καλοκαίρι και τα πανυγήρια έδιναν και έπαιρναν σε όλα τα χωριά. Ένιωσα σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Μόνο το πατρικό μου ήταν σε κακά χάλια, διαλυμένο και ερημωμένο. Είχα κάνει περιουσία στην Γερμανία, τα λεφτά δε μου έλειπαν και ξόδεψα αρκετά για να το φτιάξω όπως το θυμόμουνα.

Μια μέρα περπατούσα μέσα στην πόλη και βρέθηκα μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Σαν να θυμήθηκα τις δύσκολες εποχές της νιότης μου, θέλησα να μπω μέσα, παρ’ όλο που δεν είχα την ανάγκη να προσευχηθώ. Ήμουν άπιστος πια. Προχώρησα και είδα κάποιον παπά να κάθεται όρθιος μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε και ήρθε προς το μέρος μου. Εγώ ένιωσα άβολα και θέλησα να φύγω αλλά ντράπηκα και δε το έκανα. Άρχισε να μου μιλάει.

– Ήρθες να προσευχηθείς; μου είπε.

Δεν ήξερα τι να του πω αλλά σαν να με ώθησε ο διάβολος, του απάντησα «Δε πιστεύω σ’ αυτά παπά».

Με κοίταξε και χαμογέλασε. «Όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού» μου είπε «και όλοι μας έχουμε τον Χριστό που μας καθοδηγεί».

– «Όχι εγώ», του απάντησα. «Εγώ ξέρω πως δεν υπάρχει Θεός». Βλασφημούσα μέσα στον Ιερό Χώρο σαν να με καθοδηγούσε μια διαβολική φωνή. Νόμισα πως ο παπάς θα με έδιωχνε αλλά αντί γι αυτό συνέχισε να χαμογελάει και να μου μιλάει.

– «Όμως βαφτίστηκες Χριστιανός. Γιατί Τον ξέχασες; Γιατί Τον απέρριψες»;

– «Ήμουν στον πόλεμο παπά», του είπα. «Νέα παιδιά πέθαιναν από τις σφαίρες και το κρύο. Προσεύχονταν στο Θεό κάθε μέρα, και γω μαζί τους, και ο Θεός δεν βοήθησε ποτέ, δεν απάντησε καν. Είμαι άνθρωπος σπουδαγμένος, και ξέρω πως αν κάτι δε το βλέπεις, σίγουρα δεν υπάρχει».

Ο παπάς μου αποκρίθηκε. «Αυτή τη στιγμή πως ζεις; Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει»;

Δεν ήξερα τι να του πω και συνέχισε. «Μερικές φορές τα πράγματα τα καθημερινά είναι τόσο σημαντικά, αλλά εμείς δε τους δίνουμε καμία σημασία. Η καρδιά σου χτυπάει, και αυτό είναι χάρη στον αέρα που αναπνέεις. Όπως είπες είσαι σπουδαγμένος άνθρωπος, και το ξέρεις».

Έμεινα άφωνος απ’ την απόκρισή του. Δε σταμάτησε εκεί: «Ο αέρας που αναπνέεις είναι η ζωή, όμως ποτέ δε τον βλέπεις, κι όμως ξέρεις πως είναι εκεί, για σένα και για όλους μας. Έτσι είναι κι ο Θεός μας, ζωοδόχος και άπειρος. Μας δίνει κουράγιο, μας περιτριγυρίζει σε κάθε μας στιγμή. Κι όπως τα βράδια, καθώς ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου μετά από μια κουραστική μέρα, μπορείς να ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς σου πιο καθαρά, έτσι είναι κι η προσευχή. Μπορείς να δεις και να ακούσεις, αρκεί να ξέρεις πως να ζητήσεις».

Σάστισα. Ξαφνικά ένιωσα πως όλα αυτά τα χρόνια μου μακριά από το Θεό με είχαν οδηγήσει μακριά από το μονοπάτι της αλήθειας Του. Ήθελα να δακρύσω αλλά συγκρατήθηκα γιατί εκείνη η αόρατη δύναμη με παρακινούσε να αντισταθώ.

– «Παπά, δε ξέρω αν είναι αυτά τα πράγματα όπως τα λες. Πάντα προσευχόμουν στο Θεό μας, κι μόνο δυσκολίες και κακά γνώρισα σ’ αυτή τη ζωή. Έφυγα στα ξένα, έζησα ανάμεσα σε κακούς και μοχθηρούς ανθρώπους, και ποτέ δεν ένιωσα την αγάπη Του».

– «Έτσι και ο Γιός Του», μου είπε. «Ήρθε στον κόσμο μας, έζησε ανάμεσα σε αμαρτωλούς και εξιλέωσε τον άνθρωπο με το Πάθος Του». Ανατρίχιασα στο άκουσμα των λόγων του και δεν είχα λέξεις να του πω. Όμως αυτός είχε πολλές ακόμη. «Ο Ρωμιός είναι καταδικασμένος να υποφέρει, γιατί τον φθονούν εκείνοι που ξέρουν πως δε μπορούν ποτέ να τον φτάσουν. Μας ξενίτεψαν για να μας καταστρέψουν και δε τα κατάφεραν. Θα το ξανακάνουν πάλι σε πολλά χρόνια από τώρα. Θα προσπαθήσουν να μας διαβάλλουν, να μας μολύνουν. Θα προσπαθήσουν να μας χωρίσουν, να βάλουν τον αδερφό εναντίον αδερφού ξανά. Αυτό θα προσπαθούν να το κάνουν για πολλά χρόνια ακόμα, και κάποια στιγμή σχεδόν θα το καταφέρουν».

Ξαφνιάστηκα με τα λόγια του. Μιλούσε σαν τους τρελούς του χωριού που βλέπουν το τέλος του κόσμου και τα πράγματα του μέλλοντος. Τα λόγια του άρχισαν να χάνουν την αξία τους.

-«Παπά, και συ που τα ξέρεις αυτά; Μη μου πεις πως στα είπε ο Θεός, γιατί ξέρω κι άλλους τέτοιους».

Μου χαμογέλασε και δεν απάντησε. «Η έλλειψη πίστης, στο Έθνος και στο Θεό είναι αυτό που θα μας οδηγήσει εκεί. Η έλλειψη της δικής σου πίστης και όλων αυτών που θα ακολουθήσουν. Όμως είμαστε Έλληνες και αν και χάνουμε συχνά το δρόμο μας, πάντα επιστρέφουμε σ’ αυτόν. Εσύ θα επιστρέψεις σ’ αυτόν. Οι μελλοντικές γενεές θα επιστρέψουν σ’ αυτόν. Θα έρθει η παρακμή, η απαξίωση.

Όμως θα βρεθούν εκείνοι οι Έλληνες, που θα βάλουν τα πράγματα στη σειρά. Έλληνες που δεν ξέχασαν ποτέ την Πατρίδα τους, την Σημαία τους, τη Σημαία του Ιησού Χριστού, αυτή που κυματίζει περήφανα στα χώματα τα ματωμένα από το αίμα αυτών που την προστάτεψαν. Αυτοί οι άνθρωποι θα χλευαστούν, θα κυνηγηθούν, θα φυλακιστούν. Όμως στο τέλος θα θριαμβεύσουν, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι η Ελλάδα μας, και ότι είναι Ελληνικό είναι καταδικασμένο να είναι αιώνιο».

Είχα συγκλονιστεί τόσο πολύ που δε μπόρεσα να κρατηθώ και βγήκα τρέχοντας από την εκκλησία. Ένιωσα τον καθαρό αέρα να χτυπάει στο πρόσωπό μου και άρχισα να ανακτώ τα λογικά μου. Έκανα να φύγω, αλλά τότε ένιωσα άσχημα για τον παπά. Τρελός ή όχι, ήταν ένας γέροντας και θα έπρεπε να τον χαιρετίσω τουλάχιστον πριν φύγω. Ξαναμπήκα στην εκκλησία, δεν ήταν κανένας εκεί, όμως ήμουν σίγουρος πως ο παπάς δεν είχε βγει.

Πλησίασα προς την Αγία Τράπεζα και είδα πάνω της κάτι να γυαλίζει. Πλησίασα και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ήταν το ρολόι του πατέρα μου, μόνο που δεν ήταν σπασμένο αλλά δούλευε όπως τότε που μου το είχε πρωτοδώσει. Κάθισα στο σκαλοπάτι του Ιερού και έκλαιγα για ώρες, προσευχόμενος στον Θεό να με συγχωρήσει για τις αμαρτίες μου.

Έφυγα ξανά για τη Γερμανία, αλλά πάντα με έτρωγε μέσα μου το σαράκι να πω την ιστορία. Λίγοι θα με πιστέψουν, και κινδυνεύω να γίνω το θέμα χλεύης όλων εκείνων που σαν εμένα κάποτε, απομακρύνθηκαν από το δρόμο Του. Όμως πιστεύω τα λόγια του παπά, όποιος κι αν ήταν αυτός. Πως θα έρθει η ώρα και η στιγμή που ο δρόμος του Θεού θα είναι πια φανερός σε όλους, όπως φανερώθηκε σε μένα εκείνη τη μέρα, τη σπουδαιότερη μέρα της ζωής μου.


http://agios-dimitrios.blogspot.gr/2016/02/blog-post_71.html
http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2017/10/blog-post_240.html#more

Θέλεις ευεργετήσεις κάποιον;

Θέλεις ευεργετήσεις κάποιον;

ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΩΦΡΟΝΙΑ. Ι.ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΑΣ ΑΚΡΑΤΑΣ

Θέλεις νά ἀγκαλιάσεις κάποιον καί δέν μπορεῖς;; Θέλεις νά τόν εὐεργετήσεις;; Δέν χρειάζεται νά κάνεις τίποτε ἄλλο.
Δέν χρειάζεται νά κάνεις μακρινά ταξίδια.
Κλεῖσε τον μέσα στήν καρδιά σου καί κάνε προσευχή γιαυτόν...
Θά ἀνοίξουν οἱ ...

Ιταλική πόλη αναζητά κατοίκους επί...πληρωμή! (φωτό)

Ιταλική πόλη αναζητά κατοίκους επί...πληρωμή! (φωτό)
Ο δήμαρχος στην πόλη Καντέλα, δίνει αμοιβή για να αυξηθεί ο πληθυσμός της πόλης, καθώς υπάρχει σημαντική μείωση των κατοίκων τα τελευταία χρόνια!
Ο Δήμαρχος της Καντέλα βρήκε έναν πρακτικό τρόπο να διαφημίσει την περιοχή του και να προσελκύσει νέους κατοίκους. Ο ΝίκολαΓκάτα, προσφέρει ένα ποσό έως και 2.000 ευρώ σε όποιον μετακομίσει στην πόλη του και αναφέρεται σε εξασφαλισμένη εργασία, καθώς η Καντέλα προσελκύει μεγάλο αριθμό τουριστών και επισκεπτών.
Τη δεκαετία του 1960, η Καντέλα ήταν γνωστή ως η «μικρή Νάπολη». Το 1990, ο πληθυσμός της ξεπερνούσε τις 8.000 κατοίκους. Τα χρόνια που ακολούθησαν ωστόσο, η κατάσταση άλλαξε, με συνέπεια σήμερα να ...

Πορεία διαμαρτυρίας στο Υπ. Παιδείας για τα νέα Θρησκευτικά (ΦΩΤΟ)

diamartyria 18
Για την Romfea.gr | Βαγγέλης Καρπαθάκης

Χιλιάδες ήταν αυτοί που συγκεντρώθηκαν και πραγματοποίησαν πορεία σήμερα, Δευτέρα 23 Οκτωβρίου 2017 το απόγευμα στις πέντε στο Μαρούσι με προορισμό το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Η πορεία που είχε τίτλο: «Όχι στα Νέα Θρησκευτικά» διοργανώθηκε από την Εστία Πατερικών Μελετών σε συνεργασία με την Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων, την Ενωμένη Ρωμιοσύνη, την Πανελλήνια Ένωση Φίλων Πολυτέκνων και του ΙΝΚΑ.
Αφορμή της συγκέντρωσης και της πορείας είναι η εναντίωση στο νέο μάθημα των Θρησκευτικών και την προώθηση του νέου βιβλίου σε όλα τα σχολεία της χώρας διότι τα νέα Θρησκευτικά είναι "Αντισυνταγματικά-Αντιπαιδαγωγικά και Αντορθόδοξα".
Να αναφερθεί ότι η συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε έξω από το Δημαρχείο του Αμαρουσίου όπου οι φορείς της διοργάνωσης είχαν την ευκαιρία να απευθύνουν σύντομο χαιρετισμό-κάλεσμα στους παρευρισκόμενους κληρικούς και λαϊκούς.
diamartyria 1Να τονίσουμε ότι στην συγκέντρωση παρευρέθηκαν χιλιάδες κόσμου όπου μεταξύ άλλων ήταν κληρικοί από την Ιερά Μητρόπολη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, μέλη των είκοσιδύο Ορθόδοξων Χριστιανικών Σωματείων της Θεσσαλονικής, Κληρικοί της Αθήνας από πολλές Μητροπόλεις, Μοναχοί και Μοναχές καθώς και εκπαιδευτικοί, θεολόγοι, Πολύτεκνοι, νέοι και νέες όπου διαδήλωσαν ειρηνικά με προορισμό το Υπουργείο Παιδείας όπου μέλη της Εστίας Πατερικών Μελετών παρέδωσαν ψήφισμα στην εφημερεύοντα αρμόδια επιτροπή.
Τέλος να σημειωθεί ότι ...

Θρησκευτικό πόλεμο κήρυξε στον Α.Τσίπρα η Μόσχα: «Είναι άθεος κι εγκληματεί ενώπιον Θεού κι ανθρώπων»!








Προσωπική επίθεση στον πρωθυπουργό Α.Τσίπρα για το νομοσχέδιο αλλαγής φύλου από την ηλικία των 15 ετών, εξαπέλυσε το Πατριαρχείο Mόσχας, μέσω του εκπροσώπου του Πατριάρχη Κύριλλου για θέματα εξωτερικής πολιτικής, Μητροπολίτη Ιλαρίωνα, σε συνέντευξη που παραχώρησε ο τελευταίος στην ρωσική κρατική τηλεόραση στο κανάλι Россия 24.
Συγκεκριμένα χαρακτηρίζεται από τον Μητροπολίτη Ιλαρίωνα ο πρωθυπουργός ως «άτομο με αθεϊστική ατζέντα»  και το νομοσχέδιο «φυλομετάβασης» ως «Έγκλημα ενώπιον θεού και ανθρώπων».
Για όποιον γνωρίζει την σχέση Κρεμλίνου-Πατριαρχείου, όταν μιλά ο Ιλαρίωνας είναι σα να μιλά ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου, Ν.Πεσκόφ, δηλαδή ο ίδιος ο Β.Πούτιν.
Το άβατο του Πατριαρχείου, άλλωστε, φυλάσσεται από την προεδρική φρουρά, αν αυτό λέει κάτι για τις σχέσεις Κρεμλίνου-Παριαρχείου.
Κατ'αυτό τον τρόπο ξεκινά μια ιδιότυπη πολεμική από την Μόσχα κατά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΑ-ΑΝΕΛ, με πρώτο κτύπημα στο «μαλακό υπογάστριο» της κυβέρνησης, δηλαδή τις σχέσεις με την Ορθοδοξία, την θρησκεία γενικότερα και ειδικότερα με την χριστιανική ηθική.
Kαι ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι ο Β.Πούτιν δεν...

Πώς ηρεμείς ένα θυμωμένο παιδί; Οι οχτώ φράσεις που θα σε βοηθήσουν


Το σκηνικό είναι γνωστό σε όλους μας. Και το ερώτημα συνήθως είναι πώς μπορούμε να το ηρεμήσουμε. Το σίγουρο είναι ότι οι δικές μας φωνές έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα καθώς το εξαγριώνουν περισσότερο.

Επομένως τι κάνουμε; Αρκεί από την πλευρά μας να του πούμε « ηρέμησε, όλα θα πάνε καλά», τη στιγμή που είναι πεπεισμένο ότι όλος ο κόσμος στρέφεται εναντίον του και ότι σίγουρα ΔΕΝ θα είναι εντάξει; Αν αναρωτιέστε τι μπορείτε να πείτε σε ένα θυμωμένο παιδί για να ηρεμήσει, δοκιμάστε μια από τις παρακάτω φράσεις:

1.«Σ’αγαπώ»
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπενθυμίζετε στο θυμωμένο παιδί σας ότι το αγαπάτε ακόμα. Ό,τι κι αν πει, σίγουρα θα συνεχίσετε να το αγαπάτε. Το επαναλαμβάνουμε με ήρεμο τρόπο κι όσο συχνά χρειάζεται ώστε να το ακούσει το παιδί.

2. «Βλέπω ότι είστε αναστατωμένος»
Αφήνοντας το παιδί να γνωρίζει ότι μπορείτε να κατανοήσετε το θυμό του, το βοηθάτε να αποδεχτεί με περισσότερη ευκολία αυτό που συμβαίνει στο σώμα του όταν θυμώνει.

3. «Είναι εντάξει να είσαι θυμωμένος»
Αποδεχτείτε τα συναισθήματά του. Ακόμα και αν δεν τα κατανοείται τη δεδομένη στιγμή. Πρέπει να...

Ξέρεις που να ρίξεις το λάδι μετά από το μαγείρεμα στο σπίτι; – Δεν πάει το μυαλό σου…

Ξέρεις που να ρίξεις το λάδι μετά από το μαγείρεμα στο σπίτι;
Ίσως ναι, αλλά πάντα είναι καλό να διαδίδουμε τέτοιου είδους πληροφορίες:
Ακόμη και όταν δεν τηγανίζουμε πολύ, όταν το κάνουμε, ρίχνουμε συνήθως το χρησιμοποιημένο λάδι στο νεροχύτη της κουζίνας, αλήθεια; Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να κάνουμε.
Γιατί το κάνουμε; Γιατί πολύ απλά δεν ....

Ανατριχιαστικό: Οι οπαδοί της Νάπολι φωνάζουν μέσα στο γήπεδο ότι είναι Έλληνες!


Δεν χάσατε τα ιδανικά και τις αξίες σας,ο Ελληνισμός δονήτε ακόμη στο κύτταρο σας...και προπάντων δεν αλλοιωθήκατε από τις σύγχρονη σαπίλα των γηπέδων της πολιτικής ορθότητας

Οι πιο μάχιμοι της Ευρώπης αδέλφια Έλληνες Ναπολιτάνοι...
Λίγο πριν την έναρξη του τελικού Κυπέλλου Ιταλίας Νάπολι-Γιουβέντους, τον Μάιο του 2012, οι οπαδοί της Νάπολι, αποδοκίμασαν κατά χιλιάδες, με έντονα σφυρίγματα και φωνές τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας, φωνάζοντας ταυτόχρονα το με υπερηφάνεια το σύνθημα "NOI SIAMO PARTENOPEI" που σημαίνει "ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΘΕΝΟΠΗ", δηλαδή ΕΛΛΗΝΕΣ.

Στην ελληνική μυθολογία ο Παρθενοπαίος ήταν...

Πλησιάζει η τελευταία στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία «ουκ έστιν ο μνημονεύων σου», και ακόμη δεν ανεκάλυψα ότι ζω χωρίς Θεόν


Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια.
Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.

Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.

Είναι λοιπόν δυνατόν ο άνθρωπος να χαίρεται, να έχει χίλιες δύο ικανοποιήσεις, επιθυμίες ή ενέργειες, να ...είναι ή να φαίνεται χαρούμενος, αλλά η χαρά του να είναι ψευδής, αν δεν υπάρχει ο οίνος των δακρύων. Μόνον τα δάκρυα δίνουν την αληθινή μέθη. Αλλά και όσα δάκρυα δεν χαρίζουν την μέθη, την χαρά, την ευτυχία, είναι ψευδή, εγωπαθή, μειονεκτικά, αρρωστημένα, δαιμονιώδη, δεν είναι πνευματικά. Τα δάκρυα δεν έχουν αυτά καθ’ εαυτά σημασία. Η σημασία τους έγκειται στην μέθη την οποία προκαλούν, η δε μέθη ελέγχεται για το γνήσιό της από το αν προέρχεται από τον αληθινό οίνο. Γι’ αυτό ο αββάς Ησαΐας λέγει, έως πότε θα έχω χαρές χωρίς δάκρυ μετανοίας; Και έως πότε τα μάτια μου θα βγάζουν δάκρυα, χωρίς να έχω μεθύσι, χωρίς να είμαι χαρούμενος;

Πόσες φορές εμείς μετανοούμε και δεν έχουμε χαρά! Είναι βέβαιο τότε ότι θα ξαναπέσουμε. Πόσες φορές εξομολογούμεθα και δεν πυρπολείται και δεν μεθάει η καρδιά μας! Προφανώς, είναι ψεύτικος αυτός ο οίνος. Πόσες φορές πιστεύουμε ότι βρήκαμε την αλήθεια ή την χαρά, αλλά δεν έχουμε τον οίνο, το δάκρυ το πνευματικό! Έως πότε λοιπόν θα είναι ψεύτικη η χαρά μου, η λύπη μου, ψεύτικες οι μετάνοιές μου, όλες οι προσφορές μου και οι θυσίες μου για τον Θεό; Εώς πότε θα αμελώ και θα ζω αυτή την ψευδότητα;

Έχω μεθύσι, αλλά δεν έχω οίνο, δεν έχω δάκρυ, διότι η σκληρότητα της καρδιάς μου, που επαχύνθη, που ελιπάνθη, εξήρανε τους οφθαλμούς μου. Από την καρδιά βγαίνουν όλα. Όταν είναι σκληρή η καρδιά, τί να βγάλουν τα μάτια;

Είναι η περιπέτεια της ζωής μας, λόγω των ποικίλων φροντίδων και ενδιαφερόντων μας. Κάθε φορά δηλαδή κάτι μας απασχολεί, κάτι γυαλίζει στα μάτια μας ως επιθυμία. Σήμερα με απασχολεί να πετύχω αυτό, αύριο να διαμορφώσω το μοναστήρι μου κατά τον καλύτερο τρόπο. Κάθε φορά κάτι σαν σαράκι τρώει και σκληραίνει την ρίζα της καρδιάς μου και εν συνεχεία της κεφαλής μου και με αχρηστεύει.

Ο περισπασμός της διανοίας και της καρδιάς είναι η οριστική αχρήστευσις του ανθρώπου. Η φροντίδα, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, οδηγεί σε αδιέξοδα. Επιθυμώ και δεν έχω. Επιθυμώντας και μη έχοντας, ή επιδιώκω περισσότερο την πραγματοποίηση τους, ή αναζητώ άλλους ορίζοντες, για να μπορώ να έχω δικό μου μεθύσι, δική μου χαρά. Έτσι, περιπίπτω σε έναν περισπασμό της καρδιάς, ζω από εδώ και από εκεί, ζω παντού, δεν ζω όμως την δική μου ύπαρξη. Το αποτέλεσμα αυτών των ποικίλων απασχολήσεων και περισπασμών είναι να ξεχνάω τα πάντα. Ξεχνάω ότι δεν έχω οίνο, ξεχνάω την λήθη που γεννιέται μέσα μου.

Τί σημαίνει λήθη; Έχω, λόγου χάριν, λήθη του τάδε προσώπου, σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι ανύπαρκτο για μένα. Επομένως όταν ο αββάς Ησαΐας λέγει «ο περισπασμός της καρδιάς μου εποίησέ μοι λήθην» σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της λήθης είναι μέσα μου, εγώ είμαι ο τόπος της απουσίας του Θεού. Οι φροντίδες μου και οι επιθυμίες μου με τα οποία ζω, μου απομακρύνουν τον Θεόν· γίνομαι ως άθεος εν τω κόσμο.

«Έως την ώρα του σκότους». Επειδή έχω μεθύσια, ζω νομίζοντας ότι έχω Θεόν, μέχρι την ώρα που θα γλιστρήσω μέσα στο σκοτάδι. Πλησιάζει η τελευταία στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία «ουκ έστιν ο μνημονεύων σου», και ακόμη δεν ανεκάλυψα ότι ζω χωρίς Θεόν.


 http://www.orthodoxia.online
http://ahdoni.blogspot.gr/