Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος;

Στην αρχή της πνευματικής σου προσπάθειας ήρθε η Χάρις του Θεού και σε επισκίασε. Όλα γινόταν με χαρά και εύκολα. Είχες μέσα σου χαρά, αισθανόσουν τον Χριστό στην προσευχή σου, στην ανάσα σου, στην ζωή σου. Τώρα νιώθεις ότι Τον έχεις χάσει. Απογοητεύεσαι. Στις δυσκολίες, στους πειρασμούς και στις δοκιμασίες της ζωής σου νιώθεις μόνη σου. Ψάχνεις τον Θεό μα δεν Τον βρίσκεις. Αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένη. 

Εκκλησιάζεσαι, μελετάς τον Λόγο του Θεού, εξομολογήσε τακτικά, όμως ο Θεός είναι απών. Πού είναι ο Χριστός; Πού πήγε η Χάρις του; Τι έκανα λάθος; Τι κάνω λάθος; Αυτά και άλλα πολλά μου έγραψες. Αυτό που βιώνεις το έχουν περιγράψει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας μας από την δική τους πείρα. 

Το αίσθημα αυτό της εγκατάλειψης του Θεού είναι ένα γεγονός το οποίο στιγματίζει την πνευματική προσπάθειά μας λόγο του ναρκισσισμού μας. Σκέψου ότι μόνο που νιώθεις αδικημένη, εγκαταλελειμμένη είναι δείγμα του εγωισμού. Δεν μπορείς να αποδεχτείς ότι έκανες κάτι λάθος. Περιμένεις την αναταπόδωση ως ένα μισθωτός. Θέλεις τον Χριστό, λες· όμως ουσιαστικά προσδοκείς κάτι από τον Χριστό. Αντιδράς και απογοητεύεσαι διότι δεν μπορείς να δεχθείς ότι χρειάζεται τόσος κόπος και πόνος, τόση αυταπάρνηση και υπομονή σ’αυτήν την ζωή.

Σπάνια κάποιος μπορεί να κρατήσει την δωρεάν Χάρη του Θεού που εμφανίζεται στην αρχή της πνευματικής του προσπάθεια χωρίς να την απωλέσει. Μόνο ο πραγματικά ταπεινός. Αυτός που ζει ως έσχατος κατ’ επίγνωσιν και κατ’επιλογήν μένει χαριτωμένος.Όπως σημειώνει ο μακαριστός γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ: “Σχεδόν όλοι μας πέφτουμε στην παγίδα να πλησιάζουμε τον Θεό ατομικά-νοητικά, αφήνοντας την υπόλοιπη δημιουργία στο περιθώριο”. Εδώ έγκειται ο ναρκισσισμός μας. Βλέπουμε τον εαυτό μας και τον Χριστό και τίποτα πέρα από αυτό. Γι’αυτό και ενώ στην αρχή ο Χριστός μας γλυκαίνει με την Χάρη του, μετά αποτραβιέται για να ταπεινωθούμε, για να μην νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι σπουδαίοι από μόνοι μας. 

Στην αρχή όλα τα πνευματικά ήταν εύκολα, τώρα όμως χρειάζεται κόπος, προσπάθεια μεγάλη. Η ενθύμηση του πρώτου καιρού -της γλυκάδος της Χάριτος- υπάρχει μέσα στην καρδιά μας ώστε να μην απογοητευόμαστε αλλά να ελπίζουμε. Μέσα από την θεοεγκατάλειψη οι Άγιοι συνειδητοποίησαν την Πατρότητα του Θεού. Ο Θεός γνωρίζει ότι ο...

ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟ ΘΕΟ;;!

 ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΟ ΘΕΟ;;!  

    Ένας γέρος μοναχός, αφού δίδαξε στους μαθητές του τα μυστικά της πίστης για πολλά χρόνια, τους έστειλε στον κόσμο για να μοιραστούν όσα είχαν μάθει.

    Μετά από δέκα χρόνια αποστολής μεταξύ των ανθρώπων, τρεις από τους μαθητές επέστρεψαν για να επισκεφτούν τον πνευματικό τους πατέρα.  Τα τελευταία χρόνια ζούσε στο κρεβάτι λόγω πάθησης του ποδιού.

    Όλοι άρχισαν να αφηγούνται τι είχαν κάνει τα τελευταία δέκα χρόνια:

 «Εγώ», είπε με ικανοποίηση ο πρώτος, «έγραψα δέκα βιβλία και τα πούλησα σε πολλά αντίτυπα.

 «Γέμισες λοιπόν τον κόσμο χαρτί», είπε ο γέρος.

 «Εγώ»,  εξίσου ευχαριστημένος με τον εαυτό του, «έκανα πολλά...

Θα υπάρχουν και αυτές οι μέρες…

 Θα υπάρχουν και αυτές οι μέρες…Μέρες που δε θα μπορείς να πάρεις τα πόδια σου από τη κούραση.Μέρες, που από το πρωί ένας κόμπος θα ανεβαίνει στο λαιμό σου.Μέρες που το πλάκωμα στο στήθος, θα σε ενοχλεί σε κάθε ανάσα σου.Μέρες που θα νιώθεις ανεπαρκής. Ανεπαρκής σε όλα σου. Ανεπαρκής σαν μάνα. Σαν πατέρας. Στο σπίτι. Στη δουλειά. Παντού.Μέρες, που...

Θέλω να με φωνάζετε...

Έχουμε μια προσωπική μαρτυρία, της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας, μοναχής, από την Πορταριά του Βόλου, που την διηγείτο τακτικά. Την άκουσα και γω, προσωπικά, παρουσία και άλλων χριστιανών.

Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά.


Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.

Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».

«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».

«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».

Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε...

Μια αληθινή συγκλονιστική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία

 Μια αληθινή συγκλονιστική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία, που συνέβη πριν λίγα χρόνια!

Συνάδελφός μου στὸ γραφεῖο, μὲ ποντιακὴ καταγωγὴ καὶ καρδιά, μοῦ διηγήθηκε ὅτι κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ’90 παρακολουθοῦσε ἀργὰ τὸ βράδυ κρατικὸ κανάλι.

Παρουσιαζόταν ἕνα ντοκιμαντὲρ γιὰ τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ διάφοροι ἄνθρωποι κατέθεταν τὶς μαρτυρίες τους. Κάποια στιγμὴ μίλησε ἕνας γηραιὸς κύριος ποντιακῆς καταγωγῆς μὲ κατάλευκα μαλλιά.

Ἦταν καθηγητὴς πανεπιστημίου. Αὐτός, μὲ πολὺ συγκίνηση, εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ἀρκετὰ χρόνια πρίν, ὅταν ἤμουν πενηντάρης, μιλοῦσα μὲ μιὰ θεία μου ποὺ ἦταν γιαγιὰ πιά.

Μοῦ μιλοῦσε μὲ μεγάλο παράπονο γιὰ τὴν πατρίδα μας, τὸν Πόντο, καὶ γιὰ τοὺς προγόνους μας.

Πάνω στὴν κουβέντα τῆς εἶπα πὼς σύντομα θὰ ἔκανα ταξίδι – προσκύνημα στὸν Πόντο.

Κρεμάστηκε πάνω μου καὶ...