Ομιλία εις την τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα – Κυριακή της Σαμαρείτιδος (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 (Ευαγγέλιο: Ιωάν. δ’ 5-42)

Ανθρωπε! Αν εξακολουθείς να πιστεύεις πως η σω­ματική τροφή και το ποτό είναι ικανά να θρέψουν και να ξεδιψάσουν την ψυχή σου, θα βρεθείς στο επίπεδο όπου βρίσκονται τα οικόσιτα ζώα και τα άγρια κτήνη. Αν κατόρθωσες να ξεπεράσεις το επίπεδο αυτό κι ελπί­ζεις πως η ψυχή σου μπορεί να τραφεί και ν’ αναζωο­γονηθεί από την ανθρώπινη σοφία και το εγκόσμιο κάλ­λος, τότε θα βρεθείς στο επίπεδο εκείνων που έχουν απο­κτήσει ημι-εμπειρία, ημι-ανάπτυξη. Η πρώτη σκέψη είναι ανόητη, η δεύτερη (η ελπίδα) είναι στείρα. Στο δεύτερο αυτό επίπεδο ακούς τα βογγητά και τις κραυ­γές του διψασμένου κόσμου και νομίζεις πως είναι τρα­γούδια κι ευωχίες, μια προσπάθεια να ξεδιψάσει κανείς με τη δίψα των άλλων. Αν ξεπέρασες το επίπεδο αυτό κι ένιωσες μια ανέκφραστη δίψα, που καμιά πηγή στον κόσμο δε θα μπορούσε να τη σβήσει – που δε θα μπο­ρούσε ούτε κι ολόκληρος ωκεανός να τη σβήσει – τότε έχεις αποκτήσει πραγματική εμπειρία, είσαι άνθρωπος αληθινός. Μόνο όταν βρεθείς στο επίπεδο αυτό της ακό­ρεστης πνευματικής δίψας, της δίψας εκείνης που ένιω­σε κι ο Δαβίδ, θα ...

Η αυθεντική καταγωγή του τέρατος της πολιτικής

  

Μέσα σε λίγες αράδες ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (η επέτειος του θανάτου του οποίου είναι σήμερα), περιγράφει ακριβώς την καταγωγή της
πολιτικής. Στο μυθιστόρημά του «Οι έμποροι των εθνών», ο Σκιαθίτης «Άγιος των ελληνικών γραμμάτων» δίνει τη διαδρομή που ακολουθεί η γέννηση του «τέρατος», με τρόπο ιδιαίτερα εμφατικό.

Η αργία εγέννησε την πενίαν.
Η πενία έτεκεν...

ΡΩΤΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ:

«Τι είναι αυτό που σας εκπλήσσει περισσότερο στους ανθρώπους;»

ΚΑΙ  Ο ΘΕΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕ…

• Ότι με το να αγχώνονται για το μέλλον τους, λησμονούν το παρόν τους, κι έτσι δεν ζουν ούτε στο μέλλον ούτε στον παρόν.
• Ότι ζουν σαν να μην πρόκειται να πεθάνουν ποτέ, και πεθαίνουν σαν να μην έχουν ζήσει καθόλου…
• Ότι βιάζονται να αποβάλουν την παιδικότητά τους: Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα και ύστερα παρακαλούν να ξαναγίνουν παιδιά.
• Ότι χάνουν την υγεία τους προσπαθώντας να βγάλουν λεφτά,  κι ύστερα χάνουν τα λεφτά για να ξαναβρούν την υγειά τους.

Ο Θεός πήρε το χέρι μου στο δικό του, μείναμε για... λίγο σιωπηλοί και μετά ρώτησα…
«Σαν γονιός, ποια είναι τα μαθήματα ζωής που θα θέλατε να μάθουν τα παιδιά σας;»
Ο Θεός απάντησε χαμογελώντας:

• Να μάθουν ότι δεν μπορούν να αναγκάσουν τους άλλους να τους αγαπήσουν. Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να γίνουν άξιοι να αγαπηθούν.
• Να μάθουν ότι δεν μετράνε περισσότερο τα πράγματα που έχουμε στη ζωή μας, αλλά οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας.
• Να μάθουν ότι δεν ωφελεί να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους.
• Να μάθουν ότι πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει τα περισσότερα, αλλά αυτός που χρειάζεται τα λιγότερα.
• Να μάθουν ότι μέσα σε ελάχιστες στιγμές μπορείς ν’ ανοίξεις στον άλλο πληγές που μετά παίρνει χρόνια πολλά να τις γιατρέψεις.
• Να μάθουν τη συγχώρεση συγχωρώντας.
• Να μάθουν πως υπάρχουν άνθρωποι που τους αγαπούν πραγματικά, που όμως δεν ξέρουν πώς να δείξουν ή να εκφράσουν τα αισθήματά τους.
• Να μάθουν ότι τα χρήματα μπορούν να αγοράσουν τα πάντα …
• ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!!
• Να μάθουν ότι δύο άνθρωποι μπορεί να κοιτούν το ίδιο πράγμα και να βλέπουν δύο διαφορετικά πράγματα.
• Να μάθουν ότι δεν φτάνει πάντα να σε συγχωρούν οι άλλοι – πρέπει να μπορείς να συγχωρήσεις κι ο ίδιος τον εαυτό σου.  Και να μάθουν ότι για τα παιδιά μου εγώ θα είμαι πάντα εδώ.

 http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1399871844.html

Νηστεία, Βολταῖρος καὶ Εὐγένιος Βούλγαρης

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἀθανασίου Ἀβραμίδη,

καρδιολόγου, καθηγ. Παθολογίας Πανεπ. Ἀθηνῶν
«Η ΝΗΣΤΕΙΑ, Η ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ»
ἐκδ. «ΤΗΝΟΣ» 
Ὁ Aὐτοκράτορας τῆς Πρωσσίας Φρειδερίκος ὁ B΄, ὁ ἐπιλεγόμενος Mέγας (1712-1786) λογοτέχνης καί ποιητής μέ πνευματικά ἐνδιαφέροντα, πολύ εὐχαριστεῖτο νά συζητᾶ πνευματικά θέματα μέ τόν σοφό Διάκονο, τότε, Eὐγένιο Bούλγαρη (1716-1806) ―σχολάρχη μετέπειτα τῆς Ἀθωνιάδος Σχολῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καθηγητή τῆς Πατριαρχικῆς Ἀκαδημίας Kων/πόλεως, Ἀρχιεπίσκοπο Σλαβενίου καί Xερσῶνος Pωσίας ἀργότερα καί φημισμένο Διδάσκαλο τοῦ Γένους― ὁ ὁποῖος τήν ἐποχή ἐκείνη σπούδαζε στή χώρα τοῦ Aὐτοκράτορος αὐτοῦ.Συχνός συνδαιτυμόνας στό αὐτοκρατορικό τραπέζι ἦταν ὁ διανοητής καί φιλόσοφος Bολταῖρος (1694-1778) διάσημος συγγραφέας, ἄπιστος καί σκωπτικός, εἴ­ρων εἰς βάρος τῆς πίστεως σέ Θεό καί πολέμιος τῆς μεταφυσικῆς, τήν ὁποία θεωροῦσε ὡς τήν «πηγή δυστυχίας τῆς ἀνθρωπότητος». Aὐτός ἐν ὀλίγοις ἦταν ὁ πολύς Bολταῖρος.
. Bλέποντας λοιπόν ὁ Bολταῖρος τόν σεμνό Διάκονο Eὐγένιο Bούλγαρη νά ἀποφεύγει πλῆθος ἀπό τά πλούσια φαγητά μέ τά ὁποῖα συνήθως ἦταν φορτωμένο...

Μια αληθινή συγκλονιστική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία

 Μια αληθινή συγκλονιστική και ιδιαίτερα συγκινητική ιστορία, που συνέβη πριν λίγα χρόνια!

Συνάδελφός μου στὸ γραφεῖο, μὲ ποντιακὴ καταγωγὴ καὶ καρδιά, μοῦ διηγήθηκε ὅτι κατὰ τὴ δεκαετία τοῦ ’90 παρακολουθοῦσε ἀργὰ τὸ βράδυ κρατικὸ κανάλι.

Παρουσιαζόταν ἕνα ντοκιμαντὲρ γιὰ τὴ γενοκτονία τῶν Ποντίων καὶ μὲ αὐτὴν τὴν ἀφορμὴ διάφοροι ἄνθρωποι κατέθεταν τὶς μαρτυρίες τους. Κάποια στιγμὴ μίλησε ἕνας γηραιὸς κύριος ποντιακῆς καταγωγῆς μὲ κατάλευκα μαλλιά.

Ἦταν καθηγητὴς πανεπιστημίου. Αὐτός, μὲ πολὺ συγκίνηση, εἶπε τὰ ἑξῆς: «Ἀρκετὰ χρόνια πρίν, ὅταν ἤμουν πενηντάρης, μιλοῦσα μὲ μιὰ θεία μου ποὺ ἦταν γιαγιὰ πιά.

Μοῦ μιλοῦσε μὲ μεγάλο παράπονο γιὰ τὴν πατρίδα μας, τὸν Πόντο, καὶ γιὰ τοὺς προγόνους μας.

Πάνω στὴν κουβέντα τῆς εἶπα πὼς σύντομα θὰ ἔκανα ταξίδι – προσκύνημα στὸν Πόντο.

Κρεμάστηκε πάνω μου καὶ...

Μεσοπεντηκοστή: Αναδαυλίζοντας την δίψα για το Φως του Παρακλήτου

 Μεσοπεντηκοστή – Εορτάζεται 24 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα

«Εγώ τω διψώντι δώσω εκ της πηγής του ύδατος της ζωής δωρεάν»[1]

Κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή γευόμαστε σε κάποιο βαθμό τη νέκρωση του Χριστού. Στη μέση αυτής της περιόδου, η Εκκλησία έχει θεσπίσει την προσκύνηση του Τιμίου Σταυρού, ώστε να τονώσει την έμπνευση και να μας ενισχύσει στον αγώνα να προευπρεπίσουμε τις ψυχές μας, για να εισέλθουμε στη ζωοποιό παρουσία του αναστάντος Κυρίου. Μας υπενθυμίζει ότι διά Σταυρού η χαρά και η Ανάσταση εισήλθαν στον κόσμο.

Στη μέση της περιόδου του Πεντηκοσταρίου, εορτάζουμε τη Μεσοπεντηκοστή, που αναδαυλίζει τη δίψα για το Φως του Παρακλήτου, και κατ’ αυτόν τον τρόπο μας ενισχύει να προσκαρτερήσουμε με προσευχή και ολοένα αυξανόμενο πόθο, «έως ου ενδυθώμεν δύναμιν εξ ύψους»[2]. Η Μεσοπεντηκοστή αποτελεί το προοίμιο της εορτής της Πεντηκοστής, όταν ο Κύριος θα χορτάσει την πείνα της ψυχής μας, «εν τω οφθήναι ημίν την δόξαν Αυτού»[3].

Ο Θεός μας είναι Θεός Παράκλητος. Ο Θεός Πατήρ είναι «ο Πατήρ των οικτιρμών και Θεός πάσης παρακλήσεως»[4], ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, είναι ο πρώτος Παράκλητος, ο Οποίος στέλνει στον κόσμο τον άλλο Παράκλητο, το Πνεύμα το Άγιο[5]. Δηλαδή, ο Θεός των Χριστιανών, Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα είναι Θεός ελέους, Θεός παρακλήσεως, Θεός παρηγοριάς. Πώς όμως να φθάσει αυτή η παρηγοριά στον άνθρωπο; Πώς να φθάσει η δύναμη του Θεού στον πηλό; Την απάντηση μας την έχει δώσει ήδη ο προφήτης Δαυίδ: «Καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουθενώσει»[6]. Ο Θεός μας δηλαδή έχει μια αδυναμία· κάμπτεται πάνω από την πονεμένη καρδιά που κράζει προς Αυτόν. Είναι Θεός ελέους και γι’ αυτό πολύ εύκολα γίνεται οικείος με τους πιστούς που φέρουν πληγή στα στήθη τους, διψασμένο πνεύμα και αναζητούν τη δική Του άφθαρτη παρηγοριά και παράκληση.

Μικρό μεν πράγμα η ανθρώπινη καρδιά, αλλά...

Γιατί, όταν ο άνθρωπος μάθει την ταπείνωση,τότε ο Κύριος εισακούει τις προσευχές του

«Ο Κύριος, δεν ευαρεστείται με την προσευχή των υπερηφάνων. Όταν όμως θλίβεται η ψυχή του ταπεινού ανθρώπου, ο Κύριος πάντα την εισακούει.
Ένας γέρος ασκητής, που ζούσε στις πλαγιέςτου όρους Άθω, είδε ότι οι προσευχές των μοναχών ανέβαιναν στους ουρανούς· και εγώ δεν εκπλήττομαι γι’ αυτό. Ο ίδιος γέροντας, όταν ήταν μικρός και έβλεπε την στεναχώρια του πατέρα του για την ανομβρία που απειλούσε να καταστρέψει την συγκομιδή, απομακρύνθηκε στο βάθος του κήπου και προσευχήθηκε:

‘‘Κύριε, Εσύ είσαι Ελεήμων, Εσύ μας δημιούργησες, Εσύ μας τρέφεις και μας ενδύεις όλους. Βλέπεις, Κύριε, πώς στενοχωριέται ο πατέρας μου για την ανομβρία. Ρίξε τώρα βροχή στην γη!’’.
Και τα σύννεφα κάλυψαν τον ουρανό και κατέβηκε η βροχή και πότισε την γη.

Ένας άλλος γέροντας που ζούσε κοντά στην θάλασσα, μου διηγήθηκε το εξής:

‘‘Ήταν μια νύχτα σκοτεινή… Ο αρσανάς, ήταν γεμάτος από ψαρόβαρκες. Ξέσπασε θύελλα και πολύ γρήγορα δυνάμωσε. Οι βάρκες, άρχισαν να χτυπούν η μία την άλλη. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τις συγκρατήσουν, αλλ’ αυτό ήταν αδύνατον μέσα στην βροχή και την θύελλα. Επικρατούσε μεγάλη σύγχυση. Οι ψαράδες, φώναζαν με όλη τους την δύναμη και ...

Ο πειρασμός της συκοφαντίας

 

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

Μεγάλος σταυρός η συκοφαντία! Βιώνεις την απόρριψη, την ακατανοησία, την αδικία. Πώς να πείσεις,  όταν υπάρχουν αληθοφανή γεγονότα; Πώς να αποδείξεις ότι η αλήθεια δεν  βρίσκεται μόνο στα γεγονότα;

Χρειάζεται γερό πνευματικό υπόβαθρο για να σιωπήσεις, ν’ αφήσεις το Θεό ν’ αποδείξει την αθωότητά σου σε χρόνο που Εκείνος γνωρίζει. Κι ακόμα, αν πρέπει να μιλήσεις, να μην το κάνεις με εμπάθεια, αλλά με ταπείνωση, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν συμβαίνει κακό στη ζωή μας, αν ο Κύριος της ζωής και του θανάτου δεν το επιτρέψει.

Πράγματι, αν χειριστείς με τη λογική τη συκοφαντία, υπάρχει ενδεχόμενο να καταρρεύσεις. Γιατί δεν υπάρχει λογική! Υπάρχει η καχυποψία, η διαστρέβλωση της αλήθειας, η αυτάρκεια στην κρίση, η δαιμονική κατάκριση του προσώπου.

Με την πεποίθηση ότι ό,τι πειρασμός μάς συμβεί τον παραχωρεί ο Θεός «προς το συμφέρον», για το δικό μας καλό που αποσκοπεί στην εμπειρία της Χάριτός Του, θα μπορέσουμε να τον περάσουμε χωρίς κατάθλιψη και ασθένεια.

Η υπομονή, η προσευχή, η συμπαράσταση από ανθρώπους που πράγματι αγαπούν, γι’ αυτό και μας πονούν, είναι τα μέσα που αποδεικνύονται ισχυρά στο δυνατό ταρακούνημα που...

Σοφή συμβουλή και βιωτή!

 

Έλεγε κάποιος ξένος μοναχός ότι στην πατρίδα του ανοίγουν λάκκους, μέσα στους οποίους πέφτουν λιοντάρια. Μια φορά έτυχε να πέσει μία αλεπού στον λάκκο, η οποία, αν και προσπάθησε πολύ για να βγει, δεν μπόρεσε. Έτσι σκέφτηκε πονηρά και έκανε την πεθαμένη. Όταν έφτασε αυτός που κατασκεύασε τον λάκκο και την είδε πεθαμένη, κατέβηκε, την έπιασε από την ουρά, την έριξε έξω και εκείνη έφυγε αμέσως.

Μετά από μερικές μέρες έτυχε να πέσει και άλλη αλεπού στον ίδιο λάκκο και η οποία πηδούσε συνεχώς, για να βγει. Περνώντας τότε η πρώτη αλεπού της είπε: «Και εγώ πηδούσα από την μία και από την άλλη, αλλά αν δεν έκανε την νεκρή, δεν θα σωζόμουν». Και εμείς, λοιπόν, αν θέλουμε να λυτρωθούμε από τις παγίδες του διαβόλου, ας γίνουμε νεκροί στα θελήματά μας και έτσι με την χάρη του Κυρίου μας θα σωθούμε.

Κάποιος Χριστόφορος στην Κωνσταντινούπολη, που...

Η Κυριακή τού τυφλού († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος, ὑπάρχουν λέξεις ποὺ τὶς προσπερνᾶμε πολὺ συχνά. Ὁ τυφλός λέει στὸν Χριστό, «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ;» κι ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ «Τὸν ἔχεις δεῖ, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μιλάει μαζὶ σου». Γιὰ μᾶς, οἱ πρῶτες αὐτὲς λέξεις εἶναι τόσο φυσικές· τὸ πρῶτο γεγονὸς στὴν ζωή μας, τὸ πρῶτο γεγονὸς σὲ μιὰ συνάντηση εἶναι ὅταν δοῦμε ἕνα πρόσωπο, ἀλλά τὶ θαῦμα ἦταν γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ξαναδεῖ τίποτα στὸν κόσμο καὶ ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ ζωοδότη Χριστοῦ, ξαφνικὰ βλέπει! Κι τὸ πρῶτο πρόσωπο ποὺ εἶδε ἦταν ὁ Κύριος καὶ Θεός Του, ὁ Χριστὸς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Θυμᾶμαι ἕναν Ρουμάνο συγγραφέα νὰ λέει στὴν βιογραφία του, πόσο καθοριστική, πόσο βαθειὰ ἐντύπωση τοῦ ἔκανε τὸ πρόσωπο τοῦ πρώτου ἀνθρώπου ποὺ θυμᾶται. Θυμᾶται τὸν ἑαυτό του σὰν παιδί, καὶ ἐπάνω του τὸ ἀνείπωτα ὄμορφο πρόσωπο τοῦ πατέρα του ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας, νὰ τὸν κοιτάζει, μὲ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη, μ’ ὅλη τὴν τρυφερότητα, ὅλο τὸ βάθος μιᾶς ἀνθρώπινης ματιᾶς. Καὶ λέει ὅτι αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη εἰκόνα του, ἡ εἰκόνα ποὺ ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο μπορεῖ νὰ ἔχει ὅταν φωτίζεται ἀπὸ μιὰν ἐσωτερικὴ ἀγάπη, μιὰ κατανόηση, ἕνα βάθος καὶ τὴν αἰωνιότητα, μιὰ εἰκόνα Θεοῦ. Ἐδῶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶδε τὸν Θεὸ μὲ...