Δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο, που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός, για να Τον βρίσκουμε εύκολα

 …Τώρα θυμήθηκα, παιδιά μου, δυό φράσεις από το Ευαγγέλιο, που μας λένε καθαρά που βρίσκεται ο Χριστός, για να Τον βρίσκουμε εύκολα.

Η πρώτη φράση είναι τα λόγια του Κυρίου στον γραμματικόν εκείνον, που ζήτησε να Τον ακολουθήσει παντού όπου και αν πήγαινε: «αἱ ἀλώπεκες φωλεοὺς ἔχουσι καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δὲ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τὴν κεφαλὴν κλίνῃ» (Ματθ.8,20).

Δεν είχε δηλαδή που ν’ακουμπήσει το κεφάλι Του σαν άνθρωπος για να ξεκουραστεί. Και κοιμόνταν στα άλση και στους λόφους ή όπου Τον φιλοξενούσαν. Κι εμείς οι άθλιοι και αχόρταγοι άνθρωποι, όσα κι αν έχουμε πάντα παραπονιόμαστε και θέλουμε περισσότερα! Είμαστε πλεονέκτες, φίλαυτοι, ματαιόφρονες…

-Ενώ ο Χριστός ήταν ξυπόλητος και μονοχίτων και πιο φτωχός από τους φτωχούς ο πλουσιότερος πάντων, συμπλήρωσε κάποιος ακροατής.

-Η άλλη φράση παιδιά μου είναι από το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον (19,30) και μας αποκαλύπτει που... βρήκε τόπον για να γείρει το κεφάλι Του ο Δημιουργός του σύμπαντος.

-Σε ποιό μέρος, Γέροντα;

-Πάνω στον Σταυρό! Ναι, πάνω στον Σταυρό, δηλαδή στην κορυφή της θυσίας. Εκεί «κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα».

Το ακούσατε αγαπητοί μου; Στην αρχή ο κόσμος δεν του έδωσε τόπο να γεννηθεί και κατέφυγε σ’ έναν σταύλο για ζώα. Και σε όλη Του τη ζωή, φτωχός, κατατρεγμένος, άστεγος και διωκόμενος, δεν βρήκε άλλον τόπο από τον μαρτυρικό Σταυρό.

Μόνο πάνω στον Σταυρό βρήκε τόπο ν’ αναπαυθεί. Και η ανάπαυσή Του ήταν η θυσία. Τότε ακριβώς παρέδωσε το πνεύμα Του στον Θεό Πατέρα.

Να λοιπόν που πρέπει και εμείς να βρίσκουμε την αληθινή ανάπαυσή μας: Στον Σταυρο του Χριστού μας, στο πνεύμα της αγάπης του Θεού όπου «πάντες οι Άγιοι αναπαύονται»!

Έγινε και πάλι σιωπή κατανυκτική και ο γέροντας αφού έκανε το σημείο του Σταυρού πρόσθεσε:

-Όταν κάνουμε, παιδιά μου, τον σταυρό μας, ας θυμόμαστε τον λόγο του Ευαγγελίου: «Κλίνας την κεφαλήν παρέδωκε το πνεύμα» και ας λέμε ολοκαρδίως την ευγνωμοσύνη μας: «Δόξα σε Σένα, Κύριε Ιησού Χριστέ, δόξα Σοι»!

Γιατί χωρίς αυτήν την κορυφαία θυσία δεν θα υπήρχε σωτηρία για κανέναν άνθρωπο! Κι ακόμα να θυμόμαστε ότι ο Χριστός βρίσκεται πάνω στον Σταυρό με την ανίκητη δύναμή Του συνεχώς, για να βοηθά τους πιστούς, όταν κάνουν τον Σταυρό τους να επικαλούνται την χάρη Του!

Από το βιβλίο του Π.Μ.Σωτήρχου «Οι εραστές του Παραδείσου» Εκδ.Αστήρ

https://www.askitikon.eu

https://paterikos.blogspot.com/2024/09/blog-post_15.html

2 Οκτωβρίου - O Άγιος Κυπριανός και η Αγία Ιουστίνη

Υπάρχει Ψυχή; Τι απαντά ένας Ιατροδικαστής!

 

1 Οκτωβριου - Όσιος Ιωάννης ο ψάλτης ο καλούμενος Κουκουζέλης

🎀Έκανε 7 ΕΚΤΡΏΣΕΙΣ κ πήγε να κοινωνήσει!Ακούστε τι της έκαναν ο παπάς κ ο Χριστός

 

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής των Αρμενίων-30 Σεπτεμβρίου

Το πως σκεφτόμαστε για τον άλλο διαμορφώνει και την σχέση μας μαζί του!

Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι ον κοινωνικό. Από την παιδική ηλικία έως την ενήλικη ζωή και τα γηρατειά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να συνυπάρχει με άλλους, να ανταλλάσσει απόψεις, γνώμες, εμπειρίες, να μοιράζεται καταστάσεις, να δίνει και να παίρνει.

Από τα πιο απλά ερεθίσματα ως και τα πλέον κοινωνικά, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον με διαπροσωπικούς όρους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις που δημιουργούμε θα πρέπι να είναι ρηχές και αγκιστρωμένες σε τύπους και σχήματα.

Δυστυχώς δεν αναπτύσσουμε βαθιές προσωπικές σχέσεις με τους άλλους. Προτιμούμε να ξέρουμε πολλούς, αλλά λίγο. Προτιμούμε να έχουμε ένα ευρύ κοινωνικό περίγυρο, από το να έχουμε καλούς και πιστούς φίλους. Όχι ότι θα πρέπει να είμαστε αντικοινωνικοί και «κουμπωμένοι» απέναντι σε αγνώστους αλλά να μην φτάνουμε στο άλλο άκρο, δηλαδή στην αγωνιώδη επιθυμία καινούργιων γνωριμιών. Βεβαία αυτό συμβαίνει, γιατί; Διότι νομίζουμε ότι οι πολλές γνωριμίες, οι καινούργιες γνωριμίες θα μας...

29 Σεπτεμβρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών Κυριακού του αναχωρητού: Βίος, Ακολουθία.

 Τῇ ΚΘ΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός (Σεπτεμβρίου), Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κυριακοῦ τοῦ ἀναχωρητοῦ

Σκίλλης ἀμύνῃ Κυριακὲ πικρίᾳ,
Γεῦσιν γλυκεῖαν, ᾗ θανεῖν κατεκρίθης.

Σκιλλοβόρος δ’ ἐννάτῃ μύσεν εἰκάδι Κυριακός.

Επισκ. Διονυσίου Λ. Ψαριανού

Σήμερα η εκκλησία μας εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του οσίου Κυριακού του αναχωρητού. Ο όσιος Κυριακός γεννήθηκε στην Κόρινθο το 408. Ο πατέρας του λεγόταν Ιωάννης κι ήταν ιερέας, κι η μητέρα του λεγόταν Ευδοξία. Ο τότε επίσκοπος Κορίνθου Πέτρος, που ήταν θείος του Κυριακού από τον πατέρα του, τον χειροτόνησε αναγνώστη. Αλλά ο Κυριακός δεν εύρισκε ανάπαυση στην Κόρινθο, γι’ αυτό και σε ηλικία δεκαοκτώ ετών έφυγε για τα Ιεροσόλυμα. Εκεί τότε υπήρχαν πολλά μοναστήρια και μεγάλοι ασκητές, κοντά στους οποίους επιθυμούσε να ζήση ο άγιος Κυριακός. Η ψυχή του έκανε φτερά και πετούσε από θεϊκό έρωτα! Τον γοήτευε και τον τραβούσε η ερημική ζωή.

Πηγαίνοντας στα Ιεροσόλυμα, ο άγιος Κυριακός βρήκε τον άγιο Ευθύμιο: εκείνος τον έκαμε μοναχό και τον έστειλε στον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη. Ο άγιος Ευθύμιος κι ο άγιος Γεράσιμος είναι μεγάλα ονόματα στην ιστορία και τη ζωή του ασκητισμού. Κοντά σ’ αυτούς έζησε ο άγιος Κυριακός, και μάλιστα στον άγιο Γεράσιμο, που τον είχε αχώριστα μαζί του. Όταν κοιμήθηκε ο άγιος Γεράσιμος, ο άγιος Κυριακός γύρισε πάλι κοντά στον άγιο Ευθύμιο. Μα όπου και αν ήταν, ο άγιος Κυριακός εκτελούσε αγόγγυστα κι ολοπρόθυμα τη διακονία του, επειδή πάντα είχε στο νου του και δεν ξεχνούσε το λόγο του Θεού˙ «Επικατάρατος ο ποιών τα έργα Κυρίου αμελώς».

Όταν ξαναγύρισε στο μοναστήρι του αγίου Ευθυμίου, ο άγιος Κυριακός χειροτονήθηκε ιερέας. Εκεί έμεινε για πολλά χρόνια κι ήταν τόσο πράος και ασκητικός, ώστε κανένας δεν τον είδε ποτέ να οργιστή, μα ούτε και να τρώγη. Έτρωγε μόνο λίγο, όσο που να κρατιέται στη ζωή, όταν το βράδυ κλεινότανε στο κελί του. Στα εβδομήντα επτά του χρόνια, ο άγιος Κυριακός έφυγε από το μοναστήρι για την έρημο και ...