«Θα δείτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάξουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί».
O Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς για τις προφητείες του Αγίου Πατροκοσμά
Κυριακή ΙΑ’ Ματθαίου: Το ευαγγέλιο της συγχώρησης (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
(Ματθ. ιη’ 23-35)
Όταν ο Κύριος Ιησούς άφηνε την τελευταία Του πνοή στο σταυρό, ακόμα και τη στιγμή αυτή της επιθανάτιας αγωνίας Του, προσπαθούσε να κάνει καλό στους ανθρώπους. Δε σκεφτόταν τον εαυτό Του. Στους ανθρώπους ήταν ο νους Του, γι’ αυτό και παράδωσε ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που έδωσε ποτέ στο ανθρώπινο γένος. Κι αυτό είναι η διδασκαλία Του για τη συγχώρηση. «Πάτερ, άφες αυτοίς· ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ’ 34).
Ποτέ ως τότε δεν είχαν ακουστεί τέτοια λόγια στους τόπους εκτέλεσης. Αντίθετα μάλιστα, εκείνοι που είχαν καταδικαστεί σε θάνατο με τον ίδιο τρόπο, είτε αθώοι ήταν είτε ένοχοι, συνήθως επικαλούνταν θεούς και ανθρώπους για εκδίκηση. «Εκδικηθείτε», ήταν ο λόγος που ακουγόταν συχνά μπροστά στο ικρίωμα και δυστυχώς ακούγεται ως τις μέρες μας από τους μελλοθάνατους, ακόμα κι από εκείνους που προτού θανατωθούν κάνουν το σταυρό τους.
Ο Χριστός, προτού παραδώσει την τελευταία Του πνοή, συγχώρεσε όλους εκείνους που τον βασάνισαν, τον μυκτήρισαν και ....
Πώς ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γλύτωσε τους Έλληνες από τον “φόρο μητρικού γάλακτος”
Με αφορμή την εορτή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (24 Αυγούστου), παραθέτουμε ένα από τα άγνωστα, αλλά ιδιαίτερα σημαντικά έργα του- χάρη στην ευαισθησία του γλύτωσαν οι Έλληνες από αυτό τον σκληρό και απάνθρωπο “φόρο”που τους είχε επιβληθεί από τον τούρκο δυνάστη.
Οι Τούρκοι είχαν υποχρεώσει Ελληνίδες μωρομάνες να υπηρετούν στα χαρέμια τους και να θηλάζουν τα τουρκάκια– γιατί είχαν παρατηρήσει ότι τα Ελληνόπουλα, που θήλαζαν από τις μητέρες τους για μακρό χρονικό διάστημα, ήταν πολύ πιο γερά και ρωμαλέα από τα δικά τους παιδιά. Πίστευαν πως το γάλα των Ελληνίδων, που ζούσαν στην ύπαιθρο και όχι κλεισμένες στα χαρέμια, ήταν πολύ θρεπτικό και μεγάλωνε γερά παιδιά.
Τότε, λοιπόν, οι τούρκοι είχαν ορίσει τον «φόρο μητρικού γάλακτος», γιατί γνώριζαν την αξία του!
Παραθέτουμε στην συνέχεια δύο σχετικά αποσπάσματα: πώς – χάρη στον άγιο Κοσμά- γλύτωσαν οι Έλληνες από τον “φόρο” που είχε επιβληθεί.
Και τι δεν έπραξε υπέρ του Γένους ο κοινωφελέστατος ούτος άνθρωπος!
Πρώτον αγαθόν έργον: Εις τα παλάτια των μπέηδων και των πασάδων υπηρέτουν νεαραί χριστιανές (βάγιες), οι οποίες γαλουχούσαν τα τέκνα των τυράννων και κινδύνευαν να παρασυρθούν στην διαφθορά και την ακολασία και τελείως ν΄ απολεσθούν. Ο άγιος Κοσμάς κατόρθωσε να πείσει πολλούς Τούρκους να εκδιώξουν από τις υπηρεσίες τους αυτές τις γυναίκες , λέγοντας σε αυτούς ότι λόγω της ακολασίας τους και του μολυσμού τους με γυναίκες ξένης θρησκείας θα επισύρουν την οργή του Ουρανού και η φυλή τους θα εξαλειφτεί από προσώπου γης.
«Πού είναι- τους έλεγε -η παλιά σας δόξα; Δεν είστε εσείς οι οποίοι επί Σουλεϊμάνη είχατε φτάσει μέχρι Βιέννης; Σας εταπείνωσε και κατέστρεψε η ακολασία σας. Μετανοείστε, εκδιώξτε τις Χριστιανές γυναίκες».
Στους Χριστιανούς πάλι έλεγε ότι δεν πρέπει οι γυναίκες τους να γαλουχούν τουρκόπουλα, για να μην πάθουν ό,τι έπαθε η όρνιθα εκείνη στον μύθο του Αισώπου,η οποία θέρμαινε κάτω από τις φτερούγες της αυγά φιδιού.
Κατά τον ιστορικό Ζώτον- Μολοττόν , συγγραφέα του λεξικού των Αγίων Πάντων, κατόπιν δραστηρίων ενεργειών του Αγίου, 1.500 γαλουχοί (παραμάνες) οι οποίες υπηρετούσαν στα παλάτια των πασάδων και μπέηδων, απελευθερώθηκαν και ευλογούσαν τον Άγιο για την σωτηρία τους.
(από το βιβλίο: Ένας μύλος τραγουδούσε και ο Παπουλάκης τριγυρνούσε, της μοναχής Ευθυμίας, εκδ. Ι. Μονής αγ. Κοσμά του Αιτωλού Μεγαδένδρου Θέρμου- αποσπάσματα- ένα όμορφο κείμενο και για παιδιά)
Μια φορά μαζεύτηκαν στο Αργυρόκαστρο όλοι οι τούρκοι αγάδες και κάνανε συμβούλιο:
– Τι θα κάνουμε, αγάδες; είπε ένας. Οι χανούμισσες μέσα στα χαρέμια μας γεννούν αδύνατα και άρρωστα παιδιά.
Σκέφτηκαν πολλές λύσεις ώσπου ένας γέροντας, σοφός αγάς, πρότεινε την καλύτερη:
– Για παρατηρείστε πόσο γερά, εύρωστα και όμορφα είναι τα...
Κάντε το Σταυρό σας για να είστε υγιείς λένε οι επιστήμονες. Σοκαρισμένοι οι Άθεοι!

Ελεημοσύνη
…Μια μέρα, την ώρα που περνούσα μαζί με τον όσιο από την πλατεία της πόλης, βλέπω στα δεξιά μου έναν άνθρωπο, που κάτι σιγομουρμούριζε.
Τον ακολουθούσαν ένα σμάρι φτωχοί και ζητιάνοι, ζητώντας του ελεημοσύνη. Κι εκείνος, ενώ έκανε πως τους απόδιωχνε τάχα, τους έβαζε κρυφά στα χέρια τα ελέη της αγάπης του. Μ’ αυτόν τον τρόπο έκρυβε από τους ανθρώπους τις αγαθοεργίες Του.
Εγώ όμως το πήρα είδηση. Σκούντησα λοιπόν τον όσιο και του φανέρωσα χαμηλόφωνα την αρετή του διαβάτη. Αυτός δεν φάνηκε να εντυπωσιάστηκε.
– Tον ξέρω, παιδί μου, είπε. Πολλές φορές έχουμε ανταμώσει. Εσύ μάθε μόνο τούτο, ότι ...
Ο διάβολος φεύγει με αυτά τα 9 όπλα
Ο μακαριστός π. Σάββας Αχιλλέως μας δίνει 9 πνευματικά όπλα ώστε με την βοήθεια Του Θεού ο ανθρωποκτόνος και ψυχοκτόνος διάβολος να μην μπορεί να χτυπήσει την ψυχή μας.
Δια την ύπαρξιν του διαβόλου δεν χωρεί ουδεμία αμφιβολία. Η ενανθρώπησις του Κυρίου σκοπό είχεν την απελευθέρωσιν του ανθρώπου εκ της δυναστείας του διαβόλου.
Η ύπαρξις κακών πνευμάτων μαρτυρείται από όσους λυτρώθηκαν από αυτά. Η προσωπική των εμπειρία, τα βάσανα που υπέστησαν, η πάλη που διεξήγαγαν, ό αγώνας που υπεβλήθησαν δεν αφήνουν αμφιβολίες δια την ύπαρξιν δαιμόνων.
Ούτε δίδουν υπόνοια να φανταστή κανείς, ότι υπέφεραν ή ότι ηθέλησαν οι ίδιοι να υποφέρουν για επίδειξη. Δεν είναι δυνατόν, να ισχυριστεί κάποιος, ότι όσα υπέφεραν αυτά τα άτομα ήταν εικονικά, ότι ενεφανίζοντο στον κόσμον με επιτηδειότητα, δια να...
Η αμαρτία βλάπτει πιο πολύ από κάθε δηλητήριο
Άγιος Τύχων του Ζαντόνσκ
Η αμαρτία είναι η αιτία όλων των κακών που βρίσκουν τους ανθρώπους σ’ αυτόν τον κόσμο. Αν, δηλαδή, δεν υπήρχε η αμαρτία, δεν θα υπήρχαν η θλίψη και η ταλαιπωρία. Μπήκε στον κόσμο η αμαρτία, και ακολούθησαν όλα τα δεινά. Πικροί, λοιπόν, είναι οι καρποί της, όσο γλυκιά κι αν μας φαίνεται η ίδια· ο πικρός σπόρος πικρούς καρπούς θα φέρει. Γι’ αυτό ας απομακρυνόμαστε γρήγορα απ’ αυτήν.
Ξέρεις ότι το δηλητήριο βλάπτει, και το αποφεύγεις· ξέρεις ότι το φίδι θανατώνει, και φυλάγεσαι· ξέρεις ότι οι ληστές κλέβουν και σκοτώνουν, και προσέχεις. Η αμαρτία, όμως, βλάπτει πιο πολύ από κάθε δηλητήριο· είναι πιο φαρμακερή από κάθε φίδι· ζημιώνει και πληγώνει περισσότερο από τον χειρότερο ληστή· μας στερεί και τα πρόσκαιρα και τα αιώνια αγαθά· σκοτώνει και το σώμα και την ψυχή. Αυτοί είναι οι καρποί του πικρού σπόρου της αμαρτίας.
Συμβαίνει πολλές φορές μεταξύ των ανθρώπων ο ένας να προσβάλλει τον άλλον. Οι προσβολές οφείλονται είτε στα δολερά τεχνάσματα του διαβόλου, που δεν...
Τα «γουρουνάκια» της Παναγίας..Kαι ο έχων νουν νοείτω
Στο περιβόλι της Παναγίας μας, η παρουσία της Παναγίας μας είναι έντονη. Παντού φαίνεται να υπάρχει η παρουσία Της Ακόμα και ο προσκυνητής μπορεί να νοιώσει την ευλογία Της και ότι η ακούραστη μεσίτριά μας σκεπάζει με στοργή το αγιώνυμο Όρος της. Άλλωστε είναι η προστάτις του Μοναχισμού μας και η μητέρα όλων των Μοναχών.
Μια από τις αμέτρητες διηγήσεις για την παρουσία της Παναγίας μας στη ζωή των μοναχών είναι και η εξής που μας διηγήθηκαν και που για άλλη μια φορά αποδεικνύει το μέγεθος της αγάπης του Θεού που κανέναν δεν αποστρέφεται, αλλά θέλει «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».
Κάποτε λοιπόν, λέει η διήγηση, ζούσαν σ’ ένα μοναστήρι δυο...
Τη 16η του αυτού μηνός μνήμη του Οσίου Πατρός Ιωσήφ του ησυχαστού και σπηλαιώτου
ΑΒΡΑΑΜ Ε. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ
Η αρετή είναι όντως μεγάλο και ουράνιο πράγμα, γιατί έχει ως πηγή τον Θεό. Τιμά δε και δοξάζει τους εργάτες της. Απ΄ αυτήν τιμήθηκαν οι Άγιοι Προφήτες, μεγαλύνθηκαν οι θεηγόροι Απόστολοι, ανδραγάθησαν οι καλλίνικοι Μάρτυρες, λαμπρύνθηκαν οι θεοειδείς Ιεράρχες και έγιναν οικείοι με τον Θεό οι θεοφόροι Πατέρες. Οι Άγιοι που αγάπησαν τον Θεό διά της αρετής έκαναν «ξένα και παράδοξα» στον κόσμο. Αναδείχθηκαν πολύφωτοι αστέρες. Η αρετή αναδεικνύει τον άνθρωπο μακάριο, επίγειο άγγελο, πλήρη θείου φωτός, κληρονόμο Θεού και συγκληρονόμο Χριστού. Φίλος γνήσιος της αρετής και αληθινός εργάτης και μυσταγωγός «έργω και λόγω», υπήρξε ο θεοφόρος Ιωσήφ ο ησυχαστής, ο μέγας της Εκκλησίας και πολύσοφος διδάσκαλος, το θαύμα των μοναστών του Αγίου Όρους, ο φαεινός αστέρας της ουράνιας σοφίας και της «εν Χριστώ ζωής».
Ο Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής γεννήθηκε στις 2 Νοεμβρίου του έτους 1897 μ.Χ στο χωριό Λεύκες της Πάρου. Η Πάρος είναι ένα νησί των Κυκλάδων. Το όνομα που του δόθηκε κατά την αγία βάπτισή του ήταν ...
Στην κηδεία της Παναγίας παραβρέθηκαν, πέραν των Αποστόλων και τρεις Έλληνες…
Ιεροκήρυκας Δημήτρης Παναγόπουλος
Μεγάλη υπόθεση ο Ελληνικός λαός! Eίμαστε ευλογημένοι από τον Θεό!
Οι Έλληνες θα χρησιμοποιηθούν, για να διαδώσουν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο (οι Έλληνες μετανάστες είναι ήδη διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο).
Αυτό θα γίνει μετά την τελευταία μεγάλη καταστροφή…
Θυμηθείτε τα λόγια μου, σε λίγα χρόνια που θα έρθει η καταστροφή, μετά από αυτήν θα δείτε την αξία της Ορθοδοξίας, του Ελληνισμού και...
Κυριακή Ιʼ Ματθαίου: Η δύναμη της πίστης (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)
(Ματθ. ιζ 14-23) Από τη δημιουργία του κόσμου και του χρόνου όλοι οι λαοί της γης πίστευαν πως υπάρχει πνευματικός κόσμος, αόρατα πνεύματα. Πολλοί άνθρωποι όμως απομακρύνθηκαν από τη θεωρία αυτή κι αποδίδουν μεγαλύτερη δύναμη στα πονηρά πνεύματα, παρά στα αγαθά. Με την πάροδο του χρόνου θεοποίησαν τα πονηρά πνεύματα, έχτισαν ναούς προς τιμή τους, προσέφεραν θυσίες και προσευχές και κατέφευγαν σ’ αυτά για κάθε πρόβλημά τους. Όσο περνούσαν τα χρόνια πολλοί άνθρωποι εγκατέλειψαν τελείως την πίστη τους στα αγαθά πνεύματα κι αφέθηκαν να πιστεύουν μόνο στα πονηρά, στους «κακούς θεούς», όπως τα ονόμαζαν. Ο κόσμος αυτός έμοιαζε πια με στάδιο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν τους ανθρώπους όλο και περισσότερο, τους τύφλωναν πνευματικά, μόνο και μόνο για να σβήσουν από τη μνήμη τους την ιδέα του καλού Θεού και της μέγιστης και θεόσδοτης δύναμης των αγαθών πνευμάτων. Στις μέρες μας όλοι οι λαοί της γης πιστεύουν στα πνεύματα. Η πίστη αυτή από μόνη της είναι ορθή. Εκείνοι που απορρίπτουν τον πνευματικό κόσμο, το κάνουν επειδή η όρασή τους είναι μόνο σωματική κι έτσι δεν μπορούν να τον δουν. Ο πνευματικός κόσμος όμως δε θα ήταν πνευματικός, αν ήταν ορατός στα σωματικά μάτια. Ο άνθρωπος που ο νους του δεν έχει τυφλωθεί και την καρδιά του δεν την έχει κάνει αναίσθητη η αμαρτία, μπορεί κάθε μέρα και κάθε ώρα να ...
Ο φύλακας της εικόνας της Παναγίας (Συγκλονιστική αληθινή ιστορία!)
*Συγκλονιστική και αληθινή ιστορία που θα σας κάνει να δακρύσετε. Αξίζει να αφιερώστε 3 λεπτά από τον χρόνο σας και να τη διαβάσετε!
~ O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.
Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή. Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που ...
Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου Ἁγίου Λουκᾶ Ἀρχιεπισκόπου Κριμαίας
Τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς τὸν βασανίζει τὸ ἐρώτημα: τί θὰ γίνει μέ μᾶς καὶ τί μᾶς περιμένει μετὰ τὸ θάνατο; Μία σαφῆ ἀπάντηση σ’ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα μόνοι μας δὲν μποροῦμε νὰ τὴν βροῦμε. Ἀλλὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ πρῶτα ἀπ’ ὅλα ὁ λόγος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀποκαλύπτουν αὐτὸ τὸ μυστικό.
Μᾶς τὸ ἀποκαλύπτουν ἐπίσης τὸ ἀπολυτίκιο καὶ τὸ κοντάκιο τῆς μεγάλης αὐτῆς γιορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ὕμνοι ποὺ ψάλλονται σ’ αὐτὴ τὴ γιορτή.
Θέλω ὅλοι σας νὰ καταλάβετε, γιατί ὁ θάνατος τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ Παρθένου Μαρίας λέγεται Κοίμησή της. Ὁ μέγας ἀπόστολος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὸ 20ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως μιλάει γιὰ τὸν πρῶτο καὶ τὸ δεύτερο θάνατο. Ὁ πρῶτος μόνο θάνατος, ὁ ὁποῖος εἶναι ἀναπόφευκτος γιὰ ὅλους τούς ἀνθρώπους, περιμένει καὶ...
Σπάνια επιστολή του Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστή: "H Παναγία Μητέρα μας"

Η Παναγία και ο ληστής

Χρόνια ολάκερα αυτός και οι άντρες του ήταν ο φόβος και ο τρόμος στην περιοχή μας. Πράγμα παράξενο όμως , το έχουν και το λένε ακόμα, δεν έβλαψε ποτέ φτωχό κι ανήμπορο. Τους πλούσιους ταλαιπωρούσε μόνο.
Είχαν να λένε όσοι τον ήξεραν, ότι η καρδιά του είχε δυο όψεις. Εκεί που ήτανε θεριό ανήμερο και σκόρπαγε φόβο και τρόμο σε όποιον βρισκότανε εμπρός του ,εκεί στα ξαφνικά μπορούσε να κλάψει στην θέα ενός παγιδευμένου και ανήμπορου ζώου που είχε πιαστεί σε κάποια παγίδα και έσκιζε τις σάρκες του στην προσπάθεια του να ελευθερωθεί. Δεν του άρεσε να βλέπει πονεμένες ψυχές .Δεν το μπορούσε.
Μυστήριο μεγάλο η ψυχή του κάθε ανθρώπου. Μόνο ο θεός ξέρει πραγματικά από τι υλικό είναι φτιαγμένη.!!
Κάποια μέρα λοιπόν, όπως μας λέει η ιστορία μας , ο Δράκος με ...
Θέλω να με φωνάζετε...

Μια νεαρά σχετικώς κυρία, είχε υποστεί κάποιο εγκεφαλικό επεισόδιο με αποτέλεσμα να παραλύσει τελείως από τη μέση και κάτω, και ελαφρά από τη δεξιά της πλευρά.
Το μυαλό της, όμως, και η ομιλία της δεν πειράχτηκαν καθόλου… Από τη γερόντισσα Μακρίνα, αυτή η συγκεκριμένη κυρία είχε μάθει, πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, την ευχή και επικαλείτο συνεχώς, όχι μόνο το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, αλλά και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Έτσι, κατάκοιτη και ακίνητη, όπως ήταν, με το ελεύθερο αριστερό της χέρι, έκαμε συνέχεια κομποσχοίνι στο όνομα της Παναγίας, λέγοντας και φωνάζοντας με πόνο και θέρμη «Υπεραγία Θεοτόκε, βοήθει μοι».
«Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον με».
«Παναγία μου, σώσε με, είμαι αμαρτωλή».
Ύστερα από αρκετές ημέρες συνεχών επικλήσεων, ω του θαύματος θα ανακράζαμε όλοι μαζί, παρουσιάστηκε...
Η Κοίμηση της Θεοτόκου (για παιδιά)

(η ιστορία της Κοίμησης της Θεοτόκου με κατανοητά λόγια, το απολυτίκιο και μια ζωγραφιά για να χρωματίσουν τα παιδιά)
Χαίρε θάλασσά μου
Χαίρε αγαπημένη
Χαίρε το μεγάλο Ναι!
Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε
φωτεινά νησιά μου
γλυκιά μου γη και...
Αιτωλίας Κοσμάς για Κοίμηση Θεοτόκου: "Oι ηγέτες να συνειδητοποιήσουν ότι ηγεμονεύουν όχι σε άθρησκη και ειδωλολατρική χώρα"
Ἡ προσευχή μιᾶς ἐγγονούλας (συγκινητική ἀληθινή ἱστορία)

Η μητέρα, η γιαγιά, η εγγονούλα. Η γιαγιά και η εγγονούλα πανομοιότυπα! Συμπαθέστατες, με γαλάζια μάτια και οι δύο, αντιπρόσωποι δύο διαφορετικών γενεών. Η μητέρα είπε:
- Η γιαγιά μας το ότι ζει το οφείλει στην προσευχή της εγγονούλας της. Είχε βαριά πνευμονία και ήταν στο νοσοκομείο. Εκεί έπαθε πνευμονικό οίδημα, οπότε τελείωσε. Η αδελφή μου με πήρε τηλέφωνο από το νοσοκομείο και μου είπε να ετοιμάσουμε το σπίτι για την κηδεία.
Η κόρη μου ήταν δίπλα στο τηλέφωνο. Όταν άκουσε το θάνατο της γιαγιάς, άρχισε να κλαίει και να φωνάζει:
“Όχι, δεν θέλω να πεθάνει η γιαγιά μου! Βοήθα μας Παναγιά μου! Δως μου καλέ μαμά ένα προσευχητάρι να προσευχηθώ!” Με κλάματα έψαχνε τα βιβλία, αλλά δεν...
Παιδί, πού ἡ μάνα του προσεύχεται καὶ κλαίει, δὲ θὰ χαθεῖ.
Μία μέρα χτύπησε τὴ μητρόπολη τοῦ Ἁγίου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, μία χήρα γυναίκα πού ἔκλαιγε.
—Γιατί κλαῖς;
—Για τὸ παιδὶ μου.
—είναι ἄρρωστο;
—Όχι εἶναι ζωηρό, πολὺ ἄτακτο. Δέ'μ' ἀκούει. Κάνει κακὲς παρέες, γυρίζει μέρα-νύχτα. Ἄχ, θὰ...
Κυριακή Θ’ Ματθαίου: Η ολιγοπιστία του Πέτρου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
(Ματθ. ιδ’ 22-34)
Ο Θεός μας είναι ο Νικητής. Όλες οι καλές νίκες, μόνιμες ή πρόσκαιρες, από την αρχή του χρόνου ως το τέλος της ιστορίας, ανήκουν σ’ Εκείνον. Είναι νικητής όταν αποκαθιστά την τάξη, μέσα στην αταξία που προκαλούν αμαρτωλοί άνθρωποι.
Όταν οι χειρότεροι των ανθρώπων ανέρχονται στην πρώτη θέση και οι καλλίτεροι πέφτουν στην τελευταία, Εκείνος αναποδογυρίζει την αταξία και βάζει τον τελευταίο πρώτο και τον πρώτο τελευταίο. Νικά την κακία και τα τεχνάσματα των πονηρών πνευμάτων που μαίνονται εναντίον των ανθρώπων και τα διαλύει, όπως σκορπίζει ο ισχυρός άνεμος μια άσχημη δυσοσμία. Είναι νικητής σε κάθε έλλειψη: όπου υπάρχει λίγο, το αυξάνει· όπου δεν υπάρχει τίποτα, δίνει με αφθονία. Είναι νικητής στην αρρώστια και στα βάσανα.
Λέει ένα μόνο λόγο κι η αρρώστια μαζί με τα βάσανα εξαφανίζονται. Οι τυφλοί βλέπουν, οι κουφοί ακούνε, οι άλαλοι μιλάνε, οι παράλυτοι σηκώνονται και περπατάνε, οι λεπροί καθαρίζονται. Είναι νικητής του θανάτου: διατάζει κι ο θάνατος ελευθερώνει το θύμα από τα σαγόνια του. Βασιλεύει στο βασίλειο των ουρανίων δυνάμεων – των αγγέλων και των αγίων – που δεν έχει τέλος. Ένα βασίλειο που αν συγκριθούν μαζί του τα βασίλεια αυτού του κόσμου είναι τόσο σκοτεινά και περιορισμένα, όσο ένας τάφος.
Διατάζει τα στοιχεία και τα όντα αυτού του κόσμου και τίποτα δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στις εντολές Του, χωρίς τον κίνδυνο να διαλυθεί και ν’ αποσυντεθεί.
Η μια μέρα διαδέχεται την άλλη. Η μια νίκη ακολουθεί την άλλη. Η ιστορία αυτού του κόσμου είναι μια σειρά από νίκες του Θεού, είναι η αποκάλυψη της ακαταμάχητης θεϊκής δύναμης. Ο Θεός είναι ταπεινός σαν αρνί. Μπροστά Του
όμως τρέμουν ο ουρανός και η γη. Όταν ο ίδιος το επιτρέπει να ταπεινώνεται,
τότε αποκαλύπτεται περισσότερο δυναμικά και εμφατικά η μεγαλοσύνη Του. Όταν επιτρέπει να τον φτύνουν, τότε φανερώνει τη χυδαιότητα και την ιταμότητα των
άλλων. Όταν παραδίδεται στη σφαγή, τότε η ζωή Του ακτινοβολεί.
Ο Θεός φανέρωσε το φως Του με το φως του ήλιου. Αυτό
όμως δεν ήταν παρά μια αμυδρή σκιά του Εαυτού Του. Φανέρωσε τη δύναμή Του μέσα από τ’ αμέτρητα
πύρινα σώματα στο σύμπαν, τη σοφία Του
με την...
Όλα τά 'χω! Ευτυχία δεν έχω!
Κάποτε ένας εξαίρετος χειρουργός γιατρός, κληρονομεί μια μεγάλη κλινική από τον πατέρα του, καλοπαντρεύεται με μια ενάρετη χριστιανή και δημιουργεί μια ωραία οικογένεια. Σύντομα τρία παιδάκια συμπληρώνουν την χαρά του.
Όλα τα καλά γύρω του: Χρήματα, κλινική, παιδιά, τα πάντα! Η γυναίκα του, αληθινό διαμάντι αρετής , ταπεινή, γλυκομίλητη, ευσεβέστατη. Το σπίτι τους σχεδόν καθημερινά, μυρίζει λιβάνι, γιατί η κυρά Μαρία συχνά θυμιατίζει, όταν ανάβει κάθε βράδυ το καντηλάκι της.
Τα τρία παιδιά τους, δυό αγόρια, κι ένα κορίτσι, προοδεύουν καταπληκτικά στα γράμματα, στις ξένες γλώσσες, στη μουσική (όλα μαθαίνουν πιάνο), στην αρετή. Η ευσεβέστατη Μαρία, τα οδηγεί στα Κατηχητικά, στην Εκκλησία, στο Χριστό, στις Χ.Μ.Ο. ( Χριστιανικές Μαθητικές Ομάδες ).
Ο γιατρός, ο κ. Παναγόπουλος Νικόλαος κολυμπά μέσα σε πλούσια υλικά αγαθά. Όμως πάντα είναι άκεφος, δύσθυμος, παραπονούμενος! Πότε του φταίει το ένα, πότε το άλλο. Πάντα βρίσκει κάτι να δικαιολογήσει τη μεγάλη στενοχώρια του.
Κάποια μέρα φωνάζει έναν παλιό, παιδικό του φίλο, θεολόγο, και του εξομολογείται:
- Βρε Παναγιώτη, όλα τα καλά του Θεού τα ‘χω! Δεν μου λείπει τίποτε! Ένα δεν έχω: γαλήνη, χαρά, ευτυχία. Δεν μπορώ να κοιμηθώ ήρεμα τα βράδυα. Βλέπω τρομερά όνειρα, στριφογυρίζω άυπνος στο κρεβάτι μου!
- Με τη χριστιανική πίστη πώς τα πάμε;
- Θα σου μιλήσω «ξεκάθαρα», ντόμπρα! Δεν πιστεύω στο Θεό! Είμαι άθεος! Ίσως φταίει η Γερμανία, όπου σπούδασα, ίσως ο … Καζαντζάκης ! Έχω διαβάσει, Παναγιώτη μου, πολλά έργα του. Μια σκέψη είναι στο μυαλό μου: η θρησκεία είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα. Θεός δεν υπάρχει!
- Αγαπητέ Νίκο, μήπως εδώ κρύβεται η αιτία της λύπης σου; Μήπως δεν έχεις γερά στηρίγματα στη ζωή σου; Ο Πασκάλ, ο μεγάλος εφευρέτης, τον ξέρεις, λέγει: «Επειδή έχω μελετήσει αρκετά, έχω πίστη χωρικού, αν μελετήσω περισσότερο θα 'χω πίστη χωρικής». Αρκετοί επιστήμονες ομολογούν δημόσια την πίστη τους. Η χριστιανική πίστη, η λατρεία, η προσευχή, η συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας είναι ουρανόσταλτα δώρα, χαρίζονται από τον Θεό σ’ όλους τους ανθρώπους, για να έχουν χαρά μόνιμη.
- Τότε, αγαπητέ Παναγιώτη, γιατί δεν τα δίνει και σε μένα; Γιατί ζω μέσα στο σκοτάδι, στη λύπη;
- Εσύ τα ζήτησες; Το Ευαγγέλιο, που δεν διαβάζεις, γράφει: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν». Εσύ, έχεις ζητήσει ποτέ σου τα δώρα του Θεού;
- Όταν ήμουν στο Δημοτικό, η μακαρίτισσα η μητέρα μου μ’ έστελνε στο Κατηχητικό και τότε πίστευα αρκετά. Τώρα δεν πιστεύω τίποτε. «Δεν υπάρχει Θεός, αλλά ύλη», λέγει ο Μπύχνερ. Ο Καζαντζάκης δεν πιστεύει σε τίποτε, είναι ελεύθερος! Έτσι και γω, δεν...
Η φοβερή πλάνη του ιδίου θελήματος και η αποκάλυψη της πλάνης του Σατανά
~ Στα ησυχαστήρια των Κατουνακίων, προς τη θάλασσα έμενε ενάρετος Γέροντας, με έναν επίσης ευλαβέστατο υποτακτικό, ό όποιος στην αρχή έκανε υπακοή, άλλα με μια μικρή δώσει υποκρισίας.
Ή υποκρισία του έφερε ψευτοταπείνωσι, και ενώ στην αρχή, όπως είπαμε, πράγματι υποτάζονταν στο θέλημα του Γέροντα του και του Πνευματικού του και ήταν πράος και ήσυχος, με τον καιρό όμως, επειδή δεν είχε ειλικρίνεια, άρχισε να κάνει κρυφά το θέλημα του.
Όπως μου διηγήθηκαν Πατέρες της ερήμου αυτής, το όνομα του Γέροντα του δεν ενθυμούνται, άλλα πολύ καλά ενθυμούνται, πώς ό Μοναχός αυτός, πνευματικό είχε τον ξακουστό και ενάρετο Παπα – Γρηγόρη, ό όποιος ησύχαζε στη Μικρή Άγιάννα, στην Καλύβα «Κοίμησης της Θεοτόκου», πού είναι στο ψηλότερο μέρος.
Στους δοκίμους και αρχαρίους Μοναχούς, από τον Πνευματικό έξομολόγο, σύμφωνα με τη δύναμη του καθενός, δίδεται ανάλογος Κανόνας προσευχής και νηστείας. Συνήθως στην αρχή ορίζονται 50 γονυκλισίες—Μετάνοιες— και έξι κομβοσχοίνια. Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή μονοφαγία, δηλαδή μια φορά την ήμερα φαγητό χωρίς λάδι ή τίποτε το λιπαρό. Αν ό οργανισμός αντέχει, με την πάροδο του χρόνου, αυξάνει ό Κανόνας της προσευχής και της νηστείας. Οι Μετάνοιες γίνονται 100 και 10 κομβοσχοίνια την ήμερα και δυο φορές την εβδομάδα απόλυτη ξηροφαγία ή τέλεια νηστεία.
Όταν γίνει Μοναχός μεγαλόσχημος, οι μετάνοιες γίνονται 300 και τα κομβοσχοίνια 15 την ήμερα, ανάλογα γίνεται και με την νηστεία. Αυτή ή προσευχή πού κάνει ό κάθε αδελφός μόνος του είναι ό καθορισμένος Κανόνας, ό όποιος θα πρέπει να γίνεται, εκτός από τις καθιερωμένες κοινές προσευχές με όλους τους αδελφούς, δηλαδή την προσευχή του Εσπερινού, του Μεσονυκτικού, του Όρθρου, των Ωρών, της θείας Λειτουργίας, των Τυπικών και του Απόδειπνου, ή οποία είναι κοινή για όλους τους αδελφούς και υποχρεωτική, εκτός ασθενείας ή αναγκαιας υπηρεσίας —διακονήματος— το όποιο θα διακρίνει και θα καθορίζει ό Γέροντας ή ό ηγούμενος και ό Πνευματικός.
Έκτος, λοιπόν, άπ’ αυτά, που είναι καθορισμένα και συνεχίζονται από την ιερή Παράδοση, ότι άλλο κάνει ιδιαίτερο ό Μοναχός, χωρίς την άδεια ή ευλογία από το Γέροντα του ή τον Πνευματικό του, αυτό λογίζεται θέλημα κι όταν μάλιστα γίνεται κρυφά είναι αμαρτία μεγάλη. Ό υποτακτικός αυτός, πού το όνομά του, καθώς με βεβαίωσαν ήταν «Σπυρίδων» είχε πολλά χρόνια στην Καλογερική και στην υπακοή, πού στην αρχή ακολουθούσε τη σειρά των Πατέρων, αλλά σιγά ,σιγά τον πλάνεψε ό διάβολος κι άρχισε να κάνει κρυφά νηστείες και προσευχές περισσότερες άπ’ εκείνες πού του είχαν ορίσει.
Από το θέλημα αυτό, αισθάνονταν μέσα του ικανοποίηση και άρχισε να πιστεύει, πώς αυτός έβαλε κάποια καλύτερη σειρά, άπ’ εκείνη πού είχανε οι άλλοι Πατέρες. Νήστευε πιο πολύ και έτσι λίγο – λίγο χωρίς να το καταλάβει έπεσε σε υπερηφάνεια κι είχε τον εαυτό του σε υπόληψη και τους άλλους θεωρούσε κατώτερους του, στην αρετή και σ’ όλα τ’ άλλα, πώς δεν τον έφτανε στην αρετή, ούτε αυτός ό Γέροντας του. Τον δε Πνευματικό του θεωρούσε στενοκέφαλο, όπως και ό ίδιος διηγόταν αργότερα, στους Πατέρες, μετά το πάθημα του.
Πνευματικός του ήταν ό Παπα – Γρηγόρης, πού με τα καλογέρια του, Κοσμά και Δαμιανό τους Μοναχούς, έμενε στην «Κοίμηση της Θεοτόκου», όπως είπαμε, στη Μικρή Άγιάννα.
ΚΑΛΟΣΤΗΜΕΝΗ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Μια νύχτα του Γενάρη, τα μεσάνυχτα χτύπησαν την πόρτα του δωματίου του, αφού είπαν δυο λέξεις μόνον από το «Δι’ ευχών».
Ό Μοναχός Σπυρίδων άνοιξε την πόρτα και βλέπει μπροστά του έναν Άγγελο. Μόλις τον είδε ταράχτηκε τόσο πού δεν ήξερε τι να ειπεί, μόνον έτριβε τα μάτια του και του φάνηκε ο Άγγελος πολύ κόκκινος.
Ό φαινόμενος Άγγελος, δεν του έδωκε καιρό να σκεφθεί, άρχισε να του λέει επαίνους και κολακείες:
«— Αδελφέ, ό Θεός δέχτηκε τις προσευχές σου και τις νηστείες σου, σα θυμίαμα και επειδή ευχαριστήθηκε πολύ από αυτά πού κάνεις, από τον εαυτό σου και την προαίρεση σου, με έστειλε να σε πάρω νάρθεις ν’ ανέβουμε μαζί στην κορυφή του Άθωνα, και κείνος θα κατέβει με όλους τους αγίους, για να τον προσκυνήσεις, να πάρεις θάρρος και δύναμη, για να κάνεις μεγαλύτερες και περισσότερες αρετές. Εμπρός να φύγουμε, έχω εντολή να σε πάρω αμέσως, γιατί δεν έχουμε πολύ χρόνο στη διάθεση μας, ό Δεσπότης Χριστός θα είναι στο θρόνο να τον προσκυνήσεις και θα σου δώσει πολλά χαρίσματα».
Ό Μοναχός Σπυρίδων, από τη φαντασία και την υπερηφάνεια σκοτισμένος, δε σκέφτηκε ούτε μια φορά να ειπεί την προσευχή, το «Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού ελέησόν με» ή καν να κάνει έστω και μια φορά το σταυρό του, χωρίς να σκεφθεί τίποτε το πονηρό, ακολούθησε τον φαινόμενο Άγγελο και πήραν τον ανήφορο να πάνε στην κορυφή του Άθωνα από τα Κατουνάκια, μες την καρδιά του χειμώνα. Ό δρόμος ήταν καλυμμένος με πολλά χιόνια, πολλές φορές ό Μοναχός βούλιαζε μέχρι τη μέση στα χιόνια, παραπονιόταν πώς κουράστηκε, κι έλεγε να καθίσουν λίγο, αλλά ό φαινόμενος Άγγελος του απαντούσε:
«Κάνε κουράγιο, αδελφέ, δεν είδες ότι τα καλά έργα «κόποις κτώνται και μόχθοις κατωρθούνται λίγο ακόμη φθάνουμε».
Ό Μοναχός άλλου έπεφτε κι άλλου σηκωνότανε, με πολλή ταλαιπωρία και κόπο, σε τρεις ώρες φτάσανε επί τέλους στην κορυφή !
Ό φαινόμενος Άγγελος όλος χαρά, λέγει στο Μοναχό Σπυρίδωνα:
-Κοίταξε άββά προς τα εκεί.
Ό Μοναχός σαστισμένος από την πολλή κούραση, γύρισε προς τα δυτικά της Κορυφής και είδε μέσα σε ένα μεγάλο στρογγυλό δίσκο πού είχε πολύ φως κόκκινο σα φωτιά, στη μέση φαινότανε σαν το Δεσπότη Χριστό φορεμένο αρχιερατικά άμφια, να κάθεται σε θρόνο, γύρω – γύρω να είναι Άγγελοι. Μετά βλέπει να έρχονται κύματα – κύματα οι άγιοι σε Τάγματα. Τότε άρχισε να διακρίνει, πώς ερχόντουσαν τα διάφορα Τάγματα των Αγγέλων, των Αποστόλων, των Όσίων, των Ιεραρχών και των Δικαιων ανδρών και γυναικών, ακριβώς όπως παριστάνονται στην εικόνα των Αγίων Πάντων.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΠΛΑΝΗΣ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
Από τους ιεράρχες, μπροστά – μπροστά φαινόταν να έρχεται ό Άγιος Σπυρίδων, τότε ό φαινόμενος Άγγελος προστακτικά είπε στο μοναχό Σπυρίδωνα:
«τι κάθεσαι και βλέπεις σα χαζός και κοιτάς έτσι περίεργα; Δε βλέπεις το Δεσπότη Χριστό πού σε περιμένει; Πήγαινε σύντομα να τον προσκυνήσεις».
Ό Μοναχός Σπυρίδων, επηρεασμένος από τη φαντασία της υπερηφάνειας, φούσκωνε πιο πολύ σαν το Παγώνι και προχώρησε λίγο, αλλά σιγά – σιγά πήγαινε με δισταγμό κάπως, σαν να του έλεγε κάτι από μέσα του, μην προχωρείς άλλο! τι να ήταν άραγε ; Να ήταν ή φωνή της συνειδήσεως ή ό φύλακας Άγγελος του; Σε μια στιγμή, ό πάτερ Σπυρίδων, πρόσεξε τον Άγιο Σπυρίδωνα, πού ερχότανε μπροστά, πώς στο κεφάλι του φορούσε ένα μεγάλο σκούφο, πού, το ύψος του έφτανε το ένα μέτρο. Τον άγιο Σπυρίδωνα, επειδή έφερε το όνομά του, σαν προστάτη του, τον είχε περισσότερη ευλάβεια και σεβασμό και επειδή συνήθως οι αγιογράφοι στις εικόνες, τον Άγιο Σπυρίδωνα, τον παριστάνουν αντίθετα από εκείνο πού αυτός έβλεπε, με πολύ μικρή σκούφια, ό πάτερ Σπυρίδων, παραξενεύτηκε βλέποντας τόσο μεγάλη και ψηλή σκούφια να φορεί ό άγιος του και κάνοντας το σταυρό του είπε φωναχτά:
«Κύριε ελέησον, ό άγιος μου Σπυρίδωνας να έχει τόσο μεγάλη σκούφια, πολύ περίεργο πράγμα! !»
Μόλις έκαμε το...
Ο Θεός θέλει την αμφιβολία

Ταυτόχρονα, μπλεγμένος στο πρόβλημά του, κατανοεί ως ορθό το αίτημα του «αμφισβητία» και, παρασυρόμενος από το δικό του προβληματισμό, προσπαθεί να φέρει «αποδείξεις» για την ύπαρξη του Θεού. Συχνά η προσπάθειά του αυτή, ψυχολογικά βλεπόμενη, δεν γίνεται για τον «αμφισβητία», αλλά για τον ίδιο του τον εαυτό.
Ξεχνούν όμως και οι δύο παρατάξεις την λογική ανακολουθία, στην οποία εμπλέκονται, με το να θέλουν να συνδυάσουν την πίστη με την απόδειξη. Να συνδυάσουν δηλ. δύο καταστάσεις που είναι ασυμβίβαστες και που ωστόσο είναι και οι δύο τους από μόνες τους δόκιμες και απαραίτητες για τη ζωή του ανθρώπου.
Το κυριότερο σφάλμα και των δύο είναι η τραγική παραγνώριση του κινδύνου που θα συνεπαγόταν μια ενδεχόμενη απόδειξη του Θεού. Γιατί αν ο Θεός αποδεικνυόταν, η βεβαιότητα της παρουσίας Του θα ...
Άγιος (Όσιος) Νικάνορας, 7 Αυγούστου
Είναι ο Άγιος προστάτης των κατοίκων της Δυτ. Μακεδονίας και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών και των κτηνοτρόφων. Η μνήμη του εορτάζεται στις 7 Αυγούστου και βρίσκουμε ναούς του στην Κοζάνη, στη Σιάτιστα, στην Καστοριά κ.α.