Πόσες φορές, όταν συναντήσουμε τον άνθρωπο, με τον οποίο είμεθα στενοχωρημένοι ή έχουμε λογισμούς, γιατί μας κατηγόρησε, μας κουτσομπόλεψε, μας πρόδωσε και τόσα άλλα, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε, πως δεν τον βλέπουμε, για να μη τον χαιρετίσουμε!
Λένε οι Άγιοι Πατέρες και οι Ασκηταί της ερήμου, οι οποίοι εφήρμοσαν με ακρίβεια το Ευαγγέλιο, ότι όταν σε επισκεφτεί ο άνθρωπος, που εσύ γνωρίζεις ότι αυτός πολλά είπε για σένα, μη ...
Δέν θα έπρεπε, αγαπητοί μου, στον τόπο μας να υπάρχη ούτε ένας άπιστος και άθεος. Γιατί τα χώματά μας είνε αγιασμένα· και οι πέτρες ακόμα θα φωνάζουν, ότι η θρησκεία μας είνε ζωντανή και κάνει θαύματα. Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια υπάρχουν άπιστοι και άθεοι. Γι᾽ αυτούς ο Δαυίδ λέει· «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού· Ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1· 52,2). Δηλαδή· μόνο άνθρωπος που οι διανοητικές του δυνάμεις έχουν διασαλευθή, μόνο αυτός μπορεί να πή ότι δεν υπάρχει Θεός.
Συναντάτε έναν άπιστο και άθεο; Κάντε του μία ερώτησι, και φτάνει· Ασφαλώς, φίλε μου, θα κάθεσαι σε κάποιο σπίτι. Εάν λοιπόν μου πής ότι το σπίτι αυτό φύτρωσε έτσι μόνο του, χωρίς μηχανικό και χτίστη, τότε κ᾽ εγώ θα δεχθώ ότι το μεγάλο σπίτι που λέγεται σύμπαν έγινε μόνο του. «Πάς οίκος κατασκευάζεται υπό τινος, ο δε τα πάντα κατασκευάσας Θεός» (Εβρ. 3,4). Η λογική επιβάλλει να παραδεχθούμε, ότι υπάρχει Θεός δημιουργός του παντός.
Υπάρχουν λοιπόν άπιστοι και άθεοι· υπάρχουν όμως και άλλοι, που λένε ότι πιστεύουν, έρχονται όμως στιγμές που η πίστι τους κλονίζεται. Γιατί; Διότι είνε ανυπόμονοι. Θέλουν, μέσα στο μικρό διάστημα της ζωής αυτής, να δούν να λειτουργή η θεία δικαιοσύνη, το κακό να τιμωρήται αμέσως. Κι όταν βλέπουν, κακοί και εγκληματίες να είνε καλά και να προοδεύουν, όταν βλέπουν το κακό να θριαμβεύη, χάνουν την πίστι τους και λένε· Που είνε ο Θεός; δεν τα βλέπει αυτά; υπάρχει Θεός;…
~ Χειμώνας βαρύς. Σαρακοστή στον Άθω. Ο Θανασός είχε ξεμείνει στο κελλί του γέρο Κοσμά αφού το χιόνι είχε αποκλείσει τα μονοπάτια. Κλειστός ο δρόμος για τα μοναστήρια και η θάλασσα κάτω δεν ησύχαζε. Τα μοναστήρια άλλωστε ήτανε και μακριά και δεν είχε τρόπο να φύγει.
-Μη χολοσκάς. Θα μείνεις στο κελλί, του είπε ο γέροντας Κοσμάς όλο αρχοντιά. Κουκιά έχουμε, ξύλα για το τζάκι έχουμε, νάναι καλά ο γέρο Τιμόθεος που μας οικονόμησε νωρίς κούτσουρα. Και είναι ελιά που καίει όμορφα.
Σαν να κατάλαβε ο Θανασός τώρα στα σοβαρά τι του έλεγε ο γέρο Κοσμάς και πήρε να το χαρεί. Κι όσοι θα του λέγανε γιατί άργησε να γυρίσει από τον Άθωνα, την είχε την δικαιολογία έτοιμη κι αληθινή. Ήθελα εγώ…. αλλά το χιόνι μας απέκλεισε..
Για φαντάσου, μονολογούσε χωρίς καημούς, χωρίς το ζόρι της φαμίλιας του, χωρίς τη φωνή του αφεντικού, χωρίς τη ...
του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους
Είναι απογοητευτικό να συναντούμε ανθρώπους ή, το χειρότερο, να ζούμε μαζί τους, που μας προκαλούν ένταση, μας μειώνουν ή μας αναστατώνουν. Όλ’ αυτά είναι σημάδια της απουσίας της κοινωνίας των προσώπων, της ενότητας και της αγάπης.
Προσπαθούμε να τους αποφύγουμε, γιατί κανείς δεν αναπαύεται σε τέτοια ατμόσφαιρα. Όλοι μας θέλουμε να έχουμε χαρά, καρδιακή ειρήνη, ζωντάνια και όχι μιζέρια. Η αποφυγή όμως τέτοιων ανθρώπων δεν είναι πάντα εφικτή, γιατί ενδέχεται να ζούμε ή να εργαζόμαστε μαζί. Τι θα γίνει τότε; Να συνεχίσουμε να έχουμε τ’ αρνητικά συναισθήματα, που, αναπόφευκτα, θα μας οδηγήσουν σε λύπη, θλίψη και κατάθλιψη, με αποτέλεσμα την ασθένεια;
Η συμβουλή «μην το λαμβάνεις υπόψιν, περιφρόνησέ το», φαίνεται πως δεν μπορεί να εφαρμοστεί, αφού το πρόβλημα είναι εδώ, το αντιμετωπίζουμε, δεν....
Γράφει ὁ Ἰωάννης Χατζηδιγενῆς, θεολόγος
(Μαρκ. ι´ 32-45)
Η ταπείνωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι ένα γεγονός τόσο αξιοθαύμαστο, όσο είναι τα θαύματα κι η Ανάστασή Του. Είναι το θαύμα των θαυμάτων. Φόρεσε το στενόχωρο ανθρώπινο σώμα σαν σκλάβος κι έγινε Δούλος των δούλων Του.
Γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να φαίνονται πιο σπουδαίοι και πιο καλοί απ’ ό,τι πραγματικά είναι; Τα χόρτα του αγρού δεν το επιδιώκουν αυτό, ούτε τα ψάρια στο νερό ή τα πουλιά στον αέρα. Γιατί τότε οι άνθρωποι το θέλουν τόσο πολύ και το προσπαθούν; Επειδή έναν καιρό ήταν πραγματικά πιο σπουδαίοι και πιο καλοί απ’ ό,τι είναι σήμερα κι η σκιά της μνήμης αυτής τους πιέζει να υπερβάλουν σε μεγαλοσύνη και καλοσύνη. Κινούνται πάνω σ’ ένα νήμα που πότε τεντώνουν και πότε χαλαρώνουν οι δαίμονες.
Απ’ όλα τα πράγματα που έχουν να μάθουν οι άνθρωποι, η ταπείνωση είναι το πιο δύσκολο. Ο Κύριος Ιησούς επομένως διατύπωσε τη διδασκαλία Του για την ταπείνωση με τον καλλίτερο δυνατό τρόπο, τόσο με το λόγο όσο και με το έργο, με το παράδειγμά Του. Έτσι κανένας δε θα μπορούσε ν’ αμφισβητήσει την ανυπολόγιστη κι αναπόδραστη σπουδαιότητα της ταπείνωσης στο έργο της σωτηρίας του ανθρώπου. Αυτός είναι ο λόγος που εμφανίστηκε μ’ ένα θνητό ανθρώπινο σώμα, όπως εκείνο που είχε ο Αδάμ μετά την τιμωρία του για την αμαρτία και την πτώση του. Ο αναμάρτητος Κύριος και Δημιουργός των φωτεινών και αστραπόμορφων χερουβίμ, ενδύθηκε τη βαριά και τραχιά στολή ενός καταδικασμένου αμαρτωλού. Δεν είναι από μόνο του αυτό ένα μέγιστο και σαφές μάθημα ταπείνωσης, που πρέπει να μάθει κάθε αμαρτωλός; Ο Κύριος επανέλαβε το μάθημα αυτό με το να...
«Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!»
Είναι πολύ μεγάλη γι’ αυτόν που τη λέει σε κάθε κίνδυνο, προϋπόθεση ασφάλειας κι ευχαρίστησης.
Γιατί μόλις την απαγγείλει κανείς, αμέσως ...
Ήτανε Μεγάλη Σαρακοστή. Μα δε θυμάμαι του πότε… Τρίτοι Χαιρετισμοί. Στο μοναστήρι τους κάναμε αργά τους Χαιρετισμούς. Οι Παρασκευές της Σαρακοστής όπως και να το κάνεις είναι οι πιο χαρούμενες μέρες.
Στη μέση του ναού η εικόνα της Παναγιάς με τα κεριά της και τις κεντημένες ποδιές. Και το ᾽χαμε τυπικό κάθε φορά να βγάζουμε κι άλλη Παναγιά στο προσκυνητάρι να ακούσει τους Χαιρετισμούς.
Τη μια το “‘Αξιον εστί” και μετά την Γλυκοφιλούσα και την Παναγία του Πάθους, εκείνη την εβδομάδα της Σταυροπροσκύνησης. Τούτες οι μικρές αλλαγές ομόρφαιναν τη ζωή.
Το Πάσχα ήταν τότε νωρίς και η Σαρακοστή έπεφτε μεσ᾽ το χειμώνα. Κρύο πολύ. Είχαμε στη λιτή ξυλόσομπα και ο εκκλησιαστικός ο π. Νήφωνας έβαζε κούτσουρα μεγάλα. Ατμόσφαιρα Παπαδιαμαντική. Τώρα τα αναπολώ με γλυκασμό και νοσταλγία.
Τέλειωσε ο κανόνας και ...
Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του καταστάσεως και, όσο κι αν είναι άσχημη, δεν χάνει την προσωπικότητά του. Δεν χάνει την ισορροπία του.
Το αντίθετο συμβαίνει με τον εγωιστή, τον έχοντα αισθήματα κατωτερότητος. Στην αρχή μοιάζει με τον ταπεινό. Λίγο, όμως, αν τον πειράξει κανείς, αμέσως χάνει την ειρήνη του, εκνευρίζεται, ταράζεται.
Ο κενόδοξος την ψυχή του την αποξενώνει απ` την αιώνια ζωή. Τελικά ο εγωισμός είναι σκέτη κουταμάρα! Η κενοδοξία μας κάνει κούφιους. Όταν κάνομε κάτι για να επιδειχθούμε, καταντούμε άδειοι ψυχικά.
Ό,τι κάνομε, να το κάνομε για να ευχαριστήσομε τον Θεό· ανιδιοτελώς, χωρίς κενοδοξία, χωρίς υπηρηφάνεια, χωρίς εγωισμό, χωρίς, χωρίς… Όταν ο άνθρωπος ζει χωρίς Θεό, χωρίς γαλήνη, χωρίς εμπιστοσύνη, αλλά με...
"Αφήνετε την ζωή σας στα χέρια του Θεού.
Ποτέ μην πιέζετε τα πράγματα.
Μία πόρτα που δεν ανοίγει ποτέ μην επιχειρήσετε να...
<<Είναι πολλά πράγματα, τα οποία ο άνθρωπος δεν τα γνωρίζει, ή, εάν τα γνωρίζει, τα καταφρονεί. Παράδειγμα, είναι ένα θέμα, το οποίο διδάσκει κάποιος δάσκαλος στα παιδιά.
Εάν δεν το έχει γευθή (είτε πικρό είναι, είτε γλυκό), τα παιδιά δεν πληροφορούνται.
Θέλουμε να πούμε στα παιδιά:
«Παιδιά, μη φεύγετε από την Εκκλησία. Να πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία. Να εκκλησιάζεσθε. Η Εκκλησία είναι το ταμείο της Χάριτος. Από εκεί πηγάζει όλη η ευτυχία του ανθρώπου. Την ειρήνη, την αγάπη από την Εκκλησία θα τα πάρεις. Ούτε στα παιγχνίδια ούτε μέσα στην Κοινωνία θα τα βρεις αυτά, αλλά μέσα στην Εκκλησία»!
Εάν εσύ, αυτόν τον λόγο, τον οποίον λες, δεν...
Δόξαζε τον Θεό για όλα, ευχαριστώντας Τον όχι μόνο για τις δωρεές Του, μα και για τις ποινές Του∙ τόσο για τα χρόνια της δυστυχίας όσο και για τις ώρες της ευτυχίας…
Ο πόθος σου να κάνεις προσευχές για τον άρρωστο κύριό σου είναι θεάρεστος. Αλλά οι φόβοι και οι ενδοιασμοί σου, για το αν τις κάνεις όπως πρέπει, είναι υπερβολικοί και αβάσιμοι.
Να προσεύχεσαι απλά: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον κύριό μου και την οικογένειά του. Αξίωσέ τον να γυρίσει στο σπίτι γερός, υγιής και ειρηνικός».
Πρόσεξε όμως, να προσεύχεσαι ταπεινά. Πολύ ταπεινά. Αν έχεις υπερήφανη εντύπωση ότι η προσευχή σου είναι ευάρεστη στον Κύριο, και ότι...
Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἡ Τεσσαρακοστὴ εἶναι μιὰ περίοδος μετάνοιας, μιὰ περίοδος ὅπου ἡ πέτρινη καρδιά μας μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἀπὸ πέτρινη νὰ γίνει ἀνθρώπινη, ἀπὸ ἀναίσθητη ν΄ ἀρχίσει νὰ συναισθάνεται, ἀπὸ ψυχρή καὶ σκληρή νὰ γίνει ζεστή καὶ ἀνοιχτή στοὺς ἄλλους, καὶ στὸν ἴδιο τὸν Θεό.
Ἡ Σαρακοστή εἶναι μιὰ περίοδος ἀνανέωσης, ὅπου ὅλα γίνονται ξανὰ καινούργια, ὅπως στὴν ἄνοιξη· ὅπου ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸ ἁμυδρὸ φῶς ποὺ βρισκόταν, ζωντανεύει μ’ ὅλη τὴν ἔνταση ποὺ ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ κοινωνήσει σ’ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους, κάνοντάς μας μέτοχους τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος, καὶ μέσα ἀπὸ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια καὶ τοῦ δώρου τοῦ Θεοῦ σ’ ἐμᾶς, τῆς Θεϊκῆς Του φύσης.
Εἶναι καιρὸς συμφιλίωσης, καὶ συμφιλίωση εἶναι χαρά: εἶναι ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἡ δική μας· εἶναι ἕνα νέο ξεκίνημα.
Σήμερα εἶναι τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, καὶ θέλω νὰ σᾶς διαβάσω μερικὲς δικές του φράσεις ποὺ εἶναι σχετικές μὲ τὴν ἰδιαίτερη χρονική περίοδο ποὺ ζοῦμε:
«Μετάνοια ποὺ σημαίνει ἐπιστροφή στὸν Θεό εἶναι ἡ ἀνανέωση τοῦ βαπτίσματός μας· εἶναι ἡ προσπάθεια μας ν’ ἀνανεώσουμε τὸ συμβόλαιο μας μὲ τὸν Θεό, ἠ ὑπόσχεση μας ν΄ ἀλλάξουμε ζωή. Εἶναι καιρὸς ὅπου μποροῦμε ν’ ἀποκτήσουμε ταπείνωση, ποὺ...
<<Πρέπει ακόμη να στοχασθώμεν πως ο Πανάγαθος Θεός «μισεί» τον υπερήφανον και αγαπά τον ταπεινόν. Και όχι μόνον ο Θεός, αλλά και ημείς, όταν ιδούμε τινά ταπεινόν, τον βλέπομεν ως Άγγελον, μας φαίνεται ν’ ανοίξωμεν την καρδίαν μας να τον βάλωμεν μέσα και όταν ιδούμεν τινά υπερήφανον, τον βλέπομεν ως τον διάβολον, γυρίζομεν το πρόσωπόν μας εις άλλο μέρος να μην τον βλέπωμεν.
Ας φύγωμεν, λοιπόν, αδελφοί μου από ...
(Ευαγγέλιο: Μαρκ. θ’ 17-32)
“Ὅταν κάποιος παύσει νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν πιστεύει, ἀλλὰ ὅτι πιστεύει σὲ ὁτιδήποτε...”. (Γ. Τσέστερσον)
Άραγε πόσο αληθινή είναι η παραπάνω φράση;
Μπορούμε να το διαπιστώσουμε παρατηρώντας την ζωή των ανθρώπων αυτών.
Οι αυτοαποκαλούμενοι άθεοι είναι οι άνθρωποι αυτοί που ενώ από την μία απορρίπτουν την ύπαρξη του Θεού, από την άλλη πολύ εύκολα αποδέχονται την ύπαρξη παράλληλων κόσμων, την ύπαρξη εξωγήινων ή φαντασμάτων, την δυνατότητα του ανθρώπου να...
"Κλίμαξ"
«Ἔχασα τὸν σύζυγό μου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ὁ πρεσβύτερος υἱός μου ἔπεσε μὲ τὰ ὅπλα ἀνὰ χεῖρας. Εὐλογητὸς ὁ Θεός: Ὁ δεύτερος καὶ μόνος υἱός μου, δεκατετραετὴς τὴν ἡλικίαν, μάχεται μετὰ τῶν Ἑλλήνων καὶ πιθανῶς νὰ εὕρη ἔνδοξον θάνατον. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ὑπὸ τὸ σημεῖον τοῦ Σταυροῦ θὰ ρεύση ἐπίσης τὸ αἷμα μου. Εὐλογητὸς ὁ Θεός! Ἀλλὰ θὰ....
(Λουκ. α’ 24-38)
Ὅπως ὁ ἥλιος καθρεφτίζεται στά καθαρά καί διαυγή νερά, ἔτσι κι ὁ οὐρανός στήν καθαρή κι ἁγνή καρδιά. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι πανταχοῦ παρόν κι ἀναπαύεται σέ πολλά σημεῖα τοῦ ἀχανοῦς σύμπαντος. Τό μέρος ἐκεῖνο ὅμως ὅπου ἀγαπάει κι ἐπιθυμεῖ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα νά κατοικεῖ, εἶναι ἡ ἁγνή καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Ἐκεῖ εἶναι τό πραγματικό Του ἐνδιαίτημα, ἡ κατοικία του. Ὅλοι οἱ ἄλλοι τόποι εἶναι ἁπλά τό ἐργαστήριό Του. Ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου δέ μένει ποτέ ἄδεια. Πάντα ὑπάρχει κάτι νά τήν καλύψει: ἡ καθαρότητά της. Κάποτε, γιά κάποιο διάστημα, τήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου τή γέμιζε μόνο ὁ Θεός. Τότε ἡ καρδιά ἦταν καθρέφτης τοῦ κάλλους τοῦ Θεοῦ, ἕνας ὕμνος καί μιά δοξολογία γιά τό Θεό. Ὑπῆρχε ἕνας καιρός πού ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου βρισκόταν πραγματικά στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀπαλλαγμένη ἀπό κίνδυνο. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος μέ τήν παραφροσύνη του πῆρε τά πράγματα στά δικά του χέρια, τήν καρδιά του τήν κυνήγησαν πολλά ἄγρια θηρία. Κι ἀπό τότε ξεκίνησε ἐσωτερικά μέν ἡ δουλεία τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ἐξωτερικά δέ αὐτό πού λέμε ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἀδύναμος πιά νά κουμαντάρει τήν καρδιά του ὁ ἄνθρωπος ἀναζήτησε στήριξη στά ἔμψυχα ὄντα ἤ καί στά ἄψυχα πράγματα πού τόν περιέβαλαν. Ὅ,τι κι ἄν βρῆκε ὁ ἄνθρωπος ὅμως γιά νά στηρίξει καί νά ἐνισχύσει τήν καρδιά του, ἀποδείχτηκε πώς αὐτό τήν τραυμάτιζε καί τήν πλήγωνε μόνο. Καϋμένη καρδιά τοῦ ἀνθρώπου! Αἰχμαλωτίστηκες ἀπό πολλά πράγματα πού δέν εἶχαν καμιά δικαιοδοσία σέ σένα, καμιά ἐξουσία πάνω σου. Βρέθηκες σάν τό μαργαριτάρι ἀνάμεσα σέ χοίρους.
Πόσο σέ σκλήρυνε ἡ μακροχρόνια δουλεία, πόσο σέ σκότισε τό μαῦρο σκοτάδι ὅπου κινεῖσαι! Ὁ Θεός ὁ ἴδιος κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό γιά νά σ᾿ ἐλευθερώσει ἀπό...
Ιωάννης Καποδίστριας, Βιέννη 17/29 Μαρτίου 1815( την περίοδο που δημιούργησε εκεί την μυστική Φιλελληνική Εταιρεία) σε επιστολή προς τον πατέρα του:
Για τον «διαφωτισμό» των Γάλλων: «είναι άνθρωποι χωρίς θρησκεία, χωρίς τιμή, χωρίς πατρίδα, χωρίς αρχές που πρέπει να τιμωρηθούν και να διορθωθούν …είναι σαν πανώλη» .
