Ἡ Ὀρθοδοξία μας
Δρ. Θεολογίας, Δρ. φιλοσοφίας
Γνήσια ἐξομολόγηση
«Φανέρωσε τήν πληγή σου στόν πνευματικό γιατρό, λέγε του καί μή ντραπεῖς.
Δικό μου εἶναι τό τραῦμα, πάτερ, δική εἶναι ἡ πληγή. Ἀπό τή δική μου ραθυμία συνέβη καί κανείς ἄλλος δέν μοῦ φταίει γι’ αὐτό· οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε δαίμονας, οὔτε σάρκα, οὔτε τίποτε ἄλλο· μόνο ἡ δική μου ἀμέλεια.
Γίνε κατά τήν ὥρα τῆς ἐξομολόγησης σάν κατάδικος καί στήν ὄψη καί στό λογισμό. Σκύψε μέ ντροπή τό πρόσωπο στή γῆ, βρέχε ἄν μπορεῖς μέ θερμά δάκρυα τά πόδια τοῦ γιατροῦ, σάν νά ἦσαν τά πόδια τοῦ Χριστοῦ» (ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κλίμακας).
Ἐδῶ ἔχουν στή θέση τους τά λόγια τῶν πρφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης:
«Διαρρήξατε τάς καρδίας ὑμῶν καί μή τά ἱμάτια ὑμῶν καί ἐπιστράφητε πρός Κύριον τόν Θεόν ὑμῶν, ὅτι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων ἐστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος...»· μή σχίζετε τά ροῦχα σας ἀλλά τίς καρδιές σας ἀπό τόν πόνο τῆς μετάνοιας καί τή συναίσθηση τῆς ἐνοχῆς, ἐπιστρέψτε στόν Κύριο γιατί εἶναι ἐλεήμων καί οἰκτίρμων, μακρόθυμος καί πολυέλαιος (Ἰωήλ β΄ 13).
«Ἡμάρτομεν, ἠσεβήσαμε, ἠδικήσαμεν, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ἐπί πᾶσι τοῖς δικαιώμασί σου» (Βαρούχ β΄12)· «ἐγεννήθημεν ὡς ἀκάθαρτοι πάντες ἡμεῖς, ὡς ράκκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν» (Ἡσ. ξδ΄ 6, πρβλ.Δαν.θ΄ 5. Παροιμ. κ΄9).
Ἡ γνήσια ἐξομολόγηση χαρίζει στόν πιστό ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τόν ἀποκαθιστᾶ στήν Ἐκκλησία. Ὅμως αὐτό δέν σημαίνει πώς μπορεῖ νά μείνει ἀνέμελος. Εἰσέρχεται καί πάλι στήν πνευματική παλαίστρα καί καλεῖται σέ συνεχῆ προσπάθεια, νά κατανικήσει τά πάθη πού μέ τήν ἁμαρτία ἐνισχύθηκαν περισσότερο καί ἀσκοῦν πάνω του μεγαλύτερη δύναμη.
Πρέπει νά ἐπιστρέψει «ἀπό ὅλας τάς ἁμαρτίας του, τάς ὁποίας ἔπραξε» καί νά φυλάξει «πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ» καί νά πράξει «δικαιοσύνην καί ἔλεος» (Ἰεζ. ιη΄ 21, βλ. καί ιη΄23-32, λγ΄10-20).
Πρέπει νά ἐπιστρέψει «ἀπό ὅλας τάς ἁμαρτίας του, τάς ὁποίας ἔπραξε» καί νά φυλάξει «πάσας τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ» καί νά πράξει «δικαιοσύνην καί ἔλεος» (Ἰεζ. ιη΄ 21, βλ. καί ιη΄23-32, λγ΄10-20).
