(Μάρκ. Β΄ 1-12)
Ένα από τα
μεγαλύτερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο, είναι και η σωματική υγεία. Όλοι γι’
αυτή φροντίζουμε και παραδόξως, κατανοούμε την αξία της, όχι τόσο όταν την
έχουμε, αλλά όταν την χάνουμε. Γι αυτό άξιες επαίνου, δεν είναι μόνο οι
προσπάθειες των κρατικών φορέων, για την προστασία της δημόσιας υγείας, αλλά
άξιες επαίνου και συγχαρητηρίων είναι και οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες, τόσο στον
τομέα της πρόληψης, όσο και της θεραπείας και αποκαταστάσεως της υγείας.
Όμως, υπάρχουν και
κάποιες άλλες αξίες στην ζωή μας, οι οποίες είναι ανώτερες και από αυτή την
υγεία, και φυσικά δεν θα πρέπει να τις λησμονούμε ποτέ. Όπως επί παραδείγματι,
ανώτερο της σωματικής υγείας, είναι η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, η ελευθερία και
γενικώς ο όμορφος αγώνας για τα υψηλά ιδανικά. Όταν μάλιστα ο άνθρωπος
ενθουσιάζεται με τα ανώτερα ιδανικά μας, την Ορθοδοξία δηλαδή, την Πατρίδα και
την Οικογένεια, όχι μόνο δεν πτοείται από τους κινδύνους, όχι μόνο δεν υποχωρεί
μπροστά στις αντιξοότητες, αλλά θεωρεί τιμή του να προσφέρει τη ζωή του, θυσία,
«για του Χριστού την Πίστη την Αγία και της
Πατρίδος την Ελευθερία»! Και ομολογουμένως, φίλοι μου, εάν δεν
σκέπτονταν κατ’ αυτόν τον τρόπον οι ευλογημένοι πρόγονοί μας, σήμερα δεν θα
απολαμβάναμε το δώρο της ελευθερίας, το οποίο και πάλι, ξένα κέντρα -όπως όλοι
βλέπουμε- επιζητούν να μας το στερήσουν. (Φυσικά,
έτι άπαξ η ιστορία θα αντιγράψει τις ένδοξες και ηρωικές της σελίδες).
Αυτή λοιπόν την
μεγάλη αλήθεια, ότι το πνεύμα έχει μεγαλύτερη αξία της ύλης, αυτή την μεγάλη
πραγματικότητα, ότι η ψυχή είναι ανωτέρα του σώματος, και άρα θα πρέπει
περισσότερο ή τουλάχιστον τόσο όσο το σώμα, να την προσέχουμε ώστε να μην
«ασθενήσει», αυτή λοιπόν την αλήθεια την βλέπουμε στην Ευαγγελική περικοπή του
παραλύτου.
Ο Κύριός μας Ιησούς,
δεν αρνείται να θεραπεύσει το «κουρελιασμένο» από την παραλυσία, σώμα του
ανθρώπου, που η αγάπη των φίλων του, τους έκανε να προβούν σε ριψοκίνδυνη
ενέργεια! Πώς ήταν δυνατόν άλλωστε Αυτός που «διήλθεν
ευεργετών» (Πράξ. Απ. Ι΄38 ) , να αρνηθεί την προσφορά της
θεραπείας;
Πράγματι, ο Μεγάλος
Ιατρός, διέγνωσε τα βαθύτερα αίτια της ασθένειας. Μάλλον, το πρώτο αίτιο. Την
ρίζα δηλαδή της ανθρώπινης φθοράς που δεν είναι άλλη από την αμαρτία. (Πράγμα
που ίσως δεν είχε αντιληφθεί ποτέ ο ίδιος ο ασθενής, ούτε οι αξιέπαινοι φίλοι
του). Και ξεκινά την θεραπεία από την αρχή. Από την ρίζα και την αιτία του
πόνου και της θλίψεως του ανθρώπου. Από την συγχώρεση των αμαρτιών!
Ο Παντοκρατορικός
λόγος «τέκνον, αφέονταί σοι αι αμαρτίαι σου», όχι μόνο γίνεται το ξεκίνημα της
αποκαταστάσεως της υγείας του σώματος, αλλά προπαντώς, αποκαθιστά στην υγιή της
βάση, την όλη ψυχοσωματική υπόσταση του ανθρώπου. Και τούτο βεβαίως είναι
φυσικό και επόμενο.
Όταν η ρίζα είναι
υγιής, τότε και οι κλάδοι και οι καρποί θα είναι καλοί και υγιείς. Και το
αντίθετο φυσικά. Όπου απουσιάζει η ψυχική υγεία και η πνευματική ισορροπία,
όταν δηλ. φυγαδεύεται η χάρις του Θεού, εκεί, αργά η γρήγορα, ο άνθρωπος θρηνεί
επάνω σε ερείπια. Αρκετές δε φορές, αλλοίμονο, ανεπανόρθωτα...
Αλλά υπάρχει και η
άλλη πτυχή του δράματος. Να συνειδητοποιεί μεν ο άνθρωπος ότι αιτία της ψυχικής
κοπώσεως και της σωματικής ταλαιπωρίας είναι η διάσπαση των σχέσεών του με τον
Θεό, λόγω της καταραμένης αμαρτίας, να αντιλαμβάνεται τα αίτια της καχεξίας και
της ασθένειας, και αντί να προσφεύγει με πίστη και ελπίδα σ’ Αυτόν που πράγματι
μπορεί να τον θεραπεύσει, αυτός να προστρέχει ακριβώς σ’ αυτούς που θα τον
ταλαιπωρήσουν χειρότερα. Θα τον ταλαιπωρήσουν και τέλος θα τον απελπίσουν, αφού
τον καταστρέψουν, τόσο οικονομικά, όσο κυρίως τον αχρηστέψουν σωματικά μα και
πνευματικά.
Θα χρειαζόταν,
αγαπητοί μου, πολύς χώρος, ώστε να περιγράψουμε προσωπικά και οικογενειακά
δράματα που παίζονται καθημερινώς με δύστυχα πλάσματα. Σε ανθρώπους οι οποίοι
τρέχουν ή τους τρέχουν είτε σε πνευματιστές, είτε σε δήθεν ιατρούς, οι οποίοι
«θεραπευτές», τις περισσότερες φορές, βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση
από τα πρόσωπα που δήθεν αναλαμβάνουν προς θεραπείαν.
Έτσι δυστυχώς έχουν
τα πράγματα. Και ενώ από τη μια ντρέπονται, δήθεν, να αποκαλύψουν τις ψυχικές
τους πληγές στον Θεό, μέσω του πνευματικού πατρός, ώστε να λάβουν την θεραπεία
της χάριτος, από την άλλη όμως, τρέχουν σε δήθεν ειδικούς ή και ψυχολόγους
(αρκετοί εκ των οποίων δεν παραδέχονται την ύπαρξη της ψυχής!) ή πάλι σε διάφορες
δήθεν «θεραπευτικές αγωγές», απαράδεκτες βεβαίως από την σωστή ιατρική και
απορριπτέες από την απλή λογική. Το δε χειρότερο όλων; Το έσχατο κατάντημα που
μπορεί να φθάσει η ταλαίπωρη ψυχή; Είναι το να εμφανίζεται στα τηλεοπτικά
παράθυρα και εκεί με τη θέλησή του ο άνθρωπος να κατεξευτελίζεται δημοσία, αφού
ο εχθρός (διάβολος) τον έχει κάνει να αποστρέφεται την ήρεμη και ευλογημένη
ατμόσφαιρα του ιερού εξομολογητηρίου και την εμπιστοσύνη και στοργή του
πνευματικού!
Αγαπητοί μου. Η
ασθένειες στην εποχή μας επλήθυναν σε αφάνταστο βαθμό αφού ο εγωισμός και η
αλαζονεία του ανθρώπου τα πάντα τα έχουν μολύνει. Και, ναι μεν μπορεί όλοι, να
μην έχουμε σωματικές ασθένειες (που αργά ή γρήγορα έρχονται και αυτές). Όλοι
όμως έχουμε μολυνθεί από τον θανατηφόρο ιό της «ευπερίστατης
αμαρτίας» (Εβρ.ΙΑ΄1). Τούτο δε είναι και το χειρότερο.
Όμως, οφείλουμε να
ομολογήσουμε και αυτή την αλήθεια.
Όπως στον σημερινό
παραλυτικό του ευαγγελίου, η σωματική ασθένεια έγινε αιτία και αφορμή να
απαλλαγεί και από την ψυχική του παραλυσία, έτσι ακριβώς και αρκετοί αδελφοί
μας, γνώρισαν, αλλά και γνωρίζουν τον Χριστό μέσω μιας ασθένειας ή κάποιας
ταλαιπωρίας. Τούτο είναι πολύ γνωστό στον πνευματικό κόσμο, γι αυτό και αρκετοί
ασθενείς, βλέπουν πνευματικά (δηλ. αντικειμενικά) το όλον θέμα, με αποτέλεσμα
να δοξάζουν τον Κύριο Ιησού για την περιπέτειά τους που έγινε αφορμή να
γνωρίσουν την αλήθεια και να ζουν τώρα συνειδητή χριστανική ζωή!
Αφού λοιπόν η διαπίστωση είναι κοινή
(τουλάχιστον για όσους διαθέτουν καθαρό νου και μπορούν να διακρίνουν την
πραγματικότητα), ότι η ρίζα των κακών είναι η αμαρτία και η φοβερή αποστασία,
αφού έγινε η διάγνωσις, δεν έχουμε παρά να περάσουμε στη συνέχεια και στην
ευλογημένη μας θεραπεία.
Ο ίδιος ο Θεός, διά
του μεγαλοφωνότατου πρ. Ησαϊα, έχει διακηρύξει : «Εγώ
ειμί, εγώ ειμί ο εξαλείφων τας ανομίας σου ένεκεν εμού». (Ησ. ΜΓ΄ 25).
Δηλ. Εγώ είμαι, εγώ είμαι ο μόνος, ο οποίος και εξαλείφω τις αμαρτίες σου
ένεκεν της αγαθότητός μου.
Και αυτός ο ένσαρκος
Λόγος, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, με τη θεϊκή του αγάπη μας προτρέπει: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ
αναπαύσω υμάς». (Ματθ. ια΄ 28). Η πρόσκληση αυτή βεβαίως απευθύνεται
σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Και σ’ αυτούς που έχουν χάσει την ψυχοσωματική τους
υγεία και το γνωρίζουν, αλλά και σ’ όσους
νομίζουν ότι την διατηρούν... Και ναι μεν, οι ποικίλοι Γραμματείς και
Φαρισαίοι, πάντοτε για να κατηγορούν, κάτι θα τους βάζει στο στόμα ο πατέρας
τους. (Ο προαιώνιος εχθρός του ανθρώπου). Δεν μας πειράζει. Ας λένε και ας
κοάζουν. Τόσο το καλύτερο μάλιστα, ώστε να θριαμβεύει ολοένα και περισσότερο η
αλήθεια, αλλά και οι ίδιοι να καταισχύνονται την κάθε φορά.
Εμείς, έχοντας γνώση
της αδυναμίας μας, ας προσεγγίζουμε Αυτόν που «ειδικότητά
του» είναι το ξεκούρασμα της ψυχής. Ναι, το αίτημα του ανθρώπου,
ιδίως του σημερινού, για ψυχοσωματική υγεία και ζωντάνια, ικανοποιείται απόλυτα
από τον Μεγάλο Ιατρό, τον Κύριο!
Και για να μην
ξεχνιόμαστε, τώρα μάλιστα που βρισκόμαστε στο στάδιο της Αγίας και Μεγάλης
Τεσσαρακοστής: «Ο περίπατος ασκεί το σώμα,
και η προσευχή της ψυχή. Η δε νηστεία;
Φυσικά και τα δύο μαζί»!
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ
Κωνστάνταρος
Κόνιτσα.
Email: p.ioil@freemail.gr
