Πόσοι όμως κι από εμάς τους «αμόλυντους» είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά


*Συγκλονιστική ιστορία! Αξίζει να την διαβάσετε! 
~ Προχθές ήρθε μια κοπέλα, χρήστρια ναρκωτικών ουσιών, σκελετωμένη, με δακρυσμένα μάτια.
Πριν αρκετό καιρό είχε έρθει στο ναό με φωνές και απειλές. Με είχε βρίσει γιατί δεν τις έδωσα το χρηματικό ποσό που θα ήθελε. Έβρισε, χειρονόμησε κι έφυγε. Αυτό έγινε δυο τρεις φορές.
Προχθές όμως ήρθε αλλιώτικη. Χωρίς φωνές. Χωρίς θράσος. Με περίμενε ταπεινά. Περίμενε να ζητήσει συγχώρεση. «Θέλω να με συγχωρέσεις πάτερ για τότε…» μου είπε.
Την έτρωγε μέσα της τόσο καιρό αυτή η συμπεριφορά της (μια συμπεριφορά που ήταν απόρροια της εξάρτησης που έχει). Κι όμως τώρα βρήκε το κουράγιο να έρθει να το πει. Αυτό δείχνει άνθρωπο που δεν παραδόθηκε πνευματικά, που ακόμα μάχεται, παλεύει.
Μετά την συγχώρεση όμως ήρθε κι άλλη ομολογία. Η οδύνη των αισθητών ηδονών την λύγισαν, «Δεν μπορώ άλλο…» μου είπε «…δεν αντέχω». Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της ήταν ανέκφραστα. Κατάλαβα ότι έκλαιγε από τα δάκρυα που δραπέτευαν από τα μάτια της.
Ζήτησε να εξομολογηθεί για πρώτη φορά. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον Θεό μετά από τόσα χρόνια πολέμου. Ενός πολέμου που αντίπαλος τελικά δεν ήταν ο Θεός αλλά ο ίδιος της ο εαυτός.
Το σώμα της ήταν τόσο εύθραυστο, το πρόσωπό της γερασμένο από τις λάθος επιλογές. Κι όμως μέσα στα λίγα λεπτά που μιλήσαμε είδα μια ομορφιά ν’ ανατέλει. Μια ομορφιά που την έκρυβε για χρόνια. Την ομορφιά της μετάνοιας, την νιότη της ελπίδος. Δώσαμε ραντεβού για εξομολόγηση. Έφυγε έχοντας ανάμεσα στα λεπτά δαχτυλάκια της ένα μικρό κομποσχοίνι που της έδωσα. Λίγο ειρήνευσε.
Πόσες τέτοιες ανδρείες -πονεμένες- ψυχές υπάρχουν που επιλογές της νιότης τους, τους στοιχειώνουν μα δεν παραδίδονται σ’αυτές, «δεν το βάζουν κάτω». Πίσω από τέτοιους ανθρώπους κρύβονται σίγουρα πάθη και εγωισμοί όμως συγχρόνως κρύβονται και ψυχές που αναζητούσαν λίγη θαλπωρή, αγάπη, ενδιαφέρον… Και ακριβώς επειδή δεν τα βρήκαν, τα αναζήτησαν σε λάθος τόπους, με λάθος τρόπους, από λάθος ανθρώπους.
Γι’αυτό θα πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι κι εμείς ν’αγκαλιάσουμε τέτοιους ανθρώπους, να τους ακούσουμε, να ενδιαφερθούμε γι’αυτούς, να μην τους κλείσουμε την πόρτα της καρδιάς μας, να μην τους απαξιώσουμε, να μην τους κοιτάξουμε με «μισό μάτι». Διότι και αυτοί απολωλότα πρόβατα είναι, όπως κι εμείς. Η δική τους ασωτία ίσως φαίνεται πιο πολύ, εξωτερικεύεται πιο έντονα, όμως αυτό δεν τους κάνει πιο αμαρτωλούς από εμάς που μπορεί να κρύβουμε μεγαλύτερα πάθη απ’αυτούς, μεγαλύτερες ανομίες κι αδικίες.
Αυτοί μπορεί να παίρνουν ναρκωτικά και αυτό να φαίνεται στο σώμα τους. Πόσοι όμως κι από εμάς τους «αμόλυντους» είμαστε εθισμένοι στα πνευματικά ναρκωτικά που όχι απλά μολύνουν το σώμα αλλά κυρίως οδηγούν στον πνευματικό μας θάνατο; Εθισμένοι στην φιλοχρηματία, στην γαστριμαργία, στη μόδα, στην σαρκικότητα, στην ανθρωπαρέσκεια, στην φιληδονία, στην κατάκριση, στην κακία, στην μνησικακία, στην ιεροκατηγορία, στην συκοφαντία, στο ψέμμα, στην αισχροκέρδια, στην υποκρισία, στην οργή, στην ακηδία, στην απιστία, στη φιλαυτία…
Πώς θα κατακρίνουμε λοιπόν αυτούς όταν εμείς ζούμε ακόμα εθισμένοι στη μεγάλη ιδέα για τον εαυτούλη μας;
Πώς είναι δυνατόν «ελαφρά τη καρδιά» να ξεγράφουμε αυτούς τους ανθρώπους από την κοινωνία μας όταν εμείς είμαστε χειρότεροι «πρεζάκηδες» παθών;
Είμαστε για λύπηση εάν νομίζουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ’αυτούς.
Αν είχαμε ταπείνωση τότε θα τους βλέπαμε με συγκατάβαση και κατανόηση, έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και όχι έτοιμοι να τους φωνάξουμε, να τους κατακρίνουμε και να τους βάλουμε στο περιθώριο της κοινωνίας, θεωρώντας ότι δεν είναι «άξιοι» να ζούνε ανάμεσά μας…
Όντως πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλουν την βοήθειά μας. Δική τους επιλογή (και είναι αλήθεια ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά σ’αυτές τις περιπτώσεις).Όμως ας αναρωτηθούμε, εμείς προσφέρουμε βοήθεια σε όλους; κάνουμε αυτό που μπορούμε ως πρόσωπα και ως κοινωνία; έχουμε την διάκριση, την υπομονή, το ενδιαφέρον και την αγάπη που χρειάζεται ώστε να βοηθήσουμε αυτούς τους πάσχοντες συνανθρώπους μας; έχουμε την τόλμη να γίνουμε πλησίον τους; έχουμε την ταπείνωση να ασχοληθούμε μαζί τους;
Ο καθένας ας κάνει τον αυτοέλεγχό του. Πάντως εγώ, από...
προχθές προβληματίστηκα αρκετά και έπιασα τον εαυτό μου να αδιαφορεί γι’αυτούς τους ανθρώπους, έχοντας τον λογισμό ότι είναι «άξιοι των επιλογών τους»…
Όμως αυτός είναι ένας αντίχριστος λογισμός. Είναι λογισμός που πηγάζει από την πλάνη ότι είμαι ανώτερός τους, καλύτερός τους, αξιότερός τους…
Και ακριβώς αυτός ο λογισμός αποδεικνύει πόσο «λίγος» και εμπαθής είμαι…
Όταν ο άλλος έχει «πιάσει πάτο» χρειάζεται χέρια να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, χέρια να τον αγκαλιάσουν και να τον χαϊδέψουν και όχι χέρια που θα κουνιούνται ελεγκτικά προς το μέρος του και θα του υπενθυμίζουν τα λάθη που έχει κάνει· διότι αυτή είναι η πιο απάνθρωπη ενέργεια.
Έλεος θέλει να δείξουμε…ώστε να λάβουμε κι εμείς με την σειρά μας, διότι αλλιώς αλοίμονο.
https://simeiakairwn.wordpress.com/2018/06/23