Το μάνταλο που ξεσφηνώθηκε
~ Ο Γέροντας μου διηγήθηκε, σε μια επίσκεψή μου:
– Ήμουν στη σκήτη μας στο Άγιον Όρος. Εκεί, μια μέρα, οι υποτακτικοί μου βρίσκονταν σε εκνευρισμό, διότι ένας μάνταλος σφηνώθηκε στην πόρτα και δεν μπορούσαν να τον απελευθερώσουν.
Προσπαθούσαν, τον χτυπούσαν, τον τραβούσαν, θύμωναν, τίποτα, ο μάνδαλος εκεί, σφηνωμένος.
Τότε σηκώθηκα και τους είπα να τον αφήσουν σε μένα. Τον πρόσεξα καλά, έκανα μια απλή κίνηση και τον απελευθέρωσα.
Οι μοναχοί με κοίταζαν με θαυμασμό.
Τους λέω:
– Τι με κοιτάτε έτσι, βρε ευλογημένοι; Δεν ...
έκαμα τίποτα σπουδαίο, μια κίνηση έκαμα, αλλά την έκαμα με προσευχή και ηρεμία. Εσείς, έτσι που είχατε νευριάσει, δεν θα ελευθερώνατε τον μάνταλο ούτε μέχρι αύριο. Όταν η ψυχή είναι ταραγμένη, θολώνει το λογικό και δεν βλέπει καθαρά. Μόνον, όταν η ψυχή είναι ήρεμη, φωτίζει το λογικό, για να βλέπη καθαρά την αιτία κάθε πράγματος.Πόσο θα μπορούσε το περιστατικό αυτό να μας βοηθήση στις καθημερινές μας σχέσεις με πρόσωπα και πράγματα. Πόσο θα μπορούσε να μας βοηθήση η ψυχική μας ηρεμία, που δεν αποκτάται με ψυχολογικές οδηγίες και ψυχοφάρμακα, αλλά με την αγιότητα.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο, (Ένα πνευματικοπαίδι του θυμάται», των εκδόσεων Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η «Μεταμόρφωσις τους Σωτήρος», Αθήναι 1995.
