Γέροντα, υπάρχει στον πλανήτη μας πολλή ταραχή: πόλεμοι, καταστροφές, αδικίες, δυστυχία... Τί συμβαίνει, και στη χώρα μας δεν γίνονται αυτά ή τέλος πάντων υπάρχουν σε μικρότερη ένταση;
Παιδί μου, ξέρεις πόσες λειτουργίες σηκώνονται κάθε μέρα στην Ελλάδα; Πάρα πολλές.
Χριστός ανέστη, Γέροντα, του είπε κάποτε ένα πνευματικό του παιδί, λίγο πριν την ημέρα της Αναλήψεως.
Αληθώς ανέστη, μανούλα μου.
Είναι το τελευταίο «Χριστός ανέστη» πού λέμε σήμερα, Πάτερ.
Όχι, όχι το τελευταίο. Να το λέμε συνεχώς το «Χριστός ανέστη». Εγώ, προτού πάω να κοινωνήσω, Του λέω: «Χριστός ανέστη, Χαρά μου». Να μην το σταματάμε καθόλου. Γιατί είναι Ανάσταση ό Κύριος. Πάντα μάς ανασταίνει.
Γέροντα, έχω έναν συνάδελφο «ανάποδο» στη δουλειά μου. Σε αυτούς τούς «ανάποδους» πρέπει να δίνουμε την καρδιά μας, να δείχνουμε την αγάπη;
Την καρδιά μας, παιδί μου, πρέπει να τη δίνουμε λίγο στον έναν, λίγο στον άλλον, αλλά πιο μεγάλο κομμάτι να δίνουμε σε αυτούς πού δεν αγαπάμε. Να τη μοιράζουμε την καρδιά μας σε όλους τούς ανθρώπους, για να μάς δώσει και ό Κύριος τη δική Του καρδιά. Ξέρεις γιατί ό Κύριος έχει απλωμένα τα χέρια Του πάνω στον Σταυρό; Γιατί θέλει να μάς αγκαλιάσει όλους. Έτσι και εμείς, πρέπει να αγκαλιάσουμε όλους τούς ανθρώπους, δίνοντας τους την αγάπη μας.
