ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ (Γέρ. Παΐσιος)



- Όταν, Γέροντα, μου περνά ένας λογισμός εις βάρος ενός άλλου, είναι πάντοτε κατάκριση;
- Δεν το καταλαβαίνεις εκείνη την ώρα;
- Μερικές φορές αργώ να το καταλάβω.
- Κοίταξε να καταλαβαίνεις το συντομότερο την πτώση σου και να ζητάς συγχώρεση και από την αδελφή την οποία κατέκρινες και από τον Θεό, γιατί αυτό γίνεται εμπόδιο στην προσευχή.
Με την κατάκριση φεύγει αυτομάτως η Χάρις του Θεού και ...
δημιουργείται αμέσως ψυχρότητα στην επικοινωνία σου με τον Θεό. Πώς να κάνης μετά προσευχή; Η καρδιά σου γίνεται πάγος, μάρμαρο.
Η κατάκριση και η καταλαλιά είναι οι μεγαλύτερες αμαρτίες και απομακρύνουν την Χάρη του Θεού περισσότερο από κάθε άλλο αμάρτημα. «Όπως το νερό σβήνει την φωτιά, λέει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, έτσι και η κατάκριση σβήνει την Χάρη του Θεού».
- Γέροντα, νυστάζω πολύ στην πρωινή Ακολουθία.
- Μήπως κατέκρινες καμιά αδελφή; Εσύ βλέπεις εξωτερικά τα πράγματα και κατακρίνεις, γι' αυτό νυστάζεις μετά στην Ακολουθία. Από την στιγμή δηλαδή που κατακρίνει κανείς και δεν αντιμετωπίζει τα πράγματα πνευματικά, αποδυναμώνεται. Και όταν αποδυναμωθεί, ή νυστάζει, ή έχει αϋπνία.
- Γέροντα, συχνά πέφτω και στην γαστριμαργία.
- Κοίταξε, εκείνο που τώρα πρέπει να προσέξεις πολύ είναι η κατάκριση. Αν δεν κόψης την κατάκριση, ούτε από την γαστριμαργία θα μπορέσεις να απαλλαγής. Ο άνθρωπος που κατακρίνει, επειδή διώχνει την Χάρη του Θεού, μένει αβοήθητος και δεν μπορεί να κόψη τα ελαττώματά του. Και αν δεν καταλάβει το σφάλμα του, για να ταπεινωθεί, θα έχει συνέχεια πτώσεις. Αν όμως το καταλάβει και ζητήσει την βοήθεια του Θεού, τότε ξαναέρχεται η Χάρις του Θεού.
Από το βιβλίο: "Πάθη και Αρετές"