Ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Χαραλάμους!
Το φάρμακο στην τρέλα τῶν σκέψεων (Ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς)
Για μένα η σκέψη, η κάθε σκέψη, είναι το μεγαλύτερο βάσανο που υπάρχει κάτω από τον ουρανό, μέχρι να μεταμορφωθεί σε Θεο-σκέψη, σε Χριστο-σκέψη, δηλαδή μέχρι να λογοποιηθεί, να νοηματοδοτηθεί.
Αλήθεια η σκέψη είναι κόλαση, αν δεν μεταμορφωθεί σε Χριστο-σκέψη.Χωρίς τον λόγο η ανθρώπινη σκέψη βρίσκεται συνέχεια στην...
Άγιος Νικηφόρος [9 ΦεβρουαρΊου]
O Άγιος Νικηφόρος έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Βαλεριανού (253 - 259 μ.Χ.) και Γαληνού (259 - 268 μ.Χ.), και συνδεόταν στενά με κάποιον ιερέα ονόματι Σαπρίκιο, ο οποίος έτρεφε μεγάλο μίσος κατά του Νικηφόρου γιατί πίστευσε στα λόγια κάποιου συκοφάντη. O Νικηφόρος ζητούσε επανειλημμένα από τον ιερέα να του πει τον λόγο και να τον συγχωρέσει, όμως μάταια. Όταν το 257 μ.Χ. ξέσπασε μεγάλος διωγμός κατά των Χριστιανών, συνελήφθησαν πολλοί επίσκοποι και ιερείς μεταξύ των οποίων και ο Σαπρίκιος. Μόλις ο Άγιος διέκρινε μεταξύ των συλληφθέντων και τον Σαπρίκιο, τρέχει και πέφτει στο γόνατά του και τον παρακαλεί με δάκρυα να τον συγχωρήσει. O Σαπρίκιος αρνείται πεισματικά. Μετά το μαστίγωμα που... |
Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέξει ένα καλό δέντρο, απ’ όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, αλλά το εσωτερικό του, ο πυρήνας του, ήταν σάπιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ο κορμός του έδειχνε άσχημος. Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ο άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τι μπορεί να μου χρησιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιάζει ανώμαλο, άσχημο, αλλά τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό. Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό. Το ίδιο θα κάνει κι ο Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε θα διαλέξει εκείνον που φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον άλλον, εκείνον που η καρδιά του είναι γεμάτη με την αληθινή δικαιοσύνη του Θεού.
Οι υπερήφανοι έχουν τα μάτια τους διαρκώς υψωμένα προς το Θεό. Οι καρδιές τους όμως είναι κολλημένες στη γη. Αυτοί δεν ευαρεστούν στο Θεό. Ευάρεστοι στο Θεό είναι οι ταπεινοί άνθρωποι, οι πράοι, που ...
Ἡ χριστιανική συζυγία. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Μέρος Α’
Ἕνας σοφός ἄνθρωπος, πού εἶπε πολλά μέ τή μορφή τῶν μακαρισμῶν, εἶπε καί τοῦτο: “Ἡ γυναίκα καί ὁ ἄντρας νά φέρονται καλά μεταξύ τους” (Σοφ. Σειρ. 25, 1). Ἀπό τήν ἀρχή ὁ Θεός φρόντισε γιά νά ζοῦν οἱ σύζυγοι μέ ὁμόνοια. Γι’ αὐτό μιλάει γιά τούς δύο σάν νά πρόκειται γιά ἕναν καί λέει: “Ἄνδρα καί γυναίκα τούς ἔκανε” (Γέν. 1, 27)· καί “δέν ὑπάρχει ἄνδρας καί γυναίκα” (Γαλ. 3, 28). Γιατί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τόσο στενή σχέση ἀνάμεσα σέ δύο ἄνδρες, ὅση ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνδρα καί μιά γυναίκα.
Γι’ αὐτό ὁ Δαβίδ, πενθώντας καί θρηνώντας γιά τό θάνατο τοῦ στενοῦ φίλου του Ἰωνάθαν, πού τόν ἀγαποῦσε ὑπερβολικά, δέν τόν ἀποκάλεσε πατέρα ἤ μητέρα, ἀδελφό ἤ φίλο, ἀλλά τί εἶπε; “Σ’ ἀγάπησα περισσότερο ἀπ’ ὅσο μπορεῖ ν’ ἀγαπηθεῖ μιά γυναίκα” (Β΄ Βασ. 1, 26).
Καί πραγματικά. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι πιό δυνατή ἀπό κάθε ἄλλη. Οἱ ἄλλες ἔχουν σφοδρότητα, αὐτή ὅμως εἶναι καί σφοδρή καί ἀμάραντη. Γιατί ὑπάρχει μιά ἐρωτική ὁρμή πού φωλιάζει στή φύση τους καί, χωρίς νά κατανοοῦμε τό πῶς, συνδέει τά σώματά τους. Γι’ αὐτό καί ἐξαρχῆς ἀπό τόν ἄνδρα προῆλθε ἡ γυναίκα, ἐνῶ στή συνέχεια ἀπό τόν ἄνδρα καί τή γυναίκα προέρχονται ἄλλοι ἄνδρες καί ἄλλες γυναῖκες. Βλέπεις σύνδεσμο καί σύμπλεγμα πού δημιούργησε ὁ Θεός, μήν ἐπιτρέποντας μάλιστα σέ ἄλλη οὐσία νά εἰσχωρήσει ἀπ’ ἔξω;...
«Κάνε ὑπομονή, ὅπως κάνω κι ἐγώ μέ σένα!»
Μιά γερόντισσα, ἁγία ψυχούλα, ζοῦσε στόν Πειραιᾶ μόνη της. Τό μοναχοπαίδι της ἀκολούθησε τό δρόμο τοῦ Μοναχισμοῦ· ἀφιερώθηκε στό Θεό! Ἐκείνη δέχτηκε τό γεγονός δοξάζοντας τό Θεό γιά τήν τιμή πού ἔκανε στό παιδί της καί στήν ἴδια, παρ᾿ ὅλο πού ἀπόμεινε μόνη της. Ἐπιπλέον δέν εἶχε καί καλή ὑγεία· εἶχε ἄσθμα, πού πολύ τή βασάνιζε καί πολλές φορές ἔφθανε κοντά στό θάνατο.
Ὅσιος Λουκᾶς ἐν Στειρίῳ και Ἱερά Μονή Ὁσίου Λουκᾶ Βοιωτίας [7 Φεβρουαρίου]
Ὁ προικισμένος μὲ ἐγκράτεια καὶ ἀρετή, ἐργατικότητα καὶ φιλοκαλία, φιλοξενία, φιλανθρωπία καὶ εὐσπλαγχνία, μὲ προφητικὴ ἱκανότητα καὶ γνώση τῶν ἐνεστώτων, μὲ ἀσκητικότητα καὶ ταπεινοφροσύνη Ὅσιος Λουκᾶς ὁ Στειριώτης (896-953), ὑπῆρξε ἱδρυτὴς τῆς ὁμώνυμης βυζαντινῆς Μονῆς στὸ Στείριο Βοιωτίας, 32 χιλιόμετρα ἀπὸ τὴν Λιβαδειά (μέσω Διστόμου πρὸς Ἀράχωβα). Πρόκειται γιὰ ἕναν ἀπὸ τοὺς σπουδαίους ἀναμορφωτὲς τοῦ ἑλλαδικοῦ μοναχισμοῦ κατὰ τὸν 10ον αἰώνα (Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης, Νίκων ὁ Μετανοεῖτε, Μελέτιος ὁ νέος, Κλήμης τοῦ Σαγματᾶ, καὶ ἄλλοι). Ἔχοντας παιδιόθεν κλήση πρὸς τὸν μοναχικὸ βίο ὁ Λουκᾶς ἀπὸ 14 ἐτῶν ἄφησε τοὺς γονεῖς του, ποὺ κατάγονταν ἀπὸ τὴν Αἴγινα, καὶ κατέφυγε σὲ ἀπομονωμένους τόπους γιὰ νὰ ζήσει ἤρεμη πνευματική ζωή. Διαδοχικά· στὰ Γιαννημάκια ἕως τὸ 917, στὸ Ζεμενὸ Κορινθίας καὶ στὴν Πάτρα (917-927), πάλι στὰ Γιαννημάκια (ἢ Γιαννιμάτζι, 927-932), στὸ Καλάμιο (939-942), στὸ Ἀμπελάκι ὄρους Ζάλτσας (942-945) καὶ ἀπὸ τὸ 945 ὥς τὴν ἡμέρα τῆς ὁσιακῆς κοιμήσεώς του (953) στὸ μέρος ὅπου ἵδρυσε τὴν Μονή.
Κατὰ τὸν Εὐστράτιο Γ. Στίκα, ὁ Ὅσιος Λουκᾶς μετὰ τὸ 14ο ἔτος ἐκάρη μοναχὸς στὴν Μονὴ τῆς Παντανάσσης Ἀθηνῶν -δηλαδὴ τὸ Μοναστηράκι- τὸ 910· ὑπακούοντας σὲ παράκληση τῆς μητέρας του καὶ ἐντολὴ τοῦ ἡγουμένου ἐπέστρεψε στὴν οἰκογένειά του και ἀφοῦ ἔπεισε τὴν μητέρα του, πῆγε καὶ ἔζησε στὸ ὄρος Ἰωαννίτζη Φωκίδος (910-917), ὕστερα κοντὰ σὲ στυλίτη στὸ Ζεμενὸ Κορινθίας (917-927), καὶ πάλι στὸ Ἰωαννίτζη (927-939), κατόπιν στὸ Καλάμιο δυτικὰ τῆς Ἀντικύρας στὸν Κορινθιακὸ κόλπο (939-942), μετὰ στὸ νησάκι Ἀμπελώνα (942-945) καὶ τέλος ἀπὸ τὸ 945 ὥς τὴν κοίμησή του (953) στὸ Στείριο.
Ἔχοντας μόνιμο συνοδὸ τὴν φήμη του ὡς αὐστηροῦ καὶ ἁγίου μοναχοῦ, προσείλκυσε ἐνωρὶς ὄχι μόνον ἄλλους ἀσκητές, ἀλλὰ και ἁπλοὺς χριστιανούς, ὅπως καὶ...
«Και να θέλω δεν μπορώ να στενοχωρηθώ. Όταν στενοχωριόμαστε είναι σαν να λέμε στον Θεό: «Δεν συμφωνώ. Δεν τα κάνεις καλά».
Κάποτε ένας φωτισμένος Μοναχός έλεγε:
Η Επιστολή του Μεγάλου Φωτίου στον Βούλγαρο Ηγεμόνα
Αὐτὴ εἶναι ἡ καθαρὴ καὶ γνήσια ὁμολογία τῆς πίστεως ἡμῶν τῶν Χριστιανῶν· αὐτὴ εἶναι ἡ θεόσοφη μυσταγωγία τῆς ἄχραντης καὶ ἀληθινῆς θρησκείας μας καὶ τῶν σεπτῶν μυστηρίων της· ἔχοντας φρόνημα, πίστι καὶ διαγωγὴ σύμφωνα μὲ αὐτὴν τὴν ὁμολογία ἕως τὴν δύσι τοῦ βίου, βαδίζομε γρήγορα πρὸς τὴν ἀνατολὴ τοῦ νοητοῦ ἡλίου, γιὰ ν’ ἀπολαύσωμε δυνατώτερα καὶ τελειότερα τὴν ἀπὸ ἐκεῖ ἐρχόμενη ἀνέσπερη αὐγὴ καὶ λαμπρότητα.
Αὐτὴν ταιριάζει ν’ ἀποδέχεται καὶ νὰ τιμᾶ καὶ ἡ θεοφρούρητη σύνεσίς σας, ποὺ ἤδη ἀτενίζει πρὸς τὴν ἰδική μας θρησκευτικὴ κληρονομιά, μὲ εἰλικρινῆ διάθεσι, εὐθύτητα γνώσεως καὶ ἀδίστακτη πίστι, καὶ νὰ...
Ἅγίου Φωτίου Ἰσαπαστολου καὶ Ὁμολογητού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Ὁ Μέγας Φώτιος Γεννήθηκε περὶ τὸ 810 μ.Χ. στὴν Κωνσταντινούπολη ἀπὸ εὐσεβὴ καὶ ἐπιφανὴ οἰκογένεια, ποὺ ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν τιμὴ καὶ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Σέργιος καὶ Εἰρήνη καὶ καταδιώχθηκαν ἐπὶ τοῦ εἰκονομάχου αὐτοκράτορα Θεοφίλου
Ὁ ἱερὸς Φώτιος διέπρεψε πρῶτα στὰ ἀνώτατα πολιτικὰ ἀξιώματα. Ὅταν μὲ ἐντολὴ τοῦ αὐτοκράτορα ἀπομακρύνθηκε βιαίως ἀπὸ τὸν πατριαρχικὸ θρόνο ὁ Πατριάρχης Ἰγνάτιος, ἀνῆλθε σὲ αὐτόν, τὸ ἔτος 858 μ.Χ., ὁ ἱερὸς Φώτιος, ὁ ὁποῖος διακρινόταν γιὰ...