Κυριακή των Μυροφόρων, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και του Αγ. Νικοδήμου († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)

 



Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Τιμοῦμε σήμερα τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀκολούθησαν τὸν Χριστὸ τοὺς ὁποίους σκεφτόμαστε σπάνια, γιατὶ ἀναφέρονται πολὺ λὶγο στὶς Γραφές. Κι ὁ καθὲνας θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι ἕνα μάθημα γιὰ μᾶς.

Ὁ Ἅγ. Ἰωσὴφ ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία ἦταν ἓνας πλούσιος ἄνδρας μὲ ἀνοιχτό μυαλὸ ποὺ ἄκουγε τὸν Χριστὸ καὶ δὲν ἐμπιστεύθηκε τὸν ἑαυτό του στον Κύριο. Τὸ ἴδιο κι ὁ Νικόδημος· ἀλλὰ ὁ Νικόδημος ἦταν ἕνας μορφωμένος ἄνθρωπος, μέλος τῶν Σανχεντρίν. Εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Χριστό, Τοῦ εἶχε κάνει ἐρωτήσεις, ἤθελε νὰ καταλάβει, ἤθελε νὰ εἶναι σίγουρος. Ἀλλὰ κανεὶς ἀπ’ τοὺς δὺο δὲν εἶχε δεσμευτεῖ ν’ ἀκολουθήσει τὸν Χριστό, νὰ δηλώσει καθαρὰ ὅτι ἦταν μαθητής Του.

Κι ὅμως, ὅταν ὁ Χριστὸς στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων ἦταν ἡττημένος, ὅταν οἱ ἐχθροί Του πῆραν τὴ νίκη, ὅταν Ἐκεῖνος ἦταν νεκρός, ἕτοιμος νὰ ταφεῖ, ἡ πίστη τους σ’ Ἐκεῖνον ἀπὸ τὸν ὁποῖον εἶχαν μάθει λόγια ζωῆς, ἀποκαλύφθηκε. Βοήθησαν τὴν Μητέρα Του νὰ...

ΔΥΟ ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ

 



 


π. Δημητρίου Μπόκου

Χαμήλωσε το πέπλο της κρύβοντας τα όμορφα μάτια της από τα αδιάκριτα βλέμματα, έσφιξε πάνω της τον πτυχωτό της χιτώνα και βιάστηκε να χωθεί στο μεγάλο ετερόκλητο πλήθος, που εδώ και ώρα ακολουθούσε τη μικρή συνοδία. Μα και έτσι, ένιωθε κιόλας άβολα κάτω απ’ τα βλοσυρά βλέμματα των αντρών που την κύκλωναν.

Πού έτρεχε όλος εκείνος ο κόσμος;

Η νεαρή γυναίκα πάλεψε να βγει μπροστά, μα το πυκνό πλήθος την εμπόδιζε. Σπρωξίματα έδιναν και έπαιρναν γύρω της, μα αδιαφορούσε. Μια δυνατή φωνή ωστόσο την ξάφνιασε:

-  Τί θέλεις εδώ ανάμεσά μας εσύ;

Γύρισε τρομαγμένη και βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα πρόσωπο αγριεμένο. Τον γνώρισε αμέσως. Ήταν συντοπίτης της. Στο άκουσμα της φωνής του δυο-τρεις ακόμα έστρεψαν περίεργοι τα κεφάλια τους.

-  Ποια είναι αυτή; ρώτησε ένας τους κι απλώνοντας με θράσος το χέρι του τράβηξε αδιάκριτα το πέπλο της.

-  Μακριά της! φώναξε απότομα ο πρώτος. Μην την αγγίζεις! Είναι ακάθαρτη. Μολύνθηκες και συ τώρα που ακούμπησες το ρούχο της, μη μας πλησιάζεις! Και συ δεν ξέρεις τη θέση σου; γύρισε ξανά αγριωπός προς τη γυναίκα. Τί δουλειά έχεις εδώ μέσα στον κόσμο;

Η γυναίκα πάγωσε ολόκληρη. Τί ατυχία, Θεέ μου! Πώς αποκαλύφθηκε τόσο γρήγορα; Τί θα γινόταν τώρα; Προσπάθησε γρήγορα να βρει διέξοδο. Γιατί όμως τους έτρεμε τόσο; Ποιο ήταν το έγκλημά της; Ποια ήταν και τί μυστικό έκρυβε η μυστηριώδης νεαρή;

Η ίδια δεν ήξερε να τα πει με πολλές λεπτομέρειες. Γνώριζε μόνο αμυδρά, ότι πλήρωνε παλιές αμαρτίες. Βίωνε ανεπιθύμητες συνέπειες από πράγματα που είχαν συμβεί στην αρχαία εποχή. Τότε που ...

Ο Κύριος σοφίζει τον ταπεινό – Αγίου Ισαάκ του Σύρου.

 1 Όποιος εξευτελίζει τον εμπαθή εαυτό του και τον ταπεινώνει, αυτός θα γίνει σοφός από τον Κύριο. Και όποιος έχει την ιδέα ότι είναι σοφός, αυτός θα χάσει τη σοφία του Θεού. (178).

Και μόνο η ταπείνωση μπορεί να παρασταθεί
ενώπιον του Θεού και να πρεσβεύσει για μας.

2 Η κατάσταση της ταπείνωσης, και χωρίς να συνοδεύεται από έργα αγαθά, όπως στην περίπτωση του αρρώστου, ή του εγκλείστου μοναχού, πολλά αμαρτήματα συγχωρεί˙ τα έργα όμως, χωρίς την ταπείνωση, όχι μόνο είναι ανωφελή, αλλά και πολλά κακά μας προκαλούν. Λοιπόν, με την ταπείνωση, όπως ανέφερα, να περιμένεις τη συγχώρηση των αμαρτιών σου. Και όπως το αλάτι συντηρεί και νοστιμίζει κάθε τροφή, έτσι είναι και η ταπείνωση για κάθε αρετή, και μπορεί να συντρίψει τη δύναμη πολλών αμαρτημάτων. Γι’ αυτή λοιπόν την ταπείνωση είναι ανάγκη να λυπάσαι, αδιαλείπτως, ανάλογα βέβαια με τις δυνάμεις σου, μέχρι να την αποκτήσεις. Και όταν την αποκτήσουμε στο κελί της ησυχίας μας, όπου ζούμε εντελώς απομακρυσμένοι από τον κόσμο, μας κάνει παιδιά του Θεού˙ και χωρίς να μπορούμε να κάνουμε αγαθά έργα, όπως οι άνθρωποι που έχουν επαφή με τον κόσμο, μας φέρνει στο Θεό. Χωρίς αυτήν όλα τα έργα μας είναι μάταια, και όλες οι αρετές, και όλες οι εργασίες μας.

Λοιπόν, ο Θεός θέλει την αλλοίωση των λογισμών μας˙ διότι με τους καλούς λογισμούς προοδεύουμε, και με τους κακούς λογισμούς εξαχρειωνόμαστε. Μόνη η ταπείνωση, χωρίς άλλη βοήθεια, είναι ικανή να παρασταθεί ενώπιον του Θεού και να πρεσβεύσει για μας. (203).

Τα μεγάλα μέτρα της ταπεινοφροσύνης.

3 Αυτόν που έφτασε σε πολύ μεγάλα ύψη ταπεινοφροσύνης, δεν τον πιάνει ταραχή όταν τον αδικούν, ούτε θέλει να απολογηθεί για εκείνο το πράγμα, για το οποίο αδικήθηκε. Δέχεται, λοιπόν, τις συκοφαντίες σαν να είναι αλήθεια, και δε φροντίζει να πείσει τους ανθρώπους ότι τον ...

Οι τρεις θρασύτατοι πειρασμοί – Τα τρία «φ» που πρέπει να τ’ αποφεύγουμε




 Του Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Κατά τήν ἁγιοπατερική καί νηπτική διδασκαλία, τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα εἶναι: 1. γαστριμαργία, 2. πορνεία, 3. φιλαργυρία, 4. ἀκηδία, 5. ὀργή, 6. κενοδοξία, καί 7. φθόνος (βλπ. Παν. Τρεμπέλα «Δογματική”, τόμ. Β´ σελ. 300-13).

Εἰδικότερα, στήν κοινωνική καί καθημερινή ζωή, τρεῖς εἶναι οἱ θρασύτατοι πειρασμοί, πού σάν μολυσματικές ἐπιδημίες ὁδηγοῦν ἀσφαλέστερα στήν ἀμετανοησία καί τόν πνευματικό θάνατο: Ἡ φιληδονία, ἡ φιλοδοξία, καί ἡ φιλαργυρία. Ἡ ἀγάπη καί προσκόλληση σ᾽ ὅλες τίς σαρκικές ἡδονές (πλήν τοῦ νόμιμου Γάμου), ἡ σφοδρότατη γοητεία καί ἐπιθυμία τῆς δόξας, καί ἡ ἄκρα ἀγάπη τῶν ἀργυρίων (τῶν χρημάτων καί τοῦ πλούτου).

Ἡ ἀνθρώπινη ζωή εἶναι σπαρμένη ἀπό μύριους πειρασμούς. Κάθε βῆμα καί πειρασμός. Κάθε λεπτό καί παρανομία. Κάθε λογισμός καί τῆς ψυχῆς δυσωδία. Τ’ ἁμαρτήματα εἶναι τόσα πολλά, ὥστε οὔτε ἀριθμοῦνται οὔτε ταξινομοῦνται.

Τονίζεται μονάχα ἡ σοβαρότητα ἑπτά ἁμαρτημάτων, τά ὁποῖα χαρακτηρίζονται «θανάσιμα”, ὄχι πώς δέ συγχωροῦνται, ἀλλά γιατί, ἄν δέν προσέξει ὁ ἄνθρωπος, μποροῦν νά ὁδηγήσουν στή σκλήρυνση καί ἀμετανοησία, δηλαδή, τόν πνευματικό θάνατο.

1. Φιληδονία. Οἱ πάντες τό ἀκοῦν, τό βλέπουν καί τ᾽ ὁμολογοῦν: Γίναμε Σόδομα καί Γόμορρα. Ἡ ἐκπόρνευση τῆς ἀνθρωπότητας μέ τίς πιό ...

" Μοναστηριακές παραδόσεις " της Διακαινησίμου Εβδομάδος







 Την Διακαινήσιμο Εβδομάδα ( Κυριακή του Πάσχα - Κυριακή του Θωμά ),


τα περισσότερα Μοναστήρια της πατρίδας μας και του Αγίου Όρους συνηθίζεται,

να κάνουν λιτανείες εντός και εκτός των Ιερών Μονών.

Η λιτανεία αρχίζει από το Καθολικό και στην συνεχεία η πομπή με την Προστάτιδα εικόνα 

της  Ιεράς Μονής  προπορεύεται κάτω από κεντημένη ομπρέλα.

Το τυπικό περιλαμβάνει δεήσεις στα Ιερά Παρεκκλήσια εντός και...

Κυριακή του Θωμά: Ερμηνεία της Αποστολικής περικοπής (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)




 [Πράξ. 5, 12-20]

«Δι δ τν χειρν τν ποστόλων γίνετο σημεα κα τέρατα ν τ λα πολλά· κα σαν μοθυμαδν παντες ν τ στο Σολομντος· τν δ λοιπν οδες τόλμα κολλσθαι ατος, λλ᾿ μεγάλυνεν ατος  λαός (: στο μεταξύ με τα χέρια των αποστόλων γίνονταν συνεχώς πολλά εκπληκτικά και εξαιρετικά θαύματα, που επιβεβαίωναν ότι η διδασκαλία τους ήταν αληθινή και προκαλούσαν κατάπληξη στον λαό. Και όλοι οι πιστοί μαζί με μια καρδιά μαζεύονταν στη στοά του Σολομώντος. Και από τους υπόλοιπους που δεν είχαν πιστέψει, κανείς δεν τολμούσε ν’ ανακατευτεί με αυτούς, να αστειευτεί μαζί τους και να τους συμπεριφερθεί σαν συνηθισμένους ανθρώπους του δρόμου˙ αλλά ο πολύς λαός τους τιμούσε και τους εγκωμίαζε)»[Πράξ. 5, 12-13].

«Κα σαν μοθυμαδν παντες ν τ στο Σολομντος». «Και συγκεντρώνονταν», λέγει, «όλοι μαζί με μια ψυχή στη στοά του Σολομώντος». Από αυτό είναι φανερό, ότι δεν ήταν σε οικία, αλλά αφού εισήλθαν στο ιερό, διέμεναν εκεί· ούτε πλέον φυλάσσονται να μην εγγίζουν ακάθαρτα, αλλά απλώς άγγιζαν τους νεκρούς. Και πρόσεχε πώς στους μεν δικούς τους είναι αυστηροί, στους ξένους όμως δεν χρησιμοποιούν τη δύναμη.

«Τν δ λοιπν οδες τόλμα κολλσθαι ατος, λλ᾿ μεγάλυνεν ατος  λαός (: και από τους υπόλοιπους που δεν είχαν πιστέψει, κανείς δεν τολμούσε ν’ ανακατευτεί με αυτούς, να αστειευτεί μαζί τους και να τους συμπεριφερθεί σαν συνηθισμένους ανθρώπους του δρόμου˙ αλλά ο πολύς λαός τους τιμούσε και τους εγκωμίαζε)» [Πράξ. 5, 13]. Αυτό το λέγει, για να δείξει ότι δεν ήταν πλέον ευκαταφρόνητοι όπως και προηγουμένως, και ότι σε σύντομο καιρό και σε μία στιγμή έγιναν τόσα πολλά από τους αλιείς και απλοϊκούς αυτούς ανθρώπους. Ουρανός λοιπόν ήταν πλέον η γη, εξαιτίας του τρόπου ζωής τους, της παρρησίας τους, των θαυμάτων και όλων αυτών· και σαν ακριβώς άγγελοι τόσο πολύ θαυμάζονταν χωρίς να υποχωρούν μπροστά σε τίποτε, ούτε τον γέλωτα, ούτε σε απειλές, ούτε στους κινδύνους. Όχι μόνο εξαιτίας αυτού, αλλά επειδή ήταν υπερβολικά φιλάνθρωποι και ενδιαφέρονταν γι’ αυτούς, άλλους μεν τους βοηθούσαν με χρήματα, άλλους δε με τη θεραπεία των σωμάτων.

«Μλλον δ προσετίθεντο πιστεύοντες τ Κυρί πλήθη νδρν τε κα γυναικν, στε κατ τς πλατείας κφέρειν τος σθενες κα τιθέναι π κλινν κα κραβάττων, να ρχομένου Πέτρου κν  σκι πισκιάσ τιν ατν (: έτσι ολοένα και περισσότερο προσελκύονταν πλήθη ανδρών και γυναικών, οι οποίοι πίστευαν στον Κύριο και γίνονταν μέλη της Εκκλησίας, αυξάνοντας κατά...