Αν σε ρωτήσει κάποιος: – Πώς αποδεικνύεται, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή πίστη. Τι θα του απαντήσεις;

 Δημήτριος Παναγόπουλος

Αν σε ρωτήσει κάποιος: – Πώς αποδεικνύεται, ότι η Ορθοδοξία είναι η μόνη αληθινή πίστη. Τι θα του απαντήσεις;

α) Το Άγιο Φως δίδεται θαυματουργικώς μόνο στους ορθοδόξους και σε κανέναν ετερόδοξο ή αλλόδοξο!

β) Μόνο ο ορθόδοξος παπάς εκβάλλει δαιμόνια από έναν δαιμονισμένο!…

γ) Κανένας άλλος τάφος αρχηγού θρησκείας, δεν είναι κενός. Ο κενός τάφος του Χριστού, είναι μια απόδειξη της Αναστάσεως και της ορθής πίστεώς μας.

δ) Μόνο στην Ορθοδοξία συναντάς Άγια λείψανα. Όλοι οι ιατροί του κόσμου, που ...

Μη φοβάσαι! Δεν είσαι μόνος! Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 Μη φοβάσαι! Δεν είσαι μόνος! Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του.

Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε, όπως και τώρα λένε κάποιοι, «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλoύδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου.

Άκουσε πως ο μεγάλος Παύλος, ο απόστολος της οικουμένης, ήταν κάποτε εγκαταλελειμμένος απ’ όλους, και πως μιλά: «Ἐν τῇ πρώτῃ μου ἀπολογίᾳ οὐδείς μοι συμπαρεγένετο, ἀλλὰ πάντες με...

Η Μεγάλη Επαναφορά: Ο Μετασχηματισμός του Ανθρώπου σε Υπολογιστή

 

Απόλυτος Έλεγχος από την εκκίνηση ως τον τερματισμό.

Η εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης Πραγμάτων διεξάγεται μέσω γνωστικού πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Ένας πόλεμος που επισημοποιεί την Τριάδα του Όργουελ.

Στη συνάντηση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του 2018 στο Νταβός, ο Γιουβάλ Νόα Χαράρι έκανε μια συγκλονιστική δήλωση: οι άνθρωποι μπορούν να ελέγχονται όπως οι υπολογιστές. Μπορώ να χακαριστώ.

Ένα από τα χαρακτηριστικά του τρόπου λειτουργίας του διαβόλου είναι ότι δεν κρύβεται. Σας δείχνει εκ των προτέρων πώς θα σας χτυπήσει. Και διασκεδάζει που δεν τον προσέχετε.

Ακόμα και το 2018, ο κόσμος δεν έδωσε τότε ιδιαίτερη σημασία στα λόγια του Harari: τα θεώρησε ως άλλη μια από τις τρελές ιδέες του επικεφαλής συμβούλου του Klaus Schwab.

Τότε ήρθε το COVID και το σήμα για την...

16-2 ΚΟΝΙΤΣΑ…ΠΛΗΚΑΤΙ…Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΛΗΚΑΔΙΤΙΣΣΑ…

από eparxiakonitsa Η ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΛΗΚΑΔΙΤΙΣΣΑ «Την θεία σου Εικόνα εν φωτί εφανέρωσας, την πάλαι κεκρυμμένην εν τω δάσει Πανάχραντε και ωμοίς αοράτω σου ροπή, αρθείσαν ιερέως θαυμαστώς, ώσπερ δώρημα των θείων σου οικτιρμών, τω Πληκατίω δέδωκας. Δόξα τοις σοις χαρίσμασιν Αγνή, δόξα τοίς μεγαλείοις σου, δόξα τη προς ημάς σου Παρθένε χρηστότητι» Οι καμπάνες χτυπάνε χαρμόσυνα η πομπή ξεκινάει για τη λιτάνευση της εικόνας από το 1770 έως και σήμερα κάθε 16η Φεβρουαρίου.     Η γιορτή της Παναγίας εν έτη 1916 Η γιορτή της Παναγίας εν έτη 1925 Η θαυματουργή εικόνα ευλογεί το χωριό από το 1770, κατά την παράδοση η εύρεση της εικόνας έγινε ως εξής: Η ιστορική διαδρομή του Πληκατίου είναι συνδυασμένη και παράλληλη με την παράδοση της ευρέσεως της  θαυματουργού εικόνας της Παναγίας Πληκατιώτισσας, της οποίας η ετήσια εορτή εορτάζεται πανηγυρικά και με κάθε λαμπρότητα στις 16 Φεβρουαρίου με προσέλευση και συμμετοχή όλων των γύρω χωριών και του ευρύτερου ορίζοντος της Επαρχίας μας. Η θαυματουργή εικόνα ευλογεί το χωριό από το 1770. Κατά την παράδοση η εύρεση της εικόνας έγινε ως εξής: Ποιμένες έβοσκαν τα πρόβατα τους στην θέση «Πεστιλέπη» νότια του χωρίου Ντέντσικο, ονομαζόμενο σήμερα Αετομηλίτσα, ανατολικά του οικισμού «Φετόκος» σημερινή Θεοτόκος. Η αθωότητα τους επέτρεψε να διακρίνουν μες στο σκοτάδι στο απέναντι δάσος, λαμπρό φως. Με φόβο στην αρχή υπέθεσαν ότι επρόκειτο για λημέρι κακοποιών. Το φως ήταν εκεί κάθε βράδυ στο ίδιο μέρος, ορατό μόνο τη νύχτα. Αποφάσισαν τελικά να επισκεφτούν το σημείο, πήγαν ως εκεί  και δεν βρήκαν τίποτα. Το φως εξακολουθούσε να είναι εκεί λαμπρό, σταθερό και αμετακίνητο. Το ανεξήγητο φως άρχισε να απασχολεί όλο και περισσότερο τους βοσκούς. Πώς όμως θα ανακάλυπταν την προέλευση του φωτεινού σημείου; Σκέφτηκαν να θέσουν σε εφαρμογή ένα τέχνασμα: Έστησαν στο έδαφος διχάλες και στήριξαν επάνω μια γκλίτσα τοποθετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να στοχεύει ακριβώς στο μέρος που έλαμπε το φως». Το επόμενο πρωί με οδηγό την γκλίτσα να  υποδεικνύει το σημείο ξεκίνησαν να βρουν την πηγή του φωτός. Ερεύνησαν το μέρος με προσοχή,  κουράστηκαν γιατί το μέρος ήταν πυκνά δασωμένο. Κάτω από ένα μεγάλο κέδρο(κατά άλλους κάτω από μια μεγάλη βελανιδιά)βρήκαν ολόρθη την Αγία Εικόνα της Θεοτόκου. Χαρά και αγαλλίαση πλημμύρισε τους απλοϊκούς αυτούς ανθρώπους. Πλησίασαν και με βαθειά  ευλάβεια προσκύνησαν την Θεοτόκο και την μετέφεραν στον καταυλισμό τους. Αποφάσισαν να μεταφέρουν την εικόνα, το που όμως, άφησαν να το αποφασίσει η Παναγία. Έτσι φόρτωσαν την εικόνα στο κουτσό άλογο, στην μια πλευρά έβαλαν την εικόνα και στην άλλη για αντίβαρο ξύλα, μα δεν χρειάστηκε γιατί η εικόνα ισορρόπησε μόνη της και έτσι το άφησαν ελεύθερο. Το άλογο με το ιερό φορτίο πήρε το μονοπάτι για το Πληκάτι. Παρατήρησαν έκθαμβοι ότι το κουτσό άλογο δεν κούτσαινε πια, περπατούσε σταθερά. Τότε ένας συνοδός προέτρεξε και ειδοποίησε το χωριό. Οι ιερείς λαμπροφορεμένοι κρατώντας θυμιατά και όλοι οι χωριανοί με αναμμένες λαμπάδες βγήκαν στο απέναντι δάσος Παλέσι να υποδεχτούν την Κυρία Θεοτόκο και να την μεταφέρουν στο χωριό, όπου και βρίσκετε μέχρι και σήμερα. Ο ναός που τοποθετήθηκε στην αρχή η εικόνα χτίστηκε περί το 890 μ.χ. ο ναός  σώζεται μέχρι σήμερα. Η εικόνα δεν έμεινε όμως εκεί … … Ο ιερέας του χωριού παρατηρούσε για καιρό μια μετάθεση της εικόνας εντός του ναού. Η εικόνα μετακινούταν από το προσκυνητάρι στην είσοδο του ναού. Ο ιερέας  με πολλή ευλάβεια και φόβο Θεού εσήκωνε την θαυματουργό Εικόνα και την τοποθετούσε πάλι στη θέση της. Δεν καταλάβαινε την επιθυμία της Θεοτόκου.. Μια Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, συνέβη το εξής θαυμαστό: η Εικόνα σηκώθηκε μόνη της από το προσκυνητάρι και στάθηκε στον ώμο του ιερέα. Ο ιερέας οδηγούμενος από την εικόνα έφτασε στο μέσο του χωριού και εκεί η εικόνα κατέβηκε από τον ώμο και στάθηκε πάνω σε μια αγριοτριανταφυλλιά. Δίπλα στο σημείο υπήρχαν τα χαλάσματα ενός παλαιότερου ναού. Πιθανολογείται πως εκεί βρισκόταν η εικόνα πριν βρεθεί στο δάσος. Στο κάτω μέρος του ναού ανατολικά υπήρχε μια πηγή καθαρού νερού, η σημερινή «Μεγάλη βρύση της Παναγιάς». Στο σημείο χτίστηκε ναός το 1775 στο όνομα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου σύμφωνα με την επιθυμία της Παναγίας. Στην συνέχεια η θαυματουργή εικόνα αφού υπέδειξε τον τόπο για την ανέγερση του Ναού Της, σηκώθηκε πάλι στον ώμο του ιερέα  ο οποίος άρχισε πορεία μαζί με τους πιστούς χριστιανούς .Προχώρησαν αρκετά έξω από το χωριό όπου σε...

15 Φεβρουαρίου: Εορτή Οσίου Ανθίμου του εν Χίω

 

Ο Όσιος Άνθιμος, κατά κόσμο Αργύριος Κ. Βαγιάνος, γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1869 μ.Χ. στην περιοχή του Αγίου Λουκά Λιβαδίων. Οι ευσεβείς και ενάρετοι γονείς του, Κωνσταντίνος και Αργυρώ, φρόντισαν να δώσουν Χριστιανική αγωγή στο τέκνο τους. Και ο νεαρός Αργύριος δωρεοδέκτης του Αγίου Πνεύματος, με πνεύμα σοφίας, ήταν προορισμένος από τον Θεό να αναδειχθεί σκεύος εκλογής και να γίνει μέγας παιδαγωγός εις Χριστόν. Η όλη παιδιόθεν ανάπτυξη και ανατροφή του τελούσε προφανώς υπό την ισχυρή και βαθιά επίδραση του χριστιανικού οικογενειακού του περιβάλλοντος.

Γράμματα δεν έμαθε πολλά. Περιορίσθηκε στις απλές γνώσεις του δημοτικού σχολείου. Έτσι χωρίς τα θεωρητικές γνώσεις της εγκοσμίου καταξιώσεως, αλλά με ευφυΐα και διεισδυτικότητα πνεύματος και με ιδιαιτέρως έντονη την επιθυμία για βίο πνευματικό, προχωρά αταλάντευτος στην ενάρετη ζωή με την πολύτιμη δωρεά της ακλόνητης πίστεως.

Ο θείος έρως τον οδηγεί στην απάρνηση του κόσμου και της βοής του και στη μοναχική πολιτεία, από...

Μνήμη Αγίου Αυξεντίου

 Η κατήχηση δεν είναι θέμα μόνο διδασκαλίας. Είναι θέμα πίστης και όρεξης, επιθυμίας για τον Χριστό

«Αὐξήσας τήν πρός Θεόν ἀγάπησιν, πάτερ Αὐξέντιε, καί κοσμικήν στοργήν καταλιπών, θεοφόρε, κειμήλιον χωρητικόν τοῦ Πνεύματος τῶν χαρισμάτων ἀναδέδειξε» (από την πρώτη ωδή του κανόνα του Όρθρου της ακολουθίας του αγίου Αυξεντίου, 14 Φεβρουαρίου)

 
«Αφού αύξησες την αγάπη προς τον Θεό και εγκατέλειψες την στοργή για τα πράγματα του κόσμου, θεοφόρε, αναδείχτηκες κειμήλιο (θησαυρός) των χαρισμάτων που χωρούν στον άνθρωπο εκ του Αγίου Πνεύματος».

 «Ο Άγιος Αυξέντιος ασκούνταν στα χρόνια της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου (451) σε ένα κελλί που ήταν ένα είδος κλουβιού στο όρος Οξεία. Όταν έγινε η Σύνοδος ο αυτοκράτορας διέταξε να τον βγάλουν διά της βίας από το κλουβί, διότι ο ίδιος αρνήθηκε να πάει στην σύνοδο, λέγοντας ότι η δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας είναι υπόθεση των επισκόπων και όχι των μοναχών. Οι απεσταλμένοι του αυτοκράτορα τον μετέφεραν στην Κωνσταντινούπολη, όπου είπε στον αυτοκράτορα: Αγνοώ για ποιο ζήτημα με κάλεσες, αλλά αν δεν υπάρχει στις αποφάσεις τίποτε που να αντιβαίνει στην πίστη των πατέρων της Νικαίας (της Α ’Οικουμενικής Συνόδου) και εφόσον έχει διατυπωθεί ορθώς το μυστήριο της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, Θεού αληθινού και ανθρώπου αληθινού εκ της Υπεραγίας και Αειπαρθένου Θεοτόκου, θα το εγκρίνω. Ο αυτοκράτορας, πλήρης χαράς, ασπάσθηκε την κεφαλή του αγίου και τον έστειλε με τιμές στην Μεγάλη Εκκλησία, όπου ο πατριάρχης έβαλε να...

Άγιος Ονήσιμος (15 Φεβρουαρίου) : Ο προστάτης των φυλακισμένων και των δραπετών!

Πρόκειται για δύο αγίους που έζησαν σε τελείως διαφορετικές χρονικές περιόδους, μα η Εκκλησία μας αναγνώρισε κάτι κοινό σε αυτούς: ο μεν Ονήσιμος ανέπτυξε σημαντικό έργο στις φυλακές, όπου κρατούνταν, ενώ ο Αγάπιος είχε δραπετεύσει από τον άρχοντα στον οποίο είχε πουληθεί ως δούλος. Έτσι, και οι δύο ανακηρύχτηκαν από την επίσημη Εκκλησία ως προστάτες των φυλακισμένων και των δραπετών.

 Ονήσιμος, ο δούλος που γνώρισε τον Απόστολο Παύλο

Ο Άγιος Ονήσιμος είναι ένας από τους εβδομήντα αποστόλους που μαθήτευσαν κοντά στον Απόστολο Παύλο. Δεν γνωρίζουμε την ακριβή χρονολογία της γέννησής του, μα σύμφωνα με τον βίο του ζούσε στις Κολοσσές της Μικρά Ασίας. Ήταν ειδωλολάτρης και εργαζόταν ως δούλος στο σπίτι ενός πλουσίου, που τον έλεγαν Φιλήμονα. Μια μέρα ο Ονήσιμος αποφάσισε να φύγει κρυφά από τον κύριο του και να πάει στη Ρώμη. Εκεί τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα για εκείνον, αφού δεν γνώριζε κανέναν, δεν μπορούσε να βρει πουθενά δουλειά και δεν είχε καθόλου χρήματα. Εκείνη την περίοδο, βρισκόταν στη Ρώμη και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος είχε φυλακιστεί από ...

14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ Η αρετή που κάνει θαύματα.Από τον βίο του Οσίου Αβραάμη.[ 14 Φεβρουαρίου]

Η ταπεινοφροσύνη κατά τα λεγόμενα των Αγίων Πατέρων νικάει τον διάβολο,ενώ αυτός μη έχοντάς την,ούτε δεν ξέρει τι είναι αυτό.Το ίδιο και εμείς,μπορούμε να την εννοήσουμε βαθμιαία,μέρα παρά μέρα.
 Εαν κάνεις κάποιες εξωτερικές πράξεις ταπεινοφροσύνης,δεν σημαίνει πως αυτόματα γίνεσαι ταπεινός.Πρώτα απ'όλα ταπεινοφροσύνη σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε πως δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα χωρίς το Θεό,σημαίνει να μην απαντάμε στο κακό με κακό,σημαίνει ότι δεχόμαστε τα λάθη μας αλλά και τις προσβολές,να δεχόμαστε τις ασθένειες και τις θλίψεις,σαν να τα δεχόμασταν από τον Θεό.
Ο προφήτης Δαβίδ λέγει:«Μετὰ ἐκλεκτοῦ ἐκλεκτὸς ἔσῃ καὶ μετὰ στρεβλοῦ διαστρέψεις»

Υπάρχουν ιδιαιτερότητες τις οποίες δεν...

13 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ Το ιερό ζευγάρι Ακύλας και Πρίσκιλλα: Οι προστάτες των αγαπημένων συζύγων

 

ΤΟ ΙΕΡΟ ΖΕΥΓΑΡΙ ΑΚΥΛΑΣ ΚΑΙ ΠΡΙΣΚΙΛΛΑ: ΟΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

         Στις 13 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την ιερή μνήμη δύο σημαντικών αγίων της αποστολικής εποχής, του Ακύλα και της Πρίσκιλλας. Οι δύο αυτοί ιεροί σύζυγοι αποτελούν για την Ορθόδοξη Εκκλησία μας την αληθινή εκδοχή του ανύπαρκτου και εμπορικού «αγίου Βαλεντίνου». Ο μακαριστός αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είχε προτείνει να αντικατασταθεί με αυτή η φερμένη από την κακόδοξη «χριστιανική» Δύση «εορτή των ερωτευμένων».

      Το ιερό αυτό ζευγάρι αναφέρεται πολλές φορές στις επιστολές του αποστόλου Παύλου, το οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα στο ιεραποστολικό έργο του αποστόλου των Εθνών. Ήταν εβραϊκής καταγωγής και ζούσαν αρχικά στη Ρώμη. Ασκούσαν το επάγγελμα του σκηνοποιού, κατασκευάζοντας ειδικά υφάσματα για σκηνές. Όμως το 49 μ. Χ. ο αυτοκράτορας Κλαύδιος (41-54 μ. Χ.) εξεδίωξε τους Εβραίους από τη Ρώμη με την αιτιολογία ότι φιλονικούσαν για κάποιον «Χριστό». Από αυτή τη μαρτυρία, η οποία είναι σημαντική για την πρώτη Εκκλησία, φαίνεται καθαρά ο διωγμός που είχε κηρύξει οι Ιουδαίοι στους Χριστιανούς. Επίσης φαίνεται πως ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα είχαν ακούσει για τη νέα πίστη, την οποία συμπαθούσαν. Από τη Ρώμη βρέθηκαν στην Κόρινθο, τη μεγάλη πολυεθνική πόλη της Αχαΐας, η οποία συναγωνίζονταν τη Ρώμη στην ηθική διαφθορά, εξασκώντας το επικερδές επάγγελμα του σκηνοποιού.

        Το 51 μ. Χ. ήρθε στην Κόρινθο ο απόστολος Παύλος, κατά τη 2^η αποστολική του περιοδεία, όπου συνάντησε το ευσεβές ζευγάρι στη συναγωγή. Στο 18^ο  κεφάλαιο των «Πράξεων των Αποστόλων» αναφέρεται η συνάντηση αυτή. Υπήρξαν προφανώς οι πρώτοι που πίστεψαν και βαπτίστηκαν από τον Παύλο, τον οποίο φιλοξενούσαν για 18 μήνες στο σπίτι τους, Μαζί τους εργαζόταν και...

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος, Η απιστία και τα αίτιά της.

 Απομαγνητοφωνημένη ομιλία μακαριστού γέροντος Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα:

«Η ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ»

  [εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 4-9-1983]  (Β97)                                     

      Όταν, αγαπητοί μου, ο Κύριος επέστρεψε από το όρος Θαβώρ με τους τρεις μαθητάς Του, τον Ιάκωβον, τον Ιωάννην και τον Πέτρον, έφθασε εκεί που ήσαν οι άλλοι μαθηταί, οι εννέα, τους οποίους είχαν περικυκλώσει πλήθος πολύ κόσμου, Φαρισαίοι, και ακόμη ένας δυστυχισμένος πατέρας, ο οποίος έφερε το παιδί του εις τους μαθητάς του Κυρίου να το θεραπεύσουν, που ήταν δαιμονισμένο και δεν μπόρεσαν. Και τώρα έρχεται εις τον Κύριον και Του λέγει: «Κύριε, σε παρακαλώ κάνε καλά το παιδί μου, γιατί το έφερα στους μαθητάς σου και δεν μπόρεσαν να μου το κάνουν καλά». Και τότε ο Κύριος αναστέναξε και είπε: «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! Ἓως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; Ἓως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;». «Ω γενεά άπιστη και διεστραμμένη, έως πότε θα είμαι μαζί σας, έως πότε θα σας ανέχομαι, που είδατε τόσα θαύματα και μένετε ακόμη στην απιστία σας;». Και τότε εζήτησε να φέρουν το παιδί μπροστά Του, από το οποίον έβγαλε το δαιμόνιον και το απήλλαξε.

     Όταν έμεινε με τους μαθητάς Του, μόνοι έμειναν, ερώτησαν οι εννέα μαθηταί: «Γιατί δεν ...

"Ἄν πραγματικά πιστεύεις, ὅλα διορθώνονται... |Εὐγένιος Ἰονέσκο

 Πρίν ἀπό μερικές δεκαετίες ὁ μετέπειτα διάσημος γαλλορουμάνος θεατρικός συγγραφέας Εὐγένιος Ἰονέσκο ἐπισκέφθηκε γιά πρώτη φορά τό Ἅγιον Ὄρος.

Ἐκεῖ συνέβη τό ἑξῆς περιστατικό, ὅπως ὁ ἴδιος τό διηγήθηκε σέ συνέντευξή του στό περιοδικό Paris match πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια:

«Εἶχα γεννηθεῖ σέ ὀρθόδοξη οἰκογένεια καί ζοῦσα στό Παρίσι.

Εἴκοσι πέντε χρονῶν, γνήσιος νέος τῆς κοσμικῆς ἐποχῆς τοῦ τότε Παρισιοῦ.

Μοῦ ἦρθε ἡ ἰδέα νά ἐπισκεφθῶ τό Ἅγιον Ὄρος,

λόγω τῆς θέσης πού εἶχε -καί ἔχει βέβαια- ὡς τόπος ἀσκήσεως στήν ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Καί ἐκεῖ, μοῦ ἦρθε ἀκόμη μία σκέψη στό μυαλό:

νά ἐξομολογηθῶ.

Ἐπῆγα λοιπόν καί βρῆκα ἕνα ἱερομόναχο -πνευματικό.

Τί τοῦ εἶπα;

Τά συνηθισμένα ἁμαρτήματα ἑνός κοσμικοῦ νέου πού ζεῖ χωρίς γνώση Θεοῦ.

Ὁ Ἱερομόναχος, ἀφοῦ μέ ἄκουσε, μοῦ εἶπε:

- Στόν Χριστό πιστεύεις, παιδί μου;

- Ναί, ναί, λέει ὁ Ἰονέσκο. Πιστεύω, πάτερ. Ἄλλωστε εἶμαι βαπτισμένος χριστιανός ὀρθόδοξος.

- Βρέ παιδάκι μου, τοῦ λέει ἐκεῖνος ὁ διακριτικός πνευματικός, πιστεύεις, τό ἀποδέχεσαι πλήρως, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ...

Πολλά δεν θέλουνε οι άνθρωποι..λίγη αγάπη μόνο..

 

Τόσα χρόνια ξέρεις τι κατάλαβα;

Πως δεν θέλουνε πολλά οι άνθρωποι.

Μια καλή κουβέντα θέλουνε. Ένα χαμόγελο. Ένα άγγιγμα στο χέρι.

Να κάτσεις και να κλάψεις μαζί τους στο πόνο τους θέλουνε.

Να νιώσεις λίγο τον καημό τους και ...

9 Φεβρουαρίου, παγκόσμια ημέρα ελληνικής γλώσσας |και ημέρα θανάτου του εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού

 

Δεν είναι τυχαίο που κάθε χρόνο η Ελληνική Γλώσσα τιμάται σε παγκόσμια κλίμακα στις 9 Φεβρουαρίου – ημέρα θανάτου του εθνικού ποιητή Διον. Σολωμού. 

|Στη φωτογραφία, ο Κωστής Παλαμάς εκφωνεί ομιλία στα αποκαλυπτήρια της προτομής του Διονύσιου Σολωμού στον Εθνικό Κήπο στις 31 Μαΐου 1925. (τη σπάνια φωτογραφία ανήρτησε ο Φαίδων Χριστοδουλάκης)

Δεν είναι τυχαίο που μια τέτοια μέρα παγκόσμιας τιμής δεν υπάρχει για πολλές γλώσσες – ένδειξη της σημασίας της Ελληνικής Γλώσσας, η οποία υπερβαίνει τα στενά εθνικά πλαίσια. 

Δεν θα πούμε τίποτε καινούργιο ή αξιοσημείωτο αν επισημάνουμε την επίδραση που άσκησε η Ελληνική Γλώσσα από την αρχαιότητα ως σήμερα. 

Όλα αυτά τα ξέρουμε. Όλοι.

Κι όμως. Βαυκαλιζόμαστε για τα “8 εκατομμύρια λήμματα” που αριθμεί ιστορικά η γλώσσα μας – αλλά αδυνατούμε να μάθουμε σωστά μερικές βασικές χρήσεις και τύπους. 

Περηφανευόμαστε για “τα φώτα που δώσαμε στον κόσμο” – αλλά τα δικά μας τα “φώτα” δεν αρκούν να φωτίσουν ούτε το σπίτι μας… 

Ετυμολογούμε τις λέξεις άλλων γλωσσών καυχώμενοι και παρρησιαζόμενοι – αλλά τη βαθύτερη διάσταση λέξεων και εννοιών αδυνατούμε έστω και να την προσεγγίσουμε…

Μια πρώτη ανάγνωση του γνωστού αυτού φαινομένου αφορά τη γλωσσική μας παιδεία: το σχολείο έχει ...

Η κορυφή του παγόβουνου είναι όσα υποφέρουμε. Το παγόβουνο όμως είναι ο ίδιος ο εγωισμός μας…

 

Νιώθεις μοναξιά, προδοσία, θλίψη, στεναχώρια, πόνο…

Κλαις για τις μέρες που πέρασαν, για τις μέρες που θα έρθουν.

Μπορείς να συνεχίσεις να κλαις και να αφεθείς στην κατάθλιψη.

Ή μπορείς πλέον να πάψεις να κλαψουρίζεις και να αγωνιστείς.

Εάν εσύ δεν νοιαστείς για την ζωή σου, κανείς δεν θα μπορέσει να σε βοηθήσει.

Πάρτο χαμπάρι και άσε τις υστερίες και τα δράματα και άρχισε να ζεις, να προσπαθείς, να αγωνίζεσαι.

Φυσικά και δεν είναι εύκολη η ζωή. Μην την κάνεις όμως ακόμα πιο δύσκολη με την στάση σου και τον τρόπο σκέψης σου.

Η κορυφή του παγόβουνου είναι όσα υποφέρουμε. Το παγόβουνο όμως είναι ο ίδιος ο εγωισμός μας, που μας κάνει να σκεφτόμαστε λες και είμαστε το κέντρο του κόσμου, ή είμαστε οι πιο αδικημένοι.

Μας αρέσει η τραγικοποίηση της ζωής μας, ώστε να δείχνουμε σαν τα θύματα των διαφόρων καταστάσεων και όχι ως οι θύτες.

Ναι, να κλάψεις για τον εγωισμό σου, γιατί όλα από εκεί αρχίζουν. Πάψε όμως να κλαίγεσαι, ενώ επιμένεις στις ίδιες συμπεριφορές, στο ίδιο σκεπτικό, στην ίδια στάση ζωής.

Διότι έτσι το μόνο που αποδεικνύεις είναι ότι ενώ υποφέρεις εξαιτίας σου, συνεχίζεις να κατηγορείς άλλους, αντί να μετανοήσεις και να αλλάξεις. Και αυτό είναι μεγάλη ανοησία.

Η γκρίνια είναι προσευχή στον διάβολο, όπως έλεγε ένας όσιος γέροντας!

Άνθρωποι με γκρίνια και κακομοιριά δεν προκόβουν στην ζωή τους. Είναι άνθρωποι αυτοκαταστροφικοί και παίρνουν τελικά ότι τους αξίζει.

Τέτοιοι άνθρωποι δεν έχουν χαρά στη ζωή τους. Όχι γιατί όλα τους πάνε στραβά, αλλά διότι όλα τα βλέπουνε στραβά. Δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους, γι’ αυτό και κατακρίνουν πάντα τους άλλους.

Δεν ευχαριστιούνται με τίποτα. Πάντα κάτι τους φταίει. Πάντα θα βρούνε μια αφορμή για να βγάλουν το δηλητήριο που υπάρχει μέσα στην καρδιά τους.

Και επειδή το πράττουν αυτό καθημερινά, πλέον δεν το θεωρούν κάτι κακό, αλλά το βλέπουν ως μια φυσιολογική συμπεριφορά.

Όχι, αυτό είναι δαιμονικό!

Αλίμονο εάν η γκρίνια, η μιζέρια, η κατάκριση, η απαισιοδοξία γίνουν η καθημερινότητά μας!

Μην είσαι τέτοιος άνθρωπος!

Αλλά γίνε άνθρωπος της ελπίδας, της δοξολογίας, του αγώνα, του καλού λογισμού!

Ο άνθρωπος του Θεού και με τα λίγα αισθάνεται πλούσιος και έχει ευγνωμοσύνη, ενώ ο εγωιστής και με τα πολλά αισθάνεται φτωχός και έχει γκρίνια…

Τι να τις κάνω τις νηστείες σου και τις γονυκλισίες σου, εάν η ζωή σου είναι μια κλάψα;

Μακάρι να βγούμε από το εγώ μας για να δούμε τον πραγματικό εαυτό μας κι έτσι να τον βοηθήσουμε να βρει την χαρά και την ειρήνη.

Διότι με τον εγωισμό και ο παράδεισος βιώνεται ως κόλαση και η ζωή ως θάνατος.

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος FB

Πηγή

https://iliaxtida.wordpress.com/2023/02/10/%ce%ae-%cf%8c-%ce%af-%cf%8c-up/

Κυριακή του Ασώτου: Η σκανδαλώδης ελευθερία του πατέρα

του Αρχιμανδρίτη Παύλου Παπαδόπουλου
Βρισκόμαστε αδελφοί μου ήδη στην δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου. Θα λέγαμε στην προπαρασκευαστική περίοδο πριν εισέλθουμε στην Μεγάλη και Αγία Τεσσαρακοστή.

Βλέπεται πόσο σοφά η Εκκλησία, μας εισάγει σιγά σιγά στους πνευματικούς αγώνες και όχι απότομα και σκληρά; Και το κάνει αυτό γιατί; Γιατί η Εκκλησία έχει μια βαθειά ψυχολογική γνώση της ανθρώπινης φύσης. Ξέροντας την έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης και την τρομακτική “κοσμικότητα” της ζωής μας, αναγνωρίζει την αδυναμία μας να αλλάξουμε αυτόματα, να πάμε ξαφνικά από μια πνευματική ή διανοητική κατάσταση σε μια άλλη. Έτσι, αρκετά πριν αρχίσει η ουσιαστική προσπάθεια , η Εκκλησία προκαλεί τη προσοχή μας στη σοβαρότητα της Μ.Σαρακοστής και μας καλεί να σκεφθούμε τη σημασία της.
Η Κυριακή του Ασώτου Υιού ή αλλιώς όπως σωστά λέγεται του σπλαχνικού και φιλάνθρωπου Πατέρα, η Εκκλησία θέλει να μας μιλήσει με αυτό το ευαγγελικό ανάγνωσμα για άλλη μία φορά για πολλά και καίρια ζητήματα για την πνευματική μας πρόοδο.

Συνήθως λοιπόν όταν ομιλούμε για αυτήν την παραβολή εστιάζουμε την προσοχή μας στην μετάνοια που έδειξε ο άσωτος υιός, ή στην ανεξικακία και την φιλανθρωπία που επέδειξε ο άκακος Πατέρας του αλλά και στην αδιαλλαξία και την μνησικακία που είχε ο μεγαλύτερος υιός.
Όμως σήμερα θα μου επιτρέψετε να σταθώ κάπου αλλού. Διαβάζοντας και μελετώντας την παραβολή θα διακρίνουμε εκτός από τα παραπάνω και κάτι άλλο πολύ σημαντικό.
Διαπιστώνουμε από την παραβολή ότι ο Θεός πατέρας σέβεται σκανδαλωδώς την ανθρώπινη ελευθερία και βούληση. Ο πατέρας της παραβολής δεν νοιάζεται για το κύρος του, για το τι θα πει ο κόσμος, ότι θα χάσει το στήριγμά του, τον βοηθό του, το παιδί του. Λυπάται για τη φυγή μα δεν θέλει να την αποτρέψει ενώ μπορεί.

Ο Θεός πολλές φορές σκανδαλίζει με αυτήν την μεγάλη ελευθερία που μας δίνει. Μια ελευθερία όμως που όπως φαίνεται δεν ξέρουμε να την διαχειριστούμε προς όφελός μας. Η αγάπη του Θεού όμως είναι αρχοντική. Ο Θεός πατέρας θέλει πλησίον του παιδιά που τον αγαπούν και θέλουν να είναι κοντά του και όχι σκλάβους και δούλους ανελεύθερους, φοβισμένους, τρομαγμένους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά του μόνο και μόνο επειδή φοβούνται τις μέλλουσες τιμωρίες.
Και γι’ αυτόν τον λόγο αφήνει τον μικρό του υιό να καταχραστεί όχι την περιουσία που του έδωσε, αυτό είναι το λιγότερο, αλλά την ελευθερία του, τον αφήνει να επιλέξει ακόμα και τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στην εξαθλίωση.

Ο πατέρας ξέρει ότι ο υιός του θα αποτύχει, θα ζήσει ίσως κάποιες μέρες με επίγειες ηδονές αλλά γρήγορα όλα θα τελειώσουν και αυτό που θα μείνει θα είναι το ανεκπλήρωτο κενό της αμαρτίας μέσα στην ψυχή του.
Ο πατέρας αγωνιά για τον υιό του αλλά δεν τον βιάζει, δεν τον ζορίζει, δεν του αρνείται τίποτα αλλά με καλή διάθεση του προσφέρει αυτά που ...