Κυριακή Ζʼ Λουκά: Η δύναμη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

  (Λουκ. η’ 41-56)

Όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν σ’ ένα βράχο, τον κάνουν να λάμπει. Όταν η φλόγα αγγίξει ένα άκαφτο κερί, το ανάβει. Όταν ο μαγνήτης αγγίξει ένα μεταλλικό αντικείμενο, το μαγνητίζει. Όταν το ηλεκτροφόρο καλώδιο αγγίξει ένα συνηθισμένο σύρμα, και τα δυο τους ηλεκτρίζονται.

Όλες αυτές οι φυσικές ενέργειες δεν είναι παρά εικόνες ή πνευματικά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι απλά η εικόνα όσων γίνονται στον εσωτερικό. Ολόκληρη η εφήμερη φύση είναι σαν ένα όνειρο, σε σχέση με την εσωτερική πραγματικότητα, σαν ένα παραμύθι, όταν μιλάμε με όρους αιώνιας ζωής.

Η ψυχή είναι η πραγματικότητα του σώματος. Ο Θεός είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Όταν ο Θεός αγγίζει την ψυχή, την ζωοποιεί, της μεταδίδει την δράση. Όταν η ψυχή αγγίζει το σώμα, κάνει το ίδιο. Το σώμα λαβαίνει φως, ζεσταίνεται, δέχεται μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση από την ψυχή. Όταν η ψυχή αναχωρεί από...

ΜΑΡΙΝΕΛΛΑ - Ηπειρώτισσες

Έλληνα Αθάνατε μη σκύβεις το κεφάλι

Σοφία Βέμπο - Κάνε κουράγιο Ελλάδα μου - 1946

Η ευωδία της αγόγγυστης υπομονής

 

Είμαι 30 χρόνια παντρεμένη – διηγείται η κυρία Άννα Καραΐσκου-Στύκα από την Βέροια – και έζησα 26 χρόνια με την πεθερά μου στο ίδιο σπίτι. Πέρασα πολύ δύσκολα, γιατί τα τελευταία πέντε έτη ήταν κατάκοιτη. Εργαζόμουν, και όταν γύριζα στο σπίτι εύρισκα την πεθερά μου λερωμένη και το σπίτι άνω-κάτω που μύριζε.

Τον πρώτο καιρό που μύριζε το σπίτι δεν ήθελα να έρχεται κανείς. Από την στιγμή που με την βοήθεια του Πνευματικού μου δεν το έβλεπα σαν αγγαρεία αλλά σαν ευλογία, έπαψε να μου μυρίζη το σπίτι. Έβαζα με τον λογισμό μου ότι υπηρετώ τον ίδιο τον Χριστό. Μια φορά που...

ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ .... [Αληθινή ιστορία μιας μάνας]

Μοιρολόι κλαρίνου για τους άταφους ήρωες του '40

ΣΤΑ ΚΑΚΟΤΡΑΧΑΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ-Τσαμικος(Μανωλης Μητσιας)

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 – Oι δραματικές πρώτες ημέρες του πολέμου στα χωριά της Κόνιτσας

 

• Γράφει η Μαίρη Τζώρα

 

Τα πρώτα λεπτά, οι πρώτες ώρες της ιταλικής εισβολής το ξημέρωμα της 28ης Οκτωβρίου 1940, οι ημέρες που ακολούθησαν, γράφτηκαν με ανεξίτηλα γράμματα για τα χωριά της Ηπείρου, στην ελληνοαλβανική μεθόριο.

Στο βιβλίο-ντοκουμέντο, «ΕΚΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΓΕΝΟΜΕΝΩΝ ΖΗΜΙΩΝ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΗΠΕΙΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ(28-10-40) ΜΕΧΡΙ ΤΗΣ ΤΕΛΙΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 1944»,της Ηπειρωτικής Εταιρείας Αθηνών, αποτυπώνεται μία ζοφερή κατάσταση που έζησαν οι κάτοικοι των χωριών από την εχθρική συμπεριφορά των εισβολέων. Όλα τα στοιχεία που παρουσιάζονται αναλυτικά στο βιβλίο, είναι όσα κατέγραψε η ειδική επιτροπή που συστάθηκε την 31η Μαΐου του 1945 με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, σε ένα οδοιπορικό στα χωριά της Ηπείρου τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Οι μνήμες ήταν νωπές. Οι πληγές δεν είχαν κλείσει.

Οι κάτοικοι των χωριών της Κόνιτσας, έζησαν λεπτό προς λεπτό το Έπος του 1940. Περίμεναν την εισβολή. Κάποιοι κρύφτηκαν στα δάση ή ακολούθησαν τα μονοπάτια για να φτάσουν στα Ζαγοροχώρια. Άφησαν τα σπίτια τους, τα υπάρχοντα τους, τα ζώα τους βορά στα χέρια των κατακτητών. Όσοι δεν πρόλαβαν να φύγουν έζησαν εφιάλτη και απήχθησαν ως όμηροι κατά την υποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων μετά την μεγάλη ελληνική αντεπίθεση. Η κωμόπολη της Κόνιτσας και τα 26 χωριά της, δοκιμάστηκαν. Χαρακτηριστικές είναι οι περιπτώσεις κάποιων χωριών, τα οποία...

Η ομοφυλοφιλία είναι και παραμένει αμαρτία, π. Αθανάσιος Μυτιληναίος

 Λέει εδώ… τι να πω ! Όταν βέβαια τίθενται σήμερα και απορίες τέτοιας φύσεως, όλα πια θα λέγαμε τσουλάνε στο δρόμο:

Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι η ομοφυλοφιλία οφείλεται σε γενετήσιους παράγοντες. Ποια είναι η δική σας άποψη;

Μάλιστα. Είναι πολύ απλή η απάντησις. Διότι το κριτήριό μας είναι ο λόγος του Θεού. Είναι η Αγία Γραφή. Εάν το κριτήριό μας δεν ήταν ο λόγος του Θεού, τότε η απάντησις είναι δύσκολη και πολύπλοκη.

Να πω καταρχάς τί λένε εκείνοι που λένε ό,τι λένε. Ό,τι ακριβώς λέει κει εδώ η απορία. Ότι οφείλεται σε γενετησίους παράγοντες. Ναι. Ότι κάτι φταίει εκεί… κάτι φταίει εκεί… κάτι φταίει εκεί. Και μάλιστα αυτά τα έχουμε γνωρίσει εδώ και δεκαετίες πίσω. Όταν ήθελαν να δικαιολογούν πάντοτε την ομοφυλοφιλία, ότι είναι μία «ασθένεια» -«ασθένεια» δηλαδή εντός εισαγωγικών- ότι είναι έτσι… ότι είναι έτσι… κτλ κτλ.

Παιδιά, ξέρετε τί συμπεράσματα έχουνε βγει πάνω σε αυτό; Φοβερά συμπεράσματα έχουνε βγει. Και το χειρότερο [είναι] ότι παρασύρονται και εκκλησιαστικοί παράγοντες. Εδώ και 35 με 40 χρόνια θυμάμαι, γιατί...

Μην καταφρονήσεις ποτέ κανέναν

 

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης (ειδικό αφιέρωμα)- 26 Οκτωβρίου

Γνωρίζετε, γιατί οι Κινέζοι δεν αποκαλούν την Ελλάδα «Greece», αλλά «Σι-λα»; Μάθετε για να νοιώσετε περήφανοι για άλλη μια φορά!

 

Στις περισσότερες γλώσσες με λατινογενείς ρίζες, οι Έλληνες είναι γνωστοί ως Γραικοί. Για τους Τούρκους και τους Μεσανατολίτες, ως Ίωνες – από εκεί προκύπτει το “γιουνάν” που μας αποκαλούν στις χώρες της Μέσης Ανατολής. Ωστόσο, για το ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού, η ονομασία της Ελλάδας έχει διατηρήσει την αρχέγονη γλωσσική της ρίζα.

Ο κινέζικος πολιτισμός, όπως και ο ελληνικός, είναι ένας από τους αρχαιότερους και σημαντικότερους που ...

Πατερικές διδαχές περί πλεονεξίας

  «Εἶπε δὲ πρὸς αὐτούς· ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ΄, 15). (Δηλ.: Ἐκ τῆς ἀφορμῆς δὲ ταύτης εἶπεν ὁ Κύριος πρὸς αὐτούς, ποὺ τὸν ἤκουαν· προσέχετε καὶ προφυλάσσεσθε ἀπὸ κάθε εἶδος πλεονεξίας. Δὲν συντελεῖ αὕτη εἰς τίποτε διὰ νὰ ἔχετε ἄνετον καὶ χαρούμενην τὴν ζωήν σας. Διότι ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὰ περισσὰ πλούτη καὶ δὲν διατηρεῖται ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά του, οὔτε τὰ πολλὰ πλούτη του ἐξασφαλίζουν εἰς αὐτὸν μακροζωίαν καὶ εὐχάριστον ζωήν).

Μεγάλη δυστυχία γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἡ πλεονεξία. Ὑποφέρουμε νὰ ἀποκτήσουμε ὅσο πιὸ πολλὰ μποροῦμε, ποὺ ὅμως μένουν ἐδῶ στὴ γῆ καὶ ἐπιβαρύνουν τὴν ψυχή μας.

Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐπισημαίνει γιὰ τὸν πλεονέκτη:

  «Ποιὸς εἶναι ὁ πλεονέκτης; Αὐτὸς ποὺ δὲν ἀρκεῖται στὰ ἀπαραίτητα. Ποῖος δέ εἶναι ὁ ἅρπαγας; Αὐτός πού ἀφαιρεῖ ὅσα ἀνήκουν σὲ κάποιον ἄλλο. Λοιπόν δέν εἶσαι ἐσύ ὁ πλεονέκτης καὶ ἅρπαγας, ὅταν αὐτὰ ποὺ σοῦ ἀνατέθηκαν νὰ τὰ διαχειρίζεσαι, τὰ κρατεῖς γιὰ τὸν ἑαυτό σου; Ἤ αὐτός µέν ποὺ ἀπογυµνώνει τόν ντυµένο θά ὀνοµασθῆ λωποδύτης, ἐκεῖνος ὅμως ποὺ δέν ντύνει τόν γυµνόν, ἐνῶ µπορεῖ νά τό κάνη, εἶναι ἄξιος διαφορετικῆς ὀνομασίας; Στὸν πεινασμένο ἀνήκει τὸ ψωμὶ ποὺ κρατεῖς ἐσύ. Στὸν γυμνὸ τὸ ἔνδυμα ποὺ φυλᾶς σὲ ἀποθῆκες. Στὸν ξυπόλυτο τὰ παπούτσια ποὺ δίπλα σου σαπίζουν. Τὰ χρήματα ποὺ ἔχεις παραχωμένα, εἶναι ἐκείνου τοῦ ἀνθρώπου ποὺ τὰ ἔχει ἀνάγκη. Ἑπομένως τόσους ἀνθρώπους ἀδικεῖς, ὅσους μποροῦσες νὰ εὐεργετήσης!».

Ὁ Ἅγιος Τύχων τοῦ Ζαντόνσκ μᾶς συμβουλεύει:

  «Ἄν ἔκανες περιουσία μὲ ἀδικίες, νὰ τὴ μοιράσης στοὺς πτωχούς, γιὰ νὰ μὴ καταδικαστῆς στὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ. Μιμήσου τὸν ἀρχιτελώνη Ζακχαῖο, ποὺ...

Γερμανός ανακριτής έφερε μπροστά της τoυς δύο γιους της....

8 Σεπτεμβρίου 1944: Εκτελείται στο Χαϊδάρι η "Μπουμπουλίνα της Κατοχής", Λέλα Καραγιάννη

Σαν σήμερα, 8 Σεπτεμβρίου 1944, λίγες εβδομάδες πριν την απελευθέρωση της Ελλάδας από τη ναζιστική Γερμανία, εκτελέστηκε στο Χαϊδάρι η ηρωίδα Λέλα Καραγιάννη, επονομαζόμενη και "Μπουμπουλίνα της Κατοχής".
Μαζί της εκτελέστηκαν άλλοι 58 Έλληνες και Ελληνίδες, στην πλειονότητά τους μέλη των "άσημων" αντιστασιακών οργανώσεων της Αθήνας, αυτών που ο Κ. Σβολόπουλος ονόμασε"Αόρατη Στρατιά", και προσέφεραν τεράστιες υπηρεσίες στον αγώνα κατά του κατακτητή.
Στις οργανώσεις αυτές ανήκε και η "Μπουμπουλίνα" της Λέλας Καραγιάννη, που αν και μητέρα 7 παιδιών, δραστηριοποιήθηκε αρχικά στη φυγάδευση Βρετανών στη Μ. Ανατολή, και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε κατασκοπεία, πληροφορίες για σαμποτάζ και τροφοδοσία των ανταρτικών σωμάτων της υπαίθρου.
Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις μελών της οργάνωσης και στις 8 Ιουλίου συνελήφθη και η ίδια η Λέλα Καραγιάννη. Κατά την ανάκρισή της στο κολαστήριο της Μέρλιν, ο Γερμανός ανακριτής έφερε μπροστά της τoυς δυο γιους της που ήδη κρατούσαν οι Γερμανοί, και με το πιστόλι του στο κεφάλι τους, της ζήτησε να μιλήσει. Η απάντηση της Ελληνίδας, αντάξια αρχαίας Σπαρτιάτισσας, αντήχησε μέσα από 2.500 χρόνια ιστορίας: "Τα παιδιά μου εγώ τα γέννησα, αλλά πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα".
Αξίζει να παρατεθεί εδώ η μαρτυρία του γιου της, Βύρωνα Καραγιάννη:Ήταν Άνοιξη του 1941, όταν μετά από σκληρή πάλη έξι μηνών, έπεσαν τα μαύρα πέπλα του Ναζισμού και του Φασισμού πάνω στην γαλάζια μας χώρα... Ακολούθησαν σε λίγο: πείνα, βία, τρομοκρατία, εκτελέσεις, θάνατος. O λαός μας υπέφερε, δυστυχούσε και έμοιαζε να έχει χάσει κάθε ελπίδα.

Τότε άρχισε να γεννιέται, σε μερικές γενναίες και αδάμαστες ψυχές, η ανάγκη της αντίστασης, ανάγκη για την δημιουργία ομάδων από ψυχωμένους πατριώτες, που θα αναπτέρωναν το κλονισμένο φρόνημα του ελληνικού λαού και θα τον ωθούσαν σε πράξεις αντίστασης κατά των κατακτητών.

Με βαθιά συγκίνηση σας γνωρίζω ότι η πρώτη που οργάνωσε μια τέτοια ομάδα αντίστασης ήταν η αξέχαστη μάνα μας, η Λέλα Καραγιάννη. Είχε επτά παιδιά να φροντίσει, να θρέψει, να μεγαλώσει. Όμως ήταν τόση η αγάπη της για την πατρίδα που έβαλε την οικογένεια σε δεύτερη μοίρα. Υπεράνω όλων η Πατρίδα! Ακριβώς όπως δίδασκαν οι πρόγονοί μας.

Την οργάνωση ονόμασε «Μπουμπουλίνα» και την απετέλεσαν λίγοι στην αρχή, αποφασισμένοι πατριώτες, και τα μεγαλύτερα απ’ τα παιδιά της.

Άρχισε να προκαλεί σαμποτάζ σε βάρος των κατακτητών και ήρθε σε επαφή με το συμμαχικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής, όπου διεβίβαζε πληροφορίες για τις κινήσεις του εχθρού. Oι Γερμανοί προσπαθούσαν να την ανακαλύψουν, αλλά δεν το κατόρθωναν.

Και ενώ πια ροδοχάραζε η ελευθερία πάνω απ’ την τυραννισμένη χώρα, η Λέλα Καραγιάννη, ύστερα από προδοσία, συλλαμβάνεται μαζί με τα 5 μεγαλύτερα παιδιά της. Στα χέρια των Ες-Ες μαρτύρησε, αλλά δεν πτοήθηκε. Δεν απεκάλυψε κανένα συναγωνιστή ούτε όταν βρέθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Αντίθετα, βρήκε τον θάνατο, ψέλνοντας τον Εθνικό μας Ύμνο, τον ύμνο προς την Ελευθερία για την οποία θυσιάστηκε.

Oι γονείς μου, Νικόλαος και Λέλα Καραγιάννη, απέκτησαν επτά (7) παιδιά. Εγώ είμαι το τέταρτο στη σειρά. Όλα μεγαλώσαμε μέσα σ’ ένα χριστιανικό περιβάλλον, με τις παραδόσεις της φυλής μας, όπου η φιλοπατρία ήταν ανωτέρα στην ιεράρχηση των καθηκόντων. Είχαμε πάθος για την πατρίδα μας, που μας το ενέπνευσαν οι γονείς μας και προπάντων η μητέρα μας.

Με την κήρυξη του πολέμου

Όταν κηρύχθηκε ο Ιταλοελληνικός πόλεμος, η μητέρα, αλλά και εμείς, τ’ αγόρια, λυπηθήκαμε που ήμασταν μικροί και δεν είχαμε την ηλικία για να πολεμήσουμε στην πρώτη γραμμή για τα πάτρια. Το μόνο που απέμενε ήταν να καταταχθούμε στις τάξεις του Ερυθρού Σταυρού και αυτό κάναμε. Τα τέσσερα απ’ τα μεγαλύτερα αδέλφια, αγόρια και κορίτσια, ύστερα από μια σύντομη εκπαίδευση, γίναμε τραυματιοφορείς του Ερυθρού Σταυρού, η δε αδελφή μου Ιωάννα υπηρέτησε ως αδελφή τραυματιοφορέας στους συρμούς, στην μεταφορά των τραυματιών απ’ το μέτωπο. O στρατός μας νικούσε τους Ιταλούς, παρά την μεγάλη αριθμητική υπεροχή τους, και εμείς ζούσαμε σε μια εθνική έξαρση. Αλίμονο όμως, γιατί εκεί που νικούσαμε τους εισβολείς, ξαφνικά μας επετέθησαν οι Γερμανοί, για να σώσουν τους Ιταλούς συμμάχους τους, που εμείς οι Έλληνες είχαμε πάρει στο κυνήγι. Επόμενο ήταν η Ελλάδα να υποκύψει στον Χιτλερικό οδοστρωτήρα και από νικήτρια να βρεθεί σκλαβωμένη από δύο στρατούς. Η πατρίδα μας ήταν απ’ τον Απρίλιο του 1941 κάτω από διπλή κατοχή.

Μ’ αυτές τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά, με τα οποία γαλουχηθήκαμε, δεν ήταν δυνατόν να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν την Κατοχή και να περιμένουμε τους συμμάχους να νικήσουν και να μας ελευθερώσουν. Θυμάμαι τη μητέρα μας που έλεγε το αρχαίο ρητό «Συν Αθηνά και χείρα κίνει», δηλαδή ότι έπρεπε ο κάθε Έλληνας να ξεσηκωθεί, να αγωνισθεί για την ελευθερία του και όχι να περιμένει τους συμμάχους να τον ελευθερώσουν. Και αυτό ακριβώς έκανε εκείνη. Ξεσηκώθηκε και αγωνίσθηκε.

Η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση

Όλα άρχισαν απλά, αυθόρμητα απ’ τα βάθη της καρδιάς μας. Απ’ τις πρώτες ημέρες που πάτησαν το πόδι τους στην Ελλάδα τα στρατεύματα κατοχής, άρχισε από μόνη της την πατριωτική της δράση και δημιούργησε ομάδα αντίστασης, η οποία αρχικά απετελείτο απ’ τα μέλη της οικογένειάς μας και μερικούς φίλους μας πατριώτες. Άρχισε να αγωνίζεται ακούραστα με όλη την δύναμη της ψυχής της και καθ’ όλη την διάρκεια της Κατοχής μέχρι το τέλος, την ημέρα που συνελήφθη.

Βέβαια, στην αρχή δεν ήξερε τι να κάνει, ούτε είχε συγκεκριμένα σχέδια, πήγαινε ψαχουλευτά, την καθοδηγούσε η καρδιά της, που ήταν γεμάτη Ελλάδα, και γρήγορα βρήκε το δρόμο της, στην Αντίσταση. Στην αρχή ασχολήθηκε με την περίθαλψη και φυγάδευση των συμμάχων μας, με αυτούς που δεν τα κατάφεραν να φύγουν μαζί με το εκστρατευτικό σώμα και είχαν εγκλωβισθεί στην Ελλάδα. Έλεγε ότι ήταν χρέος και καθήκον ημών των Ελλήνων, να συντρέξουμε τους συμμάχους και συμπολεμιστές μας, που είχαν έλθει απ’ τα πέρατα της γης, για να μας βοηθήσουν, και ότι τώρα που βρίσκονταν σε τραγική θέση, σκόρπιοι σε όλη την Ελλάδα, κυνηγημένοι, πεινασμένοι, και έτρεχαν να κρυφτούν, είχαν απόλυτη ανάγκη απ’ την βοήθειά μας. Εμείς τους βοηθήσαμε με όλη μας την ψυχή, παρά την απειλή του θανάτου και πέρα απ’ τις δυνάμεις μας, και πολλούς απ’ αυτούς τους φυγαδεύσαμε στη Μέση Ανατολή. Εν τω μεταξύ η δράση της μητέρας μπήκε σε άλλο δρόμο. Βρήκε μονοπάτια, που οδηγούσαν στην κατασκοπεία και στις δολιοφθορές κατά του εχθρού. Βρήκε τον τρόπο να κατασκοπεύει τις κυριότερες υπηρεσίες του εχθρού. Oργάνωσε πιο καλά τα σχέδιά της, και χρειαζόταν ικανά στελέχη για να την βοηθήσουν. Μάζεψε γύρω της και άλλους ένθερμους πατριώτες. Έτσι η ομάδα της πλουτίσθηκε με πολλά δυναμικά στελέχη και μεταβλήθηκε, μετά την στελέχωση αυτή, σε αντιστασιακή οργάνωση, την οποία η μητέρα ονόμασε «Μπουμπουλίνα» (απ’ το οικογενειακό όνομα της μητέρας της, η οποία λεγόταν Μπούμπουλη).

Ένας μικρός στρατός

Η οργάνωση ήταν ένας μικρός στρατός που εκινείτο αθόρυβα, σιωπηλά μέσα στο σκοτάδι, με σκοπό να προκαλέσει όσο πιο πολύ κακό μπορούσε στον εχθρό. Ήταν ένας αγώνας ζωής και θανάτου, για την επιβίωσή μας, ως Έθνος και λαός. Η μητέρα ρίχτηκε με ορμή σ’ αυτόν τον ιερό αγώνα μαζί με τα παιδιά της. Όσο μεγάλη και αν ήταν η αγάπη της για μας, δεν μπόρεσε να την κάνει να ξεχάσει ότι πάνω απ’ όλα και από μας ήταν η πατρίδα. Και εμείς, τα έξι απ’ τα επτά πιδιά της, την βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε με όλον τον ενθουσιασμό της νεανικής ψυχής μας. Αξιόλογο είναι να τονισθεί εδώ ότι στη οργάνωσή της προστέθηκαν και μερικοί Γερμανοί και Αυστριακοί, αντιναζιστές, αλλά και Ιταλοί, οι οποίοι της παρείχαν πολύτιμες πληροφορίες. Παράλληλα, η «Μπουμπουλίνα» βοηθούσε και τις αντάρτικες ομάδες της υπαίθρου με πολεμοφόδια, που προέρχονταν από αποθήκες των στρατευμάτων κατοχής, και που οι ηρωικές μορφές, για να τα αποκτήσουν, πολλές φορές έδωσαν τη ζωή τους. Ακόμη τις τροφοδοτούσαμε και με φαρμακευτικό υλικό, ένα μέρος του οποίου προερχόταν απ’ την φαρμακαποθήκη του πατέρα μας, διότι εκτός απ’ την αρωματοποιΐα διατηρούσε και φαρμακείο και φαρμακαποθήκη.

Ευθύνες και καθήκοντα

Όλοι είχαμε αναλάβει ορισμένες ευθύνες και καθήκοντα και την βοηθούσαμε, ακόμα και η Νεφέλη που ήταν πολύ μικρή. Πόσες φορές δεν μετέφερα μηνύματά της. Η μητέρα με χρησιμοποίησε πολλές φορές σε επικίνδυνες αποστολές, όπως η μεταφορά σακιδίων γεμάτων με πυρομαχικά και οπλισμό, τα οποία κρύβαμε στο κατάστημα του πατέρα, αλλά και αλλού. Πολλά πυρομαχικά, όπλα και άλλα συναφή, μας έφερνε ο Ζήσιμος Παρρίδος, βασικό στέλεχος της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα» και ο οποίος δεν δίστασε να καταταγεί στον γερμανικό στρατό, μόλις του το ζήτησε η μητέρα, σαν μάχιμος διερμηνέας του Τάγματος Χόλμαν, της Μεραρχίας Βραδεμβούργου, σκοπός της οποίας ήταν η δίωξη και εξολόθρευση των αντάρτικων ομάδων στην Στερεά Ελλάδα και αλλού. Αυτό το παλικάρι δέχτηκε να παίξει αυτόν τον άχαρο και επικίνδυνο ρόλο, προσφέροντας εξαιρετικά πολύτιμες υπηρεσίες. Πληροφορούσε την μητέρα για τις κινήσεις και τα σχέδια του Τάγματος Χόλμαν.

Ανθρωποκυνηγητό

Ήταν αρχές του 1944. Oι νίκες και τα αλλεπάλληλα πλήγματα που κατάφεραν οι σύμμαχοι στους Γερμανούς, στα διάφορα μέτωπα, έδωσαν καινούργιες ελπίδες και κουράγιο στους Έλληνες, τους αναπτέρωσαν το ηθικό, και άρχισαν να βλέπουν ότι πλησιάζει η ώρα της λευτεριάς. Τώρα οι όροι της πολεμικής κατάστασης είχαν αντιστραφεί. Oι Γερμανοί, που έβλεπαν να χάνουν τον πόλεμο, ξεσπούσαν με λύσσα πάνω στους αγωνιστές που έπεφταν στα χέρια τους. Έβλεπαν να διαρρέουν τα μυστικά τους και εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό. Με πληροφοριοδότες τους κατόρθωσαν να εντοπίσουν και να συλλάβουν τους αρχηγούς ορισμένων οργανώσεων. Μερικοί δεν άντεξαν τα φρικτά μαρτύρια, στα οποία τους υπέβαλαν, και μίλησαν και έτσι οι Γερμανοί κατόρθωσαν να ανακαλύψουν την ύπαρξη ορισμένων οργανώσεων. Η μητέρα υπό την πίεση των καθηκόντων είχε κουρασθεί ψυχικώς και σωματικώς και αυτό μας ανησύχησε. Oι ιατροί και συνεργάτες της Μιχαήλ Σαρακηνός και Παύλος Βακατάτσης, μας συμβούλεψαν να την βάλουμε στο νοσοκομείο. Με δυσκολία την πείσαμε να δεχθεί.

Συλλήψεις και βασανιστήρια

Τον Ιούνιο του 1944 έγιναν οι πρώτες συλλήψεις και στελεχών της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Αυτές οι συλλήψεις την ανησύχησαν και βγήκε, πολλές φορές, κρυφά απ’ το νοσοκομείο για να ειδοποιήσει τους συνεργάτες της να εξαφανισθούν. Τότε η μητέρα πληροφορήθηκε από άνθρωπο μέσα απ’ τα Ες-Ες, ότι επέκειτο και η δική της σύλληψη. O γαμβρός μου ο Σπύρος έστειλε άνθρωπο να την πάρει και να την κρύψει. Eπίσης ο Άγγλος Έβερτ την παρακάλεσε να την κρύψει αυτός ο ίδιος. Εκείνη όμως ήταν αμετάπειστη και δήλωσε σε όλους ότι θεωρούσε λιποταξία να τρέξει να κρυφτεί για να σωθεί εκείνη και να εγκαταλείψει σ’ αυτήν την κρίσιμη στιγμή τους συνεργάτες της, μερικοί απ’ τους οποίους ήταν ήδη στα χέρια των Ες-Ες. Πίστευε ότι με τη δική της σύλληψη και επωμιζόμενη τις ευθύνες της θα σταματούσε την έκταση του κακού και τις συλλήψεις και ότι έτσι θα έσωζε και εμάς τα παιδιά. «Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί, μας είπε, να δείξετε γενναιότητα και να μην λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο την θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλυτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε γαι μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για την πατρίδα και αυτό θα σας ανακουφίζει». Μας έλεγε ακόμη ότι πίστευε στον Θεό και στην βοήθειά του για να σωθούμε εμείς, τα παιδιά της.

Ύστερα, ήλθαν στο δικό μου κλουβί και με ανέβασαν πάλι στον ανακριτή Μπέκε. Αυτήν την φορά είδα με έκπληξη την μητέρα μου και τον αδελφό μου Νέλσωνα στο ανακριτικό γραφείο του Μπέκε. Η μητέρα, προφανώς για να μην λυγίσω, ή για να μην δουν οι Γερμανοί μητρική αδυναμία και στοργή για μας και τα εκμεταλλευτούν, με κοίταξε αυστηρά, κάνοντάς μου νεύρα με το βλέμμα, που σήμαινε να σταθώ στο ύψος μου και να φερθώ γενναία. Μια μόνο λέξη μου είπε επιτακτικά: «Πρόσεχε». Βέβαια είχε δει τα χάλια μου, τα καμένα πόδια μου, το ματωμένο πουκάμισό μου και τα παράλυτα χέρια μου. Αυτή η στάση της, απέναντί μου, έκανε τον Μπέκε να καταλάβει, ότι η Λέλα Καραγιάννη δεν είναι εύκολη λεία, και θα ήταν αδύνατον να της πάρει λέξη. O Μπέκε με άρπαξε και βίαια με γύρισε και με κόλλησε με το πρόσωπο στον τοίχο, το ίδιο έκανε και στον αδελφό μου. Έβγαλε το περίστροφο απ’ την θήκη του, το κόλλησε στο κεφάλι του Νέλσωνα, και κοιτάζοντας το ρολόι του χεριού του και μέσω διερμηνέα είπε στην μητέρα, με ύφος αποφασισμένο να εκτελέσει την απειλή του: «Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυο λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ’ αυτά που σ’ ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα - ένα τα παιδιά σου, αρχίζοντας από αυτόν εδώ. Λέγε, γιατί θα πιέσω την σκανδάλη, πού έχεις τον πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιες είναι οι πηγές απ’ τις οποίες παίρνεις τις πληροφορίες για τις κινήσεις μας, ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, πού βρίσκεται ο καπετάνιος Χρυσίνης με το καΐκι του». Το περίστροφο του Μπέκε έσπρωχνε το κεφάλι του Νέλσωνα, και το έκανε να γέρνει, ήταν αγριεμένος και φαινόταν αποφασισμένος να εκτελέσει την απειλή του. Τότε άκουσα την μητέρα να λέει, με σταθερή και ήρεμη φωνή: «Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα μας. Πρόσεξε καλά, και πάλι σου λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα και άδικα θα τα σκοτώσεις». Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα και κατηγορηματικά, ο Νέλσων και εγώ κοιταχτήκαμε έντρομοι με λοξή ματιά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ’ τον κρόταφο του Νέλσωνα και βάζοντάς το μέσα στην πέτσινη θήκη που κρεμόταν απ’ την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή: «Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν, και μόλις τελειώσω μ’ αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό».

Παίρνουν τη Μάνα...

Το σούρουπο της 7ης Σεπτεμβρίου διεδόθη αστραπιαία στο στρατόπεδο, ότι ήλθαν οι κλούβες με τη συνοδεία αποσπάσματος. O Νέλσων και εγώ σκαρφαλώσαμε στα δυο μικρά παραθυράκια του υπόγειου και είδαμε τις κλούβες, σταματημένες μπροστά στο κτίριο Νο 15. Έβγαζαν απ’ το κτίριο άνδρες κρατουμένους και τους παρέτασσαν εφ’ ενός ζυγού, με μέτωπο προς το κτίριο Νο 4. Είδαμε επίσης να βγάζουν απ’ το κτίριο Νο 14, όπου ήταν η αυστηρή απομόνωση γυναικών, γυναίκες τις οποίες παρέτασσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Άκουσα τον αδελφό μου, απ’ το άλλο παράθυρο, να μου φωνάζει: «Βύρων, παίρνουν και την μαμά». Εγώ έντρομος, κοιτώντας προσεκτικά τις γυναίκες, διαπίστωσα ότι η πρώτη της σειράς ήταν η μητέρα μου. Στο γκρουπ των ανδρών ξεχώρισα μερικούς συνεργάτες της μητέρας, καθώς και μέλη της οργάνωσής της. Είδα το Γιαννάκη Χούπη, τον ταγματάρχη Σούλη και άλλους, καθώς και τον Ιωάννη Ριζόπουλο. Στο γκρουπ των γυναικών, εκτός απ’ την μητέρα μου, διέκρινα και μερικές συνεργάτιδές της. Κοντά στην μητέρα στεκόταν ο Γεώργιος Ριζόπουλος. Σε κάποια στιγμή τον είδα να μετακινείται απ’ την θέση του, να παίρνει την θέση του πρώτου, να πλησιάζει την μητέρα, να γονατίζει μπροστά της και να φιλάει το χέρι της. Προφανώς της ζητούσε συγχώρεση γι’ αυτό που είχε κάνει εξ αιτίας του φόβου του για τα μαρτύρια και την ζωή του. Είδαμε την μητέρα να σκύβει προς το μέρος του, σαν να τον συγχωρούσε. Μετά τους έβαλαν όλους στις κλούβες με ένοπλη συνοδεία. Ξεκίνησαν προς άγνωστη κατεύθυνση για μας. Κοίταζα το καμιόνι, που έπαιρνε την μητέρα μου, μέχρι που βγήκε απ’ την πύλη του στρατοπέδου και εξαφανίσθηκε. Εκείνη την στιγμή είδα να έρχεται προς το κτίριό μας ο στρατοπεδάρχης Ραφαήλ Παρίσης, και του φώναξα αν ξέρει πού τους πήγαιναν. Εκείνος για να αποκρύψει την τραγική αλήθεια μου είπε: «Μην ανησυχείς Βύρωνα τους πάνε για όμηρους στα τρένα, και όταν φτάσουν στα σύνορα θα τους αφήσουν ελεύθερους, για να τους αντικαταστήσουν με όμηρους Γιουγκοσλάβους». Παρ’ όλο που μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι δεν θα ξανάβλεπα την μητέρα μου γιατί η κατηγορία ήταν βαρύτατη: «Αρχηγός οργάνωσης, κατασκοπεία σε βάρος των Γερμανών, σαμποτάζ», ήλπιζα μέσα στην απελπισία μου σε κάποιο θαύμα". 

Το θαύμα που έλπιζε ο Βύρων Καραγιάννης δεν έγινε: την επόμενη μέρα, πριν το ξημέρωμα, οι γερμανικές κλούβες με τους μελλοθάνατους διέσχισαν την Αθήνα με κατεύθυνση το Χαϊδάρι. Στην Πανεπιστημίου, οι πρωινοί διαβάτες βρήκαν μια εικόνα της Παναγίας τυλιγμένη σε χαρτί, με το μήνυμα του 18χρονου Γιαννάκη Χούπη στους γονείς του: «Να με συγχωρήσετε για την πίκρα που θα σας ποτίσω. Θέλω να ζήσετε για να εκδικηθήτε. Θάρρος, συγγνώμη. Σας φιλώ…» Λίγο αργότερα, στον τόπο της εκτέλεσης, ο 18χρονος άρπαξε το όπλο ενός Γερμανού και το έστρεψε στους εκτελεστές - αλλά το όπλο δεν εκπυρσοκρότησε. Ο τόπος της εκτέλεσης ήταν μια μικρή χαράδρα κοντά στη Μονή Δαφνίου, στον σημερινό Διομήδειο Κήπο. Στο σημείο αυτό ακριβώς, περίπου 50 μέτρα από την είσοδο του Κήπου, έχει ανεγερθεί το μνημείο των πεσόντων. Και εδώ προκύπτει ένα ζήτημα τιμής για τη σύγχρονη Ελλάδα: το Μνημείο στον Διομήδειο Κήπο ανεγέρθηκε με δαπάνες των συγγενών των θυμάτων. Δικά τους και μόνο τα στεφάνια, κάθε 8 Σεπτεμβρίου στον τόπο της θυσίας. Η μία και μοναδική φορά που έγινε επίσημη τελετή ήταν το 2000, όταν έγιναν τα εγκαίνια του Μνημείου και ήρθε στον Διομήδειο Κήπο ο τότε πρόεδρος τής Δημοκρατίας, Κωστής Στεφανόπουλος. Γιατί άραγε;

Όπως παρατηρεί σωστά ο Μ. Χρόνης στο εξαιρετικό κείμενό του που υπήρξε μια από τις βασικές πηγές του παρόντος, "η απάντηση βρίσκεται στην πολιτική τοποθέτηση των εκτελεσθέντων: δεν ήταν μέλη αριστερών οργανώσεων και, χωρίς πάντως να υπάρχει ακριβής προσδιορισμός, ανήκαν στο δεξιό χώρο. Έτσι η μεν Αριστερά δεν αισθάνθηκε το καθήκον να τους εντάξει στο δικό πλούσιο και συνεπές καλεντάρι επετειακών εκδηλώσεων για την Αντίσταση, η δε Δεξιά, απορροφήθηκε αμέσως μετά τον Εμφύλιο από την "επαγγελματική εθνικοφροσύνη" και το "γκουβέρνο" και δεν είχε χρόνο και ενδιαφέρον για εκδηλώσεις μνήμης ηρώων". Εμείς θα προσθέσουμε ότι αυτή η εξήγηση, που δεν τιμά κανέναν στη μεταπολεμική Ελλάδα, ισχύει και για πολλούς άλλους αγνούς πατριώτες (όπως τον Κ. Περρίκο, ιδρυτή της ΠΕΑΝ) που θυσιάστηκαν στον αγώνα κατά των κατοχικών δυνάμεων, αλλά η θυσία τους έχει μείνει άγνωστη σε μεγάλο βαθμό. 
enkripto

http://ellinonea.blogspot.gr/2013/09/o.html

24 Οκτωβρίου - Η Αγία Σεβαστιανή

Τα πολλαπλά οφέλη του γραψίματος με το χέρι (Ελένη Χελιώτη)

 Τα ενδιαφέροντα αποτελέσματα των μελετών

Τα πολλαπλά οφέλη και οι ευεργετικές ιδιότητες του γραψίματος με το χέρι για τον οργανισμό μας σύμφωνα με πολλές μελέτες παγκοσμίως

Στις αρχές του 1882, ο φιλόσοφος Friedrich Nietzsche έλαβε ένα μηχάνημα που ονομάζεται «Malling-Hansen Writing Ball», ένα υπέροχο μικρό gadget καλυμμένο με κλειδιά. Η όρασή του είχε πια χειροτερέψει, σε σημείο που δεν μπορούσε πλέον να γράφει με το χέρι. Τον Μάρτιο του ίδιου έτους μπόρεσε να συνεχίσει να γράφει χάρη σε αυτό το νέο μηχάνημα.

Ο φίλος του, ο συνθέτης Heinrich Köselitz, παρατήρησε μια κάποια στιλιστική αλλαγή στα κείμενά του από εκείνη την εποχή και μετά, καθώς η πεζογραφία του έγινε πιο λακωνική, και ...

Συγκλονιστικές μαρτυρίες Βορειοηπειρωτών από τον πόλεμο του 1940.

Δημοσθένης Κουρεμένος

Βουλιαράτι

Ήταν πια Απρίλης του 1941. Η υποχώρηση είχε αρχίσει. Οι Ιταλοί άρχισαν να χτυπούνε από παντού. Ενας ένας οι μαχητές έπεφταν νεκροί. Αλλοι πέντε και ένας ο Αλογογιάννης έξι. «Στο σπίτι γινόταν θρήνος. Ο Προβατάς, ένα από τα παιδιά, ζούσε πλημμυρισμένος στα αίματα. Εδωσε το πορτοφόλι στον πατέρα μου, πέθανε κι αυτός. Τους έδεσαν με τις κουβέρτες. Εσκαψαν λίγο στο χωράφι, ίσα ίσα για να τους σκεπάσουν. Εμείς είχαμε απομακρυνθεί μέχρι να δούμε τι θα γίνει. Σαν γυρίσαμε, τους είδαμε τους τάφους. Οι μύτες από τα άρβυλα ξεχώριζαν από το χώμα. Ορμήσαμε κι εμείς τα μικρά παιδιά και αρχίσαμε να τα σκεπάζουμε. Δύο οι τάφοι, έξι οι νεκροί.  Ο πατέρας μου αργότερα φύτεψε στους δύο τάφους από μια αχλαδιά.

Το χωράφι ανήκε στο συνεταιρισμό και υπήρχε φόβος όπως θα οργωνόταν να βρούνε τα οστά των παιδιών. Ετσι, με τις αχλαδιές λύθηκε το πρόβλημα».

Ερμιόνη Μπρίγκου

Χειμάρρα

Η κ. Ερμιόνη δεν ξεχνάει την ταφή των στρατιωτών. Αλλά και το μετά. «Σε κάθε γιορτή η μάνα μου νύχτα μεσάνυχτα πήγαινε και άναβε ένα κερί. Δεν έπρεπε να μας δει κανείς. Εμείς όμως πηγαίναμε τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, την 25η Μαρτίου αλλά και την 28η Οκτωβρίου. Ερχονταν οι Αλβανοί και έψαχναν, αλλά εμείς δεν τους είπαμε τίποτε». Με την πτώση του καθεστώτος του Χότζα, η οικογένεια Πρίγκου τοποθέτησε δύο σταυρούς στους τάφους. Αναψε κεριά. Στάθηκε με ευλάβεια. Παράλληλα, άρχισε να αναζητά τους συγγενείς των νεκρών αλλά και κάποιον υπεύθυνο από την ελληνική πλευρά, για να στηθεί ένα μνημείο και να μεταφερθούν τα οστά στην Ελλάδα. «Μόνοι τους πολέμησαν. Μόνοι τους και τώρα».

Το μνημείο στήθηκε, τελικά, από τους νέους της Ομόνοιας. Τα οστά όμως εκεί, στο χωράφι. Η κ. Ερμιόνη, παρά τις απειλές των Αλβανών,...

π.Αρσένιος Βλιαγκόφτης-Πατριαρχείο Ιεροσολύμων: Έγκλημα πολέμου το κτύπημα στην Μονή Αγίου Πορφυρίου

 

Το αντίδοτο της απελπισίας! (Λάμπρος Κ. Σκόντζος, Θεολόγος – Καθηγητής)

 (Θεολογική μονογραφία στην Πρόνοια του Θεού)

Ουδέποτε στο παρελθόν ο άνθρωπος βρέθηκε σε τέτοια ευμάρεια, ασφάλεια και ευκολίες της ζωής που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία.

Παρά τα σύγχρονα προβλήματα, η ζωή είναι ασύγκριτα ανώτερη, από άποψη ευημερίας και ευκολιών, από παλιότερες εποχές, ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν, όπου δεν υπήρχε κοινωνική πρόνοια, οργανωμένα συστήματα υγείας, φαρμακευτική αγωγή αντιμετώπισης σοβαρών ασθενειών, επιδόματα, συντάξεις, κρατική μέριμνα, η σύγχρονη τεχνολογία, η οποία ευκολύνει τη ζωή, κλπ.

Ουδέποτε στο παρελθόν υπήρξε τέτοια αφθονία τροφών, ενδυμάτων, υγιεινών κατοικιών, ευκαιρίες για ψυχαγωγία, κλπ.

Παρά ταύτα, ουδέποτε στο παρελθόν συναντούμε τέτοιας έκτασης ανησυχία, άγχος, απαισιοδοξία και βασανιστική μέριμνα για τη ζωή.

Ουδέποτε είχαμε τέτοιο αριθμό πασχόντων από ψυχικές νόσους και το χειρότερο, τέτοιο εύρος αυτοκτονιών.

Πρόσφατη έρευνα απέδειξε ότι στη χώρα μας έχουμε, κατά μέσον όρο, τρεις με τέσσερις αυτοκτονίες την ημέρα!

Οι ψυχικές νόσοι αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και οι πωλήσεις ψυχοφαρμάκων πληθύνονται ιλιγγιωδώς.

Οι αιτίες γι’ αυτή την ανησυχητική κατάσταση, στην καθημερινή ζωή, είναι πολλές.

Ο φόβος του θανάτου, θάνατος, οι ασθένειες, η φτώχεια, οι συγκρούσεις, η καθημερινή πίεση, η αδιαφορία των διπλανών μας, η μοναξιά, το άγχος, τα αδιέξοδα, το ανικανοποίητο σε...