Εορτάζει στις 2 Μαΐου
Είναι πολύ δύσκολο να εφαρμόσουμε τo «άρατε τον σταυρόν υμών και ακολουθείτε με». Όταν αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό, καθημερινά η ζωή μας γίνεται μέρα παθημάτων, δακρύων και πόνων. Η ψυχή αφημένη μέσα στη θεϊκή πρόνοια, μέσα στην άπειρη αγάπη του Θεού, σηκώνει το σταυρό της δοξάζοντας τον Θεό που την αξιώνει να υποφέρει γι´ Αυτόν. Ο πόνος γίνεται γλυκύς γιατί τον γλυκαίνει η αγάπη Του. Ξέρει ότι πριν από τον σταυρό προηγείται η Γεθσημανή, γιατί εκεί πρέπει να οδηγηθούμε. Η προσευχή μας, δεν πρέπει να είναι ατομική, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό που θα μας οδηγήσει σ’ αυτήν την προσευχή της Γεθσημανή, είναι να αγαπήσουμε τον πλησίον μας όπως τον εαυτό μας και να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Χριστού.
Μέσα στους βίους των Άγιων μας βλέπουμε ότι κανείς δεν πήρε την χάρη χωρίς να έχει πρώτα σηκώσει έναν σταυρό. Τον σταυρό του πόνου, της ασθένειας, του μαρτυρίου.
Η Γερόντισσα Ματρώνα, σήκωσε από πολύ μικρή αυτό τον σταυρό. Όχι μόνο τυφλή αλλά αόμματη και ανάπηρη, έγινε σκεύος της Χάριτος τού Θεού. Η αγάπη της για το Θεό περνούσε μέσα από την αγάπη της για τους πονεμένους ανθρώπους. Έκανε τα προβλήματα των άλλων δικά της, και με την προσευχή της, με την δύναμη του χαρίσματος που της δόθηκε, τους βοηθούσε, τους γιάτρευε, τους παρηγορούσε, τους συμβούλευε.
Όταν η Ματρώνα ήταν μικρή έπαιζε με τα παιδιά, καθώς όμως ήταν τυφλή, τα παιδιά την κορόιδευαν, τη μάλωναν, τη κτυπούσαν και την έριχναν μέσα σε λάκκους, για να γελούν και να βλέπουν πως θα βγει από μέσα. Η Ματρώνα πάντα κατάφερνε κι έβγαινε από τους λάκκους και πήγαινε στο σπίτι της. Έτσι από μικρή σχεδόν, έπαψε να βγαίνει έξω να παίζει με τα παιδιά, κι έμενε μέσα στο σπίτι. Το μόνο μέρος που πήγαινε, χωρίς παράλειψη ήταν η εκκλησία.
Από την ηλικία των έξι-επτά ετών, της είχε δοθεί το προορατικό και διορατικό χάρισμα.
Στην εφηβική της ηλικία πήγε σε αρκετά προσκυνήματα συχνά συνοδευόμενη από την κόρη ενός πλούσιου ευγενούς της περιοχής. Λέγεται ότι σε μία επίσκεψή της στην Κρονστάνδη, στον ναό όπου λειτουργούσε ο Άγιος Ιωάννης, εκείνος μετά από την Θεία Λειτουργία μέσα στον κατάμεστο από κόσμο ναό του Αγίου Ανδρέα παρεκάλεσε τον κόσμο ν’ ανοίξουν χώρο για να περάσει η δεκατετράχρονη τότε Ματρώνα, την οποίαν δεν γνώριζε, λέγοντας: «Έλα Ματρώνουσκα, έλα σε μένα. Ιδού έρχεται η αντικαταστάτριά μου, ο όγδοος στύλος της Ρωσίας!», προμηνύοντας την αποστολή της Αγίας για την εκκλησία και τον πολυπαθή Ρωσικό λαό, στα μετέπειτα χρόνια των διωγμών πού έβλεπε να έρχονται.
Σε ηλικία δεκαεπτά ετών η Ματρώνα, όχι μόνο δεν έβλεπε, αλλά σταμάτησε και να περπατάει. Αυτό το γνώριζε από πριν, γιατί της δόθηκε σημείο σχετικά με το πότε θα της συμβεί. “Ηξερε οτι κάποια μέρα, πού θα περνούσε από κοντά της μια συγκεκριμένη γυναίκα, θα έμενε παράλυτη, όπως και έτσι έγινε. Κάποια μέρα, μετά την Θεία Μετάληψη, ένοιωσε αυτή τη γυναίκα να περνάει από κοντά της και κατάλαβε ότι έφθασε η στιγμή που θα έμενε παράλυτη, όπως και έτσι έγινε.
Παρ’ όλα αυτά, ποτέ της δεν παραπονιόταν και έλεγε ότι είναι πνευματική η αιτία για όλα αυτά που της συμβαίνουν και μόνον ο Θεός γνωρίζει τις αιτίες. Έτσι τον ευχαριστούσε, τον δοξολογούσε, χωρίς να γογγύζει για τον σταυρό που της έδωσε ο Χριστός. Μετά την παράλυση της έζησε πενήντα χρόνια.
Σε κάποια πνευματική κόρη της, που της είπε με λύπη ότι δεν μπορεί να δει τη φυσική ομορφιά του κόσμου αποκάλυψε τα εξής:
«Ο Θεός μια φορά μου άνοιξε τα μάτια και μου έδειξε τον κόσμο και όλα τα δημιουργήματα του. Εἰδα τον ήλιο, τα άστρα στον ουρανό και όλα όσα υπάρχουν πάνω στη γη, την ομορφιά της, τα βουνά, τους ποταμούς, το πράσινο χορτάρι, τα λουλούδια τα πουλιά».
Δίδασκε να μην κατακρίνει κανείς τον πλησίον του. ʽʽΓιατί να κατακρίνουμε τους άλλους;ʼʼ– έλεγε. ʽʽΝα σκέφτεσαι πιο πολύ τον εαυτό σου, κάθε προβατάκι θα κρεμασθεί απʼ τη δικιά του ουρίτσα. Με τις ξένες ουρίτσες τι δουλειά έχεις;ʼʼ. Έλεγε να εμπιστεύεται κανείς στο θέλημα του Θεού. Να ζει με προσευχή. Νουθετούσε να υπομένει κανείς τις θλίψεις. Να κάνει συχνά το σταυρό του, να σφραγίζει επίσης με τον Τίμιο Σταυρό και τα πράγματα γύρω του. Συνιστούσε συχνή Μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων. Έλεγε: ʽʽΝα θωρακίζεται κανείς με τον Τίμιο Σταυρό, με προσευχή, με Αγιασμό, με συχνή Θεία Μετάληψη… Να έχετε μπροστά στις εικόνες αναμμένα κανδήλιαʼʼ.
Τις μέρες που γίνονταν μαζικές κομμουνιστικές διαδηλώσεις, η Αγία παρακαλούσε όλους να μη βγαίνουν έξω, να κλείνουν πόρτες, παράθυρα και φεγγίτες, επειδή, όπως έλεγε, τα στίφη των δαιμόνων καταλαμβάνουν όλο το χώρο.
Κάποτε η Ζ. Ζδάνοβα τη ρώτησε για τα χρόνια του ʽʽμαχητικού αθεϊσμούʼʼ. ʽʽΠως επέτρεψε ο Θεός να κλείσουν και να καταγκρεμίσουν τόσους ναούς;ʼʼ. Η αγία απάντησε: ʽʽΑυτό ήταν το θέλημα του Θεού. Ο αριθμός των ναών ελαττώθηκε , επειδή οι πιστοί θα είναι ολίγοι , δε θα υπάρχουν και ιερείς γιʼ αυτές τι εκκλησίεςʼʼ. ʽʽΜα γιατί κανένας δεν αγωνίζεται;ʼʼ Ερώτησε η Ζηναΐδα . ʽʽ Ο λαός είναι υπνωτισμένος, έχει χάσει τα νερά του. Μία φοβερή δαιμονική δύναμη μπήκε σε δράση. Βρίσκεται στον αέρα, διεισδύει παντού. Παλιά κατοικούσε στα έλη και τα πυκνά δάση, επειδή οι άνθρωπο εκκλησιάζονταν, φορούσαν το σταυρό. Τα σπίτια ήταν προστατευμένα από τις εικόνες, τα κανδήλια, τον αγιασμό. Τα δαιμόνια πετούσαν από δίπλα και δεν μπαίνανε μέσα σʼ αυτά τα σπίτια. Σήμερα όμως έχουν γίνει κατοικητήριο των δαιμόνων και οι ίδιοι οι άνθρωποι για την απιστία τους και την απομάκρυνσή τους από το Θεόʼʼ.
ʽʽΆμα άνθρωποι γέροι , άρρωστοι ή εκείνοι που χάσανε τα μυαλά τους σας λένε κάτι δυσάρεστο ή προσβλητικό, μην τους ακούτε, αλλά απλώς να τους βοηθάτε. Με όλη την επιμέλεια πρέπει να βοηθά κανείς τους αρρώστους και να τους συγχωράει ό,τι και να του πουν , ό, τι και να κάνουνʼʼ.
ʽʽΌταν τρέχει κανείς σε πολλούς πατέρες, μπορεί να...
Του μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη
