Υπάρχουν στιγμές πυρηνικής προσευχής...

Επειδή ό πατήρ Δαμασκηνός ήταν εκ φύσεως θεωρητικός, αντιμετώπισε και σκληρούς νοητικούς πολέμους. Επί σειράν ετών -κατ' εξοχήν στις ώρες της Θείας λατρείας- ό πειρασμός προσπαθούσε ποικιλοτρόπως να του απόσπαση την σκέψη από την προσευχή και να τον ρίξη σε απόγνωση, θέτοντας του θεολογικά προβλήματα, ακατάληπτα από τον πεπερασμένο ανθρώπινο νου. Ιδιαιτέρως επί ένα χρόνο, ταλαιπωρήθηκε πολύ και κινδύνεψε να απελπισθεί. Ό εχθρός της αληθείας του σκοτείνιαζε τον ορίζοντα της ψυχής, επιζητώντας να κυρίευση την νόησί του.

Ό Γέροντας, βεβαίως, μετά από τις πολυχρόνιες μάχες που είχε δώσει, γνώριζε την τέχνη του αοράτου πολέμου. Μόλις αντιλαμβανόταν από μακριά την έφοδο του πολεμίου, αμέσως κατέφευγε στο κρησφύγετο της προσευχής και από εκεί, με πνευματική δεξιοτεχνία, μάχετο κατά του εχθρού. Ό ίδιος ομολογούσε: «Υπάρχουν στιγμές πυρηνικής προσευχής, όταν ό νους αρπάζεται υπό της Θείας αγάπης και περιπολεύη στον Ουράνιο χώρο. Ό Θεός θέλει να αιχμαλώτιση τον νου και ό διάβολος αντιμάχεται. Γι' αυτό έχομε νοητικό πόλεμο. Αν αρπαγή ό νους από την αγάπη του Θεοί, δεν ευρίσκει χώρο ό διάβολος και αχρηστεύεται. Ή προσευχή είναι μία απόλαυσης της αγάπης του Θεού. Όταν ή καρδία φλέγεται από την Θεία αγάπη, τότε συνακόλουθε! και ή αρπαγή του νοός διά της πυρηνικής προσευχής. Και τότε δεν ημπορεί να πιασθή ό πειρασμός από την σκέψη σου δεν ημπορεί να κάνη τίποτε».

Όσο με την προσευχή ερέθιζε τον διάβολο τόσο εκείνος ό μυσαρός επέμενε ασταμάτητα να ρίχνει εναντίον του τα φαρμακερά του βέλη. Μερικές ομολογίες του είναι συγκλονιστικές: «Βαρέθηκα τα σύννεφα που μου εμποδίζουν την συνεχή ενατένιση του Θεού. Τα βαρέθηκα... τα βαρέθηκε ή ψυχή μου. Και σκέφθηκα: Πρέπει να τα ξηλώσω!.. Να τα βγάλω από την μέση. Γι' αυτό, παρακαλώ την αγάπη σας να με βοηθήσετε. Προσευχηθείτε, αδελφές, να ...

Για πρώτη φορά μαζικές καταλήψεις σχολείων για εθνικό θέμα: «Η σπίθα άναψε» λένε οι μαθητές (φωτό)

«Είμαστε Μακεδόνες» είναι το σύνθημα των μαθητών που κρατούν την ελληνική σημαία στα χέρια και προχωρούν σε καταλήψεις σχολείων σε όλη την Ελλάδα εκφράζοντας τις αντιδράσεις τους στη Συμφωνία των Πρεσπών και την εκχώρηση των ιστορικών δικαιωμάτων της Μακεδονίας.

«Η νεολαία ξύπνησε, δεν θα επιτρέψουμε καμία κυβέρνηση να ξεπουλήσει αυτό το όνομα, και σε καμία περίπτωση δεν θα το βάλουμε κάτω, θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο» λένε οι μαθητές που απέχουν από τα μαθήματά τους και έχουν καταλάβει δεκάδες σχολεία.

Καταλήψεις γίνονται σε σχολεία της Πιερίας, των Σερρών, του Κιλκίς, της Θεσσαλονίκης, της Αρκαδίας και αλλού.

«Θέλουμε να παρακινήσουμε τη νεολαία και να ευαισθητοποιήσουμε μαθητές και σχολεία ότι είναι σημαντικό πρόβλημα» επισημαίνουν οι μαθητές.

Υπό κατάληψη τελεί και το ΕΠΑΛ Σταυρούπολης, στη Θεσσαλονίκη, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη Συμφωνία των Πρεσπών.

«Στηρίζουμε και επαινούμε τους μαθητές αγωνιστές του 1ου ΓΕΛ και 2ου ΕΠΑΛ Σταυρούπολης στον αγώνα τους για την ελληνικότητα της Μακεδονίας μας. ΝΥΝ ΥΠΈΡ ΠΆΝΤΩΝ Ο ΑΓΏΝ», τονίζει η Επιτροπή του Μακεδονικού Αγώνα, σε ανάρτησή της στο Facebook.

Οι μαθητές έχουν αναρτήσει πανό στα κάγκελα του σχολείο με...

«Αυτό είναι η Ορθοδοξία. Αυτό είναι ο Παράδεισος» (Άγιος Πορφύριος)

 Μια μοναχή, που ήθελε πολύ την τάξη, είπε στον Γέροντά της αγανακτισμένη:    -Η τάδε αδελφή μας αναστατώνει στο μοναστήρι με τις δυσκολίες της και το χαρακτήρα της. Δεν μπορούμε να την υποφέρουμε.                                                           Κι ο Γέροντας απάντησε:

-Εσύ είσαι χειρότερη απ΄αυτήν.

Η μοναχή στην αρχή αντέδρασε και εξεπλάγη, αλλά μετά τις εξηγήσεις του Γέροντα το κατάλαβε και ευχαριστήθηκε πολύ. Της είπε, δηλαδή, ο Γέροντας:

-Ενώ εκείνη την κυριεύει το κακό πνεύμα και φέρεται άσχημα, κυριεύει κι εσένα, που είσαι τάχα σε καλύτερη κατάσταση, και σας παίζει και τις δύο. Η αδελφή έρχεται σ΄αυτή την κατάσταση χωρίς να το θέλει, αλλά κι εσύ με την αντίδρασή σου και την έλλειψη της αγάπης σου κάνεις το ίδιο. Έτσι ούτε κι αυτήν ωφελείς κι εσύ βλάπτεσαι”.

“Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό”

“Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ΄αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή. Η αγάπη προς τον αδελφό καλλιεργεί την αγάπη προς τον Θεό. Είμαστε ευτυχισμένοι, όταν αγαπήσουμε όλους τους ανθρώπους μυστικά. Θα νιώθουμε τότε ότι όλοι μας αγαπούν. Κανείς δεν μπορεί να φτάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ΄τους ανθρώπους. Γιατί, “ό μη αγαπών τον αδελφόν
αυτού, όν εώρακε, τον Θεόν, όν ούχ εώρακε, πώς δύναται αγαπάν;”. Ν΄αγαπάμε, να θυσιαζόμαστε για όλους ανιδιοτελώς, χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Τότε ισορροπεί ο άνθρωπος. Μια αγάπη που ζητάει ανταπόδοση είναι ιδιοτελής. Δεν είναι γνήσια, καθαρή, ακραιφνής.

Να τους αγαπάτε και να τους συμπονάτε όλους. “Και είτε πάσχει έν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, υμείς δε έστε μέλη Χριστού και μέλη έκ μέρους”. Αυτό είναι Εκκλησία: εγώ, εσύ, αυτός, ο άλλος, να αισθανόμαστε ότι είμαστε μέλη Χριστού, ότι είμαστε ένα. Η φιλαυτία είναι εγωισμός. Να μη ζητάμε, “εγώ να σταθώ, εγώ να πάω στον Παράδεισο”, αλλά να νιώθουμε για όλους αυτή την αγάπη. Καταλάβατε; Αυτό είναι ταπείνωση.

Έτσι, αν ζούμε ενωμένοι, θα...

Πώς πρέπει να προσευχόμαστε όταν βαριόμαστε;

Η προσευχή είναι μία εσωτερική κίνηση τής ψυχής για επικοινωνία μέ τον Θεό…

Αν κάποιος δεν έχει όρεξη για προσευχή και δεν είναι αποδεδειγμένα κουρασμένος, αυτός μπορεί να ξεκινήσει τον προσωπικό του διάλογο με τον Θεό προσευχόμενος για τους άλλους, έτσι ώστε σιγά – σιγά «να ξεπαγώσουν τα λάδια της ψυχής του» και μετά να αρχίσει να προσεύχεται και για τον εαυτό του.

Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης, ο Ρώσος, (+24.9.1938) που έζησε στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος (Ρώσικο), μας είπε ότι οι πιο ευπρόσδεκτες προσευχές για τους άλλους είναι οι εξής:

Πρώτα πρέπει να προσευχόμαστε για τους εχθρούς μας, γιατί μή ξεχνάμε ότι και ο Χριστός προσευχήθηκε για τους σταυρωτές Του πάνω από το Σταυρό…

Δεύτερον πρέπει να προσευχόμαστε για τους νεκρούς μας, γιατί αυτοί από μας τους ζωντανούς περιμένουν μέχρι τη Β΄ Παρουσία, για να τους βοηθήσουμε με τις ευχές, προσευχές, μνημόσυνα και ελεημοσύνες μας υπέρ συγχωρήσεως και αναπαύσεως της ψυχής τους.

Και τρίτον πρέπει να προσευχόμαστε για τους λαούς της γης που δεν πίστεψαν ακόμη στην Ορθοδοξία ώστε να γνωρίσουν εν Πνεύματι Αγίω τον Σωτήρα και Λυτρωτή μας Χριστό.

Μάλιστα άλλος Γέροντας είπε ότι «όποιος προσεύχεται πρώτα για τους εχθρούς του και τους συγχωρεί από την καρδιά του, αυτού ο Θεός δεν...

Τα 10 χαρακτηριστικά των ανθρώπων που συμπαθούν όλοι

Είναι εκείνοι που εκπέμπουν την πιο καλή ενέργεια στο χώρο, τα άτομα που γεννούν χαμόγελα κι ευχάριστα συναισθήματα στους άλλους. Πρόσωπα δημοφιλή, αγαπημένα, με θετική αύρα, που οι πιο πολλοί συμπαθούν και οι κομπλεξικοί κοιτάζουν με καχυποψία . Οι πιο αρεστοί χαρακτήρες έχουν συγκεκριμένα χαρίσματα.

> Λαμβάνουν υπόψιν το χαρακτήρα του συνομιλητή τους. Για να το πω αλλιώς, προσαρμόζονται στον άνθρωπο με τον οποίο συναναστρέφονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι εφαρμόζουν ειδική μεταχείριση, αλλά ότι γνωρίζουν με ποιον έχουν να κάνουν κάθε φορά γιατί τους ενδιαφέρει να επικοινωνήσουν, κι όχι να επιβληθούν στον άλλο.

> Είναι ακέραιοι. Αυτό σημαίνει πως η εντιμότητα είναι ένα από τα στοιχεία της προσωπικότητάς τους που αντανακλάται στα λόγια, τις πράξεις και την πορεία τους. Είναι ειλικρινείς, έχουν αρχές και εμπνέουν εμπιστοσύνη. Κι αυτό κάνει το συνομιλητή να αισθάνεται πιο άνετα και λιγότερο αμυντικά.

> Έχουν συμπόνοια. Προσοχή, όχι οίκτο, αλλά ευσπλαχνία. Οι πιο συμπαθείς άνθρωποι αισθάνονται αυτό που βιώνουν οι άλλοι, ενδιαφέρονται με ειλικρίνεια, αλλά και με μέτρο, δεν υπερβάλλουν, δεν αδιαφορούν, δεν φέρονται σκληρά όπου δεν πρέπει.

> Χαμογελούν. Είναι το σήμα κατατεθέν των ατόμων «έξω καρδιά». Που χαμογελούν ζεστά, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί βγαίνει ως πηγαία αντίδραση. Ποιος δεν θέλει να είναι κοντά σε κάποιον με θετική ενέργεια; Ποιος θέλει να είναι δίπλα σε κάποιον φύσει αγέλαστο;

> Αγαπούν τη ζωή. Και είναι ευγνώμονες για ό,τι καλό ζουν. Αυτή είναι μία από τις ουσιαστικές διαφορές των ανθρώπων που θέλουν ν’ αρέσουν κι όσων τους αξίζει να είναι συμπαθείς. Μια έμφυτη κι άδολη αγάπη για τη ζωή κι άρα και...

Κάθε φορά που εντυπωσιάζεις, αποκτάς κι έναν εχθρό. Για να είσαι δημοφιλής πρέπει να είσαι μετριότητα...

Ο Ισπανός ψυχολόγος και ψυχίατρος Enrique Rojas* αναφέρει πως «όσοι νιώθουν ότι αποτελούν αντικείμενο του φθόνου συναδέλφων, συμμαθητών, γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών, πρέπει να ξέρουν πως το πιο σημαντικό είναι να προφυλάσσονται, να μην εκτίθενται σε καταστάσεις που προκαλούν και οξύνουν αυτό το συναίσθημα».

Για το τόσο ανθρώπινο ελάττωμα του φθόνου, μια παραδοσιακή ιστορία αναφέρει πως μια φορά ένα φίδι άρχισε να κυνηγάει μια πυγολαμπίδα. Ύστερα από τρεις μέρες αδιάκοπης καταδίωξης, χωρίς δυνάμεις πια, η πυγολαμπίδα σταμάτησε και μίλησε στο φίδι:

—    Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;

—    Δε συνηθίζω ν’ ακούω τα θηράματά μου, αλλά μια που θα σε καταβροχθίσω, μπορείς να ρωτήσεις.

—    Ανήκω στην τροφική σου αλυσίδα;  

—    Όχι·,

—    Σου έκανα κανένα κακό;

—   Όχι

—    Τότε γιατί θέλεις να με σκοτώσεις; Αφού σκέφτηκε λίγο, το φίδι απάντησε:

—    Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.

Δεν είναι λίγες οι φορές που προκαλούμε τον φθόνο και την ζήλια των τριγύρω μας και γινόμαστε αποδέκτες μιας άσχημης συμπεριφοράς χωρίς να υπάρχει κάποια προφανή αιτία! Δεν είναι λίγες, επίσης, οι φορές που τα σχόλια των γύρων μας όταν υλοποιούμε αυτά που ονειρευόμαστε, όταν κάνουμε πράξη αυτά που μας εκφράζουν, θα είναι το λιγότερο επικριτικά και το μέγιστο απαξιωτικά.

Και τότε σκεφτόμαστε ότι αυτό που καταφέρνουμε, δεν είναι αποδεκτό και μαλώνουμε άλλη μια φορά τον εαυτό μας για την απερισκεψία μας έστω και να ονειρευτούμε.

Και ξεκινάμε, αδύναμοι, σαν την πυγολαμπίδα, να τρέχουμε μακριά από αυτούς μας επικρίνουν και μας καταδιώκουν, φοβούμενοι την οργή και τα σχόλια που προκαλούν οι πράξεις μας. Θέλει μεγάλο κουράγιο και ψυχικό σθένος να σταματήσουμε να τρέχουμε και να στραφούμε στον θηρευτή μας και να τον αντιμετωπίσουμε κατάματα. Και αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που ανταμειβόμαστε με μια μεγάλη αλήθεια. Σοκαριστική μεν, αλλά μεγάλη: «Επειδή δεν αντέχω να σε βλέπω να λάμπεις.»

Και τότε συνειδητοποιούμε όχι μόνο το μάταιο αυτού του κυνηγητού αλλά και τον πραγματικό μας εχθρό. Είμαστε αυτοί που είμαστε, λάμπουμε με τον τρόπο που φτιαχτήκαμε να λάμπουμε. Και αυτός από τον οποίο τρέχαμε να ξεφύγουμε δεν ήταν τελικά κανένας άλλος από τον ίδιο μας τον φόβο για...

"ΕΙΜΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΚΛΕΦΤΗ..."

Είμαι ο πατέρας του κλέφτη…!
Μία αληθινή διδακτική ιστορία έμπονης προσευχής από την Κορέα
… Ο οκτάχρονος γιός της οικογένειας είναι πολύ ζωηρός. Και στο παρελθόν έχει προκαλέσει προβλήματα και ανησυχίες στους γονείς του. Αλλά η τελευταία πράξη του τους άφησε άναυδους.
Συνήθως, όταν ο Β. επιστρέφει από το σχολείο, η μητέρα του ελέγχει την σχολική του σάκα και συζητάει μαζί του πώς πέρασε στο σχολείο, τι μάθημα έκανε, τι βαθμό πήρε στην ορθογραφία κ.λ.π. Μια μέρα στην σάκα η μητέρα βρήκε χρήματα. Μετά από αλλεπάληλες ερωτήσεις τελικώς ο Β. ομολόγησε ότι τα έκλεψε. Η μητέρα κράτησε την ψυχραιμία της και προσπάθησε να εξακριβώσει τον τρόπο και τον λόγο της κλοπής.
Πάνω στην ώρα έφθασε και ο πατέρας από την εργασία του στο σπίτι. Η μητέρα επιμένει στον μικρό να του ομολογήσει την πράξη του. Εκείνος για ώρα μένει αμίλητος με κατεβασμένο το κεφάλι. Στο τέλος η μητέρα αποκαλύπτει την κακή πράξη του. Ο πατέρας, χωρίς δεύτερη σκέψη, του λέει ήρεμα να φορέσει το μπουφάν του και να τον ακολουθήσει. Βγαίνουν από το σπίτι και βαδίζουν αμίλητοι στον δρόμο. Φθάνουν στο κτίριο της Ορθόδοξης Μητρόπολης Κορέας. Μπαίνουν στο μικρό παρεκκλήσι του αγίου Μαξίμου του Γραικού. Μέσα στην κατανυκτική ατμόσφαιρα του Ναού και χωρίς την παρουσία τρίτων, ο πατέρας αρχίζει να κάνει εδαφιαίες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού λέγοντας μεγαλοφώνως:
-Κύριε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Αφού έκανε αμέτρητες μετάνοιες μπροστά στην εικόνα του Χριστού, συνεχίζει το ίδιο και στην εικόνα της Παναγίας:
Παναγία μου, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Το ίδιο κάνει και στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου:
-Άγιε Ιωάννη Πρόδρομε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Συνεχίζει στην εικόνα του Αγίου Μαξίμου του Γραικού:
-Άγιε Μάξιμε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
Μετά το τέμπλο προχωράει στις υπόλοιπες εικόνες που βρίσκονται κατά μήκος του Ναού κάνοντας συνεχώς μετάνοιες και επαναλαμβάνοντας την ίδια προσευχή:
-Άγιοι Κύριλλε και Μεθόδιε, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχωρέστε με.
-Άγιε Ιωάννη της Κροστάνδης, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με.
-Άγιε Σεραφείμ του Σάρωφ, είμαι ο πατέρας του κλέφτη. Συγχώρεσέ με…
Η προσευχή του πονεμένου πατέρα κράτησε περί τη μια ώρα. Ο Β. αμίλητος στέκεται όλη αυτή την ώρα δίπλα του παρακολουθώντας με αγωνία τα δρώμενα.
Αφού τελείωσε ο πατέρας την προσευχή του με τις μετάνοιες μπροστά σε όλες τις εικόνες του Ναού, τότε έσκυψε στον γιο του και του είπε:
Αγόρι μου, κατάλαβες ότι έκανες μια πολύ κακή πράξη, με την οποία στενοχώρησες τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους μας;
Ο μικρός με κατεβασμένο το κεφάλι απάντησε μονολεκτικά «ναι». Τότε ο πατέρας τον έπιασε τρυφερά από το χέρι και επέστρεψαν στο σπίτι τους.
Ήταν η ώρα του δείπνου. Ο μεγαλύτερος δεκάχρνος γιος είπε την προσευχή της τρπέζης. «Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται…». Και μετά ο πατέρας συμπλήρωσε:
-Κύριε, είμαστε η οικογένεια του κλέφτη. Σε παρακαλούμε συγχώρεσέ μας…
Κατά την ώρα του δείπνου δεν ανέφεραν τίποτε για το επίμαχο θέμα. Οι γονείς συζήτησαν ευχάριστα θέματα και εκδήλωσαν την αγάπη τους και προς τα δυο παιδιά τους κάνοντας πως έχουν ξεχάσει το δυσάρεστο γεγονός.
Την άλλη μέρα ο πατέρας ήρθε στον Επίσκοπο για να του πει με πόνο ψυχής τα καθέκαστα και του ζήτησε τη συμβουλή του για το τι δέον γενέσθαι περαιτέρω.
Ο Επίσκοπος συγκλονισμένος από την αντιμετώπιση του προβλήματος από τον πατέρα δεν του είπε τίποτε. Τον παρεκάλεσε μόνον να περιμένει μέχρι την επόμενη μέρα. Να προσευχηθούν πρώτα ζητώντας τον φωτισμό του Θεού για να δουν τι πρέπει να κάνουν ώστε να μη ...