Κυριακή Ι΄ Ματθαίου: Η εκδίωξη του εχθρού – Οι προϋποθέσεις για το θαύμα

 

Κυριακή Ι' Ματθαίου - Ο διαχρονικός θεσμός της προσευχής και της ...

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ο Χριστός θεραπεύει ένα δαιμονισμένο νέο και τον λυτρώνει από την καταδυνάστευση του άρχοντα του σκότους. Ο νέος ζούσε συνεχώς την εμπειρία του θανάτου, γιατί ήταν υποδουλωμένος στην ψυχή και το σώμα από τον εφευρέτη της αμαρτίας και του θανάτου.

Του έλειπε ο Θεός, γι’ αυτό εστερείτο τη ζωή, το φως, την ελευθερία. Όπως φαίνεται, ο νέος δεν είχε καμιά προσωπική σχέση με τον Θεό, ούτε πίστευε, ούτε και προσευχόταν, ούτε και οδηγήθηκε από κανένα κοντά στον Θεό, αφού και ο πατέρας του δεν πίστευε. Αυτή η αποξένωση από τον Θεό ήταν η αιτία της συμφοράς του. Όσο πιο μεγάλη είναι η αποξένωση, τόσο πιο δυνατή είναι η κατάκτηση του διαβόλου.

Προϋποθέσεις για το θαύμα

α) Η πίστη

Για να γίνει το θαύμα, τόσο το σημερινό, όσο και οποιοδήποτε άλλο, απαιτούνται ορισμένες προϋποθέσεις. Ο Χριστός δίδασκε την ανάγκη της πίστεως σε όσους τον πλησίαζαν. Την αδυναμία των Μαθητών να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο, ο Χριστός την απέδωσε στη μεγάλη απιστία του πατέρα. «Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», του είπε. Αν δηλαδή πιστεύεις, όχι μόνο το δαιμόνιο θα φύγει, αλλά και όλα γίνονται κατορθωτά. Στους Μαθητές Του δε πρόσθεσε και τούτο το καταπληκτικό: «Αν έχετε πίστη ως κόκκο σινάπεως, μπορείτε να μετακινήσετε και όρη και τίποτε απολύτως δεν θα είναι αδύνατο για σας». Στη μετακίνηση του όρους, οι Πατέρες βλέπουν και μεταφορική έννοια, που είναι το κράτος του διαβόλου, του οποίου η άκρα υπερηφάνεια μοιάζει με όρος. Εάν δηλαδή, πιστεύουν στον Θεό, θα μπορούν να βγάλουν και δαιμόνια.

Ποιό όμως είναι το νόημα της πίστεως που ζητά ο Χριστός; Είναι η πίστη στα ορθά δόγματα της Εκκλησίας, σε αντίθεση με εκείνα των αιρετικών και γενικά ό,τι διδάσκει η Εκκλησία μας; Ασφαλώς είναι, όχι όμως η διανοητική, αλλ’ αυτή που ακολουθείται από τον ορθό τρόπο ζωής, δηλαδή πίστη και ευσέβεια, η βιωματική πίστη. Αυτήν ζητά ο Χριστός. Πίστη ως ζωή, ως αγαπητική σχέση με τον Χριστό και κοινωνία στη ζωή Του. Όπως είναι η εσωτερική σχέση και κοινωνία του κλάδου με τη ρίζα, που τον τροφοδοτεί και του δίνει ζωή. Πίστη θα πει, να ζούμε και να είμαστε συνεχώς με τον Χριστό, χωρίς κενό, χωρίς διάλειμμα, που να διακόπτει αυτή τη σχέση. Είναι αυτό που κατόρθωσαν οι Άγιοι με την άσκησή τους. Όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: «Μνημονευτέον του Θεού μάλλον ή αναπνευστέον». Είχαν διαρκή μνήμη του Θεού, πιο πολύ από όσο ανέπνεαν και ζωή τους ήταν η τήρηση του θελήματός Του. Αυτή η αδιάλειπτη σχέση με τον Θεό ήταν παραγγελία του Θεού στον Λαό του Ισραήλ, από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης: «Μνησθήσει (=νά θυμάσαι) διά παντός Κυρίου του Θεού σου, καθήμενος, πορευόμενος, κοιταζόμενος (=όταν κοιμάσαι) και διανιστάμενος (=όταν σηκώνεσαι) (Δεύτερον. 6, 7). Αυτή η ζωντανή σχέση είναι η πίστη, που δημιουργεί την εμπιστοσύνη και την αυτοπαράδοση του ανθρώπου στον Θεό, που είναι «καταφυγή και ρύστης» του.

Απ’ αυτή την αγαπητική σχέση με τον Θεό προέρχεται η «άνωθεν κατερχομένη Χάρις» στην ψυχή του ανθρώπου και αυτή κάνει τα θαύματα και βγάζει δαιμόνια και κατορθώνει τα πάντα. Η Χάρη δε αυτή είναι ανάλογη με την πνευματική μας εργασία, «κατά την πίστιν ημών». Αυτή τη σχέση και τη Χάρη φοβάται ο διάβολος και αγωνίζεται με χίλια-δύο μέσα να την καταργήσει. Ο διάβολος βρίσκει τόπο στην καρδιά μας, όταν απ’ αυτήν αναχωρήσει ο Χριστός. Γι’ αυτό πάντοτε καιροφυλακτεί να δει κάποιο κενό, όταν ο άνθρωπος παύσει να σκέφτεται τον Θεό, για να εισβάλει στην καρδιά του με τα διάφορα πάθη. Όπως είπε ο Χριστός, «εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. 15, 19). Εφ’ όσον τελικά πίστη είναι η ζωή με τον Χριστό, απιστία είναι η ζωή «χωρίς τον Χριστό». Απ’ αυτή την ασθένεια της ψυχής, την απιστία, υπόφερε και ο πατέρας του σημερινού Ευαγγελίου, καθώς και το παιδί του και είναι η αιτία της υποταγής του στον διάβολο.

Ο διάβολος βρήκε τον χώρο της καρδίας ανυπεράσπιστο και κατοίκησε σ’ αυτό. Και αντί ο άνθρωπος να είναι εικόνα του Θεού, έγινε εικόνα του διαβόλου. Ο Χριστός αποκαλεί τον πατέ¬ρα και τους ομοίους του, «γενεάν άπιστον», αλλά και «διεστραμμένην», γιατί διέστρεψε την αλήθεια. Έκανε τη διεστραμμένη διαπίστωση, ότι η μη θεραπεία του παιδιού του οφειλόταν στην αδυναμία των Μαθητών, ενώ το εμπόδιο ήταν η δική του απιστία. Με την απιστία του, δηλαδή τη χωρίς Θεό ζωή του, εμπόδιζε τη Χάρη να επενεργήσει και να θεραπεύσει το παιδί του. Γι’ αυτό και το θαύμα έγινε, όταν ομολόγησε «μετά δακρύων»: «πιστεύω, Κύριε- βοήθει μου τη απιστία» (Μάρ. 9, 24).

β) Η προσευχή

Όταν ο άνθρωπος ζει μόνος, χωρίς τον Θεό, εύκολα δέχεται τις προσβολές του εχθρού και στη συνέχεια την εξουσία του. Με την προσευχή όμως, που ζητά ο Κύριος, αρχίζει η σχέση και η κοινωνία με τον Θεό, ο οποίος δίνει τη νίκη κατά του διαβόλου. Όπως λένε οι Πατέρες, η προσευχή είναι η «οδός προς Θεόν», για όσους αναζητούν την οδό αυτή. Με την προσευχή ο άνθρωπος ξεκινά τον αγώνα της σωτηρίας του, διά της Εκκλησίας, για να επανασυνδεθεί με τον Χριστό και να δεχθεί τη Χάρη Του, που είναι το «μέγα φυλακτήριον» κατά του αοράτου εχθρού. Με τον τρόπο αυτό αποκτούμε σύμμαχο, βοηθό ισχυρό, που φοβάται ο διάβολος.

Η κυριωτέρα δε προσευχή είναι η συνεχής επίκληση του Κυρίου Ιησού Χριστού: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Με τη συμμετοχή μας στα μυστήρια και με τη συνεχή επίκληση του ονόματός Του, έρχεται μέσα μας και «Αυτός είναι ο εν ημίν νικών» τον διάβολο. Όπως λέγει ο άγ. Ιωάννης της Κλίμακος, «Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους». Ο διάβολος αποφεύγει να βρίσκεται, όπου προφέρεται το όνομα του Ιησού, γιατί είναι ως άλλο μαστίγιο που τον μαστιγώνει. Κανένας δεν επιθυμεί να μένει εκεί που μαστιγώνεται. «Κρείττον (=καλύτερο) βοήθημα ουχ ευρήσεις εν όλη τη ζωή σου» (Ησύχιος πρεσβύτερος).

γ) Η νηστεία

Ο Χριστός μαζί με την πίστη και την προσευχή, πρόσθεσε και τη νηστεία. Όταν εγκαινίασε για το γένος των ανθρώπων τη στρατηγική για τη νίκη κατά του διαβόλου, προσευχήθηκε και νήστεψε «ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα». Και «ει ο εκθέμενος τον νόμον νηστεύει, τις εκ των τηρούντων τον νόμον, ου χρη νηστεύειν;» (αββάς Ισαάκ). Και προσθέτει ο άγιος: Πριν έλθει ο Χριστός, ποτέ ο διάβολος δεν δοκίμασε ήττα από τη νηστεία. Κανένας δεν τη δίδαξε στους ανθρώπους, ως όπλο κατά του διαβόλου. Πρωτότοκος αυτής της νίκης είναι ο Θεάνθρωπος, που θέλησε και με τη νίκη του αυτή, να δώσει το στεφάνι στην ανθρώπινη φύση, που πήρε από μας. Ο δε διάβολος όπου βλέπει την προσευχή συζευγμένη με τη νηστεία, φοβάται, γιατί θυμάται την ήττα, που υπέστη στην έρημο με το όπλο αυτό.

Με τη νηστεία και την προσευχή ο άνθρωπος ξεκινά την οδό της Μετανοίας, ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, γιατί αρχίζει να ποθεί τον Θεό. Η απώλεια του Παραδείσου και...

Οι ομορφότερες εκκλησίες της Παναγίας στο Αιγαίο (φωτό)


Η ελληνική επικράτεια, ο ελληνισμός σε όλο τον κόσμο, γιορτάζει με λαμπρότητα την Κοίμηση της Θεοτόκου.
Δεκαπενταύγουστος χωρίς την μοσχοβολιά της Μεγαλόχαρης δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Αυτή θα σε οδηγήσει να ανάψεις ένα κερί και να γιορτάσεις μαζί Της σε μια κατάλευκη εκκλησιά.
Οι Παναγιές του Αιγαίου άλλες μεγαλοπρεπείς και... άλλες ταπεινές και ήσυχες είναι χτισμένες μέσα σε βράχους, σε σπήλαια, σε δύσβατα υψώματα. Στους τοίχους τους πολύτιμοι θησαυροί και στις εικόνες τους οι ελπίδες χιλιάδων πιστών. Κι όλες έχουν ένα θαύμα να σου αφηγηθούν.
1. Τήνος: Παναγιά η Ευαγγελίστρια
σδγ
2. Αστυπάλαια: Παναγίας της Πορταΐτισσας
ασδφασδφ
3. Σίφνος: Παναγιά της Χρυσοπηγής
ασδφασδφ
4. Αμοργός: Παναγιά η Χοζοβιώτισσα
ασδφασδφ
5. Φολέγανδρος: Παναγία Της Κοιμήσεως
ασδφασδφ
6. Μυτιλήνη: Παναγιά της Αγιάσου
ασδφασδφ
7. Σαντορίνη: Παναγιά η Επισκοπή
ασδφασδφ
8. Πάρος: Παναγιά η Εκατονταπυλιανή
ασδφασδφ
9. Άνδρος: Παναγιά η Θεοσκέπαστη
αδφασδφ
10. Λειψοί: Παναγία του Χάρου
ασδφασδφασδ
11. Μύκονος: Παναγιά Τουρλιανή
ασδασδφ
12. Μήλος: Παναγιά Τουρλιανή
σσδφγσ
13. Σίφνος: Παναγιά η Πουλάτη
ασδφασδφ
14. Κάρπαθος: Κυρά-Παναγιά 
ασδφασδφ

"Ποτέ δεν τονίζουμε σε κάποιον την αδυναμία του..." Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης


Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του ...

 Σέ στέλνει ὁ Γέροντάς σου σέ κάποιους ἐπισκέπτες καί σοῦ ξεφεύγει μιά κουβέντα. Ἀργότερα σοῦ λέγει ἕνας ἀδελφός σου:

«Πῶς σοῦ ξέφυγε αὐτή ἡ κουβέντα; Ἀλλά τέτοιος εἶσαι πάντα».
Καλύτερα νά φᾶς τήν γλώσσα σου, παρά νά τοῦ μιλήσεις ἔτσι.
Οὐδέποτε προσβάλλομε ἤ λυποῦμε ἄνθρωπο, οὐδέποτε τόν κάνομε νά νοιώση στερημένος, ἐλαττωμένος, νά νοιώση κατωτερότητα, διότι τοῦ σκοτώνομε τήν ψυχή.
Αὐτός ὁ ἄνθρωπος θά τραυματισθῆ καί δέν θά μπορῆ νά ἐπιτύχη στήν ζωή του.
Ἀναθέτεις σέ κάποιον νά ψάλη, καί ἐκεῖνος κάνει λάθος τόν ἦχο, καί τότε τοῦ λες:
«Πάλι πῆρες στραβά τό τροπάριο».
Κάθε φορά πού θά πηγαίνη νά ψάλη, θά τό θυμᾶται καί θά λέη:
Πρέπει νά προσέξω μήν τό πάρω στραβά.
Καί θά τό παίρνη πάλι στραβά.
Ποιός θά φταίη;
Αὐτός πού τοῦ ἔκανε τήν παρατήρησι.
Ποτέ δέν τονίζουμε σέ κάποιον τήν ἀδυναμία του, τό πρόβλημά του.
Ποτέ δέν τοῦ ὑπενθυμίζουμε τήν κακία του, τήν ἁμαρτία του.
Μόνον τόν ἔπαινο χρησιμοποιοῦμε, ἀλλά...

"Να μιλάμε πνευματικά χωρίς να μιλάμε πνευματικά..."

 Αυτό διαβασα προχτές και ενθουσιάστηκα.Κι ενθουσιάστηκα γιατί θυμήθηκα οτι αυτό το βίωσα με κάποιες μορφές χαριτωμένες και φωτισμένες.


"Να μιλάς πνευματικά χωρίς να μιλάς πνευματικά.
Όπως ο καλός παππούλης,μου μιλούσε για τις απίθανες ντρίμπλες του Ροναλντίνιο και γελούσε.
Ή όπως ο αγιορείτης μοναχός περιέγραφε στην παρέα μας, για τα φάρμακα του διαβήτη που έπαιρνε και τις εγχειρίσεις που έκανε, μ'ένα τρόπο ευχάριστο, παιδικό, χαριτωμένο, αλλιώτικο, θεϊκό.

Θα μου πεις όλα αυτά τώρα, είναι πνευματικά;
Ναι είναι, όταν χωρίς να μιλάς για το Θεό αναβλύζει η παρουσία σου ολόκληρη Χριστό.
Είναι το χιούμορ, η απλότητα, η γλυκύτητα,η αγάπη, ο ενθουσιασμός στον τρόπο που...

Ο φόβος ξεπερνιέται με την πίστη στον Χριστό!


Παντού υπάρχει κάποιο στέκι για τον Γέροντα της Πάτμου (π. Αμφιλόχιο Μακρή), είτε σε σπίτι, είτε σε ίδρυμα που διακονούν δικά του πρόσωπα, είτε σε μονύδριο που έπηξαν οι καλογριές του.

Στα ταξίδια του είναι πάντοτε ήρεμος, όσο και αν λυσσομανά το κύμα. Μου διηγείτο ο μακαριστός Θεσσαλονίκης Παντελεήμων:

Το ’48 ταξιδεύαμε από την Ρόδο για την Πάτμο με ένα καΐκι. Ήρθε να με παραλάβη και συνοδεύση ως πατριαρχικό Έξαρχο. Τα κύματα εκάλυπταν σχεδόν το πλοίο. Η καρδιά μου πήγε να σπάση από τον φόβο και την ταραχή.

Ο πατήρ Αμφιλόχιος, σαν να μη συνέβαινε τίποτε, αμέριμνος με ξεναγούσε στα παράλια της Μικράς Ασίας, σαν να ταξιδεύαμε με γαλήνη μεγάλη. Οπότε σκέφθηκα: «Για να μη ταράζεται και αγωνιά, σίγουρα ξεύρει καλό κολύμβι ως νησιώτης». Δεν βάσταξα άλλο· τον ρώτησα:

-Πάτερ Αμφιλόχιε, ξεύρετε κολύμβι;

-Όχι, δεσπότη μου, ούτε έβρεξα ποτέ...

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ (Από αφήγηση προσκυνητού, πριν λίγες ημέρες, στο Άγιον Όρος )


 Ο ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΔΗΜΙΑ



(Από αφήγηση προσκυνητού, πριν λίγες ημέρες, στο Άγιον Όρος )




ΓΕΡΟΝΤΑ να περάσουμε ;

-Φοράτε μάσκα;

-Όχι.

-Ε, τότε μπέστε.

Γέροντα εσείς εδώ στο Κελλί και στην Εκκλησία  σας δεν φοβάστε την πανδημία;Γιατί δεν φοράτε μάσκα;

-Τώρα μου θύμισες τον Μέγα Αρσένιο ,όταν κάποτε καταφτάσανε Σαρακηνοί για να λεηλατήσουν το Μοναστήρι και να σφάξουν τους Καλογήρους.

Ενώ όλοι είχαν ετοιμάσει τα μπογαλάκια τους και τρέπονταν σε φυγή ,ο Άγιος Αρσένιος δεν έφευγε.

-Αρσένιε ,δεν φεύγεις;αν μείνεις εδώ θα σε σκοτώσουν.

-Δεν φοβάμαι ,θα με φυλάξει ο Θεός.

-Και αν δεν σε φυλάξει;

-Ε τότε κάλλιο να με σφάξουνε. Άμα είναι ο Θεός να μην...

Για να βρείτε τον Κύριο, ταπεινωθείτε μέχρι το χώμα


Να ζητάτε καθημερινά τον Κύριο, αλλά μέσα στην καρδιά σας και όχι έξω από αυτήν.

Και όταν Τον βρείτε, σταθείτε με φόβο και τρόμο, όπως τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ, γιατί η καρδιά σας έγινε θρόνος του Θεού.

Αλλά για να βρείτε τον...

Ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης δίνει λύση

Πριν από δύο-τρία καλοκαίρια – διηγείται η κυρία Μαρία Φούκα-Ρουμπάνη – παραθερίζαμε στην Αιδηψό, όπου πήγαινα στα Ιαματικά Λουτρά. Όμως ξαφνικά, προέκυψε ένα επείγον θέμα. Έπρεπε να βρούμε το κατάλληλο άτομο να το λύσωμε.

Το άτομο το γνωρίζαμε, αλλά δεν ξέραμε ούτε τηλέφωνό του, ούτε διεύθυνση. Έπρεπε λοιπόν να φύγωμε επειγόντως από την Αιδηψό (που τα είχαμε όλα προπληρώσει) και να πάμε στο σπίτι μας και να προσπαθήσωμε να βρούμε το άτομο που ψάχναμε. Και αν θα το βρίσκαμε.

Το απόγευμα λοιπόν εκείνης της ημέρας, πήγαμε στο Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ. Το Μοναστήρι απέχει από την Αιδηψό γύρω στα σαράντα λεπτά. Πήγα με πίστη πάνω στον τάφο του γέροντος Ιακώβου και τον παρακάλεσα να μας βοηθήση, να βρη τρόπο να επικοινωνήσωμε με το άτομο που ψάχναμε. Ο τάφος του Γέροντα ευωδίασε! Όταν ευωδίαζε ο τάφος, εσήμαινε ότι ο Γέροντας κάποια λύση θα φέρη.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο που μέναμε. Περίμενα την επέμβαση του γέροντος Ιακώβου. Κατά τις ένδεκα και τέταρτο το βράδυ, χτυπάει το κινητό μου. Τρέχω να δω· ανησύχησα ποιος είναι τέτοια ώρα που μου τηλεφωνεί.

Σηκώνω το τηλέφωνο και τα ‘χασα, διότι ήταν το άτομο που έψαχνα να βρω. Δεν το πίστευα! Μιλήσαμε μαζί και διευθετήθηκε το θέμα, και δεν χρειάστηκε να φύγωμε εσπευσμένα από Αιδηψό και να χάσω τα ιαματικά λουτρά, που τα είχα τόσο ανάγκη για την υγεία μου. Θα έχανα και τόσα χρήματα, αφού είχα προπληρώσει.

Μετά από καιρό, ρώτησα το άτομο αυτό: «Καλά, πώς σκέφτηκες εκείνο το βράδυ να με πάρης τηλέφωνο;»

Και μου εξήγησε ότι εκείνο το βράδυ πήγαινε να κοιμηθή, αλλά δεν μπορούσε, γιατί διαρκώς χωρίς λόγο στο μυαλό της ερχόταν η εικόνα μου. Τόσο έντονα με σκεφτόταν, που φοβήθηκε ότι κάτι μου συμβαίνει. Επικοινώνησε μαζί μου να μάθη, για να ηρεμήση! Όταν το άκουσα αυτό, συγκλονίστηκα.

Ευχαριστώ θερμά τον αείμνηστο Γέροντά μου, π. Ιάκωβο, που διαρκώς μεσιτεύει και μας βοηθάει από εκεί που είναι, και τον όσιο Δαβίδ για τις τόσες ευεργεσίες του στην οικογένειά μας!

Μεγάλη ευλογία είναι που έχομε το κομποσχοίνι του γέροντος Ιακώβου στο σπίτι μας και ευωδιάζει! Να έχωμε την ευχή του!

 

Από το βιβλίο: “Ο Γέρων Ιάκωβος (Διηγήσεις – Νουθεσίες – Μαρτυρίες)”. Δ’. Θαύματα μετά την κοίμηση, σελ. 296. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη» 2016.

https://www.koinoniaorthodoxias.org