Κυριακή ΙΔ. Λουκά, Λόγος Γερμανού Β. Κωνσταντινουπόλεως, εις την θεραπείαν του τυφλού της Ιεριχούς.
"ΜΟΥΣΙΚΗΝ ΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΕΡΓΑΖΟΥ"
Κυριακή ΙΔ. Λουκά, Λόγος Γερμανού Β. Κωνσταντινουπόλεως, εις την θεραπείαν του τυφλού της Ιεριχούς.
Κάποτε τον Άγιο Νήφων (Επίσκοπος Κωνσταντιανής της κατ’ Αλεξάνδρειαν) τον βασάνισε ο εξής λογισμός:
10 Αυγούστου 1912. Από την πόλιν Αλλαγίαν της Μικράς Ασίας ήταν μια γυναίκα Ελληνίδα ονόματι Μαρία, που είχε έναν υιόν 13 ετών, τον Παντελή. Μίαν ημέραν ενώ είχε βγη έξω ο Παντελής, τον επήραν οι Τούρκοι και τον έφεραν κρυφά στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί τον εσπούδασαν, παρά τη θέληση του, τα τούρκικα και τον έκαμαν δερβίσην. Φανερά ήταν δερβίσης, αλλά εις το κρυπτόν ήτο ορθόδοξος Χριστιανός και έκρυπτε πολύ μυστικά μέσα στα ενδύματα του ένα εικόνισμα της Παναγίας της Ευαγγελίστριας, το οποίον προσκυνούσε τακτικά.
Η δυστυχής μητέρα, που δεν εγνώριζε πού ευρίσκετο ο υιός της και αν ήταν ζωντανός ή πεθαμένος, έκλαιε απαρηγόρητα ημέρα και νύκτα. Εγονάτιζε και παρακαλούσε θερμά το Θεό και όλους τους Αγίους δια να της φανερώσουν πού βρίσκεται ο υιός της, αν ζη ή απέθανε δια να υπάγη να τον εύρη. Μια νύχτα ενώ ήταν γονατισμένη και έκλαιγε απαρηγόρητα παρακαλώντας το Θεό και τους Αγίους, απεκοιμήθη με συντροφιά τον πόνο. Ενώ εκοιμάτο είδε στο όνειρο της τον πολυθαύμαστον Απόστολον Ανδρέαν, ο οποίος της είπε:
- «Γρηά, γιατί κλαίεις απαρηγόρητα;» Κι’ αυτή του αποκρίνεται:
- «Έχασα το γιο μου 20 χρόνια τώρα, εγύρισα πόλεις και χωριά πολλά, μα δεν άκουσα πουθενά αν ζη ή απέθανε».
Και τότε ο Άγιος με τη χάρη του Θεού, της λέγει:
- «Ακουσε γρηά να σε καθοδηγήσω για να βρης το γιο σου. Να υπάγης την τάδε ημέρα του τάδε μηνός με ένα Αυστριακό καράβι, που πηγαίνει στην Κύπρο και εκεί θα βρης το γιο σου, ο οποίος ζη και είναι καλά. Να επιστρέψης με το ίδιο πλοίο. Να σημειώσης την ημερομηνία κατά την οποίαν θα υπάγης στο λιμένα της Μερσίνας και θα εύρης το πλοίο. Θα παρακαλέσης τον Καπετάνιο και θα του πης όλα τα συμβάντα».
Πραγματικώς όταν κατέβη η γρηά στο λιμένα την ημέρα που της είπεν ο άγιος, ήταν το πλοίο έτοιμο για το ταξείδι του. Το καράβι ανεχώρησε για την Κύπρο. Κάποτε εφάνησαν τα παράλια της και στο βάθος πρόβαλλε η Εκκλησία του Αποστόλου Ανδρέου. Οι Κύπριοι επιβάται όταν την είδαν, έκαμαν το σταυρό τους λέγοντας: Να, η Εκκλησία του Αποστόλου Ανδρέου.
Σε μια στιγμή την πλησιάζει και ένας δερβίσης (ο υιός της), που είχε την ίδια επιθυμία, δηλ. να ανταμωθή με τους γονείς του και να απαλλαγή από αυτή τη μισητή ζωή. Ο δερβίσης, λοιπόν, που ήταν μορφωμένος και φορούσε τούρκικο σαρίκι και μεγάλο γένι, λέγει της γρηάς:
- Γιατί, κυρά μου, κλαίεις έτσι απαρηγόρητα; Τι έχεις;
Η γρηά βλέποντας και ακούοντας έναν τούρκο, του λέγει:
-Αφέντη, αφού τόσον επιμένεις και θέλεις να μάθης τους πόνους μου, άκουσε. Προ 20 ετών εχάθη ο υιός μου πηγαίνοντας σχολείο και από τότε δεν ηκούσθη τίποτε πού βρίσκεται. Μετά, όμως, από πολλάς δεήσεις που έκαμα εις τον Θεόν και τους αγίους, με ωραμάτισεν ο Απόστολος Ανδρέας να υπάγω στην Κύπρο όπου είναι η Εκκλησία του για να προσκυνήσω. Τότε, Θεού οικονομία και του Αγίου ενεργεία, ο δερβίσης εγύριζε κι αυτός να βρη τους γονείς του. Λέγει, λοιπόν, προς αυτήν:
- Άκουσε γρηά, να σου ειπώ κάτι γι’ αυτά που ζητάς vq μάθης. Πες μου, ο σύζυγος σου ζη ακόμη και πώς ονομάζεται; Η γρηά του λέγει:
-Έχει καιρόν που απέθανεν ο άνδρας μου και ωνομάζετο Δημήτριος.
-Έχεις και άλλον υιόν;
- Μάλιστα.
- Πες μου, εσύ πώς ονομάζεσαι;
- Μαρία, του λέγει εκείνη.
- Και το όνομα του υιού σου, που εχάθηκε;
- Παντελής, του λέγει η γρηά.
Ο δερβίσης όταν άκουσε το όνομα του πατέρα του, της μητέρας του, του αδελφού του, το δικό του, συνεκινήθη πολύ, αλλά εβάσταξε ακόμη την τελευταίαν και σπουδαιοτέραν απόδειξιν, που είχε για τον εαυτό του, δηλαδή το σημάδι που είχεν εκ γενετής πάνω του, μια εληά κάτω από το μάγουλο.
- Γρηά, θα σε ερωτήσω ακόμη κάτι. Ενθυμείσαι αν ο υιός σου είχε κανένα σημάδι πάνω του; Τότε η γρηά συγκινήθηκε γιατί κατάλαβε ότι κάτι ήξευρεν ο δερβίσης για ...
Στην περιοχή του ποταμού Ιορδάνη ζούσε κάποιος αναχωρητής και αγωνιζόταν πολλά χρόνια. Καθώς τον σκέπαζε ο Θεός, δεν είχε επιθέσεις από τον εχθρό, αλλά έμενε σχεδόν απολέμητος. Από αυτή την αιτία, σε όλους όσοι πήγαιναν σε αυτόν για να ωφεληθούν, μιλούσε πολύ υποτιμητικά και χλευαστικά για τον σατανά και έλεγε ότι τίποτε δεν είναι και τίποτε δεν μπορεί να κάνει στους αγωνιστές· μόνο αν βρει κάποιους όμοιους με αυτόν, βρωμερούς και υποδουλωμένους συνεχώς στην αμαρτία, αυτούς τους παραλύει. Αυτά όμως τα έλεγε, γιατί δεν καταλάβαινε ότι η χάρη του Θεού δεν άφηνε τον σατανά να του επιτεθεί.
«Ο Άγιος Φιλούμενος, αναφέρει η μοναχή Ευπραξία «ήταν πάρα πολύ ολιγόλογος. Όταν όμως πηγαίναμε στο προσκύνημα που διακονούσε, στο πέρας της Θείας Λειτουργίας, πάντοτε έκανε ένα σύντομο και απλό κήρυγμα. Μας έλεγε, για παράδειγμα, να έχουμε ταπείνωση, να έχουμε αγάπη, να ήμαστε ελεήμονες… “Να λέτε την Ευχή” μας έλεγε, “και η ευχή θα τα κανονίσει όλα. Όταν λέτε την Ευχή, μη φοβείστε τίποτα. Αλλά κι ο ίδιος ζούσε την Ευχή, η οποια δεν έλειπε ο από το στόμα του.
Περπατούσε και έβλεπες συνεχώς τα χείλη του να κινούνται. Εμάς, πού ήμασταν μοναχές, μας έλεγε να διαβάζουμε πολύ και κυρίως πατερικά βιβλία, όπως τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, τον Άγιο Εφραίμ τον Σύρο, την Κλίμακα του Αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, την Αγία Γραφή… Το Ευαγγέλιο, μας έλεγε, να μη σας λείπει από το χέρι σας. Την Καινή Διαθήκη να τη διαβάζετε τακτικά».Ο πατήρ Φιλούμενος έζησε αθόρυβα και ταπεινά. Η ασκητική ζωή και η ακρίβεια της τήρησης των μοναχικών ιδεωδών, ήταν τα κυριότερα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν. Πολλές φορές έκανε και τον σαλό (Σ.Σ τον «σαλεμένο») για να κρύβεται από τον κόσμο. «Έκανε μερικές χαζομάρες για να μη δείξει την αγιότητά του», όπως το διατύπωσε ο Μητροπολίτης Νεόφυτος.
***
Στην κηδεία του πλήθος κόσμου μαζεύτηκε, όχι μόνο χριστιανοί, αλλά και ετερόδοξοι, μουσουλμάνοι και χοτζάδες ακόμη. Όλοι ήρθαν να του δώσουν τον τελευταίο ασπασμό. Όλοι τον έκλαψαν, γιατί ήταν ένας καλός και άγιος ιερομόναχος.
Το Πατριαρχείο ειδοποίησε τους συγγενείς του να πάνε στην κηδεία, όπως πράγματι αρκετοί μπόρεσαν να πάνε. Ο π. Ελπίδιος, ο δίδυμος αδελφός του, τον καιρό εκείνο ζούσε στην Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους. Ένας ανεψιός του (γνωστός μου) τον ειδοποίησε σχετικά με την κηδεία, αλλ᾿ εκείνος δεν προλάβαινε να πάει από το Άγιο Όρος. Πήγαινε, του είπε και στην επιστροφή μου λες τι έγινε.
Πράγματι μετά την κηδεία και...
Οι αγωνιστές δοκιμάζονται, γιά νά αυξήσουν τόν πνευματικό τούς πλούτο....
Πρωτ. Στέφανος Στεφόπουλος
“Δυστυχώς επτωχεύσαμεν”
Η παραπάνω φράση ειπώθηκε από τα χείλη του τότε (1893) Κυβερνήτη της χώρας Χαρίλαο Τρικούπη και αφορούσε σε οικονομικά μεγέθη. Σήμερα, περίπου 130 χρόνια μετά, και πάλι μπορούμε να αναφωνήσουμε εκ του ασφαλούς: δυστυχώς και πάλιν επτωχεύσαμεν! Και αυτή τη φορά σε όλους τους τομείς της χώρας, της οικογένειας, της κοινωνίας.
Δυστυχώς επτωχεύσαμεν!
Και πτωχευομένου του έθνους, μας κύκλωσαν οι εκ της Εσπερίας γενικοί κουμανταδόροι, οπαδοί της αριθμοποίησης και κτηνοποίησης των ανθρώπων μέσω ενός ευφάνταστου παραμυθιού που τιτλοφορείται ως “Οι υπάκουοι εργάτες στην εποχή της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης και της ΑΙ” με έναν τρόπο που σίγουρα προκαλεί την μήνιν των αγρυπνούντων Ορθοδόξων και Ελλήνων και θυμίζει τις συνέπειες της ρήσης του αψευδούς ψαλμωδού και προφητάνακτος Δαβίδ : “ποιμανείς αυτούς εν ράβδω σιδηρά, ως σκεύος κεραμέως συντρίψεις αυτούς”! (Ψαλμ. 2, 9).
Προκαλεί μεγάλη εντύπωση η ευκολία με την οποία οι “προύχοντες” της παγκόσμιας ελίτ μιλούν γιά τον άνθρωπο ή μάλλον γιά τον μετα- άνθρωπο που θέλουν να “κατασκευάσουν” παριστάνοντας τους “δημιουργούς”.
Μειράκια της παγκόσμιας ανθρωπότητας, απάτριδες, μισαλλόδοξοι, συγκεκαλυμμένοι υπό την προβιά της “δημοκρατίας”, της “ελευθερίας” και των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” νεο-φασίστες, χριστιανοφοβικοί. Άνθρωποι με φρόνημα Ποντίου Πιλάτου και καρδιά Εφιάλτη που...
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού
Ο ορθόδοξος μοναχισμός είναι συχνά συνδεδεμένος και με την ιεραποστολή της Εκκλησίας μας. Φλογεροί μοναχοί διέδωσαν τη σώζουσα χριστιανική διδασκαλία σε φυλές και λαούς, που δεν είχαν ακούσει το σωτήριο λόγο του Ευαγγελίου. Ένας τέτοιος φλογερός μοναχός ιεραπόστολος υπήρξε και ο άγιος Νίκων ο επονομαζόμενος «Μετανοείτε», από την προτροπή του για μετάνοια.
Γεννήθηκε περί το 920 στην αρχαία Παφλαγονία του Πόντου, κοντά στην Τραπεζούντα, από επιφανείς, πλούσιους και ευσεβείς γονείς, τον οποίο ανάθρεψαν με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Νικήτας. Ενέβαλαν δε στην τρυφερή παιδική του ψυχή την πίστη στο Χριστό και την αφοσίωση στην Εκκλησία. Ως παιδί έδειχνε πρωτοφανή ωριμότητα και σοβαρότητα, αποφεύγοντας τις διασκεδάσεις, τις τέρψεις και ζούσε με εγκράτεια και σωφροσύνη. Είχε πάρει ενωρίς δε την απόφαση να αφιερωθεί στο Θεό και την υπηρεσία της Εκκλησίας.
Οι πλούσιοι γονείς του τον προόριζαν να ζήσει μια άνετη ζωή. Όμως εκείνος αδιαφορούσε για τις υλικές απολαύσεις και ...
ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΔΙΔΑΧΑΙ
Ἡ κατάκρισις εἶναι γεμάτη ἀπὸ ἀδικίαν
«Μηκέτι οὖν ἀλλήλους κρίνοµεν, ἀλλὰ τοῦτο κρίνατε µᾶλλον, τὸ µὴ τιθέναι πρόσκοµµα τῷ ἀδελφῷ ἢ σκάνδαλον» (Ρωμ. ιδ΄, 13). (Δηλ: Ἂς µὴ κατακρίνωµεν λοιπὸν εἰς τὸ ἑξῆς ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, ἀλλὰ τοῦτο προτιµήσατε, τὸ νὰ µὴ θέτετε εἰς τὸν ἀδελφὸν ἐµπόδιον, ὥστε νὰ σκοντάψῃ ποτὲ καὶ νὰ παρασυρθῇ εἰς κατάκρισιν ἢ καὶ νὰ κλονισθῇ εἰς τὴν πίστιν).
• Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει:
«Μήπως ἐπιθυμεῖς νὰ δικάζης; Ὑπάρχει δικαστήριο γιὰ σένα, ποὺ σοῦ προσφέρει κέρδος, χωρὶς νὰ σοῦ προσάπτη καμιὰ κατηγορία. Τοποθέτησε στὴν συνείδησή σου ὡς δικαστὴ τὴν λογικὴ καὶ φέρε στὸ μέσο ὅλα τὰ ἁμαρτήματά σου. Ἐξέταζε τὰ ἁμαρτήματα τῆς ψυχῆς σου καὶ...
Ὁ Ὅσιος Σοφιανός, ὑπῆρξε σημαντική θρησκευτική προσωπικότητα τῆς ἐποχῆς του (17ος αἰ.) στήν περιοχή τῆς Ἠπείρου καί θεωρεῖται ὁ πρόδρομος τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Γεννήθηκε στό χωριό Πολύτσιανη (περιοχή Πωγωνίου τῆς Βορείου Ἠπείρου). Ὅπως ὁ λύχνος τοποθετεῖται πάνω στὴν λυχνία, γιὰ νὰ φωτίζῃ ὅλη τὴν οἰκία, ἔτσι καὶ ὁ Ὅσιος Σοφιανός, ὁ φωτιστὴς τοῦ ποιμνίου του, τοποθετήθηκε μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ στὸν ἱστορικό θρόνο τῆς Δρυϊνουπόλεως. Ἔγινε γνωστός ἀπό τήν στιγμή πού ἀνέλαβε Ἐπίσκοπος Δρυϊνουπόλεως μέ ...
Σαν χέλι ξεφεύγει το εγώ, η φιλαυτία, και πάλι είσαι φίλαυτος. Αν δεν αποφασίσεις να διακωμωδήσεις την φιλαυτία, δεν φεύγει εύκολα. Πρέπει να χαλάσεις τη φωλιά της.
Ο ταπεινός δεν δυσκολεύεται να βγάλει στο μεϊντάνι αυτή τη φωλιά, με το να δεχθεί να προσβληθεί, να εκτεθεί, να ταπεινωθεί, να ντροπιαστεί. Οι διά Χριστόν σαλοί εμπαίζουν τον εαυτό τους και τον διάβολο. Θανατώνουν έτσι το εγώ.
Ο Θεός θα επιτρέψει να εκτεθείς, για να ...
Στὸ βασικὸ αὐτὸ ἐρώτημα ἂς μὴν προσπαθήσουμε ν’ ἀπαντήσουμε μὲ τὸ ἐπιχείρημα τῆς δημιουργίας τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, γιατί ὁ ἄπιστος δὲν θὰ τὸ παραδεχθεῖ.