Κυριακή ΣΤ’ Λουκά: «Ο Κύριος, ο λυτρωτής και Σωτήρας μας, περιμένει μόνο την συγκατάθεσή μας»

Κυριακή ΣΤ’ – Λουκά Θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών

~ Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα γίνεται λόγος για τα δαιμόνια και τον για πολλά χρόνια δαιμονισμένο, που ζούσε στα μνήματα, γυμνός και σαν άγριο θηρίο. Ο βασανισμένος αυτός άνθρωπος, μόλις συνάντησε τον Χριστό σπάραξε και τα δαιμόνια φώναξαν, παρακαλώντας Τον να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους για να μην οδηγηθούν στην άβυσσο.

Το συμβάν αυτό δείχνει την πραγματική χριστιανική ελευθερία. Όταν το Άγιο Πνεύμα πλησιάζει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος δεν χάνει τον εαυτό του, την προσωπικότητά του· το αντίθετο μάλιστα: μεταβάλεται από άτομο σε ξεχωριστό πρόσωπο. Δεν χάνει τη λογική του, κάτι που συμβαίνει όταν ο άνθρωπος ρέπει επικίνδυνα προς την αμαρτία και τελικά δαιμονίζεται. Ο άνθρωπος όταν δαιμονισθεί γίνεται παράλογος, ενεργεί για λογαριασμό άλλου, γίνεται αλλόφρων και μιλά με άλλη φωνή… Μεταμορφώνεται ακόμα και σε «χοίρο» στη συμπεριφορά του! Φθάνει να μην αναγνωρίζει τον εαυτό του και να είναι έρμαιο των παθών του. Τελικά, ο άνθρωπος αλλοτριώνεται από την αμαρτία και αλλάζει. Αποκόπτεται από τον Θεό του.

Ο διάβολος βγάζει το ιμάτιο του ανθρώπου, δηλαδή ...

«Καλύτερα να δρας, παρά να αντιδράς»

Είναι κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι ό,τι και να πεις θα αντιδράσουν, θα σε διορθώσουν, θα το σχολιάσουν, θα σου προτείνουν (πάντα) κάτι καλύτερο.

Ποτέ τους όμως δεν θα κάνουνε κάτι. Αυτό είναι το τραγικό της υπόθεσης.

Ποτέ δεν θα γράψουνε κάτι για κάποιο θέμα, αλλά θα περιμένουν να γράψεις εσύ για να το σχολιάσουν.

Ποτέ δεν θα κάνουνε κάτι, αλλά θα περιμένουν να κάνεις εσύ ώστε να σε διορθώσουν. Να σου πούνε πώς θα το κάνανε αυτοί…θα, θα, θα….

Και είναι λυπηρό να βλέπεις τέτοιους ανθρώπους.

Ανθρώπους που δεν έχουνε τίποτα να...

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ: ΤΟ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΟΠΛΟ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

– Γέροντα, ποιά σημασία έχει το κομποσχοίνι;

– Το κομποσχοίνι είναι μια κληρονομιά, μια ευλογία, που μας έχουν αφήσει οι Άγιοι Πατέρες μας. Και μόνο γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία. Βλέπεις, σε κάποιον αφήνει ο παππούς του μια κληρονομιά ένα ασήμαντο πράγμα και το έχει μετά σαν φυλαχτό, πόσο μάλλον το κομποσχοίνι που μας το άφησαν κληρονομιά οι Άγιοι Πατέρες!
Παλιά, που δεν υπήρχαν ρολόγια, οι μοναχοί μετρούσαν την ώρα της προσευχής με το κομποσχοίνι, αλλά οι κόμποι του κομποσχοινιού ήταν απλοί. Κάποτε ένας ασκητής έκανε πολύ αγώνα, πολλές μετάνοιες κ.λπ., και ο διάβολος πήγαινε και έλυνε τους κόμπους του κομποσχοινιού του. Έκανε–έκανε μετάνοιες ο καημένος και απέκαμε, γιατί δεν μπορούσε να τις μετρά, αφού ο διάβολος του έλυνε συνέχεια τους κόμπους. Τότε παρουσιάσθηκε Άγγελος Κυρίου και του δίδαξε πώς να πλέκη τους κόμπους, ώστε σε κάθε κόμπο να σχηματίζωνται εννέα σταυροί. Ο διάβολος μετά, ο οποίος τρέμει τον σταυρό, δεν μπορούσε να τους λύση. Έτσι κάθε κόμπος του κομποσχοινιού έχει εννέα σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των Αγγέλων.
– Γέροντα, τι σημαίνουν οι τριάντα τρεις, οι πενήντα, οι εκατό και οι τριακόσιοι κόμποι που έχουν τα κομποσχοίνια;
– Μόνον ο αριθμός τριάντα τρία είναι συμβολικός συμβολίζει τα τριάντα τρία χρόνια που έζησε ο Χριστός επάνω στην γη. Οι άλλοι αριθμοί απλώς μας βοηθούν να...

Tο Tραγούδι του Παύλου Μελά

Το Τραγούδι του Παύλου Μελά με το οποίο η λαϊκή μούσα της εποχής θρήνησε το πιο προβεβλημένο μέλος της...

Έγκυος στα 16 της και αρνήθηκε την άμβλωση. Η ιστορία της Darby.

«Θα περάσουμε δύσκολες μέρες, γιατί ο κόσμος δεν εξομολογείτε…»

Ὁ μακαριστός γέροντας Νεόφυτος (κατά κόσμον Ναούμ Σκαρκαλᾶς), πού ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τόν Μάιο τοῦ 2005, ἄφησε μνήμη πολύ ἐναρέτου καί ἁγίου ἀνδρός. Ἐφλέγετο ἀπό διάπυρο ἔρωτα πρός τόν Θεό καί τήν ἁγία Του Ἐκκλησία, τήν ὁποία διηκόνησε μέ πολύ ζῆλο, σέ ὅλη τήν ζωή του.

Ὁ γέροντας δέν εἶχε ἰδιαίτερο χάρισμα λόγου. Ὅμως τά ἁπλᾶ ἀλλά χαριτωμένα λόγια του ὠφελοῦσαν πολύ τούς ἀκροατάς του. Παραθέτουμε ἐνδεικτικῶς κάποια ἀπό αὐτά:

-Νά μή σταματήσετε τόν ἐκκλησιασμό καί τήν ἐξομολόγησι. Ἀπό τήν Ἐκκλησία βγαίνει ἡ ἁγιότης. Μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τά μυστήριά της δυναμώνει ἡ πίστις μας.

-Ἐγώ,παιδί μου, ἀπό τό σπίτι στήν Ἐκκλησία καί ἀπό τήν Ἐκκλησία στό σπίτι. Ἔτσι νά κάνῃς καί σύ.

-Νά πηγαίνουμε ἀπό τήν νύχτα στήν Ἐκκλησία. Ὅταν τελειώνῃ ὁ ἑξάψαλμος, νά κάνουμε τρεῖς μετάνοιες καί νά ζητοῦμε (νοερῶς) τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

-Στό «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» νά λέμε (νοερῶς): «Μέγα τό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος».

-Νά μή φεύγουμε ἀπό τήν Θ. Λειτουργία πρίν τό «Δι᾿εὐχῶν…» ἐκτός σοβαροῦ λόγου, γιατί μοιάζουμε τόν Ἰούδα. Νά λέμε συχνά: «Ζῆ Κύριος Παντοκράτωρ» καί «Τό ἔλεός σου Κύριε καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου»…

*****

-Ἡ προσευχή εἶναι τό Ὀξυγόνο τοῦ Χριστιανοῦ. Ἡ προσευχή εἶναι συνομιλία μέ τόν Θεό. Ὅπως πᾶς, ἄς ποῦμε, στόν Νομάρχη καί ...

Μου έδειξε ο Θεός ότι η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς κάτι “πιο” (πιο σοφή, πιο αληθινή…), είναι η φύση του ανθρώπου!

Ερώτηση: Πάτερ Ραφαήλ, έχετε πει ότι στα μέρη μας την Ορθοδοξία την κατανοούμε σε μικρό βαθμό και τη βιώνουμε ελάχιστα. Θα θέλαμε να μας το αναπτύξετε περισσότερο.

Απάντηση: Ναι, χαίρομαι γι’ αυτή την ερώτηση. Διότι αυτό που συνέβη σ’ εμένα, έχει συμβεί και σε πολλούς άλλους στη Δύση. Εκεί, όταν μας έλειψαν όλα αυτά που πιστεύαμε και τα θεωρούσαμε δεδομένα στην ορθόδοξη χώρα μας, αρχίσαμε να ψάχνουμε. Ψάχνοντας, τελικά βρήκαμε πολύ περισσότερα από όσα περιμέναμε. Στην περίπτωσή μου, όταν σας λέω ότι έζησα την Ορθοδοξία ως την ίδια τη φύση του ανθρώπου, ήταν ακριβώς αυτό το πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Όταν βρέθηκα στην Αγγλία και γνώρισα από κοντά τον Προτεσταντισμό, εντυπωσιάστηκα. Ρωτούσα λοιπόν τον Θεό μυστικά στην καρδιά μου: Κύριε, γιατί η Ορθοδοξία να είναι πιο αληθινή, πιο σοφή, πιο βαθιά (ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο “πιο”) από τον Προτεσταντισμό; Και μου έδειξε ο Θεός ότι η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς κάτι “πιο” (πιο σοφή, πιο αληθινή…), είναι η φύση του ανθρώπου! Γι’ αυτό και είναι κάτι “πιο” από οτιδήποτε άλλο. Διότι κάθε θρησκεία, κάθε αίρεση και πλάνη, κάθε ιδεώδες μας δηλώνει έναν άνθρωπο που ψάχνεται και ψάχνει. Όμως εκείνο που ουσιαστικά ψάχνει ο άνθρωπος είναι η Ορθοδοξία.

Συμβαίνει όμως και σε εμάς αυτό που συνέβαινε στους Εβραίους στην Παλαιά Διαθήκη: η αυτοσυνειδησία τους ότι αποτελούν τον εκλεκτό λαό του Θεού έγινε η αιτία της αμαρτίας τους. Το αποτέλεσμα! άρχισαν να υπερηφανεύονται. Θυμάστε ποια ήταν η αρχή του κηρύγματος της Φωνής του Λόγου, δηλαδή του αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού (έτσι τον αποκαλεί το τροπάριο: «Φωνή του Λόγου», «Φωνή εν ερήμω»); «Και μη δόξητε λέγειν εν εαυτοίς• Πατέρα έχομεν τον Αβραάμ- λέγω γαρ υμίν, ότι δύναται ο Θεός εκ των λίθων τούτων εγείρε τέκνα τω Αβραάμ».

Αντιστοίχως, τα λόγια αυτά ισχύουν και για τον χώρο της Ορθοδοξίας -και για μας τους Ρουμάνους και για τους Έλληνες, ίσως και για τους Ρώσους.

Και το περίεργο είναι πως ό,τι συνέβαινε πριν, στην ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης, συμβαίνει τώρα σ’ εμάς: αναφύονται πολλές πλάνες και στη Δύση, και στην ορθόδοξη διασπορά, αλλά και μεταξύ όλων των ορθοδόξων. Ο άνθρωπος πάντα και παντού ψάχνει και...

Γιατί οἱ ἄδικοι προοδεύουν; (Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

"Μέχρι πότε προοδεύουν; Και τί συμβαίνει στο τέλος σ΄ αυτούς και στους απογόνους τους; Αναρωτήθηκες ποτέ;

Να μη σκοντάφτουν οι σκέψεις σου όταν βλέπεις ότι κάποιος καυχιέται με τη δύναμη και ξεχνά το Δωρητή της δύναμης.
Θυμήσου πως ο υπερήφανος και καυχόμενος Γολιάθ σκοτώθηκε από τη σφεντόνα ενός αγοριού, του Δαβίδ. Να μη συγχύζεται η καρδιά σου όταν βλέπεις πως κάποιος πλουτίζει με άδικο τρόπο.
Θα τρώει και δεν θα χορταίνει, θα αρπάζει και δεν θα του φτάνουν.
Θυμήσου τους πλούσιους πολίτες στα Σόδομα, πως σε μία στιγμή ρίχτηκε πάνω τους φωτιά και έγιναν στάχτη μ’ όλο τους τον πλούτο...
Εσύ είσαι χριστιανός, και ο χριστιανός παρατηρεί τα γεγονότα στην άλλη γραμμή, στην ολότητα, και όχι επί μέρους. Την πρόοδο του αδίκου ο χριστιανός δεν εκτιμά σαν κάποιο τετελεσμένο γεγονός αλλά περιμένει να δει τι ακολουθεί. Αυτός ξέρει πως ο άδικος δεν προοδεύει ούτε με τη δική του δύναμη ούτε με το δικό του μυαλό αλλά μόνο επειδή ο Θεός του επιτρέπει να προοδεύει, μπας και κάποια στιγμή θυμηθεί το Θεό.
Αφού είναι ανείπωτα ελεήμων ο Θεός μας, και επιτρέπει στους αδίκους εκείνο που αυτοί επιθυμούν, μπας και κάποια στιγμή σκεφθούν, ότι αυτό είναι από το Θεό και ντραπούν για την αδικία τους και διορθωθούν. Στο Θεό είναι αγαπητοί οι μετανοούντες, είναι πολύ αγαπητοί σ’ Αυτόν όσοι μετανοούν ταπεινά για τις άδικες πράξεις τους.
Ο Δημιουργός δεν θέλει πάντα να τιμωρήσει αμέσως μόλις κάποιος ξεκινήσει σε λάθος δρόμο. Εκείνος περιμένει τον πλανημένο να γυρίσει μόνος του στον σωστό δρόμο. Εκείνος βλέπει και σιωπά. Περιμένει και δεν αργεί. Είναι θαυμαστός στη σοφία, πανθαύμαστος στο έλεός Του. Γι’ αυτό ο προορατικός Ψαλμωδός ενθουσιασμένα λέει στον Κύριο: «Τα κρίματά σου ωσεί άβυσσος πολλή» (Ψαλμ. 35,7). Ποιός θα ερευνήσει όλο το βάθος της πρόνοιας του Θεού;
Οι ανόητοι θυμώνουν επειδή ο Θεός δεν διοικεί τον κόσμο κατά τη δική τους λογική, και οι λογικοί κοπιάζουν ασταμάτητα να μπουν στη λογική του Θεού. Είναι δύσκολο καμιά φορά και στο λογικότατο να κατανοήσει το γιατί σ’ έναν άνθρωπο συμβαίνει έτσι, ενώ στον άλλον αλλιώς· γιατί ο νέος που επιθυμεί τη ζωή πεθαίνει, ενώ ο γέρος που επιθυμεί τον θάνατο ζει – γιατί ο ευσεβής βασανίζεται, ενώ ο άθεος καλοπερνά.
Και οι αγιότατες ψυχές καμιά φορά βρίσκονται σε αμηχανία μπροστά στο αίνιγμα των γεγονότων. Στην Ιερά παράδοση υπάρχει γραμμένη η εξής περίπτωση: πέθανε κάποιος αμαρτωλός πλούσιος, του οποίου οι αμαρτίες ήταν γνωστές σε όλους, και ο ενταφιασμός του ήταν πανηγυρικός, με τον επίσκοπο και πολλούς Ιερείς. Λίγο μετά απ’ αυτό επιτέθηκε ύαινα σ’ έναν ασκητή στην έρημο και τον κατασπάραξε.
Κάποιος μοναχός, ο όποιος είχε δει εκείνη την πανηγυρική νεκρώσιμη πομπή του αμαρτωλού και τα ματωμένα υπολείμματα του δίκαιου, στη σύγχυση του άρχισε να κλαίει και φώναξε: «Κύριε, πώς έγινε αυτό και γιατί; Πώς εκείνος ο αμαρτωλός είχε και απαλή ζωή και απαλό θάνατο, ενώ αυτός ο δίκαιος πικρή ζωή και πικρό θάνατο;».
Σ’ αυτό του εμφανίστηκε άγγελος του Θεού και εξήγησε: «Εκείνος ο κακός πλούσιος είχε στη ζωή του μόνο μία καλή πράξη, ενώ αυτός ο ασκητής είχε στη ζωή του μόνο...

Ὅσο πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, τόσο πλησιάζουν καί τό Θεό.

Ὅσο πλησιάζουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, τόσο πλησιάζουν καί τό Θεό. Φανταστεῖτε ἕνα κύκλο στή γῆ, δηλαδή μιά στρογγυλή γραμμή, χαραγμένη μέ διαβήτη, πού ἔχει ἕνα κέντρο. Κέντρο ὀνομάζεται τό μέσο ἀκριβῶς τοῦ κύκλου. Δῶστε προσοχή σ΄αὐτό πού λέω: Ὑποθέστε ὅτι αὐτός ὁ κύκλος εἶναι ὅλος ὁ κόσμος, καί τό κέντρο τοῦ κύκλου ὁ Θεός. Οἱ ἀκτῖνες τοῦ κύκλου, δηλαδή οἱ εὐθεῖες γραμμές πού...