Ένα χρόνο με την πανδημική νόσο του κορονοϊού ( Covid-19 )









 Συμπληρώθηκε ένα χρόνος ( 27/02/ 2020 - 27/02/2021) από την


εμφάνιση της πανδημικής  νόσου του κορονοϊού ( Covid - 19 ) στην πατρίδα μας.

Στους  Ιερούς Ναούς επιβληθήκαν  περιοριστικά μέτρα, οι πνευματικές ομιλίες 

μεταδίδονται από το διαδίκτυο χωρίς την παρουσία πιστών, η μετάδοση του Αγίου Φωτός 

έγινε με  μέριμνα των πιστών Χριστιανών, τα Μοναστήρια δεν...

Ομιλία στην Κυριακή του Ασώτου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)




 (Λουκ. ιε´ 11-32)

Ἡ ἀπερινόητη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο φαίνεται ἀπὸ τὴν μεγάλη Του ὑπομονή, τὴ μεγάλη συγχωρητικότητά Του καὶ τὴ μεγάλη χαρά Του. Τέτοια ἀγάπη στὴ γῆ μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ μόνο μὲ τὴ μητρική. Ποιός ἔχει μεγαλύτερη ὑπομονὴ πρὸς κάθε πλάσμα στὴ γῆ, ἀπ’ ὅση ἔχει μία μητέρα γιὰ τὸ παιδί της; Ποιός ἔχει μεγαλύτερη συγχωρητικότητα ἀπὸ τὴ μητέρα; Ποιός κλαίει ἀπὸ χαρά, ὅταν βλέπει τὸν μετανιωμένο ἁμαρτωλό, ὅσο μία μητέρα ποὺ βλέπει τὴ βελτίωση τοῦ παιδιοῦ της;

Ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος, ἡ μητρικὴ ἀγάπη ξεπεράστηκε μόνο ἀπὸ τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, μὲ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τοὺς ἀνθρώπους. Ἡ ὑπομονή Του τὸν ὁδήγησε στὰ φοβερὰ πάθη Του στὸ σταυρό. Ἡ συγχωρητικότητά Του πήγαζε ἀπὸ τὴν καρδιὰ καὶ τὰ χείλη Του, ἀκόμα κι ὅταν βρισκόταν στὸ σταυρό. Ἡ χαρά Του γι’ αὐτοὺς ποὺ μετανοοῦσαν, ἁπάλυνε τοὺς πόνους τῆς στοργικῆς ψυχῆς Του. Μόνο ἡ θεία ἀγάπη ξεπερνάει τὴ μητρική. Μόνο ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ μάνα μας. Μόνο Ἐκεῖνος μᾶς συγχωρεῖ πιὸ εὔκολα ἀπὸ ἐκείνη. Μόνο ὁ Θεὸς χαίρεται περισσότερο ἀπὸ τὴ μητέρα μας, ὅταν ἐμεῖς βελτιωνόμαστε.

Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὑπομονὴ μαζί μας, ὅταν ἁμαρτάνουμε, δὲν μᾶς ἀγαπᾶ. Οὔτε μᾶς ἀγαπᾶ αὐτὸς ποὺ δὲν μᾶς συγχωρεῖ, ὅταν μετανοοῦμε γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας. Καὶ λιγότερο ἀπ’ ὅλους μᾶς ἀγαπᾶ ἐκεῖνος ποὺ δὲν χαίρεται, ὅταν βελτιωνόμαστε. Ἡ ὑπομονή, ἡ συγχωρητικότητα κι ἡ χαρὰ εἶναι τὰ τρία μέγιστα χαρακτηριστικὰ τῆς θείας ἀγάπης. Εἶναι χαρακτηριστικὰ τῆς ὁλοκληρωτικῆς, τῆς πραγματικῆς ἀγάπης – ἂν ὑπάρχει πραγματικὴ ἀγάπη ἔξω ἀπὸ τὴ θεϊκή. Χωρὶς τὰ τρία αὐτὰ χαρακτηριστικά, ἡ ἀγάπη δὲν εἶναι ἀγάπη. Ἂν δώσεις τὸ ὄνομα «ἀγάπη» σὲ ὁτιδήποτε ἄλλο, εἶναι σὰ νά ᾽δινες τὸ ὄνομα «πρόβατο» σὲ μία κατσίκα ἢ σ’ ἕνα γουρούνι.

Στὴν παραβολὴ τοῦ Ἀσώτου Υἱοῦ, ὁ Κύριος Ἰησοῦς μᾶς παρουσιάζει τὴν εἰκόνα τῆς πραγματικῆς, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης. Ἡ εἰκόνα αὐτὴ εἶναι ἱστορημένη μὲ τόσο ζωηρὰ καὶ καθαρὰ χρώματα, ὥστε μπροστὰ στὰ μάτια μας μοιάζει ζωντανή, ὅπως φαίνεται ὁ κόσμος μας μετὰ τὸ σκοτάδι, ὅταν ἀνατέλλει ὁ ἥλιος. Δύο χιλιάδες χρόνια τώρα τὰ χρώματα τῆς εἰκόνας αὐτῆς δὲν ξεθώριασαν, οὔτε καὶ πρόκειται νὰ ξεθωριάσουν ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι στὴ γῆ κι ὁ Θεὸς ἐξακολουθεῖ νὰ τοὺς ἀγαπᾶ. Τὸ ἀντίθετο μάλιστα. Ὅσο πιὸ ἁμαρτωλοὶ γίνονται οἱ ἄνθρωποι, τόσο πιὸ ζωντανὴ μοιάζει ἡ εἰκόνα, τόσο πιὸ φρέσκια.

* * *

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. Καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δὸς μοὶ τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας» (Λουκ. ιε΄ 11-12). Ἕνας ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. Καὶ εἶπε ὁ νεώτερος ἀπ’ αὐτοὺς στὸν πατέρα του: πατέρα, δός μου τὸ μερίδιο τῆς περιουσίας ποὺ μοῦ ἀνήκει. Κι ὁ πατέρας τοὺς μοίρασε τὴν περιουσία. Πόσο ἁπλὸ μὰ καὶ πόσο δραματικὸ εἶναι τὸ ξεκίνημα τῆς παραβολῆς αὐτῆς! Πόσο βάθος κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴν ἁπλότητα αὐτή! Πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις “ἄνθρωπός τις”, κρύβεται ὁ Θεός. Κάτω ἀπὸ τὶς λέξεις δύο υἱούς, ὑπάρχουν ὁ δίκαιος ἄνθρωπος κι ὁ ἁμαρτωλός, ἢ μᾶλλον, ὅλοι οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι κι ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί. Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος εἶναι μεγαλύτερος ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλό. Ὁ Θεὸς στὴν ἀρχὴ δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο δίκαιο. Ἀργότερα ἔγινε ἁμαρτωλός. Ὁ ἁμαρτωλὸς ζητάει τὸ μερίδιό του, τόσο ἀπὸ τὸν Θεὸ ὅσο κι ἀπὸ τὸν δίκαιο ἀδερφό του.

Μὲ τοὺς δύο γιοὺς πρέπει ἐπίσης νὰ κατανοήσουμε τὴ διπλὴ φύση ποὺ ἔχει κάθε ἄνθρωπος: τὴ μία ποὺ διψάει γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἄλλη ποὺ ρέπει πρὸς τὴν ἁμαρτίαἩ μία φύση πιέζει τὸν ἄνθρωπο νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ νοῦ, ποὺ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ἡ ἄλλη τὸν σπρώχνει νὰ ...

Ὅπου βρεθῆς νὰ λὲς τὴν εὐχὴ.




 – Γέροντα, τί νὰ προσέξω περισσότερο; 

– Νὰ στρωθῆς, νὰ συμμαζευτῆς καί, ὅπου βρεθῆς, νὰ λὲς τὴν εὐχὴ μὲ τὸν νοῦ καὶ μὲ τὴν καρδιά σου, ζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Καλοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἑαυτό σου, γιὰ ὅλους τοὺς ζῶντες καὶ γιὰ ὅλους τοὺς κεκοιμημένους. Κι ὅταν κουράζεσαι ἀπὸ τὴν εὐχή, νὰ ψάλλης δυνατὰ τὸ ἀργὸ «Κύριε ἐλέησον» ἢ ἕνα τροπάριο. 

– Συνήθως, Γέροντα, λέω τὴν εὐχὴ μόνο στὸν ναό.

– Ὅταν ὁ μοναχὸς ἀρκῆται στὸ νὰ λέη τὴν εὐχὴ μόνο στὸν ναό, εἶναι σὰν τοὺς κοσμικοὺς ποὺ πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία μόνον τὴν Κυριακή. Γι’ αὐτὸ νὰ μὴν περιορίζεσαι νὰ λὲς τὴν εὐχὴ μόνο στὸν ναό· νὰ τὴν λὲς καὶ στὸ διακόνημα καὶ στὸ κελλί, καὶ ὅταν ξαπλώνης γιὰ νὰ ξεκουραστῆς, πάλι νὰ ...

Στατιστικές που δεν δημοσιεύονται

 



Σύμφωνα μέ τά στοιχεία έκθεσης τής Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων του αρμόδιου υπουργείου, σε όλη την Ελληνική επικράτεια υπάρχουν 9.792 ναοί.

Από αυτούς, οι 9.146 είναι ενοριακοί και οι 646 μοναστηριακοί. (Αυτοί ανήκουν στη δικαιοδοσία των 82 Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος, των 9 Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Κρήτης, των 5 Μητροπόλεων των Εκκλησιαστικών Επαρχιών Δωδεκανήσου και...

Ο Τσάρλι Τσάπλιν έζησε 88 χρόνια....Μας άφησε 4 δηλώσεις:



 Ο Τσάρλι Τσάπλιν έζησε 88 χρόνια....

Μας άφησε 4 δηλώσεις:
(1) Τίποτα δεν είναι για πάντα σε αυτόν τον κόσμο, ούτε καν τα προβλήματά μας....

(2) Λατρεύω να περπατάω στη βροχή γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τα δάκρυά μου....

(3) Η πιο χαμένη μέρα στη ζωή είναι η μέρα που δεν γελάμε....

(4) Έξι καλύτεροι γιατροί στον...

Τον αδελφό σου να τον βλέπεις σαν Άγγελο ...

 


Ο επίσκοπος Αθανάσιος και τα βατράχια




 Ο άγιος επίσκοπος Χριστιανουπόλεως Αθανάσιος (+1735) σε μια περιοδεία του έφθασε στην Μεγαλόπολι της Πελοποννήσου. Υπήρχε εκεί ένας ναός της θείας Μεταμορφώσεως και κοντά του μια λίμνη μεγάλη, γεμάτη βατράχια.

Ο αρχιερεύς, μετά τον εσπερινό, θέλησε να διανυκτερεύση εκεί χάριν της ησυχίας. Μόλις όμως σκοτείνιασε άρχισαν να κοάζουν τα βατράχια, όπως κάθε καλοκαιρινή νύχτα. Έκαναν τόσο θόρυβο, εφ’ όσον ήσαν χιλιάδες, που ο άγιος δεν έκλεισε μάτι! Την επομένη, μετά τη θεία λειτουργία, οι ιερείς τον ρώτησαν, πώς πέρασε την νύχτα στην εξοχή. Κι εκείνος αποκρίθηκε:

-Τί να σας πω, τέκνα μου… Αυτά τα βατράχια έκαναν τόσο θόρυβο απόψε που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.

Στα λόγια αυτά του δεσπότη, τα βατράχια αυτομάτως έπαψαν να κράζουν. Αλλά τότε κανείς δεν...

Το Απλό Και Φυσικό Κόλπο Για Να Κάνετε Τη Σχάρα Σας Αντικολλητική




  Αν δεν έχετε αντικολλητική σχάρα αλλά θέλετε να μαγειρέψετε το κρέας η το ψαρι σας χωρίς να κολλήσει, υπάρχει λύση και μάλιστα πολύ απλή και…οικονομική.

Μπορείτε να το κάνετε κάθε φορά που θέλετε να ψήσετε κάτι και να την μετατρέπετε αυτόματα σε αντικολλητική. Το μόνο που θα χρειαστείτε είναι ένα κρεμμύδι.

Η διαδικασία είναι η εξής:

Ζεστάνετε τη σχάρα σας όπως κάνετε συνήθως πριν ξεκινήσετε το ψήσιμο και μόλις ζεσταθεί καλά πάρτε μισό κρεμμύδι και ...

Τα σημεία της αμέλειας και τα σημεία της εγρήγορσης




 Όταν οι αισθήσεις μας είναι συγκρατημένες στη σωφροσύνη, φέρνουν ειρήνη στην ψυχή, και δεν την αφήνουν να ενοχληθεί από τα πράγματα του κόσμου. Και όταν η ψυχή δεν αισθανθεί αυτή την ενόχληση, η νίκη θα έρθει χωρίς αγώνα. Εάν όμως αμελήσει ο άνθρωπος και αφήσει να περάσουν μέσα του οι προσβολές του κοσμικού φρονήματος, τότε αναγκάζεται να πολεμήσει· όμως έρχεται ταραχή στην πρώτη καθαρότητά του, που είναι (η καθαρότητα) πολύ απλή και ομαλή. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ίσως και όλος ο κόσμος, εξαιτίας αυτής της αμέλειας, εξέρχονται από τη φυσική και καθαρή κατάστασή τους. Γι’ αυτό και οι μοναχοί που ζουν μέσα στον κόσμο και ανακατεύονται με τους κοσμικούς, δεν μπορούν να έχουν καθαρό μυαλό, γιατί γνωρίζουν καλά τη βρομιά της κακίας. Ωστόσο, κάποιοι απ’ αυτούς μπορούν να επανέλθουν στην πρώτη καθαρότητα του νου τους. Γι’ αυτό κάθε άνθρωπος πρέπει πάντοτε να αγρυπνεί, και να φυλάει καλά τις αισθήσεις και το νου του από τους κοσμικούς πειρασμούς. (183)

Η αμέλεια κινείται εναντίον μας συνήθως από τούτες τις δύο αιτίες: ή από το χορτασμό και το βάρος του στομάχου, ή από τις πολλές απασχολήσεις μας· διότι και τα δύο αυτά βαραίνουν το νου και...

α) Προειδοποίηση από επιστήμoνες για φοβερές π@ρενέργειες β)Μείζον ηθικό θέμα, Ἀρχ. Σάββα Ἁγιορείτου

 

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης: Ο πόνος βγάζει στη χαρά!

 

Ο Χριστός μπορεί να μετατρέψει την δυστυχία, σε μελωδικό δοξολογητικό τραγούδι. «Η λύπη υμών εις χαράν γενήσεται» είπε ο Κύριος...





Οπόνος και οι θλίψεις στη ζωή μας. Όποιος ατενίζει και αντιμετωπίζει τον πόνο με το πρίσμα της αιωνιότητος, είναι ήδη από τώρα νικητής. Είναι ο εκλεκτός που με την ακατάβλητη πίστη στο Θεό έφθασε στην χαρά. Γεύτηκε την χρηστότητα του Κυρίου και είναι υποψήφιος στεφανηφόρος…

Ο πόνος και οι θλίψεις στη ζωή μας

Το μονοπάτι της ζωής είναι όλο πόνος και δάκρυ∙ όλο αγκάθια και καρφιά∙ παντού φυτρωμένοι σταυροί∙ παντού αγωνία και θλίψη.

 

Κάθε βήμα και μία Γεθσημανή. Κάθε ανηφοριά και ένας Γολγοθάς. Κάθε στιγμή και μία λόγχη. «Αν μπορούσαμε να στίψουμε την γη σαν το σφουγγάρι θα έσταζε αίμα και δάκρυα». «Άνθρωπος ωσεί χόρτος αι ημέραι αυτού, ωσεί άνθος του αγρού ούτως εξανθήσει», λέγει ο ψαλμωδός.

Το τριαντάφυλλο βγάζει αγκάθι και το αγκάθι τριαντάφυλλο. Τα ωραία συνοδεύονται με πόνο, αλλά κι ο πόνος βγάζει στη χαρά. Συνήθως το ουράνιο τόξο υψώνεται ύστερα από την μπόρα.

Πρέπει να προηγηθούν οι καταιγίδες για να ξαστερώσει ο ουρανός.

Η διάκριση – φωτισμένη από την χριστιανική πίστη και φιλοσοφία – βλέπει. Έχει την ικανότητα με την ενόραση να βλέπει πολύ βαθιά απ’ τα φαινόμεναΜέσα από τον πόνο βλέπει την χαρά και την ελπίδα, όπως ο θρίαμβος του Χριστού βγήκε μέσα από τον πόνο του Πάθους και του Σταυρού.

Τα πιο θαυμάσια αγάλματα έχουν τα περισσότερα κτυπήματα. Οι μεγάλες ψυχές οφείλουν την μεγαλοσύνη τους στα κτυπήματα του πόνου. Τα χρυσά και βαρύτιμα κοσμήματα περνούν πρώτα απ’ την φωτιά.

Συγκλονίζει την ανθρώπινη ύπαρξη ο πόνος. Είναι φωτιά καμίνι που...

Αν μιλάνε πίσω από την πλάτη σου σημαίνει ότι είσαι πιο μπροστά από αυτούς, αν ασχολούνται με την ζωή σου δεν πειράζει είναι πιο ενδιαφέρουσα από την δική τους...

 




Ο Θεός δεν φωτίζει άλλον περισσότερο και άλλον λιγότερο. Φωτίζει όλους το ίδιο! Είναι σαν τις ακτίνες του ηλίου, που μας φωτίζουν όλους το ίδιο...
Επομένως το πρόβλημα βρίσκεται σε εμάς, κατά πόσο είμαστε δεκτικοί φωτισμού! Και αυτό εξαρτάται από την πίστη μας και την ζωή που κάνουμε...
(...) Την πίστη μας μπορούμε να την μεγαλώσουμε, με 3 τρόπους:
α) κάνοντας έργα αρετής π.χ. ελεημοσύνη, νηστεία, εγκράτεια
β) με την προσευχή και
γ) με την αγόγγυστη υπομονή στις θλίψεις και τις δοκιμασίες μας.
Γέροντας Εφραίμ Σκήτης Αγίου Ανδρέα


ΕΙΠΕ ΜΟΝΑΧΟΣ. Τι θα μείνει στο τέλος,  Οι στιγμές που έκανες το καλο... Εκείνες οι μικρούλες στιγμές που...

Ο καλός Θεός συνδέει πάντα τις θλίψεις με τις παρηγοριές

 



Βρίσκει η θλίψη κάθε δίκαιο και ευσεβή εξ αιτίας των προβλημάτων της ζωής. Γιατί εκείνος που αποφεύγει την πλατιά και ευρύχωρη οδό και βαδίζει τη στενή και γεμάτη δυσκολίες, περνάει συχνά δοκιμασίες.

Ας μην λιποψυχούμε για τις θλίψεις κι ας μην γίνουμε πονηροί δούλοι, που δοξολογούν τον Κύριό τους, όταν τους ευεργετεί, αλλά δεν Τον πλησιάζουν, όταν τους τιμωρεί, μολονότι πολλές φορές ο...

Θάνατος-Ανάσταση

 


''Είναι αδύνατο να μας πιστέψουν ότι ο Χριστός Ανέστη, ενώ ...

Οι ήρωες του 1821 απέναντι στη νεοταξίτικη και ανιστόρητη παρουσίαση της ιστορίας

 


Του συγγραφέα Θεόδωρου Γιαννακόπουλου*


Τον Ξεσηκωμό δεν τον έκαναν λευκοντυμένα ευγενικά τσολιαδάκια που άκουγαν Μότσαρτ και Μπετόβεν· που χόρευαν λεπτεπίλεπτα βαλς σε σαλόνια με αφράτες πολυθρόνες και πολύχρωμες μεταξωτές ταπετσαρίες στους τοίχους. Τον κάμανε αγριάνθρωποι μουστακαλήδες, που φορούσαν λερή φουστανέλα και τρύπια τσαρούχια, αποφασισμένοι για ζωή και θάνατο. Χόρευαν τον πρωτόγονο πυρρίχιο χορό τους, τον “τσάμικο”, με γκρινιάρηδες ζουρνάδες και πολεμικά σκληρόηχα νταούλια που αντηχούσαν βαριά, πέρα ως πέρα στα πέτρινα χωριά τους. Αρχέγονοι ρυθμοί και μελωδίες που ήχησαν άλλοτε σε χαροκόπι και άλλοτε σαν πολεμιστήριο σάλπισμα και χορός στρατολόγησης πολεμιστών (Γραβιά, 1821).

Άνθρωποι-θεριά, που το μάτι τους γυάλιζε από την φλογερή επιθυμία για “μιας ώρας ελεύθερη ζωή” (Ρήγας, 1797), σαν εκείνη που απολάμβαναν οι αητοί κι οι πέρδικες στα πετρωτά και δασωμένα βουνά τους (Κατσαντώνης). Παλληκαράδες αληθινοί, που προκαλούσαν τούς πανικόβλητους οθωμανούς “σταθήτε ωρέ περσιάνοι να μετρηθούμε !” (Νικηταράς).

Που από την κορφή του λόφου σήκωναν προς τον σαστισμένο εχθρό περιπαικτικά/υποτιμητικά τη φουστανέλα τους και του έδειχναν ποιον είχαν διορίσει στρατηγικό συμβουλάτορά τους (Καραϊσκάκης, 1827). Που σαν άλλοι Λεωνίδες, ευρισκόμενοι στην πιο δεινή θέση, ειρωνεύονταν τους μουρτάτες πως “τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών μας” (Μεσολόγγι, 1826). Ψημένοι πολεμιστάδες, που βάζαν τούς δεκάχρονους υιούς τους να ματώσουν για πρώτη φορά στην μάχη τ´ άρματα και να τα τιμήσουν (Καστάνιτσα, 1780).


Τον Ξεσηκωμό, δεν τον έκαναν κυριλέδες νησιώτες “έμποροι”, που κάτεχαν από διεθνείς συναλλαγές, ναυτικό δίκαιο και χρηματοπιστωτικές αξίες. Τον έκαμαν θαλασσοδαρμένοι πειρατές, που έσπαγαν με ...

Λορέντζος Μαβίλης - Χριστόδουλος Σώζος: Η θυσία δύο μεγάλων Ελλήνων για την απελευθέρωση της Ηπείρου (1912)

 



Συμπληρώνονται την Κυριακή 108 χρόνια από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων - Η θυσία δύο σπουδαίων Ελλήνων - Ο κορυφαίος Έλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης, που άφησε την τελευταία του πνοή στον Δρίσκο (28 Νοεμβρίου 1912)- Ο Δήμαρχος Λεμεσού Χριστόδουλος Σώζος, που έφυγε κρυφά από την μαρτυρική Μεγαλόνησο και  σκοτώθηκε στη Μανωλιάσα (6 Δεκεμβρίου 1912)

Αύριο, 21 Φεβρουαρίου, συμπληρώνονται 108 χρόνια από την απελευθέρωση της πρωτεύουσας της Ηπείρου, των Ιωαννίνων. Στην πολύμηνη πολιορκία της πόλης και στην απελευθέρωση της, έχουμε αναφερθεί εκτενώς σε άρθρο μας στις 21/02/2017. Όπως γράψαμε και στο άρθρο εκείνο, ανυπέρβλητο εμπόδιο για την κατάληψη των Ιωαννίνων, ήταν τα οχυρά του Μπιζανίου, που είχαν φτιαχτεί το 1910 με τη συμμετοχή των Γερμανών Πούσελτ (Αντισυνταγματάρχης Πυροβολικού) και Μοτ (Αντισυνταγματάρχης Μηχανικού). Σκεφτήκαμε σήμερα, να αναφερθούμε σε δύο επιφανείς Έλληνες της εποχής, που πολέμησαν εθελοντικά για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και έχασαν τη ζωή τους στα κακοτράχαλα βουνά της πρωτεύουσας της Ηπείρου, πριν την απελευθέρωση της πόλης. Ο πρώτος, είναι ο σπουδαίος ποιητής Λορέντζος Μαβίλης. Ίσως, αρκετοί από τους αναγνώστες του protothema.gr, γνωρίζουν τον ηρωικό θάνατο του στον Δρίσκο. Ο δεύτερος όμως, ο Χριστόδουλος Σώζος, Ελληνοκύπριος Δήμαρχος Λεμεσού (εν ενεργεία!), που εγκατέλειψε κρυφά την Μεγαλόνησο, πολέμησε σε Θεσσαλία, Μακεδονία και Ήπειρο και άφησε την τελευταία του πνοή στη Μανωλιάσα, έξω απ’ τα Γιάννενα, μάλλον είναι σε ελάχιστους γνωστός. Νομίζουμε ότι το σημερινό άρθρο αποτελεί ελάχιστο φόρο τιμής για αυτούς τους δύο, αλλά και για όλους όσους πολέμησαν και πέτυχαν ν’ απαλλάξουν την Ήπειρο από τον οθωμανικό ζυγό. Οι Τούρκοι, είχαν καταλάβει τα Γιάννενα το 1430. Χρειάστηκε να περάσουν 483 χρόνια για να ελευθερωθεί η πρωτεύουσα της Ηπείρου. Θυμίζουμε, ότι το 1881, είχε παραχωρηθεί στην Ελλάδα η Άρτα. Ολόκληρη η υπόλοιπη Ήπειρος παρέμενε υπό Οθωμανική κατοχή.
78e06-1

Λορέντζος Μαβίλης: ποιητής, σκακιστής και εθνικός αγωνιστής

Ο Λορέντζος Μαβίλης, ήταν ποιητής, μεταφραστής, φιλόλογος, δημοτικιστής και εθνικός αγωνιστής. Ανήκε σε εύπορη οικογένεια της κερκυραϊκής άρχουσας τάξης. Είχε ισπανική καταγωγή. Ο παππούς του, δον Λορέντζο Μαμπίλι ι Μπουλινί (Mabilly y Bulligny), είχε εγκατασταθεί μόνιμα στην Κέρκυρα, όπου υπηρέτησε ως γενικός πρόξενος της Ισπανίας. Ο πατέρας του, Παύλος Φερδινάρδος Κάρολος Μαβίλης, υπηρετούσε ως πρόεδρος δικαστηρίου στην Ιθάκη, όταν η σύζυγός του Ιωάννα (το γένος Καποδίστρια - Σούφη), έφερε στον κόσμο τον Λορέντζο (1860). Τα πρώτα του γράμματα τα έμαθε στην Κέρκυρα, όπου το 1877 αποφοίτησε από το “Βασιλικόν Γυμνάσιον”. Στη συνέχεια, ήρθε στην Αθήνα και άρχισε να σπουδάζει στη Φιλοσοφική και Μαθηματική Σχολή. Τον επόμενο χρόνο, έφυγε για το Μόναχο όπου συνέχισε τις σπουδές του στο εκεί Πανεπιστήμιο, τις οποίες συνέχισε αργότερα στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Το 1890, υπέβαλε τη διδακτορική του διατριβή στο Πανεπιστήμιο του Ερλάνγκεν με τίτλο “Δύο Βιεννέζικα Χειρόγραφα του Ιωάννη Σκυλίτζη” (“ Zwei wiener Handschriften des Johannes Skylitzes”). Στα 14 χρόνια που έζησε στη Γερμανία ο Μαβίλης, εκτός από κάποιες επισκέψεις στην Κέρκυρα, έκανε μποέμικη ζωή. Έμαθε όμως πολλές ξένες γλώσσες (αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, γερμανικά, λατινικά και σανσκριτικά).

Εντρύφησε ακόμα στον χώρο της τέχνης και της ανατολικής φιλολογίας και φιλοσοφίας. Διατηρούσε όλα αυτά τα χρόνια, επικοινωνία με φίλους του από τα μαθητικά του χρόνια στην Κέρκυρα, στην οποία επέστρεψε οριστικά το 1892.

Η πατριωτική δράση του Λορέντζου Μαβίλη, ξεκίνησε το 1896, όταν μαζί με τον φίλο και συμπατριώτη του Κωνσταντίνο Θεοτόκη πήραν μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της Κρήτης. Το 1897, πήρε μέρος επικεφαλής Κερκυραίων εθελοντών σε μάχες στην Ήπειρο, όπου και τραυματίστηκε. Μετά από πιέσεις φίλων του, έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 1910 και εκλέχτηκε βουλευτής στην Πρώτη Αναθεωρητική Βουλή με το κόμμα των Φιλελευθέρων. Στις εκλογές του 1912, απέτυχε να εκλεγεί, κυρίως λόγω της αντιδημοτικιστικής προπαγάνδας, η οποία στράφηκε εναντίον του ακόμα και στην Κέρκυρα.
αρχειο-ληψης-_2_-_2_

Ο Μαβίλης ήταν φανατικός δημοτικιστής. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στην προοδευτική επτανησιακή κοινωνία, αλλά και τον θαυμασμό του στον Δ. Σολωμό και την επαφή του με τους λόγιους Ιάκωβο Πολυλά, Νικόλαο Κονεμένο, Γεώργιο Καλοσγούρο, Νικόλαο Κογεβίνα, Ανδρέα Κεφαλληνό και Γεράσιμο Μαρκορά. Με το θέμα της δημοτικής, ασχολήθηκε και στα ελάχιστα πεζά που έγραψε, όπως στο άρθρο που δημοσίευσε το 1884, υπερασπιζόμενος τη μετάφραση της “Οδύσσειας” στη δημοτική από τον Ιάκωβο Πολυλά.

Μνημειώδης ήταν όμως ο λόγος του στη Βουλή, στις 26 Φεβρουαρίου 1911, ως βουλευτής Κέρκυρας. Υπερασπιζόμενος τη δημοτική γλώσσα, είπε απευθυνόμενος στους καθαρευουσιάνους: “ Χυδαία γλώσσα δεν υπάρχει. Υπάρχουσι χυδαίοι άνθρωποι και υπάρχουσι πολλοί χυδαίοι άνθρωποι ομιλούντες την καθαρεύουσαν”. Στη Βουλή, επικράτησε πανδαιμόνιο. Από τη μία οι συνάδελφοι βουλευτές του Μαβίλη ξέσπασαν σε ζωηρά χειροκροτήματα και από την άλλη, γλωσσομύντορες (οπαδοί της καθαρεύουσας), φοιτητές κυρίως, από τα θεωρεία, που κατά παράβαση του κανονισμού της Βουλής φωνασκούσαν και θορυβούσαν. Η φράση αυτή του Μαβίλη, έχει μείνει στην ιστορία, αν και έχει “γνωρίσει” πολλές...παραλλαγές, με γνωστότερη το: “Δεν υπάρχει χυδαία γλώσσα (ή χυδαίες λέξεις), αλλά μόνο χυδαία μυαλά”. Βέβαια και ο Μαβίλης επηρεάστηκε πιθανότατα από μια φράση του Νικόλαου Κονεμένου (1873): “Χυδαιότης και απρέπεια δεν υπάρχει σε καμία γλώσσα. Χυδαιότης και απρέπεια μπορεί να υπάρχει μόνον στην ιδέα ή στον τρόπο εκφράσεως της ιδέας”.

Ο Λορέντζος Μαβίλης ως ποιητής

Αν και ασχολήθηκε από πολύ νωρίς με την ποίηση, ο Μαβίλης έγραψε λίγα ποιήματα στη Γερμανία. Τα περισσότερα, τα δημοσίευσε μετά την επιστροφή του στην Κέρκυρα το 1890. Δεν εξέδωσε κάποια ποιητική συλλογή, αλλά έστελνε ποιήματα σε μεμονωμένα περιοδικά, υπογράφοντας ως Μ. Ίσως ήθελε να δείξει έτσι την αντιπάθεια του προς τη δημοσιότητα. Πολλά από τα ποιήματα του Μαβίλη, έμειναν αδημοσίευτα ως το 1915, οπότε ο φίλος του Κ. Θεοτόκης, μετά από επιθυμία που είχε εκφράσει πριν πεθάνει η αδελφή του Εσθήρ, επιμελήθηκε την Έκδοση “Τα έργα του Λορέντζου Μαβίλη” που εκδόθηκαν σε ξεχωριστό τόμο από το περιοδικό “Γράμματα της Αλεξάνδρειας”. Τα περισσότερα ποιήματα του ήταν σονέτα. Το ποιητικό αυτό είδος, ήταν άγνωστο στην Ελλάδα και ο Μαβίλης θεωρείται ως ο κύριος εκφραστής της ποιητικής αυτής μορφής στη χώρα μας. Μόνο δύο σονέτα έγραψε στα γερμανικά, όλα τα υπόλοιπα είναι στα ελληνικά. Έχει επηρεαστεί από Γερμανούς φιλοσόφους, ενώ φανερές είναι και οι επιρροές του από την ινδική θρησκεία, τη φιλοσοφία και τον βουδισμό.
mavilistemplewf21

Ο ηρωικός θάνατος του Λορέντζου Μαβίλη στον Δρίσκο (28 Νοεμβρίου 1912)

Ο Λορέντζος Μαβίλης, όπως έκανε το 1896 και το 1897, το 1912 με την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων, έσπευσε να καταταγεί στον Στρατό. Αν και ήταν πλέον 52 ετών και του προτάθηκε να μείνει σε κάποια επιτελική θέση, εκείνος αρνήθηκε και έσπευσε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή.

Οι Γαριβαλδηνοί, ήταν ένα σώμα εθελοντών πολεμιστών, γνωστοί και ως Ερυθροχίτωνες, λόγω των κόκκινων χιτώνων που φορούσαν. Το σώμα αυτό, αποτελούμενο αρχικά από 1.000 περίπου άνδρες, ιδρύθηκε από τον Giuseppe Garibaldi (1807-1882) και είχε σημαντική συμβολή στην συγκρότηση του Ηνωμένου Βασιλείου της Ιταλίας. Τον Giuseppe Garibaldi, διαδέχθηκε στην ηγεσία του σώματος των Γαριβαλδηνών, ο γιός του Rizzioti (1847-1924). Το 1897, ήρθε στην Ελλάδα επικεφαλής 300 εθελοντών. Πήραν μέρος στις μάχες του Δομοκού και του Βελεστίνου όπου και διακρίθηκαν. 15 χρόνια αργότερα, ο 65χρονος πλέον Rizzoti με τον γιό του Guiseppe Pepino και την κόρη του, ξεκίνησαν την στρατολόγηση εθελοντών για να πολεμήσουν στο πλευρό των Ελλήνων κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Η ιταλική κυβέρνηση, απαγόρευσε τη στρατολόγηση των εθελοντών. Ωστόσο, ο Rizzoti, μαζί με τα δύο παιδιά του και μια μικρή ομάδα γενναίων ερυθροχιτώνων, αψήφησαν τις απαγορεύσεις και ήρθαν στη χώρα μας. Η άφιξη των Γαριβαλδηνών στην Αθήνα, προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους Έλληνες. 3.000 εθελοντές γράφτηκαν στο σώμα των Ελλήνων Γαριβαλδηνών, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη και πολιτευτή Αλέξανδρο Ρώμα. Ανάμεσα τους ο Λορέντζος Μαβίλης, ο ποιητής Ναθαναήλ Δομενεγίνης, ο Αριστοτέλης Τοπάλης, ο Αλέξανδρος Γέροντας, ο Αλέξιος Τάκης και άλλοι. Στο σώμα αυτό, εντάχθηκε και η Ασπασία Ι. Ράλλη, κόρη του Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ανιψιά του Ρώμα και σύζυγος του πολιτευτή Ι. Ράλλη, η οποία πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στο μέτωπο ως νοσηλεύτρια. Μετά από σύντομη άσκηση, οι Γαριβαλδηνοί αναχώρησαν για το μέτωπο της Ηπείρου, όπου ο Στρατός μας με επικεφαλής τον Αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη συναντούσε δυσκολίες, λόγω υπέρτερων τουρκικών δυνάμεων, αλλά και των απροσπέλαστων οχυρών του Μπιζανίου.
ΜΝΗΜΕΙΟ-ΜΑΒΙΛΗ-ΣΤΟΝ-ΔΡΙΣΚΟ

Οι Γαριβαλδηνοί, έφασαν κοντά στα Γιάννενα και συγκεκριμένα στο όρος Δρίσκος στις 26 Νοεμβρίου. Ο Δρίσκος, είναι μικρή οροσειρά μεταξύ της λίμνης των Ιωαννίνων και του όρους Λάκμος, με ψηλότερη κορυφή 1.078 μ.

Επικεφαλής των Γαριβαλδηνών ήταν ο Α. Ρώμας και επιτελάρχης ο Μπαρδόπουλος. Μαζί τους, πολέμησαν, όπως και στη Μακεδονία, Κρητικοί εθελοντές. Την πρώτη μέρα των συγκρούσεων, 600 Τούρκοι που υπεράσπιζαν τον Δρίσκο, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις θέσεις τους και να κατευθυνθούν προς τα πεδινά μέρη των Ιωαννίνων, αφήνοντας αιχμάλωτους, όπλα και σκηνές στους Γαριβαλδηνούς. Όμως, την επόμενη μέρα, οι Τούρκοι ενισχυμένοι με πολλούς άνδρες, επιτέθηκαν στου Γαριβαλδηνούς. Ιδιαίτερα, το τουρκικό πυροβολικό από την Καστρίτσα τους προκάλεσε μεγάλες απώλειες. Σύντομα, οι Γαριβαλδηνοί ενισχύθηκαν από δυνάμεις πεζικού και τρία παλιά, πεδινά πολυβόλα, τα οποία έβαλαν κατά των τουρκικών θέσεων στην Καστρίτσα και στη Γιάννιτσα. Οι Γαριβαλδηνοί, είχαν αρκετές απώλειες. Ο αρχηγός του επιτελείου Μπαρδόπουλος, είχε τραυματιστεί, ο Πειραιώτης Λοχαγός, δικηγόρος Βραχνός σκοτώθηκε, όπως και ο Μακρής, επικεφαλής των Κρητικών.

Στις 28 Νοεμβρίου, οι Τούρκοι που γνώριζαν την μεγάλη στρατηγική αξία του Δρίσκου, έφεραν κι άλλες ενισχύσεις. Συνολικά, 8.000, επιτέθηκαν εναντίον των Ελλήνων. Εκτός δε από τα πυροβόλα της Καστρίτσας, στη Λεύκα, κατά μήκος των χαρακωμάτων της λίμνης των Ιωαννίνων, τοποθετήθηκαν κι άλλα, τα οποία έριχναν ασταμάτητα πυρά προς τον Δρίσκο.

Οι Γαριβαλδηνοί, εκτός από τις πολλές απώλειες, είχαν πλέον ελάχιστα πυρομαχικά. Ο επιτελάρχης Μπαρδόπουλος, τραυματίας από την προηγούμενη ημέρα, πληγώθηκε από σφαίρα και σε άλλο σημείο του σώματος του από σφαίρα. Ο Αριστοτέλης Τοπάλης σκοτώθηκε, όπως και ο Κρητικός Γερακάρης, παλιός πολεμιστής των επαναστάσεων της Μεγαλονήσου, ο οποίος συνοδευόταν στον πόλεμο από τους τέσσερις γιούς του. Ο αρχηγός των Γαριβαλδηνών Ρώμας, τραυματίστηκε από σφαίρα στο μπράτσο και τον αντικατέστησε ο Peppino Garibaldi. Ο Λορέντζος Μαβίλης, Λοχαγός των Γαριβαλδηνών, καθώς αποσυρόταν από το πεδίο της μάχης, δέχθηκε μια σφαίρα που τον τραυμάτισε θανάσιμα. Σύμφωνα με τον συμπολεμιστή του Νίκο Καρβούνη τα τελευταία του λόγια ήταν: “Περίμενα πολλές τιμές από τούτον τον πόλεμον, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου, για την Ελλάδα”. Ξεψύχησε στα χέρια του Κεφαλλονίτη (από παλιά γαλλική οικογένεια) Φωκίωνα Ρωκ. Ο 21χρονος τότε Ρωκ (1891-1945), είκοσι χρόνια περίπου αργότερα, καταξιωμένος γλύπτης πλέον, φιλοτέχνησε το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στην Αθήνα... Βλέποντας ότι ήταν μάταιο και επικίνδυνο να συνεχίσουν να αγωνίζονται οι Γαριβαλδηνοί, ο Συνταγματάρχης Ματθιόπουλος, έδωσε εντολή να οπισθοχωρήσουν προς το Χάνι Καμπέρ Αγά. Κατάφεραν όμως, να προκαλέσουν μεγάλες απώλειες στους Τούρκους (κάποιες πηγές κάνουν λόγο για 2.000 νεκρούς). Το σώμα των Γαριβαλδηνών διαλύθηκε, στην Ήπειρο έφτασε ο διάδοχος Κωνσταντίνος, καθώς θεωρήθηκε ότι ο Σαπουντζάκης δεν ήταν ο καταλληλότερος ηγέτης για να επιτευχθεί η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, που τελικά, έγινε στις 21 Φεβρουαρίου 1913, μετά από λυσσαλέες μάχες...

Κλείνοντας την αναφορά μας στον Λορέντζο Μαβίλη, να σημειώσουμε και κάτι που είναι σχετικά άγνωστο. Ο μεγάλος αυτός ποιητής και εθνικός αγωνιστής, ήταν εξαιρετικός σκακιστής. Όπως αναφέρει ο Παναγής Α. Σκλαβούνος, στο βιβλίο του “Οι Άγνωστες Εποχές του Ελληνικού Σκακιού”, όταν βρισκόταν στη Γερμανία, ο Μαβίλης είχε κερδίσει το 1889 το πρωτάθλημα στη λύση σκακιστικών προβλημάτων, ενώ το 1890, κατέκτησε το πρωτάθλημα Βαυαρίας στο σκάκι, με το ψευδώνυμο Dr. Greco!
ΣΩΖΟΣ-ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ-258x400

Χριστόδουλος Σώζος: ο Δήμαρχος Λεμεσού που πολέμησε και σκοτώθηκε για την Ελλάδα

Και αν ο ηρωικός θάνατος του Λορέντζου Μαβίλη είναι γνωστός σε κάποιους (ελπίζουμε...), ο θάνατος έξω από τα Γιάννενα λίγες μέρες αργότερα του, τότε Δημάρχου Λεμεσού, Χριστόδουλου Σώζου, είναι, νομίζουμε παντελώς άγνωστος...

Ο Χριστόδουλος Σώζος, ήταν Ελληνοκύπριος δικηγόρος, πολιτικός και επιχειρηματίας. Γεννήθηκε στη Λεμεσό, το 1872. Ο παππούς του, Αντώνιος Ιάκωβος Λοΐζου, είχε πάρει μέρος στην Επανάσταση του 1821 ως εθελοντής, πολεμώντας στο πλευρό του Φαβιέρου στην Αθήνα, ενώ ο πατέρας του Σώζων Λοΐζου, είχε πολεμήσει στην Κρήτη κατά την Επανάσταση του 1866. Φοίτησε στην Ελληνική Σχολή Λεμεσού και στη συνέχει στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου είχε μεταξύ άλλων, συμφοιτητές τον λογοτέχνη και ακαδημαϊκό Σίμο Μενάρδο και τον Κύπριο Νικόλαο Λανίτη, δημοσιογράφο, πολιτικό και αγωνιστή. Μετά το τέλος των σπουδών του, επέστρεψε στην Κύπρο όπου εργάστηκε σαν δικηγόρος, αρχικά στην Κερύνεια (1892-1894) και στη συνέχεια στο Κτήμα (Άνω Πάφος), από το 1894 ως το 1898, οπότε εγκαταστάθηκε στη Λεμεσό. Από το 1901 ως το 1911, ήταν βουλευτής - μέλος του Νομοθετικού Συμβουλίου στο Διαμέρισμα Λεμεσού - Πάφου. Ανέπτυξε έντονη κοινοβουλευτική δραστηριότητα, φέρνοντας σε δύσκολη θέση την βρετανική αποικιακή κυβέρνηση (ας μην ξεχνάμε ότι τότε η Κύπρος ήταν βρετανική αποικία). Στον Σώζο οφείλεται η κατάθεση και έγκριση από την πλειοψηφία του Νομοθετικού Συμβουλίου, του πρώτου ενωτικού δημοψηφίσματος στην Κυπριακή Βουλή (1903). Υπήρξε επίσης ένας από τους ιδρυτές του Λαϊκού Ταμιευτηρίου (μετέπειτα Λαϊκή Τράπεζα Κύπρου).
ΤΟ-ΓΡΑΦΕΙΟ-ΤΟΥ-ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ-ΣΩΖΟΥ

Ο Σώζος Δήμαρχος Λεμεσού - Ο ηρωικός θάνατος του

Το 1908, ο Χριστόδουλος Σώζος εκλέχθηκε Δήμαρχος Λεμεσού, όπου έκανε πολλά και σημαντικά έργα. Όταν άρχισαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι (1912), έφυγε κρυφά από την οικογένειά του, καθώς ήταν σίγουρος ότι δεν θα τον άφηναν και ήρθε στην Ελλάδα για να πολεμήσει. Συναντήθηκε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος του πρότεινε να μείνει στην Αθήνα, σε κάποια επιτελική θέση. Αυτός όμως ήταν ανένδοτος. Μετά και τη νέα συνάντησή του με τον Βενιζέλο, αποφάσισε να καταταγεί ως απλός στρατιώτης στο Α’ Σύνταγμα Πεζικού. Πολέμησε στη Θεσσαλία, τη Μακεδονία και την Ήπειρο. Στις 6 Δεκεμβρίου 1912, στις μάχες για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, σκοτώθηκε στο ύψωμα Προφήτης Ηλίας του χωριού Μανωλιάσα (ορεινό χωριό, χτισμένο σε υψόμετρο 820 μ. , στις πλαγιές του όρους Τόμαρος). Έτσι έγινε ο πρώτος και μοναδικός Δήμαρχος Κύπρου, που σκοτώθηκε σε μάχη, πολεμώντας ως απλός στρατιώτης. Και πιθανότατα, κάτι ανάλογο δεν έχει προηγούμενο όχι μόνο στην ελληνική, αλλά και τη παγκόσμια ιστορία. Από τον γάμο του με την Ερμιόνη Ζαχαριάδη, απέκτησαν έναν γιο, τον Ζήνωνα. Τον Δεκέμβριο του 1913, η βουλή των Ελλήνων αποφάσισε την ανάρτηση της φωτογραφίας του στο κτίριό της. Το 1915, στον Δημοτικό Κήπο Λεμεσού, δημιουργήθηκε μνημείο προς τιμήν του. Στα Γιάννενα, υπάρχει οδός με το όνομά του, ενώ το 1998 στήθηκε προτομή του στις όχθες της λίμνης της πόλης.

Ένας σπουδαίος Έλληνας, ο Λορέντζος Μαβίλης κι ένας σπουδαίος Κύπριος, ο Χριστόδουλος Σώζος, πριν από 109 χρόνια, έδωσαν τη ζωή τους για την Ήπειρο και την Ελλάδα. Στους βαλκανικούς πολέμους, έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες ακόμα Έλληνες για να φτάσει η χώρα μας να απελευθερώσει την Ήπειρο, αν και οι πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, άφησαν ένα μεγάλο κομμάτι της εκτός των ορίων του ελληνικού κράτους, ένα μικρό κομμάτι της Θεσσαλίας (Ελασσόνα), τη Μακεδονία και τα νησιά του Β. Αιγαίου. Οποιαδήποτε σύγκριση του Μαβίλη και του Σώζου, με τους σημερινούς πνευματικούς ανθρώπους και τους πολιτικούς, αποτελεί ιεροσυλία και θεωρούμε αδιανόητο να γίνει, τουλάχιστον από εμάς...

Τα στοιχεία για τον Λορέντζο Μαβίλη, προέρχονται από το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ της Εκδοτικής Αθηνών, ενώ για τον Χριστόδουλο Σώζο, αντλήσαμε στοιχεία από τη ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ, καθώς ΚΑΜΙΑ ελληνική εγκυκλοπαίδεια δεν γράφει κάτι γι' αυτόν...

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ-ΙΔΙΟΜΕΛΑ ΕΟΡΤΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

 

Θυμώνω. Τι να κάνω;

 


Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Μη λες ότι αυτά και αυτά έπαθα, ότι το και το μου είπαν, γιατί εσύ είσαι που ελέγχεις τα πάντα. Ακριβώς όπως μπορείς να σβήσεις και να ανάψεις μια σπίθα, έτσι και το θυμό μπορείς μέσα σου να τον ξανάψεις ή να τον συγκρατήσεις.

Όταν δεις εκείνον που σε στενοχωρεί ή όταν έρθουν στο νου σου όσα σου είπε ή σου έκανε και σε στενοχώρησε, να τα ξεχάσεις όλα αυτά. Κι αν τα θυμηθείς, να τα ρίχνεις στον πειρασμό.

Αντίθετα, ψάξε και βρες κάτι καλό που μπορεί να είπε ή να έκανε κάποτε. Και αν έχεις αυτά στο μυαλό σου, γρήγορα θα νικήσεις την εχθρότητα.

Και αν πρόκειται να του πεις το σφάλμα του και να κάνεις συζήτηση μαζί του, πρώτα βγάλε από μέσα σου το πάθος και σβήσε το θυμό σου, και τότε να του ζητήσεις ευθύνες και να τον ελέγξεις για τις πράξεις του. Και έτσι θα μπορέσεις εύκολα να είσαι σε θέση υπεροχής.

Γιατί, όταν είμαστε θυμωμένοι, δεν μπορούμε ούτε να πούμε, ούτε να ...