ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ (ΟΔ. ΕΛΥΤΗ)
Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε
αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου
την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο
Μια διαφορετική ανάγνωση της ευαγγελικής περικοπής του παραλυτικού.....
Εσείς, τι θα κάνατε για να βοηθήσετε έναν φίλο; Πόσο σημαντικό θα ήταν, όχι για εκείνον τόσο, όσο για εσάς;Σε ένα χωριό στην Κίνα, ένας έφηβος κουβαλάει στην πλάτη του καθημερινά εδώ και 8 χρόνια το φίλο του, ο οποίος λόγω μιας συγγενούς διαταραχής, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσει.
Οκτώ χρόνια πριν, μια βροχερή ημέρα, ο μικρός Lu Shao είχε μείνει στο σχολείο περιμένοντας τη μητέρα του, η οποία καθυστέρησε να πάει να τον πάρει.
Τότε, ο Lui Shi Ching, ο οποίος ήταν μικρότερος από τον Lu Shao, ...
ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ
Της σκέπης σου Παρθένε ανυμνούμεν τας χάριτας,
ην ως φωτοφόρον νεφέλην εφαπλοις υπερ έννοιαν.
Και σκέπεις τον λαό σου νοερώς εκ πάσης των εχθρών επιβουλής.Σέ γαρ σκέπην και προστάτην και βοηθόν κεκτήμεθα βοώντες σοι :
δόξα τοις μεγαλίοις σου,Σεμνή,δόξα τη θεία σκέπη σου,
δόξα τη προς ημάς σου προμηθεία,Άχραντε.
Έλα, θα σου δείξω τα έργα των ανθρώπων!
Ο αββάς Δανιήλ είπε:
-Μας διηγήθηκε ο αββάς Αρσένιος -τάχα για κάποιον άλλον, ενώ ο ίδιος ήταν- τα εξής:
Ένας Γέροντας καθώς καθόταν στο κελί του, άκουσε φωνή που έλεγε:
-Έλα, θα σου δείξω τα έργα των ανθρώπων».
Σηκώθηκε και βγήκε. Τον έφερε σε κάποιο τόπο και του έδειξε έναν Αιθίοπα να κόβει ξύλα και να κάνει απ΄ αυτά ένα μεγάλο φορτίο, που προσπαθούσε να το φορτωθεί, αλλά δεν μπορούσε. Και αντί να αφαιρέσει ξύλα από αυτό, έκοβε κι άλλα και τα στοίβαζε στο φορτίο. Αυτό το έκαμνε για πολλή ώρα.
Προχώρησε λίγο παρά πέρα. Του δείχνει έναν άνθρωπο να στέκεται πάνω σε λάκκο, να βγάζει νερό απ΄ αυτόν και να το ρίχνει σε μια δεξαμενή που ήταν όλο τρύπες και έπεφτε το ίδιο το νερό πάλι στον λάκκο. Ξανά του λέει:
-Έλα, θα σου δείξω άλλο.
Και βλέπει έναν ναό και δύο άνδρες καθισμένους σε άλογα που κρατούσαν οι δυο τους ένα ξύλο σε πλάγια θέση ο ένας δίπλα στον άλλο. Ήθελαν να περάσουν από τη θύρα, αλλά δεν μπορούσαν, γιατί το ξύλο ήταν πλαγιαστό. Και δεν πήρε την ταπεινή θέση ο ένας πίσω από τον άλλο, ώστε να μεταφέρουν το ξύλο κρατώντας το προς την ευθεία που πήγαιναν, και γι αυτό έμειναν έξω από την πόρτα.
Αυτοί είναι, εξήγησε, εκείνοι που βαστούν τον ζυγό της δικαιοσύνης με υπερηφάνεια, και δεν ταπεινώθηκαν να διορθώσουν τον εαυτό τους και να βαδίσουν την ταπεινή οδό του Χριστού. Γι αυτό και μένουν έξω από τη Βασιλεία του Θεού.
Εκείνος που κόβει τα ξύλα, είναι ο άνθρωπος ο πεσμένος σε πολλές αμαρτίες και αντί να μετανοήσει, βάζει κι άλλες πάνω στις αμαρτίες του.
Τέλος, εκείνος που τραβά το νερό είναι ο άνθρωπος πού, ναι μεν κάνει καλά έργα, αλλά επειδή σ΄ αυτά είχε αναμείξει όχι καλό σκοπό, έχασε εξαιτίας αυτού και τα καλά έργα.
Κάθε άνθρωπος λοιπόν πρέπει να είναι προσεκτικός στα έργα του, για ναμην κοπιάσει άδικα.
Γεροντικό
Πηγή: http://1myblog.pblogs.gr/
Ο ΑΝΘΥΠΟΛΟΧΑΓΟΣ
Τι γύρευες στ' αλβανικά βουνά
μονάκριβε νησιώτη
και λαβωμένος κλαίει ο ουρανός
την ακριβή σου νιότη
Πάει ο ήλιος,πάει κι΄η Αμοργός
στα μάτια του νυχτώνει.
Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός
κοιμάται μες' στο χιόνι.
Τα χρόνια του καπνός,καπνός
τα παιδικά,
ανάσα η εφηβεία,
στον τοίχο ματωμένα ιδανικά
μεταλλια και βραβεία.
Πάει ο ήλιος,πάει κι΄η Αμοργός....
Τι γύρευες στ' αλβανικά βουνά
μονάκριβε νησιώτη
και λαβωμένος κλαίει ο ουρανός
την ακριβή σου νιότη
Πάει ο ήλιος,πάει κι΄η Αμοργός
στα μάτια του νυχτώνει.
Κι ο έφεδρος ανθυπολοχαγός
κοιμάται μες' στο χιόνι.
Τα χρόνια του καπνός,καπνός
τα παιδικά,
ανάσα η εφηβεία,
στον τοίχο ματωμένα ιδανικά
μεταλλια και βραβεία.
Πάει ο ήλιος,πάει κι΄η Αμοργός....
ΣΤΑ ΚΑΚΟΤΡΑΧΑΛΑ ΤΑ ΒΟΥΝΑ
Στα κακοτράχαλα τα βουνά
με το σουραύλι και το ζουρνά
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι.
Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής
κι ο γυιός της Άννας της Κομνηνής
Δική τους είναι μια φλούδα γης
μα Εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς
για να γλυτώσουν αυτή τη φλούδα
απ΄το τσακάλι και την αρκούδα
Δες πως χορεύει ο Νικηταράς
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.
Από την Ήπειρο στο Μοριά
κι απ΄το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια
του Χάρου αλώνια.
Κριτής κι΄αφέντης εiν΄ο Θεός και
δραγουμάνος Του ο λαός(δις)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
