Κάποτε επισκέφτηκα τον Πατέρα Παϊσιο με έναν φοιτητή της θεολογίας που βρισκόταν σε μια ηλικία κρίσιμη.Τον ρώτησε για τις σπουδές του. Ο φοιτητής με αφέλεια του είπε για μια εργασία του σχετικά με την δημιουργία του ανθρώπου.Σε κάποια στιγμή είπε στον Πατέρα Παϊσιο : " O ΄Θεός κάποτε δεν ήξερε τι να κάνει και έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, για να περάσει τον καιρό του.
" Είδα αστραπιαία τον Πατέρα Παϊσιο να σηκώνει το χέρι του και να του δίνει ένα γερό χαστούκι. Ο φοιτητής τα έχασε, ζαλίστηκε, έμεινε για λίγο με γουρλωμένα τα μάτια για να συνειδητοποιήσει τι έγινει και μετά άρχισε να κλαίει με αναφιλητά σα μικρό παιδί.
Ο Πάτερας Παϊσιος τον κοίταζε, δεν έλεγε τίποτα και τον άφησε να κλάψει. Μετά άπό πολύ κλάμα του είπε : " Ευλογημένε, τι είναι αυτό που είπες; Έλα μαζί μου". Τον πήρε από το χέρι, όπως η μάνα το μικρό παιδί, τον πήγε στον νιπτήρα και του είπε :" Πλύνε το πρόσωπό σου". Ύστερα του έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει το πρόσωπό του από τα δάκρια καιν τον έφερε στην προηγούμενη θέση, όποτε άρχισε με ιλαρότητα, με τρυφερότητα και με πολύ αγάπη να του υποδεικνύει το λάθος του και να του λέγει ότι δεν πρέπει να μιλάμε με απρέπεια για τον Θεό και το έργο Του.Μάλιστα του έγραψε και μια χαριτώμενη αφιέρωση σε ένα βιβλίο του και του το έδωσε. Περιττό δε να πω ότι εγώ παρακολουθούσα όλη αυτή τη σκηνή άφωνος και εκστατικός.Όταν τον επισκεφτόμουν μετά από τις συμβουλές που του ζητούσα για θέματα της προσωπικής μου ζωής,τον ρωτούσα και για θέματα που αντιμετώπιζα με τα πνευματικά μου παιδιά. Του είπα για κάποιο παιδί που ήταν πολύ ζωηρό και αντιδραστικό και ζήτησα την γνώμη του πως να τον αντιμετωπίζω. Μου απάντησε αφοπλιστικά :
