Ὁ παπά-Γιώργης καί ὁ ἄπειρος Θεός

Ο ΠΑΠΑ -ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ Ο ΑΠΕΙΡΟΣ ΘΕΟΣ.

Ο παπα-Γιώργης, ιερεύς σε κάποιο χωριό της πατρίδος μου, έλεγε κάποτε ότι τον κατέτρωγε η απορία πώς είναι άπειρος ο Θεός και πώς είναι άπειρος στα ιδιώματά Του, όπως: άπειρος στην σοφία Του, στην παντοδυναμία Του, στην πανταχού παρουσία Του, στην παγγνωσία Του, στην αγαθότητά Του, στην αγάπη Του... άπει­ρος!!! άπειρος!!! αύτη η στοχαστική και επίμονη απορία τον κατέ­τρωγε μέρα-νύχτα.
Σε μια γιορτή του αγίου Δημητρίου, τον κάλεσε ο ιερεύς του διπλανού χωριοῦ να συλλειτουργήσει μαζί του, για να λαμπρυνθεί" έτι περισσότερο" το πανηγύρι του Ναού. Πράγματι πήγε και προίστατο της Θείας Λειτουργίας ως φιλοξενούμενος, αλλά και ως έχων τα πρεσβεία της χειροτονίας.
Άρχισε η Θεία Λειτουργία και ήλθε η ώρα της αγίας Αναφο­ράς με τις εκφωνήσεις: «Στώμεν καλώς...» του ιερέως και «Ελεον ει­ρήνης...» των ιεροψαλτών και ακολούθησε η τριαδική αναφορά: «Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού...» και η απάντησης του λαού δια των ιεροψαλτών: «και μετά του πνεύματος σου...» και ευθύς α­μέσως υψώνοντας τα χέρια του ο λειτουργός παπα-Γιώργης προς τον Παντοκράτορα του τρούλου του Ναού εκφώνησε το «Άνω σχώμεν τάς καρδίας...» και τότε,...

Πάρε τον σταυρό σου κι άσε τους αδελφούς σου ήσυχους

Δεν είναι ρόλος της Εκκλησίας να δημιουργεί ενοχές στους ανθρώπους και να τους εκφοβίζει με τιμωρίες. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους από τον φόβο προσφέροντας την εν Χριστώ χαρά.

Η εμμονή κάποιων «εκκλησιαστικών ανθρώπων» να προβάλουν τον φόβο της αμαρτίας δεν οδηγεί τους ανθρώπους μακρυά από την αμαρτία. Αντιθέτως τους οδηγεί σε μια ενοχική προσέγγιση της ίδιας της ζωής, η οποία -να μου επιτραπεί να πω- είναι μια ύβρις προς τον Θεό. Ο Θεός μας, μας έδωσε την ζωή για να την χαρούμε μαζί Του και όχι να την ευνουχίσουμε στο βωμό του ηθικισμού και καθωσπρεπισμού που θεοποιούνται μέσα στην θρησκοληψία κάποιων «ευσεβών» κάνοντας τους ανθρώπους κομπλεξικούς.

Η Εκκλησία ελευθερώνει τους βασανισμένους από την απελπισία τους, θεραπεύει τους πληγωμένους, αγκαλιάζει τους πονεμένους…όχι βεβαίως κάνοντας υποχωρήσεις σε θέματα πίστεως αλλά έχοντας πνεύμα συγχώρεσης και συγκατάβασης. Η Εκκλησία φυσικά και δεν αμνηστεύει την αμαρτία αλλά αγκαλιάζει τον αμαρτωλό όταν αυτός αποφασίσει να μετανοήσει. Ακόμα όμως κι αν δεν μετανοήσει η Εκκλησία δεν τον αποπαίρνει, δεν του κλείνει την πόρτα, δεν τον βλέπει απαξιωτικά αλλά του χαμογελά με βλέμμα πράο και ήρεμο, προτρέποντάς τον -χωρίς να βιάζει την ελευθερία του- να έρθει στο χώρο Της και να δει περί τίνος πρόκειται, «έρχου και είδε».

Δυστυχώς κάποιοι άνθρωποι χρησιμοποιώντας το όνομα του Χριστού και της Εκκλησία Του, ελέγχουν αδιάκριτα, απειλούν, απορρίπτουν, αναθεματίζουν και υβρίζουν τον οποιονδήποτε προσβάλει την ηθική τους, τις αξίες τους, τον δικό τους τρόπο ζωής. Ο Θεός όμως δεν απορρίπτει κανέναν, δεν υβρίζει κανέναν, δεν απειλεί κανέναν. Εάν ο Θεός λοιπόν ανέχεται, υπομένει, συγχωρεί και αγαπά τους πάντες, ποιοι είμαστε εμείς που σηκώνουμε το δαχτυλάκι μας και το κουνάμε επιδεικτικά προς τους άλλους;

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η Εκκλησία δεν μας προσφέρει όπλα μάχης για να νικήσουμε τους άλλους, αλλά τα μέσα συμφιλίωσης με τους άλλους.

Πολλές φορές χρησιμοποιείται ο Χριστός και η Εκκλησία Του για να αμνηστευθεί η εμπάθεια πολλών χριστιανών και να...

Είναι τιμή μου να υπηρετώ Αυτόν τον Αρχηγό που μας αγαπάει.

Στη Χημεία, Αυτός μετέτρεψε το νερό σε κρασί..
(Κατά Ιωάννη 2. 1-11)

Στη Βιολογία, γεννήθηκε χωρίς να έχει συλληφθεί στη κοιλία της μητέρας Του με τον φυσικό τρόπο..
(Κατά Ματθαίον 1. 18-25)

Στη Φυσική, διέψευσε το νόμο της βαρύτητας, όταν περπάτησε πάνω στα κύματα και όταν ανελήφθη στους ουρανούς..
(Κατά Μάρκον 6. 49-51 )

Στην Οικονομία, απέρριψε τη θεωρία των Μαθηματικών όταν ...

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΙΑΣΗΣ. ANTHONY BLOOM

Συγχωρώ σημαίνει βλέπω τον άλλον όπως είναι, με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του, με όλα τα βαρίδια του, και λέω: "Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό, θα σε κουβαλήσω μέχρι τη Βασιλεία του Θεού είτε το θέλεις είτε όχι. Και είτε είσαι καλός είτε κακός, θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου, θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω: 'Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο, γιατί φοβόμουνα μήπως χαθεί. Τώρα είναι δικό σου θέμα να τον συγχωρήσεις, στο όνομα της δικής μου συγχώρησης!..." Πόσο όμορφο θα ήταν αν...

Μάζης: Δεν είναι λύση, είναι διάλυση - Καταστρέφουν τον Ελληνισμό

"Η θέση μου ήταν πάντα πολύ απλή και πολύ σαφής. Σε καμία περίπτωση χρήση του ονόματος Μακεδονία. Από τη στιγμή που κάναμε πίσω σε αυτό το θέμα, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προειδοποιήσω ότι, επειδή η επιτομή του δήθεν αλυτρωτισμού είναι η ονομασία, η επόμενη φάση, αν επιτευχθεί αυτή η λύση και βάλει τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ, λόγω στενών σχέσεων με Τουρκία, θα έχουμε σοβαρότατα προβλήματα" δήλωσε ο Καθηγητής και Πρόεδρος των Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών στο ΕΚΠΑ,Ιωάννης Μάζης στον Realfm 97,8 και την εκπομπή του Νίκου Χατζηνικολάου
"Η διαδικασία είναι λάθος ακόμα και ...

Όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, ο Θεός τις ξεχνάει..

Όταν θυμόμαστε τις αμαρτίες μας, ο Θεός τις ξεχνάει..

Το να αμαρτάνει κανείς είναι ανθρώπινο
Το να επιμένει στην αμαρτία είναι διαβολικό
Το να λυπάται για την αμαρτία είναι χριστιανικό
Το να συγχωρεί κάθε αμαρτία είναι θεϊκό!!!
Πόσοι συγχωρούμε;
Πόσοι κοιτάζουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλλων;
Πόσοι κλαίμε για την δική μας κατάντια;
Πόσοι πέφτουμε στα γόνατα και ζητούμε από τον Θεό να μας ελεήσει;
Πόσοι προσευχόμαστε για τους άλλους;
Πόσοι δακρύζουμε από...

Η στείρωση της Ελλάδος

Στή γειτονιά μου κάποτε έπαιζαν δέκα παιδιά, σήμερα δέν βλέπω κανένα, βλέπω μόνο καλά αναθρεμμένα σκυλιά

Από τον
Σαράντο Ι. Καργάκο

Ἀπό τά πρῶτα χρόνια τῆς συγγραφικῆς μου δράσης εἶχα ἐπισημάνει ὅτι ἕνα ἀπό τά σοβαρώτερα προβλήματα τῆς Ἑλλάδος εἶναι ἡ ὑπογεννητικότητα. Μάλιστα σ’ ἕνα ἑξάτομο ἔργο μου πού προοριζόταν ὡς βοήθημα στήν ἔκθεση γιά τούς ὑποψηφίους τῶν ἀνωτάτων σχολῶν εἶχα συμπεριλάβει καί ἕνα δοκίμιο γιά τήν ὑπογεννητικότητα. Ἐκείνη τήν ἐποχή, ὅπως γράφω, σέ κάθε ἑλληνική οἰκογένεια ἀντιστοιχοῦσε 1,2 παιδί. Καί ἐπιλογικά σημείωνα: ἄν δέν ἀλλάξουν τά πρότυπα καί οἱ ἀξίες τῆς ζωῆς, δέν θά περάσει καιρός ὅπου ὁ ἀριθμός τῶν κατ’ ἔτος θνησκόντων θά εἶναι μεγαλύτερος ἀπό τόν ἀριθμό τῶν γεννήσεων. 

Καί τό χειρότερο: τό πληθυσμιακό κενό θά τό καλύψει ξένος πληθυσμός, ὁπότε μαζί μέ τήν πληθυσμιακή ἀλλαγή θά ἔχουμε πολλά δυσάρεστα ἐπακόλουθα. Καί ὁ καιρός αὐτός ἦλθε. Στήν πλατεῖα τῆς γειτονιᾶς μου, πού κάποτε ἔπαιζαν δέκα παιδιά, σήμερα δέν βλέπω κανένα, βλέπω μόνο καλά ἀναθρεμμένα σκυλιά. Ἀφορμή γιά νά γράψω τό ἄρθρο αὐτό στάθηκε μιά ἐπιστολή πού ἔγραψε κατά τά ἔτη 1908-1910 στήν ἐφημερίδα «Ἐμπρός» ὁ σπουδαῖος λογοτέχνης μας Ζαχαρίας Παπαντωνίου ὑπό τόν τίτλο «Ἡ στείρωσις τῆς Γαλλίας». Τό ἄρθρο αὐτό συμπεριλήφθηκε μαζί μέ ἄλλα ἄρθρα στό βιβλίο του «Παρισινά Γράμματα» (σ. 98-101). Τό ἄρθρο ξεκινᾶ μέ τήν ἀκόλουθη διαπίστωση:

«Οἱ Γάλλοι δέν κάνουν παιδιά. (...) Τά γύρω ἔθνη γεννοβολοῦν ἀφθόνως. Ἡ Γερμανία, ὁ ἐχθρός της, παιδοποιεῖ χωρίς καμμίαν κούρασιν καί στενοχώριαν. Ἡ Γαλλία στειρεύει εἰς βαθμόν, ὁ ὁποῖος, ὑπό τήν ἔποψιν τοῦ ἐθνικοῦ ἀνταγωνισμοῦ εἶναι αὐτοκτονία. Ὁ Μόλτκε (σημ. ὁ νικητής τῶν Γάλλων στόν πόλεμο τοῦ 1869), κρίνων τήν στασιμότητα τοῦ γαλλικοῦ πληθυσμοῦ ὁμολογεῖ: “Κάθε ἡμέραν ἡ Γαλλία χάνει μίαν μεγάλην μάχην”».

Ἄν λάβουμε ὑπόψη μας πώς ὅ,τι γιά τούς Γάλλους ἦταν ἡ Γερμανία εἶναι γιά μας ἡ Τουρκία, ἀντιλαμβάνεται κανείς τί μπορεῖ νά...