Φύγε λοιπόν μακράν αφ’ ημών ολιγοπιστία
Φόβος Κυρίου αρχή της σοφίας» ομιλεί ο σοφός Σολομών και συμφωνούν οι Πατέρες. Καγώ δε λέγω υμίν: «Μακάριος και τρισμακάριος ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον
Εξ’ αυτού του θείου φόβου γεννάται η πίστις προς τον Θεόν. Και πιστεύει ο άνθρωπος ολοψύχως, ότι αφού έχει τελείως αφιερωθή εις τον Θεόν, έχει κι ο Θεός όλην την πρόνοιαν δι΄ αυτόν. Και εκτός τροφής και σκεπάσματος – όπου πάλιν Αυτός τον παρακινεί να φροντίζει – άλλη φροντίδα δεν έχει. Αλλά με όλη την απλότητα εις το θέλημα του Κυρίου ακολουθών υποτάσσεται.
Οπότε, όταν ριζώσει η πίστη αυτή καταργείται τελείως η γνώση εκείνη, όπου γεννά την αμφιβολία σε όλα και σμικρύνει την πίστη και πολλάκις την αφαιρεί. Διότι έχει ισχύν φύσεως, καθ’ ότι με αυτήν ανετράφημεν.
Αφού όμως νικήσει η πίστις κατόπιν πολλών δοκιμασιών, τότε στρέφεται και γεννά, ή μάλλον της δίδεται δώρον γνώσις πνευματική, όπου δεν αντίκειται εις την πίστιν, αλλά με τας πτέρυγάς της πετά και εξερευνά τα βάθη των μυστηρίων. Και είναι πλέον αυτές οι δύο πίστις και γνώσις – γνώσις και πίστις, αχώριστες αδερφές.
Ας εξετάσωμεν λοιπόν τώρα εμείς, αφού αφιερώθημεν των Θεώ, αν είναι η πίστις αυτή εις ημάς, ή κυριεύει η γνώσις (σ.σ.: η «ψιλή γνώσις» κατά τον Αββά Ισαάκ το Σύρο). Και εάν μεν αφήνεις τα πάντα εις τον Θεόν, ιδού όπου έχεις καταλάβει την πίστιν και...