5 Νοεμβρίου - Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη


Βίντεο ντοκουμέντο με τον Άγιο Γαβριήλ τον δια Χριστόν σαλό

 

  άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός της Γεωργίας 

Ο άγιος Γαβριήλ (Ουργκεμπάζε) γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1926 στην Τυφλίδα. Ο πατέρας του ήταν κομμουνιστής· η μητέρα του έγινε αργότερα μοναχή με το όνομα Άννα και τάφηκε δίπλα στον γιο της.

Οι γείτονές του τον θυμούνται από μικρό παιδί να νηστεύει. Αν και έλαβε κομμουνιστική παιδεία, ήξερε στην ηλικία των 12 ετών το Ευαγγέλιο απ' έξω. Στις 1 Μαΐου 1965, ημέρα επίσημη για το καθεστώς, στην κεντρική πλατεία της Τυφλίδας παρίσταντο οι αρχές και μεγάλο πλήθος. Πίσω από τους επισήμους ήταν ένα κτήριο, που το μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψής του κάλυπταν δύο τεράστια πορτραίτα, του Στάλιν και του Λένιν. Ο μοναχός Γαβριήλ κατάφερε να φτάσει στον 1ο όροφο του κτηρίου και όταν... οι εκδηλώσεις κορυφώθηκαν, άνοιξε το παράθυρο στο πίσω μέρος των πορτραίτων, τους έριξε βενζίνη και έβαλε φωτιά. Όση ώρα καιγόταν τα ύψους 12 μ. πορτραίτα, πρώτα του Στάλιν και μετά του Λένιν, ο μοναχός Γαβριήλ φώναζε: «Ο Κύριος είπε να μη φτιάχνουμε είδωλα. Να μην έχετε άλλους θεούς εκτός από εμένα. Όσοι έζησαν σε αυτήν εδώ τη γη, ήταν χριστιανοί, εσείς γιατί προσκυνάτε τα είδωλα; Συνέλθετε, η δόξα ανήκει μόνο στον Θεό! Ο Χριστός αναστήθηκε, τα είδωλα όμως δεν θα αναστηθούν ποτέ. Ακόμη και όταν ζούσαν αυτοί οι δύο, νεκροί ήταν!»

Αμέσως ήρθε ένα πυροσβεστικό όχημα, που ύψωσε τη σκάλα και τον κατέβασαν. Το πλήθος τον χτύπησε με κλωτσιές, με τις κάννες των όπλων τους. Πολλοί ήθελαν να πατήσουν αυτόν τον "εχθρό του λαού" για να δείξουν τον ζήλο τους, φωνάζοντας «να αποτελειώσουμε την ψείρα». Οι πυροσβέστες τον έβγαλαν με δυσκολία από το πλήθος· ο μοναχός έδειχνε ακριβώς σαν ένα πτώμα, γι'αυτό δεν τον αποτέλειωσε το πλήθος. Το κεφάλι του είχε ανοίξει και είχαν σπάσει 17 κόκαλα στο σώμα του. Ήταν ένα μήνα στο νοσοκομείο αναίσθητος. Τον συνέλαβε η КГБ και ο ανακριτής τον ρώτησε γιατί το έκανε. Απάντησε ότι δεν είναι δυνατό να λατρεύουμε έναν κοινό άνθρωπο. Κρεμάστε μία εικόνα της Σταύρωσης του Χριστού. Γιατί γράφετε «Δόξα στον Λένιν»; πρέπει να γράψετε «Δόξα στον Κύριο Ιησού Χριστό». Έπειτα τον έβαλαν φυλακή και μετά από πολλά χρόνια, σε ψυχιατρική κλινική διέγνωσαν σχιζοφρένεια και του έδωσαν ένα «πιστοποιητικό τρέλας». Ζούσε με τη μητέρα του, κανείς όμως δεν τον δεχόταν σπίτι του, ούτε για δουλειά.

Όλοι τον ήξεραν· αυτός και η μητέρα του δεν μπορούσαν να βγουν έξω την ημέρα: οι γείτονες αμολούσαν τα σκυλιά τους επάνω σε αυτούς. Για πολύ καιρό ζούσε περιφρονημένος και διωκόμενος από τους ανθρώπους. Την εποχή εκείνη οι εκκλησίες ήταν κατεστραμμένες. Εκείνος είχε σκάψει σε έναν βράχο μία σπηλιά και ...

Ας αφήσουμε τις εκκλησίες έξω από την ενεργειακή φρενίτιδα – Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να σταματήσουν οι αγρυπνίες

 



Ας αφήσουμε τις εκκλησίες έξω από την ενεργειακή φρενίτιδα – Δεν υπάρχει ο παραμικρός λόγος να σταματήσουν οι αγρυπνίες

Ελευθέριος Ανδρώνης

Ποτέ ξανά κλειστές εκκλησίες - Οι αγρυπνίες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της εκκλησιαστικής ζωής και δεν υπάρχει ούτε περιθώριο, ούτε λογική στο να σταματήσουν

Αγρυπνίες – Εκκλησίες: Δεν έχει περάσει μεγάλο χρονικό διάστημα από τότε που οι χριστιανοί έζησαν πρωτοφανείς καταστάσεις κατά την περίοδο της πανδημίας, και ένα νέο έρχεται να διαταράξει και πάλι τους ρυθμούς της εκκλησιαστικής ζωής. Ο λόγος για ένα άρθρο της εφημερίδας «Μακεδονία», που υποστήριξε πως στην Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ελήφθη η απόφαση να σταματήσουν οι αγρυπνίες στις ενορίες της πόλης, διότι – όπως είπε ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης – «τις βραδινές ώρες καταναλώνεται περισσότερη ενέργεια και κοστίζει πάρα πολύ».

Ακόμα, σύμφωνα με το δημοσίευμα πάντα, πρόκειται να σταλεί άμεσα σχετική εγκύκλιος που...

Κυριακή Ζʼ Λουκά: Η δύναμη του Θεού και η πίστη του ανθρώπου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)




 (Λουκ. η’ 41-56)

Όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν σ’ ένα βράχο, τον κάνουν να λάμπει. Όταν η φλόγα αγγίξει ένα άκαφτο κερί, το ανάβει. Όταν ο μαγνήτης αγγίξει ένα μεταλλικό αντικείμενο, το μαγνητίζει. Όταν το ηλεκτροφόρο καλώδιο αγγίξει ένα συνηθισμένο σύρμα, και τα δυο τους ηλεκτρίζονται.
Όλες αυτές οι φυσικές ενέργειες δεν είναι παρά εικόνες ή πνευματικά φαινόμενα. Όλα όσα συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο, είναι απλά η εικόνα όσων γίνονται στον εσωτερικό. Ολόκληρη η εφήμερη φύση είναι σαν ένα όνειρο, σε σχέση με την εσωτερική πραγματικότητα, σαν ένα παραμύθι, όταν μιλάμε με όρους αιώνιας ζωής.
Η ψυχή είναι η πραγματικότητα του σώματος. Ο Θεός είναι η πραγματικότητα της ψυχής. Όταν ο Θεός αγγίζει την ψυχή, την ζωοποιεί, της μεταδίδει την δράση. Όταν η ψυχή αγγίζει το σώμα, κάνει το ίδιο. Το σώμα λαβαίνει φως, ζεσταίνεται, δέχεται μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση από την ψυχή. Όταν η ψυχή αναχωρεί από το σώμα, όλ’ αυτά χάνονται, εξαφανίζονται. Η ψυχή δέχεται από το Θεό έναν ειδικό φωτισμό, θέρμη, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό, δράση, ακοή και κίνηση. Κι όλ’ αυτά χάνονται όταν η ψυχή χωρίζεται από το Θεό.

Υπάρχει άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο που όταν αγγίζει μια νεκρή ψυχή την επαναφέρει στη ζωή, της μεταδίδει φως και θερμότητα, μαγνητισμό και ηλεκτρισμό από την πηγή της ζωής; Υπάρχει κάποιος σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από...

Μετάνοια, όχι απελπισία, Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος

 



Πληγή που οδηγεί στο θάνατο είναι η κάθε αμετανόητη και ανεξομολόγητη αμαρτία, και το να πέσει κάποιος σε απελπισία, κάτι που εξαρτάται από τη δική μας προαίρεση και θέληση. Διότι, αν εμείς δεν παραδώσουμε τους εαυτούς μας στο λάκκο της αμέλειας και της απελπισίας, δεν θα έχουν καμία εντελώς ισχύ εναντίον μας οι δαίμονες.


Αλλά όμως, αν θέλουμε, γινόμαστε με τη θερμή μετάνοια, και μετά το πλήγωμά μας, πιο ανδρείοι και πιο έμπειροι. Διότι το να...

Είναι μυστική δύναμη η προσευχή, που μεταδίδεται μυστικά στην ψυχή τού άλλου


 Έλεγε σε κάποιον παιδίατρο:

– Πώς εξετάζεις τα παιδιά;

– Έτσι…

– Άκουσε να σου πω. Την ώρα που εξετάζεις το κάθε παιδάκι, θα κάνεις μέσα σου ένθερμη προσευχή με αγάπη: “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησε τον δούλον σου.”. (Και λέγοντας αυτά έπαιρνε βαθιά εισπνοή, άνοιγε τα χέρια του).

Να έτσι, με ανοιχτή καρδιά θα παρακαλείς για το κάθε παιδάκι. Είναι μια ψυχούλα που...

Συγκινητική αληθινή ιστορία για πνευματική ενίσχυση

 



Πριν πολλά χρόνια και μετά την λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή.

Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ο Πέτρος Γ. και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση.

Ο κατηγορούμενος όμως ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήτο αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήτο αθώος.

Σ’ αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά τον μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που...

" Η Ελλάδα ενωμένη σαν αετός ψηλά πετά" Σταμάτης Σπανουδάκης (video)

 


11 Δεκεμβρίου έχω τα γενέθλια μου.

Είναι παρεμπιπτόντως και η μέρα του παιδιού
Σας γράφω λοιπόν, για το εξής:
Αντί να σας κεράσω γλυκά, θα «ανεβάσω» μόνο για σας και πρίν από οπουδήποτε αλλού, τον «Αητό». Έγραψα τον «Αητό», για να...

Σοφή συμβουλή και βιωτή!

 



Έλεγε κάποιος ξένος μοναχός ότι στην πατρίδα του ανοίγουν λάκκους, μέσα στους οποίους πέφτουν λιοντάρια. Μια φορά έτυχε να πέσει μία αλεπού στον λάκκο, η οποία, αν και προσπάθησε πολύ για να βγει, δεν μπόρεσε. Έτσι σκέφτηκε πονηρά και έκανε την πεθαμένη. Όταν έφτασε αυτός που κατασκεύασε τον λάκκο και την είδε πεθαμένη, κατέβηκε, την έπιασε από την ουρά, την έριξε έξω και εκείνη έφυγε αμέσως.

Μετά από μερικές μέρες έτυχε να πέσει και άλλη αλεπού στον ίδιο λάκκο και η οποία πηδούσε συνεχώς, για να βγει. Περνώντας τότε η πρώτη αλεπού της είπε: «Και εγώ πηδούσα από την μία και από την άλλη, αλλά αν δεν έκανε την νεκρή, δεν θα σωζόμουν». Και εμείς, λοιπόν, αν θέλουμε να λυτρωθούμε από τις παγίδες του διαβόλου, ας γίνουμε νεκροί στα θελήματά μας και έτσι με την χάρη του Κυρίου μας θα σωθούμε.

Κάποιος Χριστόφορος στην Κωνσταντινούπολη, που...

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής: Για να γίνει το σπίτι ένας αισθητός παράδεισος




 Ὅταν ἔχετε χρόνο εἰς τὸ σπίτι σας καὶ τὴν ἀπαιτουμένη ἡσυχία ἀρχίσετε νὰ λέγετε μὲ κατάνυξι τὰ λόγια τῆς εὐχῆς. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με. Καθὼς περνάει ὁ χρόνος ἡ προφορικὴ αὐτὴ εὐχή, ἑλκύει τὸν νοῦν πρὸς τὰ ἔσω καὶ συγχρόνως δημιουργεῖται εἰς τὴν ψυχὴν ἕνα ἄλλο κλίμα.

Αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ χαρά, εἰρήνη, γλυκύτητα εἰς τὸ στόμα. Δὲν θέλει καθόλου νὰ διακόπτῃ τὴν εὐχήν. Καὶ ὅταν ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναγκάζεται νὰ διακόψῃ τὴν εὐχήν, τὸ αἰσθάνεται αὐτὸ ἡ ψυχὴ μέσα της ὡσὰν μιὰ ἔλλειψι.

Ὅταν ἡ οἰκοκυρὰ ἐργάζεται μέσα εἰς τὸ σπίτι της καὶ...

Η συγκλονιστική ιστορία της Αργυρώς… μιας κρυφής ασκήτριας μέσα στον κόσμο


*Μία συγκλονιστική ιστορία μιας ηρωίδας, μιας γυναίκας με γνήσια πίστη που συνέβη πριν μερικές δεκαετίες και αξίζει οπωσδήποτε να την διαβάσετε! Θα δυσκολευτείτε πολύ να κρατήσετε τα δάκρυά σας…
Η Αργυρώ γεννήθηκε στην Κρήτη σ’ ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο γύρω στα 1920. Ήταν μια λεβέντισσα, όμορφη, καλοστημένη! Αγαπήθηκαν μ’ έναν νέο, αλλά πριν προλάβουν να παντρευθούν κηρύχθηκε ο πόλεμος.Το παλληκάρι έφυγε και πολέμησε στην Αλβανία τους Ιταλούς. Μετά την συνθηκολόγηση κατέβηκε στην Κρήτη για να αγωνιστεί κι εκεί εναντίον των Γερμανών. Κάποια στιγμή βρίσκεται αιχμάλωτος των Γερμανών να οδηγείται προς εκτέλεσιν.
Πληροφορείται η Αργυρώ τα καθέκαστα και τρέχει στον τόπο της εκτέλεσης. Δέκα Έλληνες είναι στημένοι στον τοίχο κι απέναντί τους δέκα Γερμανοί με προτεταμμένα τα όπλα τους περιμένουν τη διαταγή για να πυροβολήσουν. Η Αργυρώ αγέρωχη, περήφανη, όμορφη σαν θεά περνάει μπροστά τους και μία μία κατεβάζει τις κάνες των όπλων.
Όλοι σαστίζουν. Ο στρατιωτικός υπεύθυνος της εκτέλεσης την φωνάζει μπροστά του.
«Τι κάνεις εκεί; Τι θέλεις; «Ο αρραβωνιαστικός μου είναι εδώ. Ή θα τον ελευθερώσεις ή χτύπα κι εμένα!».
Ο άνθρωπος υποκλίνεται. Τέτοιο θάρρος, τέτοια αφοσίωση δεν ...

Άξιον Εστί - Της Αγάπης αίματα

"Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω.


 

Αποτέλεσμα εικόνας για 1940 ΑΦΙΣΕΣ
"Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας μου": Γι' αυτό νικήσαμε...
 "Γιορτάζουμε το ΟΧΙ, γιατί, αν γιορτάζαμε το ΝΑΙ, θα είχαμε κάθε μέρα γιορτή"
Aς ανασάνουμε λίγο. Μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις από το αποτεφρωτήριο της ιστορικής ευθανασίας, στο οποίο μας οδηγούν οι λυσασμένοι εθνομηδενιστές. Ας αρωματιστούμε από την ευωδία του ΄40.

Το 1999 από τις εξαιρετικές εκδόσεις «Γκοβόστης» μεταφράστηκε και κυκλοφορήθηκε το βιβλίο του Ιταλού στρατηγού Βισκόντι Πράσκα με τίτλο: «Εγώ εισέβαλα στην Ελλάδα» (Το βιβλίο γράφτηκε το 1946). Ο συγγραφέας του ήταν Ανώτερος Διοικητής των Ιταλικών Δυνάμεων Αλβανίας από τις 5 Ιουνίου έως τις 8 Νοεμβρίου του 1940, όταν λόγω αποτυχίας των σχεδίων του, αντικαταστάθηκε από τον στρατηγό Σοντού, μέχρι τότε υφυπουργό Στρατιωτικών. Το βιβλίο παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, επέχει θέση ντοκουμέντου, όχι μόνο για τους απλούς φιλίστορες αναγνώστες, αλλά και για τους επίμονους ιστορικούς ερευνητές.
Ως είθισται, στα αυτοβιογραφικά κείμενα ηττημένων σε πολέμους πρωταγωνιστών, ο Πράσκα προσπαθεί να αποσείσει τις ευθύνες του και αποδίδει την μη ευνοϊκή εξέλιξη των επιχειρήσεων στις πρώτες κρίσιμες ημέρες στου πολέμου, πέρα από τις αντίξοες καιρικές συνθήκες στην Ανώτατη Στρατιωτική Ηγεσία, καταλογίζοντας της ευθύνες για:
Α) Ανεπαρκή αεροπορική υποστήριξη.
Β) Καθυστέρηση της αφίξεως των προβλεπόμενων από την Ιταλία ενισχύσεων.
Γ) Ματαίωση της προκαθορισμένης καταλήψεως της Κέρκυρας ταυτόχρονα με την έναρξη των εχθροπραξιών.
Καταλήγει ότι κανείς δεν ήθελε τον πόλεμο, εκτός από... τον Μουσολίνι, αποκαλύπτοντας την σαθρότητα και την δουλοπρέπεια που διέτρεχε το φασιστικό καθεστώς, αποκρύπτοντας και τις ευθύνες του, αλλά και την έπαρση της τότε ιταλικής ηγεσίας. Μέχρι την έναρξη του πολέμου οι ποταποί υμνωδοί του Μουσολίνι, περιφρονούσαν τους Έλληνες, βαυκαλίζονταν με στρατιωτικούς περιπάτους των οκτώ εκατομμυρίων λογχών, φούσκωναν τον λαό τους με ρωμαϊκές αυτοκρατορίες. Οι σημαντικότερες, όμως, σελίδες του βιβλίου δεν είναι οι ενδιαφέρουσες εκμυστηρεύσεις του Πράσκα, αλλά τα «Παραρτήματα» και δη το 7ο. Εκεί διαβάζουμε: (Εν περιλήψει).
Η ιταλική εφημερίδα « Il Tempo» στις 13 Ιουλίου 1944, δημοσίευσε τα πρακτικά της περίφημης σύσκεψης του Ανωτάτου Φασιστικού Συμβουλίου που έγινε στις 15 Οκτωβρίου 1940, στο Παλάτσο Βενέτσια και στο οποίο καθορίστηκαν οι γενικές γραμμές της εισβολής στην Ελλάδα. Μετέχουν: ο Μουσολίνι, ο Τσιάνο, γαμπρός του και ΥΠΕΞ, ο Πράσκα, ο Σοντού, ο Μπαντόλιο, ο Ροάττα (όλοι στρατηγοί) και ο Τζακομόνι, τοποτηρητής του καθεστώτος στην Αλβανία. Από τις συζητήσεις διαφαίνεται η κουφότητα, η αθλιότητα, η αλαζονεία, η ασυνειδησία αυτών των ανθρώπων. Μεταφέρω κάποιους διαλόγους:
«Μουσολίνι: Ποια είναι η κατάσταση του ηθικού του ελληνικού πληθυσμού;
Τζακομόνι: Φαίνεται ότι είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο.
Τσιάνο: Παρουσιάζεται μια σαφής, διαίρεση μεταξύ του πληθυσμού και μιας ηγετικής τάξεως πολιτικών και πλουτοκρατών. Η τελευταία διατηρεί ζωντανό το πνεύμα της αντιστάσεως και την αγγλοφιλία στη χώρα. Αυτή είναι μια ελάχιστη τάξη ανθρώπων πολύ πλουσίων, ενώ η άλλη (ο λαός) είναι αδιάφορη για όλα τα συμβαίνοντα, συμπεριλαμβανομένης και της εισβολής μας….
Μουσολίνι: Ποιο είναι το ηθικό των Ελλήνων στρατιωτών;
Πράσκα: Δεν είναι άνθρωποι που θα τους άρεσε να πολεμήσουν.
Μουσολίνι: Θα πρέπει να δούμε πως θα παρουσιάσουμε τα προσχήματα γι’ αυτήν την επιχείρηση…να σκηνοθετήσουμε ένα επεισόδιο.
Τζακομόνι: Εγώ μπορώ να κάνω κάτι στα σύνορα, όπως επεισόδια μεταξύ κατοίκων της Τσαμουριάς και των Ελληνικών αρχών. (Εμφανέστατος ο αείδουλος και προδοτικός ρόλων των Τσάμηδων. Αυτό πρέπει να προβληθεί, για να κατανοήσουν όλοι την ξεφτίλα των Αλβανών όταν μιλούν για Τσαμουριές).
Μουσολίνι: Όλα αυτά έχουν μια αμελητέα αξία για μένα και συνιστούν μια κάποια συγκάλυψη. Μολαταύτα είναι καλό να μπορέσετε να τα δημιουργήσετε σε τρόπο ώστε να δοθεί αφορμή για το άναμμα του φιτιλιού…
Τσιάνο: Πότε επιθυμείτε να λάβει χώρα το επεισόδιο;
Μουσολίνι: Στις 24 Οκτωβρίου.
Τσιάνο: Στις 24 να είστε βέβαιος ότι θα συμβεί.
Μουσολίνι: Πώς βλέπετε την πορεία προς την Αθήνα, αφού θα έχει καταληφθεί η Ήπειρος;
Πράσκα: Δεν βλέπω πολλές δυσκολίες. Αρκεί μια δύναμη 5 ή 6 Μεραρχιών επιπλέον των υπαρχόντων. (Σύμφωνα με τον Ιταλό κριτικό Α. Τόστι και στο σύγγραμά του «ο πόλεμος που δεν έπρεπε να γίνει», η εκστρατεία κατά της Ελλάδας: «Απορρόφησε και καταπόνησε 30 Μεραρχίες με 700.000 άνδρες, 90.000 κτήνη και 17.000 αυτοκίνητα και στοίχισε 14.000 νεκρούς, 51.000 τραυματίες και 25.000 αιχμαλώτους και αγνοουμένους και υπέρ τους 12.000 αχρηστευθέντες από κρυοπαγήματα»).
Από τα πρακτικά της ιστορικής εκείνης συσκέψεως εξάγονται κάποια συμπεράσματα:
Πρώτον: Οι υπερφίαλοι Ιταλοί υποτιμούν και περιφρονούν την αξία (το αξιόμαχο) και την φιλοπατρία του λαού μας. Όπως και οι τωρινοί οχτροί.
Δεύτερον: Διακρίνουν «μια διαίρεση» του απλού λαού και της ηγετικής τάξης (πολιτικοί – πλουτοκράτες). Όπως ακριβώς συμβαίνει και σήμερα. Μόνο που ο αδιάφορος για τους Ιταλούς αυτός λαός, κατασκοτώθηκε στην Βόρειο Ήπειρο, δείχνοντας στην γονατισμένη Ευρώπη ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. (Οι απώλειες του Ελληνικού Στρατού σύμφωνα με το Γ.Ε.Σ. ήταν: 13.752 νεκροί, 62.663 τραυματίες – από τους οποίους περίπου 25.000 παγόπληκτοι – 3.955 αγνοούμενοι και αιχμάλωτοι).
Τρίτον: Φασιστικά (ή κεμαλοφασιστικά) καθεστώτα θεωρούν τους λαούς «κρέας για μακέλεμα». Και σήμερα που γειτνιάζουμε με τέτοια τυχοδιωκτικά κράτη, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε το πνεύμα αυτοθυσίας και αντίστασης του λαού μας. Όλοι μαζί οι Έλληνες, πλην της ηγετικής τάξης των κηφήνων και των ποικιλώνυμων Γραικύλων.
Κλείνω μ’ ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ο Σ. Μυριβήλης και το ανέφερε κατά την πανηγυρική ομιλία του στην Ακαδημία Αθηνών, το 1960: «Πολύς κόσμος έτρεχε να δώσει αίμα τις ημέρες του πολέμου. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε στη σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.
Εσύ παππούλη τι θέλεις εδώ; Ήρθα, κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα. Ο γιατρός τον κοίταξε με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή. Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γέρος, το αίμα είναι καθαρό, και ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιους. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δεν θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε γέρο, μου είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα και ήρθα». Γι' αυτό νικήσαμε, γιατί πολεμούσε όλος ο λαός. Την πιο μεγαλειώδη μάχη την κέρδισαν οι...άμαχοι.

ΥΓ. Να υπενθυμίσω ότι στο βιβλίο γλώσσας της Ε’ Δημοτικού, στο σχετικό αφιέρωμα για την εθνική επέτειο, περιέχεται κείμενο με τον εξής τίτλο: « Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο» και υπότιτλο«και εμείς πήγαμε στο υπόγειο». Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 ξέρουμε ότι ο λαός ξέσπασε, πανηγύριζε, ξεχύθηκε στους δρόμους ανεμίζοντας γεμάτος χαρά, την γαλανόλευκη. Οι καντιποτένιοι του αφελληνισμού μαγαρίζουν την γιορτή με κείμενα δειλίας, φόβου και ηττοπάθειας...
http://aktines.blogspot.gr/2017/10/blog-post_925.html