Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ' έκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών.
Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάστασι. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες.
Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεββάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Καί μου είπε τα έξης, για το πως πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, "σκληρός άθεος" και άπιστος.
«Ήλθα έδώ πριν άπό 35 περίπου μέρες, σαυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε "Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!..."Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο άνεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά.
Κι όμως, πολλές φορές μετά άπό τις προσευχές του ηρεμούσε -κι έγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. "Υστερα άπό δυό-τρεις ώρες ξυπνούσε άπό τους αφόρητους πόνους, για να...
