Δεν είναι πάντα η σιωπή δείγμα σοφίας. Η ποιότητά της κρίνεται από τα ελατήρια, τα κίνητρα. Υπάρχει, βέβαια, η σιωπή της υπομονής, της αγιότητας, του πόνου, των συλλογισμών και προβληματισμών. Μια σιωπή που αφουγκράζεσαι τα μηνύματα του «ετέρως οράν τα πράγματα».
Είναι όμως και η σιωπή της σκληρότητας, της έπαρσης, της απομόνωσης. Μια σιωπή που μυρίζει θάνατο, γι’ αυτό και αποκρουστική.
Γνωρίζουμε τη σιωπή του Χριστού μπροστά στο «συνέδριο των παρανόμων», όπως και στον Πιλάτο, καθώς τον ρωτούν τα αυτονόητα και «όπως παγιδεύσωσιν αυτόν εν λόγω» (Ματθ.22,15).
Γνωρίζουμε τη σιωπή των μαρτύρων μπροστά στους δημίους τους, προσευχομένων και γι’ αυτούς, ώστε όλοι, εάν είναι δυνατό, να σωθούν.
Γνωρίζουμε τη σιωπή των ασκητών και ερημιτών, ώστε να μπορούν εξ ολοκλήρου ν’ αφοσιωθούν στη συνομιλία με τον αγαπημένο της καρδίας τους.
Γνωρίζουμε τη σιωπή των αρρώστων που αναμένουν τη θετική έκβαση της υγείας τους.
Γνωρίζουμε τη σιωπή των ανθρώπων που...