Ύμνοι των Τριών Ιεραρχών από τη Βυζαντινή χορωδία της Χ.Φ.Δ.

Κυριακή ΙΕ’ Λουκά: Η μετάνοια του Ζακχαίου (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)




 (Λουκ. ιθ’ 1-10)

Όποιος θέλει να δει το Χριστό, πρέπει να σκαρφαλώσει πνευματικά, να υπερβεί τη φύση, γιατί ο Χριστός είναι ανώτερος απ’ αυτήν. Είναι πιο εύκολο να δεις ένα βουνό όταν είσαι πάνω σ’ ένα λόφο, παρά όταν βρίσκεσαι σε μια κοιλάδα. Ο Ζακχαίος ήταν κοντόσωμος άνθρωπος. Επειδή ήθελε πολύ να δει το Χριστό όμως, σκαρφάλωσε σ’ ένα ψηλό δέντρο. Εκείνος που θέλει να πλησιάσει το Χριστό πρέπει να εξαγνιστεί, γιατί θα συναντήσει τον Άγιο των αγίων, τον Ιερό των ιερών. Ο Ζακχαίος είχε μολυνθεί από τη φιλοχρηματία και την ασπλαχνία. Έτσι όταν αποφάσισε να συναντήσει το Χριστό, έσπευσε να εξαγνιστεί με μετάνοια και με έργα ελέουςΜετάνοια είναι η απομάκρυνση απ’ όλους τους παλιούς δρόμους που πατούν τα πόδια των ανθρώπων, αυτούς που ακολουθούν οι σκέψεις κι οι επιθυμίες τους, και η επιστροφή σ’ έναν καινούργιο δρόμο: στο μονοπάτι του Χριστού. Πώς όμως μπορεί να μετανοήσει ένας αμαρτωλός αν η καρδιά του δε συναντήσει το Χριστό και δεν αναγνωρίσει την αμαρτωλότητά του; Προτού ο κοντόσωμος Ζακχαίος δει τον Κύριο με τα σωματικά μάτια του, τον συνάντησε εσωτερικά, με την καρδιά του, και μετανόησε για όλες τις πράξεις του.

Μετάνοια είναι ο πόνος της αυταπάτης, όπου είχε παρασυρθεί για πολύ καιρό ο αμαρτωλός, για πάρα πολύ καιρό, ωσότου νιώσει τον πόνο αυτόν. Από μόνος του όμως ο πόνος αυτός οδηγεί στην απελπισία, στον αυτοαφανισμό, αν δε συνοδευτεί από το φόβο του ΘεούΜόνο τότε ο πόνος της αυταπάτης γίνεται θεραπευτικός κι όχι καταστροφικός. Ο ιερός Αυγουστίνος πρώτα ένιωσε τον πόνο της αυταπάτης, που αν δεν είχε προχωρήσει στο φόβο του Θεού, θα τον είχε οδηγήσει στην ψυχική απώλειά του.

Μετάνοια είναι η ξαφνική διαπίστωση της λέπρας του ανθρώπου, μια κραυγή στον Θεραπευτή για θεραπεία. Είναι όπως ο μελαχροινός άνθρωπος που για πολύ καιρό δεν έχει κοιταχτεί σε καθρέφτη κι έπειτα, ξαφνικά, έρχεται αντιμέτωπος με την εικόνα του και διαπιστώνει πως τα μαλλιά του έχουν γκριζάρει. Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται ο αμετανόητος αμαρτωλός και για πολύ καιρό επιμένει πως η ψυχή του είναι υγιής κι αναμάρτητη, ωσότου τα πνευματικά του μάτια ανοίγουν ξαφνικά και βλέπει πως η ψυχή του έχει προσβληθεί από λέπρα. Πώς θα μπορούσε να δει τη λέπρα της ψυχής του αν δεν είχε κοιταχτεί σ’ έναν καθρέφτη; Καθρέφτης είναι ο Χριστός. Σ’ Αυτόν βλέπει ο καθένας μας καθαρά πως είναι. Ο μοναδικός αυτός καθρέφτης δόθηκε στους ανθρώπους για να βλέπουν μέσα του και να διαπιστώνουν την πνευματική τους κατάσταση. Μπροστά στο Χριστό βλέπει κάθε άνθρωπος, σαν σε πεντακάθαρο καθρέφτη, τον εαυτό του άρρωστο και άσχημο. Βλέπει όμως και την πρωταρχική εικόνα του – πώς ήταν κάποτε και πώς πρέπει να ξαναγίνει. Ο αμαρτωλός Ζακχαίος εξωτερικά ήταν υγιής, όμορφος. Όταν πήγε να γνωρίσει τον Κύριο Ιησού είδε τη φοβερή λέπρα του κι ένιωσε τον τρομερό πόνο, που δεν μπορεί να γιατρέψει κανένας επίγειος γιατρός, παρά μόνο ο Χριστός.

Μετάνοια είναι η αρχή της θεραπείας από το εγωιστικό θέλημα, η αρχή της υποταγής στο θέλημα του Θεού. Όταν ο άνθρωπος ζει με το δικό του θέλημα, γρήγορα χάνει τη βασιλική αξία του μέσα σ’ ένα σταύλο ζώων και σε φωλιά αγριμιών.

Κανένας άνθρωπος στη γη δεν μπόρεσε να ζήσει με το δικό του θέλημα και να παραμείνει σωστός άνθρωπος. Ο «άνθρωπος» δεν μπορεί να γίνει συνώνυμος με το «εγωιστικό θέλημα». Άνθρωπος, αληθινός άνθρωπος, σημαίνει ολοκληρωτική υποταγή σ’ ένα ανώτερο και υψηλότερο θέλημα, στο διακριτικό κι αλάθητο θέλημα του Θεού. Οι θεληματάρηδες ζουν σε άσυλα φρενοβλαβών, σε σπίτια ολοσκότεινα. Τα σώματά τους είναι σκοτεινά, όπως κι οι ψυχές τους. Το θέλημα ανοίγει την πόρτα στο ακοίμητο σκουλήκι, που κατατρώει την ψυχή και το σώμα του αμαρτωλού. Μετάνοια είναι η αποκάλυψη της ίδιας της φωλιάς του σκουληκιού. Όταν τα μάτια του αμαρτωλού ανοίγουν και...

Ἀγάπησε τὴν ταπείνωση




 Ἀββὰς Ἠσαΐας

 Ὅποιος ἔχει τὴν ταπεινοφροσύνη, δὲν ἔχει γλώσσα νὰ κάνει παρατήρηση σὲ κάποιον ποὺ δείχνει ἀμέλεια ἢ σὲ ἄλλον ποὺ ζεῖ μὲ ἀδιαφορία. Οὔτε μάτια ἔχει νὰ κοιτάζει ἐλαττώματα ἄλλου, οὔτε αὐτιὰ ἔχει νὰ ἀκούσει αὐτὰ ποὺ δὲν ὠφελοῦν τὴν ψυχή του. Δέν ἀσχολεῖται μὲ κανέναν, παρὰ μόνο μὲ τὶς ἁμαρτίες του, ἀλλὰ εἶναι εἰρηνικὸς πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιὰ χάρη τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοὺ καὶ ὄχι γιὰ λόγους φιλίας. Ἄν τώρα κάποιος νηστεύει ὅλη τὴν ἑβδομάδα καὶ ἐπιδίδεται σὲ μεγάλους κόπους ἔξω ἀπὸ αὐτὸν τὸν δρόμο, ὅλοι οἱ κόποι του πηγαίνουν χαμένοι.

Ἀδελφέ, συνήθισε τὴ γλώσσα σου νὰ λέει τὸ «συγχώρησέ με», καὶ θὰ ἔρθει μέσα σου ἡ ταπείνωση. Αγάπησε τὴν ταπείνωση, καὶ αὐτὴ θὰ σὲ σκεπάσει ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες σου.

Ποτὲ μὴ βαρεθεῖς ἐξαιτίας κάποιου κόπου, γιατί ὁ κόπος, ἡ φτώχεια, ἡ ξενιτεία, ἡ κακοπάθεια καὶ ἡ σιωπὴ γεννοῦν τὴν ταπείνωση, καὶ ἡ ταπείνωση συγχωρεῖ κάθε ἁμαρτία. Νὰ ξέρεις μάλιστα τοῦτο: ὅσο ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μὲ ἀμέλεια, νομίζει μέσα του ὅτι εἶναι φίλος τοῦ Θεοῦ. Ἂν ὅμως ἐλευθερωθεῖ ἀπὸ τὰ πάθη, ντρέπεται νὰ...

Ἡ χριστιανική συζυγία. Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου Μέρος Α’


Ἕνας σοφός ἄνθρωπος, πού εἶπε πολλά μέ τή μορφή τῶν μακαρισμῶν, εἶπε καί τοῦτο: “Ἡ γυναίκα καί ὁ ἄντρας νά φέρονται καλά μεταξύ τους” (Σοφ. Σειρ. 25, 1). Ἀπό τήν ἀρχή ὁ Θεός φρόντισε γιά νά ζοῦν οἱ σύζυγοι μέ ὁμόνοια. Γι’ αὐτό μιλάει γιά τούς δύο σάν νά πρόκειται γιά ἕναν καί λέει: “Ἄνδρα καί γυναίκα τούς ἔκανε” (Γέν. 1, 27)· καί “δέν ὑπάρχει ἄνδρας καί γυναίκα” (Γαλ. 3, 28).  Γιατί δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει τόσο στενή σχέση ἀνάμεσα σέ δύο ἄνδρες, ὅση ἀνάμεσα σ’ ἕναν ἄνδρα καί μιά γυναίκα.

Γι’ αὐτό ὁ Δαβίδ, πενθώντας καί θρηνώντας γιά τό  θάνατο τοῦ στενοῦ φίλου του Ἰωνάθαν, πού τόν ἀγαποῦσε ὑπερβολικά, δέν τόν ἀποκάλεσε πατέρα ἤ μητέρα, ἀδελφό ἤ φίλο, ἀλλά τί εἶπε; “Σ’ ἀγάπησα περισσότερο ἀπ’ ὅσο μπορεῖ ν’ ἀγαπηθεῖ μιά γυναίκα” (Β΄ Βασ. 1, 26).
Καί πραγματικά. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι πιό δυνατή ἀπό κάθε ἄλλη. Οἱ ἄλλες ἔχουν σφοδρότητα, αὐτή ὅμως εἶναι καί σφοδρή καί ἀμάραντη. Γιατί ὑπάρχει μιά ἐρωτική ὁρμή πού φωλιάζει στή φύση τους καί, χωρίς νά κατανοοῦμε τό πῶς, συνδέει τά σώματά τους. Γι’ αὐτό καί ἐξαρχῆς ἀπό τόν ἄνδρα προῆλθε ἡ γυναίκα, ἐνῶ στή συνέχεια ἀπό τόν ἄνδρα καί τή γυναίκα προέρχονται ἄλλοι ἄνδρες καί ἄλλες γυναῖκες. Βλέπεις σύνδεσμο καί σύμπλεγμα πού δημιούργησε ὁ Θεός, μήν ἐπιτρέποντας μάλιστα σέ ἄλλη οὐσία νά εἰσχωρήσει ἀπ’ ἔξω;...

28 Ιανουαρίου: Εορτή Οσίου Εφραίμ του Σύρου

 



Ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος καταγόταν από την Ανατολή και γεννήθηκε στην πόλη Νίσιβη της Μεσοποταμίας πιθανώς το 308 μ.Χ. ή και ενωρίτερα. Ήκμασε επί Μεγάλου Κωνσταντίνου (324 – 337 μ.Χ.), Ιουλιανού του Παραβάτου (361 – 363 μ.Χ.) και των διαδόχων αυτού. Από την μικρή του ηλικία διδάχθηκε την πίστη και την αρετή από τον Επίσκοπο της γενέτειράς του Ιάκωβο (309 – 364 μ.Χ.), ο οποίος και τον χειροτόνησε διάκονο, αλλά ο Όσιος αρνήθηκε να λάβει μεγαλύτερο αξίωμα.

Ακολούθησε πολύ νωρίς τον μοναχικό βίο και με το φωτισμό του Παρακλήτου έγραψε πάρα πολλά συγγράμματα πνευματικής και ηθικής οικοδομής. Γι’ αυτό και θαυμάζεται για το πλήθος και το κάλλος των έργων του. Γνώστης ακριβής όλων των δογματικών θεμάτων, ήξερε να καταπολεμά τις αιρέσεις και να υπερασπίζει με θαυμάσια σαφήνεια την Ορθοδοξία. Ήταν εκείνος που κατατρόπωσε σε διάλογο τον αιρετικό Απολλινάριο και οδήγησε πολλούς αιρετικούς να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια.

Όταν, διά της συνθήκης του έτους 363 μ.Χ., που υπέγραψε ο διάδοχος του Ιουλιανού του Παραβάτου, Ιοβιανός (363 – 364 μ.Χ.), η Νίσιβης παραδόθηκε στους Πέρσες, ο Όσιος Εφραίμ εγκατέλειψε την πατρίδα του και...

Ο Άγ.Παΐσιος διηγείται για τα θαύματα που είχε κάνει ο Άγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Όσιο Αρσένιο τον Καππαδόκη




   Ένας Τούρκος από το χωριό Τελέληδες είχε μολύνει το Αγίασμα του Αγίου Χρυσοστόμου, και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για να τον παιδαγωγήσει, τον τιμώρησε και γύρισε το πρόσωπο του πίσω στις πλάτες του. Τον έφεραν και αυτόν στον Χατζεφεντή, για να τον διαβάσει να γίνει καλά. Ο Πατήρ όμως τον κράτησε μια εβδομάδα, χωρίς να τον διαβάσει.

Ο Ψάλτης του, που έβλεπε να κρατεί τον Τούρκο μια εβδομάδα, παραξενεύθηκε και είπε στον Πατέρα Αρσένιο:
– Να ΄χω την ευχή σου, τι τον κρατάς μια εβδομάδα αυτόν τον Τούρκο, ενώ άλλους αρρώστους πιο βαριά τους διαβάζεις και γίνονται αμέσως καλά;
– Τον κρατώ για να κάνη κανόνα, γιατί αυτός έχει χοντρό κεφάλι και δεν τό'χει σε τίποτε, μόλις τον κάνω καλά, να πάη αμέσως να ξαναβουτήξη το κασσιδιάρικο του κεφάλι στον Αγιασμό.
Όταν τελείωσε η εβδομάδα, τότε τον διάβασε και επανήλθε το πρόσωπο του στην θέση του και του έκανε παρατήρηση του Τούρκου:
– Άλλη φορά, όταν βλέπης τα βακούφια των Χριστιανών, να τα προσκυνάς από μακριά και να παίρνης δρόμο.

 Άλλη φορά, διηγήθηκαν οι ίδιοι, στην μνήμη του Αγίου Χρυσοστόμου, είχαν καθίσει οι πανηγυριώτες μετά την Θεία Λειτουργία έξω από τον Ναό και έτρωγαν. Εκεί στον Άγιο Χρυσόστομο ήταν ένα Αγίασμα το οποίο έβγαινε άφθονο από μια τρύπα ενός βράχου και έπεφτε σαν καταρράκτης από ψηλά κάτω στον Ζεμαντή ποταμό. Άλλοτε πάλι τραβιόταν πίσω τελείως και χανόταν.
Ενώ λοιπόν έτρωγαν οι άνθρωποι, σηκώθηκε μια γυναίκα να πάρη λίγο νερό. Εκείνη την στιγμή το νερό τραβιόταν πίσω, και η γυναίκα έτρεξε στον Χατζεφεντή και ...

ΠΩΣ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΝΩΣΕ ΤΟ ΧΙΟΝΙ ΜΕ ΤΑ ΙΜΑΛΑΪΑ ;




 ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ πως η λεξη  «Ιμαλάϊα» , η υψηλότερη Οροσειρά της γής που εκτείνεται σε 7 χώρες έχει Ελληνική ρίζα;

Από την αρχαίο Ελληνικό ουσιαστικό  «χεῖμα» γεννιόνται απεριόριστες λέξεις που ...

Σήμερα 27 Ιανουαρίου γιορτάζουν

 

Αποφθέγματα (Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος)

 



Επιλογές αποφθεγμάτων του Αγίου από το Βιβλίο «Η ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ»

145. Όταν ο άνθρωπος καταπάτησε την εντολή του Θεού και ξέπεσε από τη ζωή του Παραδείσου, επακολούθησε το δέσιμό του με δύο αλυσίδες. Η μία είναι ο δεσμός των βιοτικών πραγμάτων και των σαρκικών ηδονών, όπως είναι ο πλούτος, η δόξα, η φιλία, η γυναίκα, τα παιδιά, οι συγγενείς, η πατρίδα, τα κτήματα και γενικά όλα τα ορατά, από τα οποία ο λόγος του Θεού μας διατάζει να λυνόμαστε με τη θέλησή μας.

Η άλλη αλυσίδα είναι αόρατη και εσωτερική. Είναι δηλαδή δεμένη η ψυχή με σκοτεινά δεσμά από τα πονηρά πνεύματα, εξαιτίας των οποίων ούτε το Θεό να αγαπήσει μπορεί, ούτε να πιστέψει, ούτε να προσευχηθεί όπως θέλει. Γιατί από την παράβαση του πρώτου ανθρώπου, όλοι συναντούμε μέσα μας αντίσταση σε όλα, και στα φανερά και στα αφανή.

Όταν κανείς υπακούσει στο λόγο του Θεού και απομακρυνθεί από όλα τα βιοτικά πράγματα και απαρνηθεί όλες τις σαρκικές ηδονές, τότε αφού παραμείνει κοντά στο Θεό και αφοσιωθεί σ’ Αυτόν, παίρνει θεία δύναμη και μαθαίνει ότι μέσα στα άδυτα της καρδιάς κρύβεται κάποια άλλη πάλη και κάποιος άλλος πόλεμος λογισμών.

Και αν παραμείνει έτσι κοντά στο Θεό και επικαλείται την ευσπλαχνία του Χριστού, με μεγάλη πίστη και υπομονή, αλλά και με τη βοήθεια του Θεού, μπορεί να ελευθερωθεί από τα δεσμά και τους φραγμούς εκείνους και το σκοτάδι των πονηρών πνευμάτων, δηλαδή από τις ενέργειες των κρυμμένων παθών.

Αυτόν τον πόλεμο, με τη χάρη και τη δύναμη του Χριστού, μπορούμε να τον καταργήσομε. Χωρίς όμως τη βοήθεια του Θεού, είναι εντελώς αδύνατο να λυτρώσει κανείς τον εαυτό του ώστε να...

Το μαρτύριο και η ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (27 Ιανουαρίου)


Στις 27 Ιανουαρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την ανακομιδή των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, από τα Κόμανα του Πόντου, στην Κωνσταντινούπολη.
Είναι ιερό καθήκον και μεγίστη τιμή προς την μνήμη του Αγίου να κάνουμε μία μικρή αναφορά στο ιστορικό της ανακομιδής. Πώς, πότε και γιατί βρέθηκαν τα λείψανα του Αγίου στα απομακρυσμένα Κόμανα του Πόντου;
Τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες, οι Άγιοι Μάρτυρες της πίστης μας, προσέφεραν το αίμα τους, κατά τους φρικτούς διωγμούς, που εξαπέλυαν οι ρωμαίοι αυτοκράτορες.
Μετά το Διάταγμα των Μεδιολάνων, το 313 μ.Χ., του Αυτοκράτορα Μεγάλου Κωνσταντίνου, που επέβαλε την ανεξιθρησκεία, σταμάτησαν οι διωγμοί των χριστιανών από την «επίσημη Πολιτεία», αλλά ανεπίσημα συνεχίστηκαν, σποραδικά, παίρνοντας και άλλες μορφές, στις διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας.
Ποιος όμως θα περίμενε να δει χριστιανό αυτοκράτορα και χριστιανή αυτοκράτειρα, να επιβάλουν απηνή διωγμό και εξοντωτικό μαρτύριο; Σε ποιον; Στον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως, τον Άγιο Ιωάννη το Χρυσόστομο! Γιατί; Για το δημόσιο έλεγχο, που ασκούσε κατά της αυτοκράτειρας Ευδοξίας, για τα ανομήματά της.
Η Ευδοξία προσπάθησε με συκοφαντίες και διαδόσεις, με τους γνωστούς μηχανισμούς λάσπης, που διαθέτει η κάθε Εξουσία, να εξαναγκάσει σε σιωπή και να φιμώσει τον Άγιο. Δεν είχε όμως καταλάβει τι κρύβει και που παραπέμπει αυτό το όνομα!!
Δυστυχώς δεν ήταν μόνο το μένος της βασίλισσας, κατά του Χρυσοστόμου. Υπήρχαν και τα «εξ οικείων» φαρμακερά βέλη κατά του Αγίου, που είχαν συμμαχήσει με την Ευδοξία και ύπουλα, δολερά, φθονερά υπέθαλπαν και εξήπταν το μίσος της κατά του Αγίου.
Τιμωρημένοι από τον Άγιο για αποδεδειγμένα εκκλησιαστικά κακουργήματα επίσκοποι, ιερείς, διάκονοι και μοναχοί. Φθονεροί αντίζηλοι, που παραμερίστηκαν για να καταλάβει τον Αρχιεπισκοπικό θρόνο, ένας από τους «τρεις μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου θεότητος…». Τυφλωμένοι ματαιόδοξοι, που δεν άντεχαν το κύρος, τη φήμη και το ύψος αυτής της μεγάλης διάνοιας, που συνάρπαζε τα πλήθη και σκορπούσε φως αναστάσιμο στα σκοτεινά, στεγανά και ανήλια υπόγεια της υποκρισίας και της ανηθικότητας. Πλούσιοι γαιοκτήμονες, που η ίδρυση λεπροκομείου από τον Άγιο, υποβάθμιζε την αξία των εγγύς περιουσιών τους. Όλος αυτός ο εσμός με ασίγαστο πάθος κατά του Χρυσοστόμου, είχε σχεδιάσει ακόμα και την φυσική εξόντωσή του. Αδιάκοπα προσπαθούσε να ενοχοποιήσει τον Άγιο στην Αυτοκρατορική Αυλή και να επιτύχει την έκπτωσή του από το θρόνο και την εξορία του. Τελικά την επέτυχε.
Η παράνομη αυτή συναγωγή με επικεφαλής τον εμπαθή φιλόνικο και αλλοπρόσαλλο Θεόφιλο Αλεξανδρείας, επίμονα ζητούσε από τον εύπιστο αυτοκράτορα Αρκάδιο την «Κεφαλήν Ιωάννου». Ακόμα και μετά το θάνατο της Ευδοξίας, που συνέβη στις 6 Οκτωβρίου του 404 μ.Χ. με συνεχώς αυξανόμενο μένος επεδίωκε την εξόντωση του Αγίου.
Η εξορία με τα δεδομένα αυτά και τις αυστηρές οδηγίες, αντιστοιχεί με ένα είδος εκτέλεσης. Είναι ένα καμουφλαρισμένο είδος μαρτυρίου, που οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα, στο θάνατο. Οι αδίστακτοι εχθροί του Αγίου επινοούν αυτό τον τρόπο εξόντωσης. Τρόπος δόλιος, σατανικός. Θάνατος δια της εξορίας και της σωματικής καταπόνησης σε μέρη μακρινά και δυσπρόσιτα. Θάνατος από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες, από τις συνεχείς μετακινήσεις, από τη σκληρή φρούρηση, από τις στερήσεις, τις κακουχίες και την απομόνωση. Θάνατος αργός και οδυνηρός. Θάνατος σίγουρος. Πόσο θα άντεχε μια ασκητική και αδύνατη κράση όπως του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου;
Ο Άγιος δεν πτοείται. Δεν κάνει πίσω. Θα ήταν σαν να πρόδινε το Χριστό. Μεταξύ ζωής, πατριαρχικού θρόνου και Χριστού επιλέγει το Χριστό.
Φορτώνεται το δικό του Σταυρό και σύρεται στο δρόμο της πρώτης εξορίας. Ο λαός αντιδρά έντονα. Η «Νέα Ηρωδιάς» με την πεποίθηση ότι θα έχει κάμψει το ηθικό του Αγίου και υπό την πίεση της λαϊκής αγανάκτησης, διατάσσει την διακοπή της πορείας και την επιστροφή του Αγίου στην Κωνσταντινούπολη. Εις μάτην όμως. Ο Άγιος συνεχίζει τον δημόσιο έλεγχο. Αρχίζει τότε η δεύτερη εξορία του Αγίου. Ο δρόμος μακρύς και ατέλειωτος. Ο Γολγοθάς εδώ είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το «Πραιτώριο» της Πόλης. Κάτω από τον καυτερό ήλιο του καλοκαιριού του Ιουλίου του 404 μΧ, σε μέρη δύσβατα, χωρίς ξεκούραση, χωρίς ανάπαυλα, χωρίς στοιχειώδη μέσα στήριξης. Για έναν αδύναμο εξηντάχρονο ασκητικό άνθρωπο, δεν ήταν αυτό σωματικό μαρτύριο; Με τους επιλεγμένους από την εξουσία για την...

 Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ζοῦσε ἀσκητικά, ἐντρύφημα εἶχε τούς βίους τῶν

Ἁγίων, τὰ παλαίσματα τῶν ὁποίων ἀγωνιζόταν νὰ μιμῆται μὲ ζῆλο ὑπέρμετρο καὶ ἀκρίβεια θαυμαστή. Ἐπιδιδόταν στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, καλλιεργώντας παράλληλα τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη. Ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ μαραγκοῦ, γιὰ νὰ μιμηθῆ καὶ σ' αὐτὸ τὸν Χριστό. Στὸν στρατό ὑπηρέτησε κατὰ τὸν ἀνταρτοπόλεμο τριάμισι χρόνια ὡς ἀσυρματιστής, ζώντας καὶ ἐκεῖ ἀσκητικά. στὶς ἐπιχειρήσεις διακρίθηκε γιὰ τὴν παλληκαριά, τὴν αὐτοθυσία, τὸ ἦθος καὶ τὰ χαρίσματά του. ἀφοῦ ἐκπλήρωσε τὸ χρέος του πρὸς τὴν Πατρίδα, ἀκολούθησε τὴν μοναχική ζωή, τὴν ὁποία ἀπὸ μικρός ἐπιθυμοῦσε. Ἀπὸ λαϊκός εἶχε θεῖες ἐμπειρίες, ἀλλὰ στὴν μοναχική του ζωή ἡ εὔνοια τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων κορυφώθηκε. Ἀσκήτεψε στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὴν Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης καὶ στὸ Σινά. Ἔζησε στὴν ἀφάνεια, δόθηκε ὁλόκληρος στὸν Θεό καὶ ὁ Θεὸς τὸν φανέρωσε καὶ τὸν ἔδωσε σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Καθοδήγησε, παρηγόρησε, θεράπευσε, ἀνέπαυσε τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔτρεχαν κοντά του. Ἡ ἁγιασμένη τοῦ ψυχή ξεχείλιζε ἀπὸ θεϊκή ἀγάπη καὶ ἡ ὁσιακή τοῦ μορφή ἀκτινοβολοῦσε τὴν θεία Χάρη. Ὅλη τὴν ἡμέρα ἀκούραστος μάζευε τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ σκορποῦσε θεία παρηγοριά.Ὕστερα ἀπὸ μαρτυρικούς πόνους οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἔλεγε, τὸν ὠφέλησαν ὅσο δὲν τὸν ὠφέλησαν οἱ ἀσκητικοί ἀγῶνες ὅλης της ζωῆς του, ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίω στὶς 12-7-1994 στὸ Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Ἐνταφιάσθηκε ἐκεῖ δίπλα στὸν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου.
Ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία ζοῦσε ἀσκητικά, ἐντρύφημα εἶχε τούς βίους τῶν Ἁγίων, τὰ παλαίσματα τῶν ὁποίων ἀγωνιζόταν νὰ μιμῆται μὲ ζῆλο ὑπέρμετρο καὶ ἀκρίβεια θαυμαστή. Ἐπιδιδόταν στὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, καλλιεργώντας παράλληλα τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη. Ἔμαθε τὴν τέχνη τοῦ μαραγκοῦ, γιὰ νὰ μιμηθῆ καὶ σ' αὐτὸ τὸν Χριστό. Στὸν στρατό ὑπηρέτησε κατὰ τὸν ἀνταρτοπόλεμο τριάμισι χρόνια ὡς ἀσυρματιστής, ζώντας καὶ ἐκεῖ ἀσκητικά. στὶς ἐπιχειρήσεις διακρίθηκε γιὰ τὴν παλληκαριά, τὴν αὐτοθυσία, τὸ ἦθος καὶ τὰ χαρίσματά του. ἀφοῦ ἐκπλήρωσε τὸ χρέος τοΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑυ πρὸς τὴν Πατρίδα, ἀκολούθησε τὴν μοναχική ζωή, τὴν ὁποία ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ὁ μακαριστός Γέροντας Παΐσιος, τὸν Ἰούλιο τοῦ 1994, ἄφηνε στὸν κόσμο μὲ τὴν κοίμησή του μία πνευματική κληρονομιά, τὴν διδασκαλία του. Ἁπλός μοναχός, μὲ τὰ λίγα γράμματα τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου, ἀλλὰ μὲ πλούσια τὴν κατὰ Θεόν σοφία, εἶχε κενώσει τὸν ἑαυτό του γιὰ τὸν πλησίον. Ἡ διδασκαλία του δὲν ἦταν διδαχή ἤ κατήχηση. Τὸ Εὐαγγέλιο τὸ εἶχε κάνει βίωμά του καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ πήγαζε ἀπὸ τὴν ζωή του, ποὺ χαρακτηριστικό γνώρισμά της εἶχε τὴν ἀγάπη. Εἶχε μορφώσει «ἐαυτόν» κατὰ τὸ Εὐαγγέλιο, γιʹ αὐτὸ πρῶτα δίδασκε ἡ μορφή του καὶ ὕστερα ἡ εὐαγγελική ἀγάπη καὶ ὁ φωτισμένος λόγος του. Ὅταν δεχόταν τούς ἀνθρώπους, μὲ ὅλες τὶς ἰδιαιτερότητές τους, δὲν ἄκουγε ἁπλῶς ὑπομονἀπὸ μικρός ἐπιθυμοῦσε. Ἀπὸ λαϊκός εἶχε θεῖες ἐμπειρίες, ἀλλὰ στὴν μοναχική του ζωή ἡ εὔνοια τοῦ Κυρίου, τῆς Θεοτόκου καὶ τῶν Ἁγίων κορυφώθηκε. Ἀσκήτεψε στὸ Ἅγιον Ὅρος, στὴν Ι. Μονή Στομίου Κονίτσης καὶ στὸ Σινά. Ἔζησε στὴν ἀφάνεια, δόθηκε ὁλόκληρος στὸν Θεό καὶ ὁ Θεὸς τὸν φανέρωσε καὶ τὸν ἔδωσε σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Καθοδήγησε, παρηγόρησε, θεράπευσε, ἀνέπαυσε τὰ πλήθη τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔτρεχαν κοντά του. Ἡ ἁγιασμένη τοῦ ψυχή ξεχείλιζε ἀπὸ θεϊκή ἀγάπη καὶ ἡ ὁσιακή τοῦ μορφή ἀκτινοβολοῦσε τὴν θεία Χάρη. Ὅλη τὴν ἡμέρα ἀκούραστος μάζευε τὸν ἀνθρώπινο πόνο καὶ σκορποῦσε θεία παρηγοριά.Ὕστερα ἀπὸ μαρτυρικούς πόνους οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἔλεγε, τὸν ὠφέλησαν ὅσο δὲν τὸν ὠφέλησαν οἱ ἀσκητικοί ἀγῶνες ὅλης της ζωῆς του, ἀναπαύθηκε ἐν Κυρίω στὶς 12-7-1994 στὸ Ἱερό Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου στὴν Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Ἐνταφιάσθηκε ἐκεῖ δίπλα στὸν Ναό τοῦ Ἁγίου Ἀρσενίου τοῦ Καππαδόκου.
Ύστερα απόμαρτυρικούς πόνους οιοποίοι, όπως έλεγε,τον ωφέλησαν όσοδεν τον ωφέλησαν οιασκητικοί αγώνες όλης της ζωής του, αναπαύθηκε εν Κυρίωστις 12-7-1994στο Ιερό Ησυχαστήριοτου Αγίου Ιωάννουτου Θεολόγουστην Σουρωτή Θεσσα-λονίκης. Ενταφιάσθηκε εκείδίπλαστον Ναότου Αγίου Αρσενίουτου Καππαδόκου.Την ευχή τουνα έχουμε. Αμήν.