Κυριακή μετά τα Φώτα: σχετικά με την έναρξη του σωτηρίου έργου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στη Γαλιλαία (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

 (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 4, χωρία 12 έως 17)

Απόσπασμα από την ομιλία ΙΔ΄ του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου.

Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν (:Όταν δε ο Ιησούς άκουσε ότι ο Ιωάννης συνελήφθη κατά διαταγή του Ηρώδη Αντύπα και οδηγήθηκε στη φυλακή, αναχώρησε από την Ιουδαία για την Γαλιλαία).

Για ποιον λόγο ο Ιησούς αναχωρεί; Επειδή πάλι θέλει να μας διδάξει να μη σπεύδουμε να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον τους πειρασμούς, αλλά να υποχωρούμε και να απομακρυνόμαστε από αυτούς· διότι αξιοκατάκριτο δεν είναι το να μη ρίχνεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο, αλλά το να μην αντισταθείς με γενναιότητα, όταν πέσεις σ’ αυτόν. Αυτό λοιπόν θέλοντας να διδάξει και προσπαθώντας να περιορίσει τον φθόνο των Ιουδαίων, αναχωρεί για την Καπερναούμ. Έτσι, αφενός και την προφητεία εκπληρώνει και...

Ένας άθεος πιστεύει λίγο πριν το τέλος. Μια συγκινητική ιστορία ομολογίας ενός ασθενή.

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών...


Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.

«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!… Δόξα Σοι, ο Θεός!… Δόξα Σοι, ο Θεός!…»

Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.

– Σκάσε, επί τέλους! σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…

Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστής καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών».

Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:

-Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!

Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».

Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψαλλε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.

Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη!

Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο άλλα και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά.

Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό και φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα ...

«ΤΟ ΑΤΙΜΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ»

 

Τι είναι η ομοφυλοφιλία;

1.     Πρόκειται για το αποκορύφωμα των κακών που    ντρέπεται και να το αναφέρει κανείς!

Ας αρχίσουμε μ’ αυτή την αξιοπρόσεκτη παρατήρηση του Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου:

«Aλλ’ ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριότερο μέρος της συμφοράς αποκάλυψα, γιατί όσες φορές ετοιμάσθηκα να το πω κοκκίνισα, πολλές φορές δε και ντράπηκα!

Ποιο λοιπόν είναι αυτό; Γιατί πρέπει πλέον να το αποτολμήσουμε και να το πούμε. Άλλωστε θα ήταν μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσουμε ένα κακό να μην τολμούμε ούτε καν να μιλάμε γι’ αυτό, σαν να πρόκειται η σιωπή να γιατρεύσει αφ’ εαυτής την ασθένεια.

Δεν θα σιωπήσουμε λοιπόν, κι αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να ντραπούμε και να κοκκινίσουμε. Γιατί και ο γιατρός, προκειμένου να...

Δάσκαλε, θέλω να βρω το Θεό

Ένας υποτακτικός πήγε κάποτε στο γέροντα και του είπε:

– Δάσκαλε, θέλω να βρω το Θεό!

Ο γέροντας χαμογέλασε και, επειδή έκανε πολύ ζέστη, κάλεσε το νεαρό να πάει μαζί του για να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι. Βούτηξε λοιπόν ο νέος, βούτηξε και ο δάσκαλός του, ο οποίος τον άρπαξε και τον κράτησε με το ζόρι κάτω από το νερό.

Ο νέος επάλαιψε για μερικές στιγμές, μέχρις ότου ο γέροντας τον άφησε να βγει στην επιφάνεια. Έπειτα τον ρώτησε τι πράγμα αναζητούσε περισσότερο όταν...

Πώς πρέπει να δεχόμαστε τον κάθε έλεγχο

 Περί του ελέγχεσθαι

 (δηλαδή, περί του πώς πρέπει να δεχόμαστε τον κάθε έλεγχο, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές)

     Ο άγιος Νεκτάριος έγραψε το βιβλίο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», στο οποίο αναπτύσσει όλον τον πλούτο των ηθικών και θρησκευτικών γνωμών των Πατέρων της Εκκλησίας. Κατά την συγγραφή του δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψει ένα παρόμοιο ακόμη βιβλίο ηθικοθρησκευτικό, στο οποίο να αποθησαυρίσει όλα τα σχετικά ρητά της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Έτυχε να πέσει όμως στα χέρια του ένα σύγγραμμα του αρχαιοτάτου οσίου ανδρός Αντιόχου, του 7^ο αιώνα, με 130 Λόγους προς Ευστάθιον ηγούμενον, με ανάλογο περιεχόμενο. Ο Άγιος Νεκτάριος τους επιμελήθηκε και τους εξέδωσε τελικά με τίτλο: «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ»,  προς ηθική ωφέλεια των χριστιανών:

  68^ος Λόγος, Αντιόχου του εκ Γαλατίας, Μοναχού της Λαύρας του Αγίου Σάββα:

     «Εάν ο άνθρωπος είναι ταπεινόφρων και θεωρεί τον εαυτό του τιποτένιο, τότε δέχεται με πολλή χαρά στην καρδιά του και αγαθή διάθεση και ευσέβεια όλους  τους ελέγχους και τις τιμωρίες, που του καταλογίζονται. Είναι μακάριος ο μοναχός (σημ: και ο κάθε χριστιανός), ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του τελευταίο σκουπίδι όλων των ανθρώπων. Διότι, λογαριάζοντας τον εαυτό του ως τον ελάχιστο πάντων, χαίρεται περισσότερο για την απαξίωση και την καταφρόνηση παρά από την απολαβή τιμών και καλής φήμης. Έτσι αγιάζεται από τον Θεό, όπως μαρτυρεί ο Ησαΐας` «Ως άγιο να τιμάτε και να δοξάζετε αυτόν, ο οποίος καταφρονεί και ...

Πώς μαθαίνουμε στο παιδί να εκτιμά αυτό που έχει!!!

 Η 5χρονη κόρη μου έχει μόνο ένα όνειρο: μια γοργόνα κούκλα Barbie.  Είναι η συγκέντρωση των προσδοκιών της από τον Άγιο Βασίλη, που υπάρχει μόνο για να δημιουργεί τέτοιες κούκλες, η βάση της υπακοής στους γονείς, το ιδανικό στη ζωή, το αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπου ένας μικρός εκβιασμός δεν βλάπτει κ.λπ.

 Με την πρώτη ματιά είναι κάτι φυσιολογικό.  Λοιπόν, τα μικρά κορίτσια τρελαίνονται να είναι πριγκίπισσες, από ρούχα μέχρι παιχνίδια, σετ ομορφιάς, πόνι, κουτάβια, όλα πρέπει να είναι για πριγκίπισσες.  Είναι σίγουρα το ιδεαλιστικό όνειρο κάθε παιδιού που αντιμετωπίζει τα όρια και...

7 Ιανουαρίου - Η Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού