Κυριακή μετά τα Φώτα: σχετικά με την έναρξη του σωτηρίου έργου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού στη Γαλιλαία (Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

 (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, Κεφ. 4, χωρία 12 έως 17)

Απόσπασμα από την ομιλία ΙΔ΄ του αγίου Ιωάννου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, του Χρυσοστόμου.

Ἀκούσας δὲ ὁ Ἰησοῦς ὅτι Ἰωάννης παρεδόθη, ἀνεχώρησεν εἰς τὴν Γαλιλαίαν (:Όταν δε ο Ιησούς άκουσε ότι ο Ιωάννης συνελήφθη κατά διαταγή του Ηρώδη Αντύπα και οδηγήθηκε στη φυλακή, αναχώρησε από την Ιουδαία για την Γαλιλαία).

Για ποιον λόγο ο Ιησούς αναχωρεί; Επειδή πάλι θέλει να μας διδάξει να μη σπεύδουμε να αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπον τους πειρασμούς, αλλά να υποχωρούμε και να απομακρυνόμαστε από αυτούς· διότι αξιοκατάκριτο δεν είναι το να μη ρίχνεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο, αλλά το να μην αντισταθείς με γενναιότητα, όταν πέσεις σ’ αυτόν. Αυτό λοιπόν θέλοντας να διδάξει και προσπαθώντας να περιορίσει τον φθόνο των Ιουδαίων, αναχωρεί για την Καπερναούμ. Έτσι, αφενός και την προφητεία εκπληρώνει και...

Ένας άθεος πιστεύει λίγο πριν το τέλος. Μια συγκινητική ιστορία ομολογίας ενός ασθενή.

Πριν από χρόνια, όταν ήμουν εφημέριος στον ιερό Ναό του Αγίου Βασιλείου Πειραιώς, μ’ εκάλεσαν να εξομολογήσω εκτάκτως, κατόπιν δικής του επιθυμίας, ένα νέο άνδρα, 42 ετών, του οποίου το όνομα, ήτο Ξενοφών...


Όταν πήγα, ήταν σε κακή κατάσταση. Ο καρκίνος με τις ραγδαίες μεταστάσεις τον είχε προσβάλλει και στο κεφάλι. Οι μέρες του μετρημένες. Ήταν μόνος στον θάλαμο, το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο, κι έτσι βρεθήκαμε μόνοι μας. Και μου είπε τα έξης, για το πώς πίστεψε, αφού υπήρξε, όπως το τόνισε, «σκληρός άθεος» και άπιστος.

«Ήλθα εδώ πριν από 35 περίπου μέρες, σ’ αυτό το δωμάτιο των δύο κλινών. Δίπλα μου ήταν ήδη κάποιος άλλος άρρωστος, μεγάλος στην ηλικία, 80 περίπου ετών. Αυτός ο άρρωστος, πάτερ μου, παρά τους φοβερούς πόνους που είχε στα κόκκαλα -εκεί τον είχε προσβάλει ο καρκίνος- συνεχώς αναφωνούσε «Δόξα Σοι, ο Θεός! Δόξα Σοι, ο Θεός!…» Στη συνέχεια έλεγε και πολλές άλλες προσευχές, που εγώ ο ανεκκλησίαστος και άθεος τις άκουγα για πρώτη φορά. Κι όμως, πολλές φορές μετά από τις προσευχές του ηρεμούσε -κι εγώ δεν ξέρω με ποιόν τρόπο- και τον έπαιρνε γλυκύτατος ύπνος. Ύστερα από δυο-τρεις ώρες ξυπνούσε από τους αφόρητους πόνους, για να ξαναρχίσει και πάλιν «το Χριστέ μου, Σ’ ευχαριστώ! Δόξα στο όνομα Σου!… Δόξα Σοι, ο Θεός!… Δόξα Σοι, ο Θεός!…»

Εγώ μούγκριζα από τους πόνους, κι αυτός ο συνασθενής μου, με τους αφόρητους πόνους, δοξολογούσε τον Θεό. Εγώ βλαστημούσα τον Χριστό και την Παναγία, κι αυτός μακάριζε τον Θεό, Τον ευχαριστούσε για τον καρκίνο που τού έδωσε και τους πόνους που είχε. Τότε εγώ αγανακτούσα όχι μόνο από τους πόνους τους φρικτούς που είχα, άλλα και γιατί έβλεπα αυτόν, τον συνασθενή μου, να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Αυτός έπαιρνε σχεδόν κάθε μέρα «την Θεία Μεταλαβιά» κι εγώ ο άθλιος ξερνούσα από αηδία.

– Σκάσε, επί τέλους! σκάσε επί τέλους να λες συνεχώς «Δόξα Σοι, ο Θεός»! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός, που εσύ Τον δοξολογείς, Αυτός μας βασανίζει τόσο σκληρά; Θεός είναι αυτός; Δεν υπάρχει. Όχι! δεν υπάρχει…

Και αυτός με γλυκύτητα απαντούσε: «Υπάρχει, παιδί μου, υπάρχει και είναι στοργικός Πατέρας, διότι με την αρρώστια και τους πόνους μας καθαρίζει από τις πολλές μας αμαρτίες. Όπως αν ασχολιόσουν με καμιά σκληρή δουλειά, όπου τα ρούχα σου και το σώμα σου θα βρωμούσαν κυριολεκτικώς, θα χρειαζόσουν μία σκληρή βούρτσα για να καθαριστής καλά, κι εσύ και το σώμα σου και τα ρούχα σου, κατά τον ίδιο τρόπο και ο Θεός χρησιμοποιεί την αρρώστια σαν ευεργετικό καθαρισμό της ψυχής, για να την προετοιμάσει για τη Βασιλεία των ουρανών».

Οι απαντήσεις του μ’ εκνεύριζαν ακόμη περισσότερο και βλαστημούσα θεούς και δαίμονες. Δυστυχώς οι αντιδράσεις μου ήσαν αρνητικές, με το να φωνάζω: «-Δεν υπάρχει Θεός… Δεν πιστεύω σε τίποτα… Ούτε στον Θεό ούτε σ’ αυτά τα «κολοκύθια» που μού λες περί Βασιλείας του Θεού σου…» Θυμάμαι τις τελευταίες του λέξεις:

-Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή απ’ το σώμα ενός Χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός, αλλά το έλεός Του θα με σώσει. Περίμενε, θα δεις και θα πιστέψεις!

Και η μέρα αυτή έφθασε. Από το νοσοκομείο θέλησαν να βάλουν ένα «παραβάν», όπως ήταν καθήκον τους, αλλά εγώ διαμαρτυρήθηκα. Τούς είπα «όχι, γιατί θέλω να δω πώς αυτός ο γέρος θα πεθάνει!!!».

Τον έβλεπα λοιπόν να δοξολογεί συνεχώς τον Θεό. Πότε έλεγε κάποια «Χαίρε» για την Παναγία, που αργότερα έμαθα ότι λέγονται «Χαιρετισμοί». Κατόπιν σιγοέψαλλε το «Θεοτόκε Παρθένε», το «Από των πολλών μου αμαρτιών…», το «Άξιον εστί», κάνοντας συγχρόνως και πολλές φορές το σημείο του σταυρού.

Σήκωσε κάποια στιγμή τα χέρια του και είπε: «Καλώς τον Άγγελό μου! Σ΄ ευχαριστώ, που ήλθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις την ψυχή μου. Σ’ ευχαριστώ!… Σ’ ευχαριστώ!…» Ανασηκώθηκε λίγο, ξανασήκωσε τα χέρια του ψηλά, έκαμε το σημείο του σταυρού, σταύρωσε τα χεράκια του στο στήθος του και εκοιμήθη!

Ξαφνικά το δωμάτιο πλημμύρισε από φως, λες και μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι και περισσότεροι, τόσο πολύ φωτίστηκε το δωμάτιο! Ναι, εγώ ο άπιστος, ο άθεος, ο υλιστής, ο «ξιπασμένος», ομολογώ ότι όχι μόνον έλαμψε το δωμάτιο άλλα και μια ωραιότατη μυρωδιά απλώθηκε σ’ αυτό, ακόμη και σε ολόκληρο τον διάδρομο, και μάλιστα όσοι ήσαν ξυπνητοί και μπορούσαν, έτρεχαν εδώ κι εκεί, για να διαπιστώσουν από που ήρχετο η παράξενη αυτή μυρωδιά.

Έτσι, πάτερ μου, πίστεψα, γι’ αυτό και φώναξα για Εξομολόγο ύστερα από τρεις ημέρες. Την άλλη μέρα όμως, τα ‘βαλα με τους δικούς μου, την μάνα μου και τον πατέρα μου, ύστερα με τα ...

«ΤΟ ΑΤΙΜΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑΣ»

 

Τι είναι η ομοφυλοφιλία;

1.     Πρόκειται για το αποκορύφωμα των κακών που    ντρέπεται και να το αναφέρει κανείς!

Ας αρχίσουμε μ’ αυτή την αξιοπρόσεκτη παρατήρηση του Αγ. Ιω. Χρυσοστόμου:

«Aλλ’ ακόμη δεν ανέφερα το αποκορύφωμα των κακών, ούτε το κυριότερο μέρος της συμφοράς αποκάλυψα, γιατί όσες φορές ετοιμάσθηκα να το πω κοκκίνισα, πολλές φορές δε και ντράπηκα!

Ποιο λοιπόν είναι αυτό; Γιατί πρέπει πλέον να το αποτολμήσουμε και να το πούμε. Άλλωστε θα ήταν μεγάλη ανανδρία, ενώ πρόκειται να εκριζώσουμε ένα κακό να μην τολμούμε ούτε καν να μιλάμε γι’ αυτό, σαν να πρόκειται η σιωπή να γιατρεύσει αφ’ εαυτής την ασθένεια.

Δεν θα σιωπήσουμε λοιπόν, κι αν ακόμη πρόκειται μυριάκις να ντραπούμε και να κοκκινίσουμε. Γιατί και ο γιατρός, προκειμένου να...

Δάσκαλε, θέλω να βρω το Θεό

Ένας υποτακτικός πήγε κάποτε στο γέροντα και του είπε:

– Δάσκαλε, θέλω να βρω το Θεό!

Ο γέροντας χαμογέλασε και, επειδή έκανε πολύ ζέστη, κάλεσε το νεαρό να πάει μαζί του για να κάνουν μπάνιο στο ποτάμι. Βούτηξε λοιπόν ο νέος, βούτηξε και ο δάσκαλός του, ο οποίος τον άρπαξε και τον κράτησε με το ζόρι κάτω από το νερό.

Ο νέος επάλαιψε για μερικές στιγμές, μέχρις ότου ο γέροντας τον άφησε να βγει στην επιφάνεια. Έπειτα τον ρώτησε τι πράγμα αναζητούσε περισσότερο όταν...

Τα ουτοπικά όνειρα των νεωτεριστών (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)

 Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος (1815 – 1894) – Εορτάζει στις 6 Ιανουαρίου

Υπάρχει κάποια πατερική θέση, σχετικά με τις λεγόμενες «ανθρωπιστικές οργανώσεις» παγκόσμιου βεληνεκούς; Ο Κύριος μας έδωσε αυτή τη σύντομη ζωή ως χρόνο και ευκαιρία προετοιμασίας για την άλλη, την ατελεύτητη. Στη διάρκεια, λοιπόν, της σύντομης επίγειας ζωής μας πρέπει να συγκεντρώσουμε «προμήθειες» για ολόκληρη την αιωνιότητα. Πώς; Με τα καλά έργα. Απ’ αυτά σχηματίζεται ένα κεφάλαιο. Και από τον τόκο του κεφαλαίου συντηρούμαστε σ’ ολόκληρη την αιωνιότητα. Όποιος από μας κάνει μεγαλύτερες αποταμιεύσεις, θα ζήσει εκεί πιο πλούσια˙ και όποιος κάνει μικρότερες αποταμιεύσεις, θα ζήσει πιο φτωχικά. Ο Κύριος «θα πληρώσει τον καθένα κατά τα έργα του» (Ρωμ. 2:6).

Στην παρούσα ζωή, λοιπόν, πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για ν’ αυξήσουμε τις καταθέσεις μας σ’ αυτόν τον λογαριασμό. Δεν είναι δύσκολο. Ο ίδιος ο Κύριος το βεβαιώνει, λέγοντας: «Ο ζυγός μου είναι απαλός και το φορτίο μου ελαφρό» (Ματθ. 11:30). Όλη η χριστιανική ζωή συνοψίζεται σε τούτα: Να πιστεύουμε στον Θεό, στην προσκυνητή Τριάδα, που μας σώζει με το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού και με την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος, να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Ευαγγελίου, παίρνοντας θεία δύναμη μέσω των ιερών Μυστηρίων της Αγίας Εκκλησίας μας, και να ελπίζουμε ότι ο Θεός, για την πίστη και την υπακοή μας σ’ Αυτόν, δεν θα μας στερήσει τα επουράνια αγαθά.

Όσο απαραίτητη είναι η πίστη για τη σωτηρία μας, άλλο τόσο απαραίτητα είναι και τα καλά έργα. Το τονίζω αυτό, γιατί μερικοί διακηρύσσουν πως η πίστη είναι αρκετή, ενώ άλλοι λένε ότι φτάνει να είμαστε «καλοί άνθρωποι», να κάνουμε δηλαδή καλά έργα. Η αλήθεια είναι πως η πίστη και τα έργα έχουν ίση αξία. Η πίστη πρέπει να συνοδεύεται και να επιβεβαιώνεται από τα καλά έργα, δηλαδή από ζωή άγια, σύμφωνη με τις θείες εντολές. Εδώ, στην τήρηση των θείων εντολών, είναι που πρέπει να συγκεντρώσουμε περισσότερο την προσοχή μας. Την πίστη, βλέπεις, την αληθινή ορθόδοξη πίστη, την έχουμε. Τι μας μένει λοιπόν; Η τήρηση των εντολών, τα καλά έργα. Γιατί «η πίστη χωρίς έργα είναι νεκρή» (Ιακ. 2:20). Και πρέπει να πω, ότι χρωστάμε απέραντη ευγνωμοσύνη στον Κύριο, γιατί την αξία των έργων μας την καθορίζει με κριτήριο όχι τη σπουδαιότητα ή τη μεγαλοσύνη τους, αλλά τη διάθεση που υπάρχει μέσα μας, όταν τα επιτελούμε. Ευγνωμοσύνη Του χρωστάμε ακόμα, γιατί μας δίνει καθημερινά αναρίθμητες ευκαιρίες για την επιτέλεση καλών έργων σύμφωνα με το θέλημά Του, έτσι που, αν προσέχουμε, μπορούμε κάθε στιγμή να Τον ευαρεστούμε.

Για να ευαρεστήσεις, λοιπόν, κι εσύ τον Θεό, δεν είναι ανάγκη να κάνεις κάτι το πολύ μεγάλο, δεν είναι ανάγκη να πας στο εξωτερικό, όπως κάνουν οι νεωτεριστές και τάχα προοδευτικοί. Φτάνει να κοιτάς γύρω σου κάθε μέρα και ώρα. Διακρίνεις σε κάτι τη σφραγίδα της θεϊκής εντολής; Κάνε το δίχως χρονοτριβή ή δισταγμό, με την πεποίθηση ότι ο ίδιος ο Θεός αυτή την ώρα ζητάει από σένα αυτό το έργο και τίποτ’ άλλο. Προσπάθησε να στερεώσεις μέσα σου έναν τέτοιο τρόπο σκέψεως. Όταν το κατορθώσεις, απέραντη γαλήνη θα πλημμυρίσει την καρδιά σου, ειρήνη που θα προέλθει από την επίγνωση ότι κάθε στιγμή δουλεύεις για τον Κύριο. Ακόμα κι όταν σου λένε να μπαλώσεις τις κάλτσες του μικρού σου αδελφού, και το κάνεις πρόθυμα για τον Χριστό, που μας πρόσταξε ν’ ακούμε και να βοηθάμε τον πλησίον, εκτελείς ένα έργο θεάρεστο. Έτσι, με κάθε βήμα, με κάθε λέξη, με κάθε κίνηση, ακόμα και με κάθε ματιά μπορούμε να ευχαριστούμε τον Θεό, να βαδίζουμε στο δρόμο του θελήματός Του, και επομένως να κατευθυνόμαστε προς τον τελικό σκοπό μας.

Οι νεωτεριστές, οι τάχα προοδευτικοί, έχουν στο νου τους σύνολη την ανθρωπότητα, όλους τους ανθρώπους στοιβαγμένους μαζί. Είναι όμως γεγονός ότι η «ανθρωπότητα» ή ο «λαός» δεν υπάρχει ως πρόσωπο, ένα πρόσωπο για το οποίο θα μπορούσες κάτι να κάνεις τώρα ακριβώς. Η ανθρωπότητά μας συγκροτείται από ξεχωριστά πρόσωπα. Κάνοντας κάτι για ένα πρόσωπο, το κάνουμε μέσα στο σύνολο των ανθρώπων. Αν ο καθένας μας έκανε ό,τι μπορούσε για οποιονδήποτε άνθρωπο έχει μπροστά στα μάτια του, αντί να ρίχνει μάταια το βλέμμα του τόσο μακριά, στο απρόσωπο σύνολο των ανθρώπων, τότε όλοι μας θα...

Από τον βίο του αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου: Η αρετή της αγάπης και της φιλοξενίας προς τους αδελφούς!

 Ο μέγας Θεοδόσιος την ανέχεια των φτωχών τη νικούσε με την παροχή των αναγκαίων, αν και αυτά που μπορούσε να δώσει ήταν λιγότερα από όσα ήθελε˙ όπως ακριβώς και όσα θα ήθελε να δώσει ήταν πάντοτε λιγότερα από τη πλουσιοπάροχη δωρεά του Πνεύματος,1 όπως θα φανεί από τα παρακάτω.

Ενώ λοιπόν είχε τόση συμπόνια για όλους γενικά εκείνους που υπέφεραν από τη φτώχεια, έδειχνε ακόμη περισσότερη προς όσους υπέφεραν περισσότερο, καθώς, μαζί με τη φτώχεια, τους βασάνιζε και κάποια αρρώστια ή αναπηρία, ή ακόμη και η ιερά νόσος, δηλαδή η επιληψία, το πιο βαρύ από όλα. Έτσι λοιπόν γινόταν μάτι για τους τυφλούς, πόδι για τους κουτσούς, ρούχο για τους γυμνούς, βοηθός, δούλος. Για τους πάντες γινόταν τα πάντα,2 λόγω της πολλής του φιλανθρωπίας: έπλυνε αίματα, καθάριζε τραύματα, φιλούσε στα χείλη τους λεπρούς, και έτσι, με πολύ σοφό τρόπο, τους παρηγορούσε και τους έπειθε να υπομένουν με ηρεμία τη συμφορά τους. Αν, επομένως, κάποιοσ τον ονομάσει λιμάνι, για όλους, όπως επίσης ιατρείο, καταφύγιο και ταμείο για όλους, θα μιλήσει σωστά και σύμφωνα με την αλήθεια. Γιατί όλοι δέχονταν από αυτόν τη φροντίδα που ...

Άγιος Γρηγόριος, ο πράος και φιλόσοφος επίσκοπος Νύσσης († 10 Ιανουαρίου)

Ο άγιος Γρηγόριος, γιος του αγίου Βασιλείου και της αγίας Εμμέλειας, αδελφός του Μ. Βασιλείου και της Αγίας Μακρίνας, γεννήθηκε γύρω στο 331 στην Καισάρεια της Καππαδοκίας.

Ανατράφηκε μέσα στο κλίμα αρετής και ευσέβειας που καλλιεργούσαν οι τόσοι άγιοι της οικογένειάς του. Την θύραθεν παιδεία πήρε από τον πα­τέρα του, δάσκαλο της ρητορικής, αφομοίωσε απεριόριστες φιλοσοφικές, λογοτεχνικές και επιστημονικές γνώσεις και έγινε πρωτεργάτης της μεταστροφής της αρχαιοελληνικής παιδείας στον Χριστιανισμό. Βαπτίσθηκε σε νεαρή ηλικία, χειροτονήθηκε αναγνώστης και έγινε δάσκαλος της ρητορικής.

Όταν το 370 ο άγιος Βασίλειος έγινε αρχιεπίσκοπος Καισαρείας επέλεξε τον Γρηγόριο και τον τοποθέτησε επίσκοπο στην ταπεινή πόλη Νύσσα, παρά τις αντιρρήσεις του. Χωρίς τις διοι­κητικές ικανότητες και δεξιότητες που απαιτούν τα εκκλησιαστικά ζη­τήματα, πολύ ταπεινός και αγαθός για να αντισταθεί στη δολιότητα κάποιων κακόβουλων ανθρώπων, γρήγορα έπεσε θύμα των ραδιουργιών των αρειανοφρόνων, οι οποίοι τον κατηγόρησαν ως μη κανονικώς εκλεγέντα και πέτυχαν διά του έπαρχου Δημοσθένη, δηλωμέ­νου εχθρού των Ορθοδόξων, την καθαίρεση και τον εκτοπισμό του (376). Επανήλθε θριαμβευτικά στην Νύσσα δύο χρόνια αργότερα, όταν πέθανε ο Ουάλης. Δεν μπόρεσε όμως να απολαύσει την ειρήνη παρά για λίγο καιρό. Ο θάνατος του αγίου Βα­σιλείου (αρχές 379), τον οποίο θεωρούσε πάντα περισσότερο ως πνευμα­τικό πατέρα παρά ως κατά σάρκα αδελφό, τον κατέστησε κληρονόμο και ...

Η πολυτελής ταφή – από τον βίο του αγίου Εφραίμ.

 Η πολυτελής ταφή είναι πολύ επιζήμια. Γι’ αυτό και οι φιλόθεοι άνθρωποι επιθυμούν σφοδρά τον ευτελή ενταφιασμό, ως ωφέλιμο.

Ο άγιος Εφραίμ, όταν έμελλε να φύγει πλέον από τη ζωή, έδωσε τις ακόλουθες αυστηρές εντολές: «Να μην ψάλετε κανένα άσμα στον Εφραίμ˙ να μη με θάψετε με πολυτελή ενδυμασία˙ να μην κάνετε ειδικό τάφο για το σώμα μου. Έχω δώσει λόγο στον Θεό να ταφώ μαζί με τους ξένους, επειδή εγώ είμαι ξένος και περαστικός, όπως όλοι οι πρόγονοί μου.1 Αν όμως κανείς, από αγάπη στον πνευματικό του πατέρα, μου έχει κιόλας ετοιμάσει πολυτελές ένδυμα προορισμένο για την ταφή, να το δώσει στους φτωχούς».

Τέτοιες λοιπόν αυστηρές εντολές έδινε στους παρευρισκόμενους˙ ένας όμως από αυτούς, που ήταν από τους πιο επίσημους και θερμούς, είχε ετοιμάσει ένδυμα πολυτελές και πανάκριβο και σκόπευε να ντύσει με αυτό το σώμα του αγίου μετά τον θάνατό του. Όταν άκουσε την εντολή του, λυπήθηκε πολύ για τη ματαίωση του θελήματος και της πρόθεσής του, και γι’ αυτό σκέφτηκε να... μην το δώσεις στους φτωχούς, κρίνοντας ότι είναι καλύτερο να δώσει σε αυτούς χρήματα όσα και η αξία του ενδύματος. Δεν ήξερε, φαίνεται, ότι κάνοντας έτσι, δίνοντάς το δηλαδή στους φτωχούς, θα ευχαριστούσε πολύ περισσότερο τον άγιο Εφραίμ, παρά αν ακολουθούσε το δικό του θέλημα και τη δική του κρίση.

Έτσι έμαθε παθαίνοντας, και αμέσως τιμωρήθηκε για την παρακοή του με το να κυριευτεί από πονηρό δαίμονα, εισπράττοντας για τον κακό λογισμό του τιμωρία ίση με εκείνην που θα δεχόταν αν είχε κάνει την πράξη. Εξαιτίας αυτού, και ενώ όλοι γύρω έβλεπαν, πλησίασε στο κρεβάτι του αγίου στραβώνοντας τα χέρια, στρέφοντας τα μάτια, τρίζοντας τα δόντια, βγάζοντας αφρό από το στόμα και κάνοντας όσα άλλα είναι συμπτώματα φανερής μανίας, επειδή για λόγους θείας οικονομίας παραδόθηκε για παιδαγώγηση στον δαίμονα, στον οποίο προτίμησε να πειστεί, αδιαφορώντας για την πατρική εντολή.

Τι έκανε λοιπόν ο άγιος που έβλεπε τα κρυφά και μιλούσε με τον φωτισμό του αγίου Πνεύματος; «Κατάλαβες», του είπε, «ότι αυτό που έπαθες είναι καρπός αμαρτίας;» Τί όμως άπρεπο έκανες, άνθρωπε, που σου προξένησε τόσο μεγάλη συμφορά;» Εκείνος συνήλθε από τη μανία και εξομολογήθηκε την ανομία του, ξεσκέπασε την παρακοή του, κατηγόρησε την αδυναμία των λογισμών του. Και ο άγιος Εφραίμ τον συμπόνεσε για το πάθος του, δέχτηκε και την εξομολόγησή του, και με μόνη την προσευχή του και την τοποθέτηση των χεριών του στο κεφάλι του ανθρώπου, τον απάλλαξε από τον δαίμονα.

Υποσημείωσις.

1. Πρβ. Ψαλμ. 38, 13

Από το βιβλίο: Ευεργετινός: «Ήτοι Συναγωγή των θεοφθόγγων ρημάτων και διδασκαλιών των θεοφόρων και αγίων πατέρων, από πάσης γραφής θεοπνεύστου συναθροισθείσα.»

Τόμος 4-ος. μετάφραση (Νεοελληνική απόδοση): Δ. Χρισταφακόπουλος

Εκδόσεις, Το Περιβόλι της Παναγίας, 2001

Η/Υ επιμέλεια Σοφίας Μερκούρη.

http://www.orp.gr/wordpress/?p=33265

Πώς πρέπει να δεχόμαστε τον κάθε έλεγχο

 Περί του ελέγχεσθαι

 (δηλαδή, περί του πώς πρέπει να δεχόμαστε τον κάθε έλεγχο, σύμφωνα με τις Άγιες Γραφές)

     Ο άγιος Νεκτάριος έγραψε το βιβλίο «ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ», στο οποίο αναπτύσσει όλον τον πλούτο των ηθικών και θρησκευτικών γνωμών των Πατέρων της Εκκλησίας. Κατά την συγγραφή του δημιουργήθηκε η επιθυμία να γράψει ένα παρόμοιο ακόμη βιβλίο ηθικοθρησκευτικό, στο οποίο να αποθησαυρίσει όλα τα σχετικά ρητά της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης. Έτυχε να πέσει όμως στα χέρια του ένα σύγγραμμα του αρχαιοτάτου οσίου ανδρός Αντιόχου, του 7^ο αιώνα, με 130 Λόγους προς Ευστάθιον ηγούμενον, με ανάλογο περιεχόμενο. Ο Άγιος Νεκτάριος τους επιμελήθηκε και τους εξέδωσε τελικά με τίτλο: «ΠΑΝΔΕΚΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΓΡΑΦΩΝ»,  προς ηθική ωφέλεια των χριστιανών:

  68^ος Λόγος, Αντιόχου του εκ Γαλατίας, Μοναχού της Λαύρας του Αγίου Σάββα:

     «Εάν ο άνθρωπος είναι ταπεινόφρων και θεωρεί τον εαυτό του τιποτένιο, τότε δέχεται με πολλή χαρά στην καρδιά του και αγαθή διάθεση και ευσέβεια όλους  τους ελέγχους και τις τιμωρίες, που του καταλογίζονται. Είναι μακάριος ο μοναχός (σημ: και ο κάθε χριστιανός), ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του τελευταίο σκουπίδι όλων των ανθρώπων. Διότι, λογαριάζοντας τον εαυτό του ως τον ελάχιστο πάντων, χαίρεται περισσότερο για την απαξίωση και την καταφρόνηση παρά από την απολαβή τιμών και καλής φήμης. Έτσι αγιάζεται από τον Θεό, όπως μαρτυρεί ο Ησαΐας` «Ως άγιο να τιμάτε και να δοξάζετε αυτόν, ο οποίος καταφρονεί και ...

Πώς μαθαίνουμε στο παιδί να εκτιμά αυτό που έχει!!!

 Η 5χρονη κόρη μου έχει μόνο ένα όνειρο: μια γοργόνα κούκλα Barbie.  Είναι η συγκέντρωση των προσδοκιών της από τον Άγιο Βασίλη, που υπάρχει μόνο για να δημιουργεί τέτοιες κούκλες, η βάση της υπακοής στους γονείς, το ιδανικό στη ζωή, το αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπου ένας μικρός εκβιασμός δεν βλάπτει κ.λπ.

 Με την πρώτη ματιά είναι κάτι φυσιολογικό.  Λοιπόν, τα μικρά κορίτσια τρελαίνονται να είναι πριγκίπισσες, από ρούχα μέχρι παιχνίδια, σετ ομορφιάς, πόνι, κουτάβια, όλα πρέπει να είναι για πριγκίπισσες.  Είναι σίγουρα το ιδεαλιστικό όνειρο κάθε παιδιού που αντιμετωπίζει τα όρια και...

Από τον βίο του οσίου Γεωργίου του Χοζεβίτου

Μια μέρα είπε ο αββάς Ηρακλείδης στον αδελφό του Γεώργιο: «Πάρε το τσεκούρι κι έλα να κόψουμε ξύλα». Είχαν, λοιπόν, ένα φοίνικα άκαρπο και του έδωσε εντολή να τον κόψει. Αυτός όμως έβαλε μετάνοια και τον παρακαλούσε λέγοντας: «Όχι, πάτερ, ας μην τον κόψουμε, τουλάχιστον έχουμε τα βάϊα απ’ αυτόν». Αλλά εκείνος του είπε απειλητικά: «Κόψε τον· να, τόσα χρόνια καρπό δεν έκαμε· γιατί λοιπόν να κρατεί τον τόπο;». Αλλά αυτός έβαλε πάλι μετάνοια με ταπείνωση και είπε: «Εγώ σου εγγυώμαι ότι από τώρα και στο εξής θα καρπίζει». Τον άφησε και από τότε έκανε και περισσότερα και νοστιμότερα φοινίκια απ’ όλους τους άλλους φοίνικες.

Ήταν κάποιος γεωργός από την Ιεριχώ, που τον είχαν φίλο και τον αγαπούσαν πολύ. Αυτός είχε ένα μοναχογιό σε νηπιακή ηλικία που πέθανε. Τον έβαλε, λοιπόν, ο πατέρας σ’ ένα καλάθι μαζί με μερικούς καρπούς από τις απαρχές της συγκομιδής του, τα σκέπασε με αμπελόφυλλα και παίρνοντάς τα έτρεξε στη λαύρα. Χτύπησε την πόρτα του κελλιού κι αφού βγήκε ο Γεώργιος, του άνοιξε και τον οδήγησε μέσα.

Πλησίασε, λοιπόν, ο αγαπητός το γέροντα, έβαλε μετάνοια, έβαλε το καλάθι μπροστά τους, τους παρακάλεσε να ευλογήσουν τους καρπούς της συγκομιδής του και ο ίδιος βγήκε έξω. Κι οι αδελφοί βγάζοντας τους καρπούς από το καλάθι, βρήκαν και το νεκρό νήπιο. Ταράχθηκε ο γέροντας, ο αββάς Ηρακλείδης, όταν το είδε· είπε στον αδελφό του: «Κάλεσε αυτόν τον άνθρωπο, σαν πειρασμός μάς ήλθε σήμερα εδώ πέρα· γιατί απ’ ό,τι βλέπω, ήλθε για να πειράξει εμάς τους αμαρτωλούς».

Ο αδελφός του, ο Γεώργιος, του έβαλε μετάνοια (ήταν τότε σαράντα χρονών περίπου ή και περισσότερο) και του είπε: «Μη λυπάσαι και μην οργίζεσαι, πάτερ, αλλά έλα να παρακαλέσουμε με πίστη τον πολυεύσπλαχνο και πανοικτίρμονα Θεό· κι αν παραβλέψει τις αμαρτίες μας και δεχθεί την παράκλησή μας κι αναστήσει το παιδί, φεύγει παίρνοντας το παιδί του ζωντανό σύμφωνα με την πίστη του. Αν δεν θέλει η αγαθότης Του να το κάνει αυτό, ας ...

7 Ιανουαρίου - Η Σύναξη του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου και Βαπτιστού

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στη θρησκεία μας και στη λαϊκή μας παράδοση

γράφει ο Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, Προφήτης και Βαπτιστής είναι από τις μεγαλύτερες μορφές που συνδέουν την Παλαιά με την Καινή Διαθήκη. Είναι η «φωνή βοώντος εν τη ερήμω», λέγουσα «ετοιμάσατε την οδόν Κυρίου» σύμφωνα με τον προφήτη Ησαΐα (Ματθαίου Γ΄, 3 και Μάρκου Α΄, 3) και «λύχνος καιόμενος και φαίνων» (Ιωάννου Ε΄, 35). Είναι ακόμα το «παιδίον» το οποίον θα ονομαστεί «προφήτης Υψίστου» (Λουκά Α΄, 76).

Για τους ευσεβείς και θεοφοβούμενους γονείς του, τον ιερέα Ζαχαρία και την Ελισάβετ ο χρόνος κύλησε χωρίς την έγκαιρη εκπλήρωση της μεγάλης επιθυμίας τους για τεκνοποίηση. Σε προχωρημένη ηλικία πλέον, και ενώ ο Ζαχαρίας προσέφερε θυμίαμα στο Ναό του Σολομώντος, τον επεσκέφθη ο Αρχάγγελος Γαβριήλ και του ανακοίνωσε ότι εισακούσθηκαν οι δεήσεις τους από τον Ύψιστο για την απόκτηση τέκνου. Ταράχθηκε ο ιερέας και τον κατέλαβε μεγάλος φόβος, ενώ εξέφρασε της απορία του στον απρόσμενο επισκέπτη του, πώς μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, αφού η γυναίκα του ήταν προχωρημένης ηλικίας. Για να τον πείσει ο Αρχάγγελος, τού είπε πως από εκείνη τη στιγμή θα παραμείνει άλαλος μέχρι τη γέννηση του παιδιού (Λουκά Α΄, 7, 9, 11, 12, 18, 20).
Στην κοιλιά της μητέρας του, ακόμα, ο Ιωάννης, σκίρτησε από αγαλλίαση, όταν επισκέφθηκε και ασπάσθηκε την Ελισάβετ η Παναγία, η οποία κυοφορούσε το Μεσσία (Λουκά Α΄, 41).

Οκτώ μέρες μετά τη γέννηση του αγίου τέκνου, οι προσκεκλημένοι για την περιτομή ρώτησαν το Ζαχαρία ποιό θα είναι το όνομά του. Εκείνος, μη μπορώντας ακόμα να μιλήσει, έγραψε σε μια πινακίδα «Ιωάννης». Αμέσως λύθηκε η φωνή του και δόξασε το Θεό για τη μεγάλη ευεργεσία (Λουκά Α΄, 63, 64).

Κατά μία εκδοχή της παράδοσης, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος σώθηκε από τη σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη με θαυματουργικό τρόπο, όταν ο τέταρτος μάγος δωροδόκησε τους στρατιώτες-σφαγιαστές.
Από μικρή ηλικία εγκατέλειψε κάθε τι εγκόσμιο και ...