Η 5χρονη κόρη μου έχει μόνο ένα όνειρο: μια γοργόνα κούκλα Barbie. Είναι η συγκέντρωση των προσδοκιών της από τον Άγιο Βασίλη, που υπάρχει μόνο για να δημιουργεί τέτοιες κούκλες, η βάση της υπακοής στους γονείς, το ιδανικό στη ζωή, το αντικείμενο διαπραγμάτευσης όπου ένας μικρός εκβιασμός δεν βλάπτει κ.λπ.
Με την πρώτη ματιά είναι κάτι φυσιολογικό. Λοιπόν, τα μικρά κορίτσια τρελαίνονται να είναι πριγκίπισσες, από ρούχα μέχρι παιχνίδια, σετ ομορφιάς, πόνι, κουτάβια, όλα πρέπει να είναι για πριγκίπισσες. Είναι σίγουρα το ιδεαλιστικό όνειρο κάθε παιδιού που αντιμετωπίζει τα όρια και...
τα βάσανα ενός σκληρού κόσμου: αυτό του να κληρονομήσει τη γη ως πρίγκιπας ή πριγκίπισσα. Είναι μια υπολειπόμενη νοσταλγία του χαμένου παραδείσου, που ωραιοποιείται συνειδητά από εμπορικά μυαλά.Αλλά σε περαιτέρω προβληματισμό, η εμμονή ενός παιδιού με έναν τόσο τεχνητό κόσμο δεν έχει τίποτα από το αθώο παιχνίδι «γκλίτερ» με ροζ σκόνη της παιδικής ηλικίας. Πίσω από τις ειδυλλιακές εικόνες στις σημερινές παιδικές ιστορίες κρύβεται μια βιομηχανία αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως. Υπάρχουν ολόκληρα τμήματα εμπόρων για παιδιά, επειδή οι έμποροι αυτού του κόσμου έχουν κατανοήσει την τεράστια δύναμη πειθούς των παιδιών, την ικανότητά τους να επαναλαμβάνουν σε σημείο απόγνωσης τα αιτήματά τους, την αστάθεια των γονιών που είναι πολύ διανοητικά κουρασμένοι για να εξηγήσουν σε ένα παιδί τι θέματα.
Το σημερινό παιδί καταφεύγει σε εκβιασμούς, κραυγές, σπασμωδικά κλάματα, χάδια, δηλώσεις αγάπης, περίτεχνη επιμονή, για να πετύχει τον στόχο του: ένα παιχνίδι που μετά από μισή ώρα θα σταθεί επιδεικτικά εμπόδιο στους γονείς, προκαλώντας διαστρέμματα στους αφυπνισμένους. τη μέση της νύχτας για ένα γάλα που δίνεται γρήγορα σε ένα πεινασμένο μωρό.
Τα παιδιά λοιπόν γίνονται αδηφάγα εργαλεία μάρκετινγκ, αποφασίζουν έμμεσα τι είδους αυτοκίνητο θα έχουν, τι σπίτι θα αγοράσετε, τι προϊόντα αγοράζετε, τι διακοπές θα πάτε. Φυσιολογικό, θα πούμε, αλλά αν όλα είναι απλώς μια εξαπάτηση καταναλωτικού μάρκετινγκ, τότε κινδυνεύει η ελευθερία μας και πιο σοβαρά η ελευθερία των παιδιών, που θα γίνουν απλοί αισθητήρες μιας κοινωνίας που βασίζεται στην ευχαρίστηση και την άνεση.
Αυτό που είναι ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά σήμερα εμποτίζονται εν γνώσει τους με καταναλωτικά νευρο-ερεθίσματα από τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς τους. Η τάση να αγοράζεις τον κόσμο και να πουλάς την ψυχή σου είναι αξιοσημείωτης πολυπλοκότητας και λεπτότητας. Το παιδί είναι το πιο ευάλωτο σε χρώματα, ερεθίσματα ευχαρίστησης, γλυκό, ροζ, θορυβώδες, γυαλιστερό και έτσι γίνεται μηχανή αιτημάτων και ψεύτικων επιθυμιών, που δεν έχουν καμία σχέση με την ανάπτυξή του ως ανθρώπου.
Οι επιθυμίες των παιδιών μεγαλώνουν εκθετικά, σε μια γεωμετρική πρόοδο με την ηλικία. Έτσι, καθώς μεγαλώνουν, τα παιχνίδια γίνονται gadget υψηλής τεχνολογίας, τηλέφωνα, tablet, υπολογιστές, I-pods, αυτοκίνητα κ.λπ. Τι συμβαίνει στο μυαλό τους; Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μπορώ να ελέγξω με επιμονή και εκβιασμό το μυαλό των γονιών, που από αγάπη υποχωρούν όλο και πιο συχνά με την ελπίδα της εσωτερικής άνεσης.
Έτσι, οι γιοι μας γίνονται παιδιά του έτοιμου χρήματος. Είναι τα παιδιά που πιστεύουν ότι όλα είναι δικά τους, που καταστρέφουν το αυτοκίνητο του πατέρα τους με τη σιγουριά ότι θα πάρουν άλλο, που αυτοκαταστρέφονται για τα λεφτά των γονιών τους με εθισμό, βία, ναρκωτικά. Καθώς τα δώρα συσσωρεύονται γύρω τους, η ψυχή τους παραμένει ολοένα και πιο θλιμμένη, επιβαρυμένη και δεχόμενη ολοένα και πιο πιεστικές «ανάγκες». Από εδώ πηγάζει η περιφρόνηση για τη δουλειά, για τις υλικές αξίες που κερδίζονται με τίμια και για τον ιδρώτα των γονιών, που γίνονται απλοί πάροχοι.
Όταν ήμουν στο σεμινάριο, είχα κάποιους συναδέλφους που είχαν πάρει ένα αυτοκίνητο ως δώρο. Γύριζαν τα πλήκτρα στα δάχτυλά τους με φανταστική δεξιοτεχνία, προς αμηχανία της βλακείας, που κοιτούσαν έκθαμβοι τη Ντάτσια Φέλιξ πίσω από τον ψηλό φράχτη του ιδρύματος. Ζήτησα επίσης από τον πατέρα μου, πολλές φορές, να μου πάρει το μικρότερο Trabant, Lăstun ή οτιδήποτε σε τέσσερις τροχούς που γρυλίζει τόσο όμορφα. Κάθε φορά μου απαντούσε ξερά ότι δεν γίνεται, δεν θέλει να είμαι παιδί έτοιμου χρήματος, που δεν ξέρει πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις μια δεκάρα. Στο κολέγιο, το δράμα συνεχίστηκε. Μετά την αποφοίτησή μου, στο πρώτο έτος της διδασκαλίας, μάζεψα κάθε δεκάρα από τον πενιχρό μισθό μου ως αναπληρωτής καθηγητής με απόλυτη θέρμη. Ένιωσα πόσο δύσκολο είναι να τα παρατήσεις όλα για ένα όνειρο.
Μετά από ένα χρόνο, ο πατέρας μου με συνόδευσε σε μια έκθεση αυτοκινήτων. Είχα ένα διανοητικό σχέδιο για το επιθυμητό αυτοκίνητο (ή καλύτερα προσιτό, με 30 εκατομμύρια): ένα καλό Trabant, ένα παλαιότερο Oltcit ή ένα βραχνό Lăstun. Είχα συνηθίσει την ιδέα. Μετά από μερικές ώρες σκουπίσματος, ο πατέρας μου με ρώτησε: "Και πόσα χρήματα είπες ότι μάζευες σε ένα χρόνο;" 30 εκατομμύρια, απάντησα δειλά. Εντάξει, πάρε άλλα 30 από μένα, γιατί ήξερες να είσαι οικονομικός και να εκτιμάς τη δουλειά». Κάτι έσκασε στο κεφάλι μου. Τα έργα Trabant κατέρρευσαν. Η χαρά κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο. Πήρα ένα ditamai Golf 3, με προβολείς σταγόνες, τρελό. Και την πρόσεχα πολύ, γιατί ήξερα πόσο δύσκολο είναι να την έχεις.
Η εκπαίδευση των παιδιών πρέπει να βασίζεται στην πραγματικότητα, την αλήθεια και την αρετή, και αυτά θεμελιώνονται στα παιδιά μέσα από την εργασία, τη μελέτη, την ακρόαση, την προσευχή, την ταπεινοφροσύνη, την κοινή λογική, την προσοχή. Φυσικά, υπάρχουν κάθε είδους τεράστιοι κίνδυνοι για τα παιδιά μας που περπατούν στους δρόμους. Αλλά οι μεγαλύτεροι εχθροί -οι «παιδοκτόνοι» όπως τους αποκαλεί ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος- είναι οι ίδιοι οι γονείς τους, που από ανεύθυνη αγάπη τους δίνουν ό,τι ζητούν, πνίγοντας την ψυχή τους με χρωματιστή ύλη και εξοντώνοντας την αίσθηση της απέραντης αξίας της αγάπης. , που αποκτάται με θυσίες και αφοσίωση.
Ιερέας Ιωάννης Ιστράτης
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2023/12/blog-post_395.html
