Κυριακή προ της Υψώσεως (Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†))

 Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υἰοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στή σημερινή περικοπή τοῦ Ευαγγελίου, λέμε ὅτι ο Θεός δὲν ἔστειλε τὸν μονογενῆ Του Υἱὸ στὸν κόσμο γιὰ νὰ κρίνει τὸν κόσμο, ἀλλά γιὰ νὰ σώσει τὸν κόσμο. Ὁ Ζωντανὸς Θεός γίνεται ἡ ἀλήθεια τοῦ ζῶντος ἀνθρώπου, μοιράζεται μαζί του ὅλη τὴν ἀνθρώπινη μοίρα, τὴν κατάσταση τοῦ δημιουργήματος ἑνός πεπτωκότος κόσμου, ὅλα τά δεινά, περιλαμβάνοντας καὶ τὴν τραγωδία τοῦ θανάτου, πού περιέχει καὶ τὴν τραγική ἀπώλεια τῆς συναίσθησης τῆς κοινωνίας μὲ τὸν Πατέρα: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μὲ ἐγκατέλειπες; Καὶ σωζόμαστε, μὲ τὴν ζωή Του, καὶ τὸν θάνατό Του, και τὰ λόγια Του: «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γὰρ οἴδασι τὶ ποιοῦσι» (Πατέρα, συγχώρησέ τους, δεν ξέρουν τὶ κάνουν). Ἀλλά αὐτά τὰ λόγια μπορεῖ νὰ ταιριάζουν καὶ σὲ μᾶς πού ξέρουμε, θα μπορούσαμε νὰ ξέρουμε – δὲν ἔχουμε ἀκούσει τὸ Εὐαγγέλιο; Ὁπότε δὲν ἔχουμε ἀκούσει τὶ ἔπαθε ὁ Χριστός, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτωλότητάς μας; Δὲν εἴμαστε λοιπόν γνῶστες ὅτι τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ ταιριάζουν σ’ ὅλους μας; – κι ὄμως ὑπάρχει μιὰ διαφορά.

Ὁ Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, λέει σὲ κάποιον ἀπό τοὺς ἐπισκέπτες του, ..Ναί, νὰ εἶσαι βέβαιος γιὰ τὴν συγχωρητικότητα τοῦ Θεοῦ, νὰ εἶσαι βέβαιος ὅτι ὁ Θεός ἀπαντᾶ στὶς προσευχές σου, ἀλλά θυμήσου ἕνα πράγμα: τὸ τίμημα πού Ἐκεῖνος πλήρωσε γιὰ νἄχει τὴν δύναμη τῆς συγχώρησης, κι ἄς μὴν τοῦ ζητᾶμε κάτι λίγο γιὰ συγχώρηση, ἄς μὴν ἔρχομαστε ἀνάξιοι στὴν προσευχή πρὸς Ἐκεῖνον, γιατί ὁ θάνατος Του, συνηγορεῖ στὴν συγχώρησή μας. Καὶ δὲν μποροῦμε χωρίς μιὰ ἀνταπόκριση ἀπό τὸ βαθύτερο εἶναι μας στραμμένο πρὸς τὸν Θεό καὶ νὰ ζητᾶμε τὴν συγχώρηση μὲ τὸ κόστος τοῦ θανάτου Του, καὶ νὰ μὴν τοῦ προσφέρουμε τίποτε, τίποτε παρά μόνον τὴν ἐπιθυμία μας νὰ εἴμαστε ἐλεύθεροι ἀπό τὸ φορτίο πού μᾶς συνθλίβει.

Καὶ ἄν ἀναρωτιόμαστε τὶ νὰ Τοῦ προσφέρουμε – μποροῦμε νὰ Τοῦ προσφέρουμε πρῶτα ἀπ’ ὅλα τὴν εὐχαριστία μας. Μιὰ εὐχαριστία γι’ αὐτή τὴν ἀγάπη πού ἀπό μόνη της μπορεῖ νὰ μᾶς σώσει, μιὰ ἀγάπη τόσο μεγάλη πού Ἐκεῖνος ἀποδέχθηκε ὄχι μόνο τὴν ἀνθρώπινη μοίρα μας, ἀλλά τὸ νὰ...

Συμφέρει η ασθένεια.

 

Συμφέρει η ασθένεια. 

Δέν παρακαλῶ νά γίνω καλά. 

Παρακαλῶ νά μοῦ δίνει ὑπομονή ὁ Θεός. Είναι πιο σπουδαίο να ...

Η περίπτωση της Μάρσια ή πως μια άθεη ανακάλυψε τον Θεό

 Οπωσδήποτε όμως όλες οι περιπτώσεις δε μοιάζουν με της Κάθι. Υπάρχουν πολλοί άλλοι τύποι, μερικοί από τους οποίους είναι εξίσου συνήθεις. Η Μάρσια ήταν μια από τις πρώτες – πρώτες περιπτώσεις μου μακρόχρονης θεραπείας. Επρόκειτο για μια αρκετά πλούσια νέα γυναίκα γύρω στα είκοσι πέντε χρόνια της που μου ζήτησε ιατρική περίθαλψη, λόγω μιας γενικευμένης ανικανότητας να αισθανθεί ηδονή (ανηδονία). Ενώ της ήταν αδύνατο να προσδιορίσει τι ακριβώς δεν πήγαινε καλά με τη ζωή της, έβρισκε ότι αυτή ήταν ανεξήγητη άχαρη...

Η Μάρσια παρά τον πλούτο της και την πανεπιστημιακή της μόρφωση, έδειχνε σαν μια φτωχή, κουρελιάρα και γερασμένη μετανάστρια. Σ’ όλο το διάστημα του πρώτου χρόνου θεραπείας της, ντυνόταν διαρκώς με ασουλούπωτα φορέματα μπλε, γκρίζα ή καφέ, και κουβαλούσε μαζί της ένα τεράστιο βρόμικο και κουρελιασμένο ντορβά του ιδίου χρώματος. Ήταν το μοναχοπαίδι ενός ζεύγους διανοουμένων. Και οι δύο ήταν πολύ πετυχημένοι καθηγητές πανεπιστημίου, και οι δύο σοσιαλιστές με τον τρόπο τους, που πίστευαν ότι η θρησκεία ήταν «τα καρβέλια που βλέπει στον ύπνο του ο φτωχός». Την είχαν κοροϊδέψει όταν, ως νέα έφηβος, είχε πάει στην εκκλησία με μια φίλη της.

Τον καιρό που άρχισε την θεραπεία, η Μάρσια συμφωνούσε ολόψυχα με τους γονείς της. Από μιας εξαρχής, ανήγγειλε με κάποια περηφάνια και σε οξύ τόνο ότι ήταν άθεη – όχι μια νερόβραστη άθεη, αλλά μια αληθινή, που πίστευε ότι το ανθρώπινο γένος θα ζούσε πάρα πολύ καλύτερα, αν λυτρωνόταν από την πλάνη ότι υπάρχει Θεός, ή και ότι μπορούσε να υπάρχει. Το ενδιαφέρον ήταν ότι τα όνειρα της Μάρσιας ήταν γεμάτα από θρησκευτικά σύμβολα, όπως πουλιά να πετούν μέσα σε δωμάτια κρατώντας στα ράμφη τους περγαμηνές πάνω στις οποίες ήταν γραμμένα ακατάληπτα μηνύματα σε κάποια αρχαία γλώσσα.

Αλλά δεν έφερα τη Μάρσια αντιμέτωπη με τούτη τη πλευρά του ασυνείδητού της. Μάλιστα δεν ασχοληθήκαμε καθόλου με θέματα θρησκείας σ’ όλο το διάστημα των δύο χρόνων που κράτησε η θεραπεία της. Εκείνο που ...

ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΤΩΝ ΚΑΛΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΩΝ ΤΟΥ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ!

 Ο γνωστός Συγγραφέας των Καλάς και όλων των Ξεχασμένων Ελλήνων του κόσμου Δημήτρης Αλεξάνδρου (δείτε εδώ), απευθύνει δραματική έκκληση για την διάσωση των αρχαίων ελληνικών θησαυρών του Αφγανιστάν, με τους οποίους προίκισε την χώρα ο Μέγας Αλέξανδρος και οι Επίγονοί του, έως τους Έλληνες Βασιλείς της Βακτριανής (Αφγανιστάν, Τατζικιστάν, Ουζμπεκιστάν, Τουρκμενιστάν) και του Ελληνοϊνδικού Βασιλείου (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Βόρεια Ινδία).

 

Άι-Χανούμ - Τα ίχνη του Μεγάλου μας Αλεξάνδρου

 "Η κατάσταση είναι τώρα όπως και κατά το τέλος της σοβιετικής αποχώρησης, όταν βρέθηκα εκεί στα πλαίσια της αποστολής αντάμωσης των Καλάς, μας αναφέρει. Τότε συνάντησα μια...

ΟΙ ΓΝΗΣΙΟΙ ΚΑΡΠΟΙ, ΤΗΣ ΚΑΘΑΡΑΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ!

  

1.Ο Θείος Απόστολος, διδάσκει να προσευχόμασθε αδιαλείπτως και να επιμένουμε στην προσευχή. Ο Κύριος επίσης είπε: «Πόσο περισσότερο ο Θεός θα αποδώσει το δίκαιο σ’ εκείνους που Τον παρακαλούν νύχτα-μέρα;», καθώς και το εξής: «Αγρυπνείτε και προσεύχεσθε». Πρέπει λοιπόν πάντοτε να προσευχόμασθε και να μη ραθυμούμε.

        Πρέπει να ξέρουμε όμως, ότι ο πονηρός φέρνει πολλά εμπόδια στην επίμονη προσευχή. Δηλαδή: Ύπνο, ακηδία, βάρος του σώματος, εκτροπή λογισμών, ακαταστασία νου, ατονία κ.λ.π.. Έπειτα, θλίψεις και εξεγέρσεις των πονηρών πνευμάτων, που πολεμούν σφοδρά εναντίον μας και εμποδίζουν να πλησιάσει το Θεό η Θεοφιλής ψυχή, που Τον ζητάει ακατάπαυστα...

 

         2.Πολύ λίγο μπορεί να μας ωφελήσει η προσευχή, που δεν στολίζεται με την ταπεινοφροσύνη, την αγάπη, την απλότητα και την αγαθότητα. Το ίδιο ισχύει και γιά κάθε εργασία και κόπο, που κάνομε γιά χάρη της Αρετής. Αν δούμε, ότι δεν έχομε μέσα μας τους καρπούς: Της αγάπης, της ειρήνης, της χαράς, της απλότητας, της ταπεινοφροσύνης, της πραότητας, της απουσίας προσποιήσεως, της ορθής πίστεως, της μακροθυμίας, της ευπροσηγορίας, τότε δεν...

Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη δώσει ένα χαμόγελο..

 

Κανένας δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη δώσει ένα χαμόγελο..

Ἕνα χαμόγελο δέν στοιχίζει τίποτα, κι ὅμως εἶναι πολύτιμο.
Κρατάει μόνο μιά στιγμή, ἀλλά ἡ ἀνάμνησή του μπορεί νά εἶναι αἰώνια.
Ἕνα χαμόγελο ἀνακουφίζει τόν κουρασμένο, παρηγορεί τόν λυπημένο καί σκορπίζει τή γαλήνη στό σπίτι.
Κι ὅμως, δέν ἀγοράζεται, δέν ...

Έκανα κι εγώ το λάθος κι έλεγα: «Όσοι είστε έτοιμοι, ελάτε να κοινωνήσετε»

 Όταν ήμουν στο Μαχαιρά,

έκανα κι εγώ το λάθος κι έλεγα:

«Όσοι είστε έτοιμοι, ελάτε να κοινωνήσετε».

Ύστερα διερωτιώμουν μέσα μου κι έλεγα:

«Μα τι λες του κόσμου; Δηλαδή όλοι αυτοί που θα έρθουν να κοινωνήσουν, θα 'χουν την εντύπωση ότι είναι έτοιμοι;

Ή εσύ εαυτέ μου ταλαίπωρε, που λειτούργησες και κοινώνησες και είναι να κοινωνήσεις και τον κόσμο, ήσουν έτοιμος ;

Κι είχες, ας πούμε, σταμπαρισμένα τα διαβατήριά σου για να πας να...

Εἰς τήν γέννησιν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου. Ἁγ. Νικολάου Καβάσιλα

Εἰς τήν γέννησιν τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἠμῶν Θεοτόκου

6.Ἀλλὰ ἡ πανάμωμη Παρθένος, χωρὶς νὰ ἔχη γιά πόλη της τὸν οὐρανό, χωρὶς νὰ ἔχη γεννηθῆ ἀπὸ τὰ οὐράνια σώματα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴ γῆ -ἀπό αὐτὸ τὸ ξεπεσμένο γένος, ποὺ ξέχασε τὴν ἴδια του τὴ φύση- καὶ κατὰ τὸν ἲδιο μὲ ὅλους τρόπο, μόνη αὐτὴ ἀπὸ ὅλους τούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν ἀντιστάθηκε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὡς τὸ τέλος σὲ κάθε κακία.
 Ἀπέδωκε ἔτσι στὸν Θεὸ ἀμόλυντη τὴν ὡραιότητα ποὺ χάρισε στὴ φύση μας καὶ χρησιμοποίησε, αὐτὴ μόνη, ὅλα τά ὅπλα καὶ ὅλη τὴ δύναμη ποὺ ἔβαλε μέσα μας. Μὲ τὸν ἔρωτα ποὺ εἶχε γιά τὸν Θεό, μὲ τὴ ρωμαλεότητα τῆς σκέψεώς της, τὴν εὐθύτητα τῆς θελήσεως καὶ τὴ μεγαλειώδη σωφροσύνη της ἔτρεψε σὲ φυγὴ κάθε ἁμαρτία κι ἔστησε τρόπαιο νίκης τέτοιο, ποὺ δὲν μπορεῖ μὲ τίποτε νὰ συγκριθῆ.
Μὲ ὅλα αὐτὰ φανέρωσε τὸν ἂνθρωπο τέτοιον ποὺ ἀληθινὰ δημιουργήθηκε, φανέρωσε δὲ καὶ τὸν Θεό, τὴν ἂφατη σοφία καὶ τὴν ἀπέραντη φιλανθρωπία Του.
Ἒτσι Αὐτὸν ποὺ παρουσίασε ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν περιέβαλε μὲ ἀνθρώπινο σῶμα, αἰσθητὰ στὰ μάτια ὅλων, τὸν ἀποτύπωσε καὶ τὸν εἰκόνισε προηγουμένως μὲ τὰ ἔργα της ἐπάνω στὸν Ἑαυτό της.
Καὶ ἦταν δυνατὸν ἀπὸ ὅλα τά κτίσματα διὰ μέσου αὐτῆς μόνης «νὰ γνωρίσουμε ἀληθινά τό Δημιουργό».

Οὔτε ὁ Νόμος ἀποδείχθηκε ἱκανὸς νὰ φανερώση τὴ θεία χρηστότητα καὶ σοφία οὔτε οἱ γλῶσσες τῶν Προφητῶν οὔτε ἡ τέχνη τοῦ Δημιουργοῦ ποὺ ἀποκαλύπτει ἡ ὁρατή δημιουργία οὔτε ὁ οὐρανὸς ποὺ διηγεῖται κατὰ τὸν Ψαλμωδὸ «δόξαν Θεοῦ» οὔτε ἀκόμη ἡ...

«Όσο μικρός και ασήμαντος και αν είμαι, ωστόσο, εν Χριστώ, εγώ είμαι σωστός και όχι εσείς που είστε μακριά από τον Χριστό».

 Κάθε διεθνής ή ταξική πάλη συνδέεται με τη βία: «Χτυπάτε τους εχθρούς». Η εντολή όμως του Χριστού λέει «Αγαπάτε τους εχθρούς υμών» (Ματθ. 5,44). Η τελευταία δεν επιτρέπει καθόλου να υποβιβάσουμε το Ευαγγέλιο στο επίπεδο της αδελφοκτόνου διαιρέσεως των υλικών αγαθών. Όταν μπουν στις τάξεις των μαχητών οι επίσκοποι, οι θεολόγοι, οι πιστοί χριστιανοί γενικά, θεωρούν εκείνους που αποφεύγουν τη συμμετοχή στο είδος αυτό των δραστηριοτήτων ως μικρόψυχους και δειλούς. Όσο πιο επικίνδυνη είναι η συμπλοκή με τους καταπιεστές, τόσο περισσότερο θεωρείται η ανθρωπιστική αποστολή ως «μαρτύριο» για τον Χριστό.

Η αποφυγή μας υπαγορεύεται από τη συνείδηση ότι κάθε αλλαγή καταστάσεως στις κοινωνικές σχέσεις με επαναστατικό, δηλαδή εκβιαστικό τρόπο, θα...

Άρης Σερβετάλης: «Προτιμούμε να μπουσουλάμε σκοντάφτοντας μέσα στο σκοτάδι, από το να τρέχουμε μέσα στο φως»

 …«Ο φόβος μήπως χαθούν τα κεκτημένα μας είναι διάχυτος. Μας έχει κατακλύσει η αγωνιώδης μέριμνα να διαφυλάξουμε τα πολύτιμά μας.

Ζούμε με τη διαρκή απειλή μιας απώλειας που θα μας κοστίσει. Είμαστε φυγόπονοι. Προτιμούμε το ασυνείδητο από το συνειδητό. Προτιμούμε να...

Πανηγυρίζει η Ιερά Μονή Παναγίας Τσούκας Ιωαννίνων

 ​Στο  χείλος ενός γκρεμού πάνω από την χαράδρα του Αράχθου ποταμού,

πλησίον του χωριού Ελληνικό Ιωαννίνων, βρίσκεται η ιστορική Ανδρώα 

Ιερά  Κοινοβιακή Μονή Παναγίας Τσούκας.

Χτίστηκε το 1190  από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ισαάκιο Β΄  Άγγελο,

μετά από θαύμα της Ιεράς  Εικόνας της Παναγίας, που αποθησαυρίζεται 

στην Ιερά Μονή.

Παλαιότερα όταν δεν υπήρχε το σημερινό οδικό δίκτυο, οι κάτοικοι 

από τα γύρω χωριά ( Μουζακαίοι, Κυπαρίσσια, Χροκόπι, Σερβιανά, Καραδήμας, )

και από την ευρύτερη περιοχή των Ιωαννίνων, ξεκινούσαν από το μεσημέρι 

την  παραμονή της Εορτής ( 7 Σεπτεμβρίου) με τα πόδια ή με άλογα, μουλάρια , 

ή  γαϊδούρια, για να διανυκτερεύσουν μετά το εσπερινό, στα κελιά, ακόμα

και ...

Συγκλονιστική κατάθεση Ιερομονάχου μετά το... , 29-8-2021, Ἀρχιμ. Σάββα Ἁγιορείτου (απόσπασμα)

 

Στάρετς Ζαχαρίας: Ο ιερέας που πήγε να εξομολογηθεί εξεπλάγη!

 

Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936).

Ένας ιερεύς, μεγάλος στην ηλικία, πήγε σ’ αυτόν [στον Στάρετς Ζαχαρία] για να εξομολογηθή, αλλά πολύ δυσκολευόταν να του αποκαλύψη όσα τον στενοχωρούσαν. Ο Στάρετς άρχισε να απαριθμή τις δικές του αμαρτίες στον ιερέα και είπε:

– Όσον αφορά στον αριθμό και το ποιόν τους, τέτοιες ακριβώς αμαρτίες έχω εγώ και μάλλον αυτές τις ίδιες έχεις και εσύ· δεν είναι έτσι; Λοιπόν, μετανόησον και...

Θλίψη και κατάθλιψη

 Ὁ γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης συχνά ἔλεγε πώς ἡ σήμερα τόσο διαδομένη κατάθλιψη συχνά καί κύρια ὀφείλεται στόν μεγάλο ἐγωισμό. Ἀπό μικροί μεγαλώνουμε μέ μία λαθεμένη ἀγωγή.

Τῶν περισσότερων ἡ ἀνατροφή ἀπό μικρά παιδιά εἶναι μία ἐπιμελής καλλιέργεια ἑνός λίαν ἐγωιστικοῦ πνεύματος. Γεννιέται ἀπό νωρίς ἡ σφοδρή ἐπιθυμία γιά διάκριση, ἔπαινο, ἐντυπωσιασμό καί πρωτοκαθεδρία.

Γεννιέται ἕνα ὑπερβολικό ἐνδιαφέρον γιά τήν ἐνδυμασία, τήν κόμμωση καί τήν ἐπίδοση σέ ἀνάξια λόγου πράγματα. Ὁ πολύς ἐγωισμός ὁδηγεῖ στόν πρωταγωνιστισμό, τήν ἀπόρριψη τῶν ἄλλων, τή χρησιμοποίηση ὑπερβολῶν, ψευδῶν καί ὕβρεων.

Ὁρισμένοι φθάνουν μάλιστα νά ὑπηρετοῦν τό ἄσχημο καί τό κακό μόνο καί μόνο γιά νά συζητιοῦνται καί νά προβάλλονται. Μέ μιὰ τέτοια πλεύση καί προοπτική τί συμβαίνει;

Πολύ συχνά, ἐπειδή τά πράγματα δέν μᾶς ἔρχονται ὅπως ἀκριβῶς θέλουμε, ἀμέσως στεναχωριόμαστε, ταραζόμαστε, ἀγχωνόμαστε, ἀπογοητευόμαστε καί κλεινόμαστε στόν ἑαυτό μας, Παρουσιάζεται μία βαθιά θλίψη μέσα μας ὅτι δέν μᾶς προσέχουν πολύ, δέν μᾶς ἀγαπᾶνε ὅσο θέλουμε, δέν ἀναγνωρίζουν τήν ἀξία μας καί δέν ἐκτιμοῦν τά προσόντα καί τίς δυνατότητές μας.

Μιὰ λοιπόν μή ἀναγνώριση, μία παρατήρηση, μία ἐπίπληξη μᾶς θυμώνει, μᾶς ντροπιάζει, μᾶς ἀναστατώνει, μᾶς θλίβει. Τοῦτο συμβαίνει γιατί ἔχει θιγεῖ ὁ ἐγωισμός, ἔχει ἀνατραπεῖ ἡ ὡραία ἰδέα πού...