ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ: Η αγάπη του Ουράνιου Πατέρα (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)


Αποτέλεσμα εικόνας για ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ
Ο Θεός μας είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ». Όποιος Χριστιανός δεν έχει την αγάπη του Θεού μέσα στην καρδιά του, δεν έχει ζωή Χριστού στην ψυχή του.
Αυτό το μεγάλο έργο της φιλανθρωπίας του Θεού, το να κατέβει ο Θεός, ο Λόγος του Θεού να γίνει άνθρωπος, να λάβει σάρκα, να κατοικήσει ανάμεσά μας, να μας πλησιάσει, δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά η απέραντη φιλανθρωπία της θείας αγάπης. Η αγάπη του Θεού είναι αυτή που μας προστατεύει και μας φροντίζει για όλα. Εμείς οι άνθρωποι αμαρτάνουμε και λυπούμε τον Θεό. Ασεβούμε πολλάκις, αλλά η φιλανθρωπία Του είναι απέραντη και όλα τα συγχωρεί. Όλοι μας, και πρώτος εγώ, έχουμε λυπήσει αυτή την μεγάλη καρδιά του Θεού, που λέγεται αγάπη προς τον άνθρωπο. Γι’ αυτό θα πρέπει να προσέξουμε στην ζωή μας, στον βίο μας, και στη συνέχεια να μην Του δώσουμε ξανά την πίκρα της αμαρτίας.
Η παραβολή του αγίου Ευαγγελίου, η παραβολή του ασώτου υιού, είναι μία όσο γίνεται ακριβέστερη έκφραση της αγάπης του Θεού Πατέρα προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Εκεί βλέπουμε ότι ο άσωτος υιός, που απεικονίζει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο πάνω στη γη, ζήτησε από τον πατέρα του να του δώσει το μέρος που του ανήκει από την πατρική περιουσία ως υιός. Βέβαια πάρα πολύ άφρονα, άμυαλα ζήτησε να πάρει το μερίδιό του και ν’ αποσπαστεί από την πατρική στέγη, από την πατρική αγάπη, από την πατρική φροντίδα. Και νομίζοντας ότι είναι ικανός μόνος του να φροντίσει περί της ζωής του, έφυγε και η αμυαλοσύνη πληρώθηκε πάρα πολύ ακριβά. Όπως διαλαμβάνει το άγιο Ευαγγέλιό μας, ο άσωτος αυτός υιός κατασπατάλησε όλη αυτή την περιουσία ζώντας μία αμαρτωλή ζωή.
Η αμαρτωλή ζωή γεννά θάνατο. Ο μισθός της αμαρτίας είναι ο ψυχικός θάνατος και πολλάκις γίνεται αιτία να πεθάνει κανείς και σωματικά. Ο άσωτος υιός αφού σπατάλησε ό,τι είχε πάρει σαν περιουσία, κατήντησε να βόσκει χοίρους και να ζει με τα ξυλοκέρατα των χοίρων. Δηλαδή όταν ο άνθρωπος πάρει την περιουσία της Χάριτος του Θεού, όταν αξιωθεί του αγίου Βαπτίσματος, μετά, όταν απομακρυνθεί από αυτή τη Χάρη, διότι διέκοψε αυτή την επαφή με τον Θεό Πατέρα, καταντά να γίνει σκεύος του διαβόλου, σκεύος της αμαρτίας, «ζων ασώτως» μακράν του Θεού, κυλιόμενος συνεχώς από αμαρτία σε αμαρτία.
Βλέπουμε πάλι στην παραβολή, ότι ο άσωτος κάποια στιγμή ήρθε στον εαυτό του, κατάλαβε το λάθος του. Όταν έπραττε την αμαρτία φαίνεται ότι ήταν εκτός εαυτού, εκτός λογικής, εκτός συνέσεως και σωφροσύνης. Ήρθε στον εαυτό του –λέει ο Χριστός μας– και είπε, σκέφθηκε, συλλογίστηκε: «πόσοι μίσθιοι του πατρός μου περισσεύουσιν άρτων; Εγώ εδώ στα ξένα χάνομαι και απόλλυμαι. Καλύτερα να γυρίσω πίσω και δεν θα ζητήσω από τον πατέρα μου να με αποκαλεί παιδί του, διότι δεν είμαι άξιος, αλλά θα του πω να με λογίσει έναν από τους υπηρέτες του. Αυτοί περνούν τόσο καλά εκεί, να γίνω και εγώ ένας τέτοιος, μου αρκεί αυτό. Δεν έχω πρόσωπο να του ζητήσω υιοθεσία διότι απώλεσα την αξιοπρέπεια της υιοθεσίας. Διότι σπατάλησα ό,τι είχα από τον πατέρα μου, μου αρκεί να επιστρέψω».
Αυτά και τόσα άλλα σκέφθηκε και έβαλε απόφαση να ξεκινήσει. Πριν ακόμα ξεκινήσει, ο πατέρας του τον περίμενε έξω με ανοιχτή την αγκάλη του. Τόσο πολύ είναι έτοιμος ο Θεός να δεχτεί έναν αμαρτωλό. Πήρε ο άσωτος τον δρόμο της επιστροφής, της σωτηρίας, πήρε τον δρόμο τον ίσιο και έφτασε στο πατρικό σπίτι του. Ο πατέρας αμέσως τον αγκάλιασε, τον φίλησε, έκλαψε επάνω του, έκλαψε και ο άσωτος, και άρχισε να του λέει: «Ήμαρτον, πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου, δεν είμαι άξιος κληθήναι υιός σου, αλλά ποίησόν με ως ένα των μισθίων σου».
Τι απαντά ο Πατέρας;
«Ξέχασέ τα όλα ό,τι έκανες. Μου αρκεί η επιστροφή σου, μου φτάνει ότι γύρισες στο σπίτι. Ήσουν πεθαμένος και ανέζησες, χαμένος και ευρέθης. Αυτό φτάνει. Τα κρίματα όλα, τα σφάλματα, τη σπατάλη της περιουσίας, όλα ξέχασέ τα».
Αμέσως διατάζει λουτρό. Αφού έκανε λουτρό, τον έντυσε της υιοθεσίας την παλιά στολή, διέταξε να του βάλουν δαχτυλίδι στο χέρι του. Τα πάντα άλλαξαν, και εκεί που ήταν βρώμικος, βοσκός χοίρων, σε μια στιγμή, με την επιστροφή, έγινε παιδί του Θεού. Έγινε παιδί Βασιλέως. Ολόλαμπρος, στολισμένος. Δεν το περίμενε αυτό το πράγμα. Ο πατέρας τόση στοργή; Τόση αγάπη; Τόση αλλαγή; Τι ματαιοφροσύνη και τι πλάνη, σκέφθηκε ο άσωτος, που είχα, όταν ήμουν μακριά του! Τελικά διέταξε να σφαγεί ο μόσχος ο σιτευτός και ν’ αρχίσει η συναυλία της επιστροφής του ασώτου υιού. Και άρχισε η πανήγυρις. Τα πάντα έλαμπαν μέσα στο παλάτι του πατέρα και αυτός είχε βγει έξω από τον εαυτό του, από το θαύμα της σωτηρίας του. Ο δε πατέρας εκαλλωπίζετο στην ανάζηση του παιδιού του, και ήταν όλος χαρά και ευφροσύνη.
Αυτό είναι μία εικόνα ελάχιστη από την πραγματικότητα του Θεού προς τον αμαρτωλό άνθρωπο. Ο Πατέρας ο Ουράνιος είναι πανέτοιμος απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος επιστρέψει και ζητήσει την συγνώμη και την επιστροφή στον σώφρονα βίον, είναι έτοιμος, πανέτοιμος, να συγχωρήσει και να ξεχάσει τα πάντα. Αρκεί ο άνθρωπος να έρθει στον εαυτό του, να καταλάβει τα σφάλματά του, να ταπεινώσει το φρόνημα, ν’ αναγνωρίσει ότι έσφαλε, και ο Θεός θα του πει: Ξέχασέ τα όλα, παιδί μου, φτάνει που γύρισες. Όλα τα συγχωρώ, αρκεί που γύρισες κοντά μου.
Έρχεται και ο άλλος, ο εχθρός του ανθρώπου, ο Διάβολος με τη μεγάλη του πανουργία, με την τέχνη του, με τη μαστοριά του, και σφυρίζει στο αυτί του αμαρτωλού και του λέει ότι ο Θεός δεν σε συγχωρεί, είσαι πολύ αμαρτωλός. Έκαμες εγκλήματα. Τώρα σε περιμένει μεγάλη τιμωρία και κόλαση, μην πλησιάζεις τον Θεό καθόλου, δεν είσαι άξιος να σηκώσεις τα μάτια σου, να προσευχηθείς και να ζητήσεις συγνώμη. Ο Θεός είναι οργισμένος, και τόσα άλλα.
Ο αμαρτωλός δεν πρέπει να πιστέψει σ’ όλα αυτά. Διότι ένας πατέρας, μία μητέρα, όταν επιστρέψει το παιδί της από μία αμαρτία, από μία άσωτη ζωή, που να την είχε προηγουμένως υβρίσει, να την είχε δείρει, να την είχε σπρώξει, να την...

Τὸ πάθημα τοῦ μπαρμπα-Θεόδωρου καὶ ἡ δύναμις τῆς καθαρᾶς ἐξομολογήσεως


Οἱ δαίμονες ὑπενθυμίζουν τὶς ἀνεξομολόγητες ἁμαρτίες*
Ὁ μπαρμπα-Θεόδωρος ζοῦσε σ᾿ ἕνα χωριὸ τοῦ Ξηρομέρου τῆς Αἰτωλοακαρνανίας. Ἦταν περίπου 52 ἐτῶν καὶ δὲν εἶχε ποτὲ ἐξομολογηθῆ. Πήγαινε ὅμως στὴν Ἐκκλησία καὶ εἶχε καλὴ προαίρεση.
Κάποτε, ὅταν βρέθηκε στὸν Ἀστακὸ (κωμόπολη) γιὰ μία ὑπόθεσή του, πῆγε στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου Νικολάου, βρῆκε τὸν ἐφημέριο π. Ἱερόθεο, ποὺ ἦταν καὶ Πνευματικός, καὶ ἐξωμολογήθηκε.
Ἔκανε μία τυπικὴ ἐξομολόγηση καὶ τὶς βαρειὲς ἁμαρτίες δὲν τὶς εἶπε. Ἐκεῖνος γιὰ νὰ τὸν στηρίξη στὴν μετάνοια τοῦ συνέστησε νὰ ἐπισκεφθῆ τὴν Ἱερὰ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στὴν Κεφαλληνία ποὺ πανηγυρίζει τὸ καλοκαίρι στὶς 16 Αὐγούστου.
Πράγματι, ὁ ἀείμνηστος μπαρμπα-Θεόδωρος, μετέβη μὲ ἄλλους προσκυνητὲς στὸ Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στὶς 15 Αὐγούστου.
Τὸ ἀπόγευμα τῆς 15ης Αὐγούστου μεταφέρουν τὴν τιμία Λάρνακα τοῦ Ἁγίου Γερασίμου στὸν μεγάλο Ναὸ γιὰ τὴν τελετὴ τῆς πανηγύρεως.
Κατὰ τὴν μεταφορὰ ἡ Λάρνακα τοῦ Ἁγίου περνᾶ πάνω ἀπὸ ἀρρώστους, κυρίως δαιμονισμένους καὶ τὴν συνοδεύει ὁ Ἀρχιερεὺς τῆς περιοχῆς περιστοιχούμενος ἀπὸ πλειάδα Ἱερέων τῆς νήσου Κεφαλλονιᾶς.
Βρέθηκε λοιπὸν καὶ ὁ μπαρμπα-Θεόδωρος ἐκεῖ κοντά, σὰν τὸν Ζακχαῖο, παρακολουθώντας τὴν τελετὴ τῆς μεταφορᾶς τῆς τιμίας Λάρνακας τοῦ Ἁγίου.
Τότε λοιπὸν ξεπετάχθηκε ἕνας δαιμονισμένος καὶ...

Όταν προσεύχεσαι… (Aγίου Ιωάννου της Κροστάνδης)

Συμβουλές ωφέλιμες αγίου Ιωάννου της Κροστάνδης.  Μέρος 37ο
Όταν προσεύχεσαι – και ιδίως διαβάζοντας από κάποιο κείμενο την προσευχή σου – μη παραλείπεις να περνάς από το νου σου τη σημασία κάθε λέξεως, να την τοποθετής στην καρδιά σου.
Μη λες λοιπόν μηχανικά και ψυχρά την προσευχή σου. Υπόταξε την καρδιά σου στην προσευχή και πρόσφερε στον Θεό αυτή την υποταγμένη καρδιά σαν θυσία ευπρόσδεκτο. «Δός μοι, υἱέ, σήν καρδίαν» (Παροιμ. κγ΄26). Τότε η προσευχή θα σε ενώση με τον Θεό και την βασιλεία του και θα απολαύσης τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος, όλα τα άγια αισθήματα: δικαιοσύνη, ειρήνη, χαρά, αγάπη, πραότητα, καρτερία, κατάνυξι.
Θέλεις ή προσευχή σου να έχη αναπαυτικά αποτελέσματα και στο ταλαιπωρημένο σώμα σου; Προσευχήσου θερμά και θα έχης κατόπιν ύπνο ειρηνικό, ασκανδάλιστο, που θα ανανεώση τις δυνάμεις του σώματος. Να αποφεύγης τον απεριόριστο ύπνο. Να...

Πρώην ἀστρολόγος: Οἱ ἀστρολόγοι εἶναι ὄργανα τοῦ διαβόλου!


Ο ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ εἶναι συνδυασµὸς δαιµονικῆς ἐνέργειας καὶ ἀπάτης. Καὶ τὰ δύο «προϊόντα» τοῦ διαβόλου.
Οἱ πολυπληθεῖς ἀστρολόγοι εἶναι οἱ πλέον «συνεπεῖς» ὑπηρέτες τοῦ διαβόλου, οἱ ὁποῖοι µέσῳ τῆς ἀπάτης τῆς ἀστρολογίας, προωθοῦν τὸν ἀποκρυφισµό, δηλαδὴ τὴ λατρεία τοῦ διαβόλου, στὶς πλατιὲς µᾶζες. Ἡ ἀστρολογία εἶναι πιὰ «τρόπος ζωῆς» στὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν σηµερινῶν ἀνθρώπων. Ἀλλὰ ἕνας πρώην ἀστρολόγος, εἶχε τὸ θάρρος καὶ τὴν παλληκαριὰ νὰ «ξεµπροστιάσει» τοὺς τέως συναδέλφους του. Πρόκειται γιὰ τὸν κ. Ἠλία Χατζηνικολάου, ὁ ὁποῖος
ἔκανε µία ἀποκαλυπτικὴ εἰσήγηση, πρὶν λίγο καιρό, στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Γλυφάδας, µέσῳ τῆς ὁποίας ἀπόδειξε τὴν ἀπάτη τῆς ἀστρολογίας. ∆εῖτε πὼς ἔκλεισε τὴν εἰσήγησή του: «Σύµφωνα µὲ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὁ διάβολος δὲν...

Αιτία απουσίας της χαράς είναι η υπερηφάνεια.. (π. Αλέξανδρος Σμέμαν)


Σὲ σχέση μὲ τὴν κρίση ποὺ ὑπάρχει στὴν προσέλευση φοιτητῶν, σκεφτόμουν: γιατί οἱ ἄνθρωποι τόσο συχνὰ ἁπλῶς καταστρέφουν τὴ ζωή τους, βλάπτουν τὸν ἑαυτό τους, σὰν νὰ διακατέχονται ἀπὸ κάποια amor fati.
Θὰ ὑπέθετε κανεὶς πὼς ἕνας ἁπλὸς ἐγωισμὸς καὶ τὸ ἔνστικτό τῆς αὐτοσυντήρησης θὰ τοὺς προφύλασσαν , ἀλλὰ ὄχι, οὔτε αὐτὸ τὸ ἔνστικτο δὲν τοὺς σταματᾶ. Μπορεῖς νὰ διακρίνεις καθαρὰ ἕνα εἶδος τρέλας, ἕνα πραγματικὸ πάθος γιὰ καταστροφή. Αὐτὸ τὸ πάθος εἶναι τὸ «Ἐγώ», δηλ. ἡ ὑπερηφάνεια.
Ἡ ὑπερηφάνεια μεταμόρφωσε τὸν «ἄγγελο φωτός» σὲ Διάβολο, καὶ τώρα μόνον ἡ ὑπερηφάνεια ἔχει τὴ δύναμη νὰ καταστρέφει τοὺς ἀνθρώπους. Συνεπῶς, τὸ καθετὶ ποὺ συνδέεται, κατὰ τὸν ἕνα ἤ τὸν ἄλλο τρόπο, μὲ τὴν ὑπερηφάνεια, ἀκόμη καὶ σὲ μικροσκοπικὲς δόσεις, συνδέεται μὲ τὸν Διάβολο καὶ μὲ τὸ διαβολικό.
Ἡ θρησκεία ἐπίσης ἀποτελεῖ ἕνα ἕτοιμο πεδίο δράσης γιὰ τὶς δυνάμεις τοῦ διαβόλου. Τὰ πάντα, ἀπολύτως τὰ πάντα στὴ θρησκεία, εἶναι ἀμφιλεγόμενα, κι αὐτὴ ἡ ἀσάφεια μπορεῖ ν' ἀρθεῖ μόνο μὲ τὴν ταπείνωση, ἔτσι ὥστε ὁλόκληρη ἡ πνευματικὴ ζωὴ νὰ εἶναι, ἤ νὰ πρέπει νὰ κατευθύνεται, στὴν ἀναζήτηση τῆς ταπείνωσης.
Τὸ σημάδι τῆς ταπείνωσης: χαρά! Ἡ ὑπερηφάνεια ἀποκλείει τὴ χαρά. Ἔπειτα: ἁπλότητα, δηλαδὴ ἀπουσία κάθε στροφῆς πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Τελικά, ἐμπιστοσύνη, ὡς ἡ κύρια κατευθυντήρια γραμμὴ τῆς ζωῆς, ποὺ...

Διάλογος με έναν ασκητή: Αν βαριέσαι την Προσευχή…


Σχετική εικόνα
 Γέροντα, πολλές φορές, όταν πάω να προσευχηθώ, χίλιες δύο δουλειές μου παρουσιάζονται. Τι να κάνω;
– Όχι, παιδί μου. Δεν πρέπει να σταματάς τότε την προσευχή σου. Να θυμάσαι ότι με όλα αυτά «δοκιμάζει» ο Θεός αν ...

Η βιολογική μου μητέρα 7,5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση.. όμως Έζησα!

 

Αν έτσι, από θαύμα, είχαμε μπροστά μας ένα απ΄αυτά τα αμέτρητα παιδιά που μπήκαν στην διαδικασία της έκτρωσης, πως θα μας περιέγραφε την εμπειρία του; Κι όμως υπάρχει ένα τέτοιο παιδί! Που γλύτωσε, μεγάλωσε και βρίσκεται μπροστά μας... Γιατί, υπάρχει πιο πειστικό επιχείρημα από το να βλέπεις και να ακούς να σου τα λέει ένα παιδί που διασώθηκε από την διαδικασία της έκτρωσης, ο καλός Θεός γνωρίζει το γιατί, ενώ βρισκόταν ήδη 7,5 μήνες στην κοιλιά της μάνας της;



Η βιολογική μου μητέρα, 7.5 μηνών έγκυος έκανε έκτρωση... όμως Έζησα!
Μια συγκλονιστική μαρτυρία.Είμαι υιοθετημένη και η βιολογική μου μητέρα ήταν δεκαεφτά χρονών, όταν αποφάσισε να κάνει έκτρωση.

Ήταν τότε εφτάμισι μηνών έγκυος και ο γιατρός τη συμβούλευσε να κάνει αυτό, που ονομάζεται saline abortion (αντικατάσταση του αμνιακού υγρού με αλατούχο διάλυμα, που καίει το παιδί μέσα και έξω). Έτσι η μητέρα μου ανέμενε να γεννήσει ένα νεκρό παιδί μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες.

Προς μεγάλη έκπληξη και αμηχανία όλων, δεν βγήκα νεκρή σ’ αυτό τον κόσμο αλλά ζωντανή (!), στις 6 Απριλίου του 1977 σε κλινική εκτρώσεων του Λος Άντζελες.

Αυτό δε που αποτελεί τέλειο συγχρονισμό του ερχομού μου, είναι ότι ο μαιευτήρας που ενεργούσε την έκτρωση ήταν εκτός υπηρεσίας εκείνη τη στιγμή κι έτσι δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσει το σχέδιό του, που ήταν ο τερματισμός της ζωής μου.

Την στιγμή αυτή που σας μιλώ, βρίσκομαι σ’ ένα όμορφο κυβερνητικό κτίριο και ξέρω ότι στην εποχή που ζούμε δεν είναι πολιτικά σωστό να πεις το όνομα του Χριστού σε μέρη σαν κι αυτό.

Το να Τον φέρεις σε τέτοιες συναντήσεις, μπορεί να κάνει τους άλλους να νοιώσουν τρομακτικά άβολα. Αλλά... δεν επιβίωσα για να κάνω τον καθένα να νοιώθει άνετα. Επιβίωσα για να ανακατεύω τα πράγματα λίγο και αυτό το απολαμβάνω!

Και έτσι βγήκα ζωντανή, όπως ήδη είπα, μετά από δεκαοκτώ ώρες. Έπρεπε να ήμουν τυφλή, έπρεπε να ήμουν καμένη, έπρεπε να ήμουν νεκρή. Και δεν είμαι!

Ξέρετε τι εκπληκτική δικαίωση είναι το γεγονός ότι ο μαιευτήρας που έκανε την έκτρωση, ήταν υποχρεωμένος να υπογράψει το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου; Έτσι έμαθα ποίος είναι. Για όσους τυχόν όμως έχουν αμφιβολίες, το πιστοποιητικό γράφει:

«γεννημένη κατά τη διάρκεια εκτρώσεως στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης». Δε νικήσανε!

Έκανα μία έρευνα για τον άνθρωπο αυτόν και οι κλινικές του είναι η μεγαλύτερη αλυσίδα κλινικών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με μικτά έσοδα 70.000.000 δολάρια το χρόνο. Διάβασα ένα βιβλίο του που έλεγε πως έχει κάνει πάνω από 1.000.000 εκτρώσεις και θεωρεί αυτό πάθος του.

Σας τα λέω αυτά, Κυρίες και Κύριοι, γιατί δεν ξέρω αν συνειδητοποιήσατε ότι βρισκόμαστε σε μάχη σ’ αυτόν τον κόσμο. Είναι μία μάχη μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Με ποια πλευρά είστε;

Έτσι η νοσοκόμα κάλεσε ασθενοφόρο και με μετέφεραν σε νοσοκομείο. Αυτό είναι πραγματικό θαύμα, διότι συνήθιζαν τότε (μέχρι το 2002), να τερματίζουν την ζωή ενός επιβιώσαντος βρέφους, με στραγγαλισμό, ασφυξία, να το αφήνουν να πεθάνει ή να το πετούν. Το 2002 ο πρόεδρος Bush υπέγραψε νόμο για να σταματήσει αυτή η συνήθεια. Βλέπετε, παίζουμε εν ου παικτοίς…

Εύχομαι να με μισούν την ώρα που θα πεθάνω, ώστε να αισθανθώ τον Θεό κοντά μου και να αισθανθώ πώς είναι να σε μισούν. Και τον Χριστό Τον μισούσαν. Και όχι ότι επιδιώκω να με μισούν, αλλά ξέρω ότι ήδη με μισούν γιατι κηρύττω ζωή.

Και η αποστολή μου κυρίες και κύριοι, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα, είναι αυτή. Να δώσω ανθρωπιά σε μια αντιπαράθεση, που την ταξινομήσαμε με όλα τα άλλα ασήμαντα θέματα και την βάλλαμε να περιμένει την σειρά της στο ράφι. Αφαιρέσαμε τα αισθήματά μας κυρίες και κύριοι, γίναμε σκληρότεροι. Το θέλετε πραγματικά αυτό; Πόσο πραγματικά επιθυμείτε να ρισκάρετε για να πείτε την αλήθεια με αγάπη και μεγαλοψυχία, να είστε πρόθυμοι να σας μισούν;

Έτσι μετά από αυτό τοποθετήθηκα σε ίδρυμα έκτακτης φροντίδας όπου αποφάσισαν, διότι δεν τους άρεσα και πολύ.

Βλέπετε μισήθηκα από την στιγμή της συλλήψεώς μου από τόσους πολλούς, αλλά και αγαπήθηκα από ακόμα πιο πολλούς και προπάντων από τον Θεό. Είμαι κόρη Του. Δεν παίζετε με το κορίτσι του Θεού. Έχω ένα σημάδι στο μέτωπο, που προειδοποιεί, προσέξτε να είστε καλοί μαζί μου, γιατί ο Πατέρας μου διοικεί τον κόσμο!

Με πήραν λοιπόν από το «κακό σπίτι» και με πήγαν σε άλλο, όμορφο σπίτι. Στο σπίτι της Πένυ. Είπε, ότι τότε ήμουν δέκα επτά μηνών και είχα διαγνωστεί με αυτό που εγώ θεωρώ δώρο, εγκεφαλική παράλυση, η οποία δημιουργήθηκε από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλό μου, καθώς προσπαθούσα να επιβιώσω.

Τώρα είμαι αναγκασμένη να το πω αυτό. Εάν η έκτρωση είναι αποκλειστικά θέμα των δικαιωμάτων των γυναικών, τότε ποία ήταν τα δικά μου δικαιώματα;

Πώς δεν βρέθηκε ούτε μία ριζοσπαστική φεμινίστρια, να σηκωθεί και να φωνάξει για την καταπάτηση των δικαιωμάτων μου την ημέρα εκείνη!



Στην πραγματικότητα η ζωή μου πνιγόταν στο όνομα των δικαιωμάτων της γυναίκας!

Όταν δε ακούω το αηδιαστικό επιχείρημα ότι πρέπει να κάνουμε εκτρώσεις γιατί το παιδί ίσως γεννηθεί ανάπηρο, τότε η καρδιά μου γεμίζει από τρόμο...

Υπάρχουν πράγματα κυρίες και κύριοι, τα οποία θα μπορέσετε να μάθετε μόνο από τους αδύναμους ανάμεσά σας. Και όταν τους πνίγετε, εσείς είστε αυτοί που χάνετε... Ο Θεός τους φροντίζει, αλλά εσείς είστε αυτοί που θα υποφέρετε για πάντα...

Και τι αλαζονεία, τι απόλυτη αλαζονεία! Και έχει γίνει καθεστώς σ’ αυτό τον κόσμο που ζούμε, οι δυνατοί να εξουσιάζουν τους αδύναμους, να αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.

Τι αλαζονεία! Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν ήσαστε εσείς, που κάνετε την καρδιά σας να κτυπά; Δεν καταλαβαίνετε, ότι δεν κατέχετε τίποτε από όλη την εξουσία που νομίζετε ότι κατέχετε; Είναι το έλεος του Θεού που σας στηρίζει ακόμα και όταν τον μισείτε;

Έτσι κοίταξαν την αγαπημένη μου Πένυ και της είπαν τα …πολύ ενθαρρυντικά λόγια: η Gianna θα είναι ένα τίποτα! Αλλά αυτή τους αγνόησε και άρχισε να δουλεύει μαζί μου 3 φορές την ημέρα, και άρχισα να σηκώνω το κεφάλι μου και μετά έλεγαν η Gianna ποτέ δεν θα κάνει αυτό, ποτέ δεν θα κάνει το άλλο.

Και όμως στην ηλικία των τρεισήμισι χρόνων, άρχισα να περπατώ με περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα, και στέκομαι εδώ σήμερα μπροστά σας με ένα μικρό ορθοπεδικό πρόβλημα, χωρίς περπατούρα και ορθοπεδικά στηρίγματα. Πέφτω με χάρη μερικές φορές και μερικές άλλες άχαρα, εξαρτάται από την περίπτωση, αλλά εργάζομαι για την Δόξα του Θεού.

Βλέπετε, κυρίες και κύριοι, είμαι πιο αδύναμη από τους περισσότερους από σας, αλλά αυτό είναι το κήρυγμά μου.

Πληρώνω ένα μικρό τίμημα για να μπορώ να διαλαλώ στον κόσμο και να προσφέρω ελπίδα. Στην παρανόησή μας για το πώς δουλεύουν τα πράγματα, παρεξηγούμε πόσο όμορφο μπορεί να είναι το μαρτύριο! Δεν το προκαλώ, αλλά όταν έρχεται ο Θεός έχει την δυνατότητα να κάνει και τα πιο άθλια πράγματα όμορφα.

Έχω συναντήσει την βιολογική μου μητέρα, έχω συγχωρήσει την βιολογική μου μητέρα, είμαι Χριστιανή.

Είναι πολύ ταραγμένη γυναίκα και ήρθε σε μία εκδήλωση, που είχα πριν δυο χρόνια, χωρίς προειδοποίηση και είπε: «Γεια σου, είμαι η μητέρα σου».

Αυτή ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα, και όμως καθώς ανεχόμουν όλα αυτά, πιθανόν να σκεφτείτε ότι ήμουν τρελή, αλλά καθόμουν εκεί και σκεφτόμουν: «Δεν σου ανήκω. Ανήκω στον Χριστό. Είμαι το κορίτσι Του, και είμαι πριγκίπισσα! Έτσι δεν έχει σημασία τι λες, ο θυμός σου, η ταραχή σου και η οργή, δεν είναι δικά μου να τα φυλάξω, δεν είναι δικά μου να τα κρατάω, και δε θα το κάνω..».

Θα ήθελα προς στιγμήν να μιλήσω κατευθείαν στους άντρες που είναι σε αυτή την αίθουσα. Άντρες είστε φτιαγμένοι για μεγαλοσύνη. Είστε φτιαγμένοι για να υψώνετε το ανάστημά σας και να φέρεστε αντρίκεια. Είστε φτιαγμένοι για να υπερασπίζεστε τις γυναίκες και τα παιδιά.



Όχι να παραμερίζετε και να στρέφετε το κεφάλι σας στην άλλη μεριά, όταν γίνεται φόνος και να μην κάνετε τίποτε γι’ αυτό. Δεν είστε φτιαγμένοι για να εκμεταλλεύεστε εμάς τις γυναίκες και μετά να μας αφήνετε μόνες. Είστε φτιαγμένοι για να είστε ευγενικοί και χαριτωμένοι και μεγάλοι και δυνατοί και να στέκεστε ψηλά, διότι άντρες προσέξτε με: Είμαι πολύ κουρασμένη για να κάνω το δικό σας καθήκον.

Γυναίκες, δεν είστε φτιαγμένες για κακομεταχείριση, δεν είστε φτιαγμένες να κάθεστε αγνοώντας την αξία και...

ΛΑΜΠΡΟΣ ΣΚΟΝΤΖΟΣ : Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ


(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου) 
ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού 
       Με τη χάρη και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού φθάσαμε για μια ακόμα φορά στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Η μακρά αυτή περίοδος, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική χρονική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτή η προσωπική κάθαρση και διόρθωση της γήινης πορείας μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε, κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, «άλλ‘ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», αποβάλλοντας την παλαιά  ζύμη της κακίας και της πονηρίας μας (Α΄ Κορ.5,8). 
      Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την 
 εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή «προς τινας τους πεποιθότας αφ’ εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ.18,9). Δηλαδή πήρε αφορμή ο Χριστός από την υποκριτική στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήθελαν να φαίνονται ως εκλεκτοί και αγαπητοί του Θεού, περιφρονώντας όσους δεν ανήκαν στην τάξη τους, ως ελεεινούς και μισητούς του Θεού.  
      Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο΄ ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτουαποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραιαλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.18,10-14). 
      Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια. Τα μέλη της, απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Ήταν δε τέτοια η ατομική τους έπαρση και αλαζονεία, ώστε είχαν καταντήσει αληθινοί τύραννοι του λαού. Ο Κύριος δεν παρέλειπε να κατακεραυνώνει τους Φαρισαίους στο κήρυγμά του και να στηλιτεύει την τυραννική τους επιβολή στο λαό«Τότε ο Ιησούς ελάλησε τοις όχλοις και τοις μαθηταίς αυτού λέγων· επὶ της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. πάντα ουν όσα εὰν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι. δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επὶ τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλῳ αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.  πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματθ.23,1-5).    
      Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της αμαρτωλότητας. Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες και γι’ αυτό τους μισούσε 
δικαιολογημένα ο λαός. Ήταν πλούσιοι από τις άνομες και άδικες δραστηριότητές τους και αυτό επέτεινε το φθόνο και την αγανάκτηση του λαού προς αυτούς.  
       Δύο αντίθετοι αντιπροσωπευτικοί τύποι της κοινωνίας, εκπρόσωποι των δύο αυτών κοινωνικών τάξεων, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα, εις τρόπον ώστε απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι’ αυτές. Τις απαριθμούσε μία – μία, φωναχτά, να τις ακούνε και οι παραβρισκόμενοι στους χώρους του ναού,  κάνοντας επίσης αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη.   
      Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθανόμενος τη δεινή του αμαρτωλή κατάσταση, με συντριβή και ταπείνωση ζητεί το έλεος του Θεού. Δεν έχει να απαριθμήσει αρετές, αλλά και αν είχε, αυτές θα ήταν πνιγμένες στο πέλαγος των αμαρτιών του. Δεν έχει την τόλμη να κοιτάξει ψηλά το ουρανό, όπου βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, αλλά κοιτά χαμηλά τη γη, όπου διαπράττεται η αμαρτία. Τα μάτια του τρέχουν δάκρια, ως ξεχείλισμα των κριμάτων της καρδιάς του.  Ο τόνος της φωνής του είναι χαμηλός, τόσο χαμηλός ώστε να τον ακούει μόνο ο Θεός. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι αναστεναγμοί του, ως κραυγή απόγνωσης και απελπισίας.  Δεν έχει το κουράγιο να υψώσει τα χέρια του, αλλά με αυτά χτυπά το στήθος του, σαν να δέρνει τον παλιό κακό εαυτό του για τις τόσες και μεγάλες αμαρτίες του. Μέσα στη συντριβή του δε μπορεί να δει τον εγωιστικά στεκάμενο δίπλα του Φαρισαίο και να ακούσει τις εγωιστικές φλυαρίες του . Ίσως να άκουσε μόνο την τελευταία φράση του, ότι δεν είναι σαν εκείνον δίκαιος, και ασφαλώς θα συμφώνησε μαζί του. Αυτή όμως η μετάνοιά του, η αληθινή συντριβή του, τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς του. 
      Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού. Πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια, η οποία είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή πνευματική κατάσταση, εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη.  
      Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός είναι καταστάσεις εωσφορικές. Πρώτος διδάξας ο Εωσφόρος, ο οποίος δε μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από το Θεό και δημιουργό του και γι’ αυτό διανοήθηκε να ...