O Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς για τις προφητείες του Αγίου Πατροκοσμά

 «Θα δείτε να πετάνε άνθρωποι στον ουρανό σαν μαυροπούλια και να ρίχνουν φωτιά στον κόσμο. Όσοι θα ζουν τότε θα τρέξουν στα μνήματα και θα φωνάξουν: Εβγάτε σεις οι πεθαμένοι να μπούμε εμείς οι ζωντανοί».

Γράφει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Επίσκοπος Αχρίδος, ο επονομαζόμενος μέγας άγιος Χρυσόστομος των εσχάτων χρόνων, ο οποίος εκοιμηθεί στις 17 Μαρτίου 1956, για την παραπάνω προφητεία του Αγίου μας Πατροκοσμά:

Ένας από τους προφήτες μας προφήτεψε με μαθηματική ακρίβεια τι θα συμβεί στα επόμενα εκατό χρόνια. Δεν θα αναφερθώ σ’ όλες τις προφητείες του αλλά θα αναφερθώ σε μια μόνο: Ο λαός μας, είπε, θα βασανιστεί τόσο πολύ στον πρώτο και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ώστε όσοι θα είναι ζωντανοί θα ζηλεύουν τους πεθαμένους, θα πηγαίνουν στο νεκροταφείο και θα φωνάζουν στους νεκρούς: Σηκωθείτε εσείς να ξαπλώσουμε εμείς.

Σε τέτοια λοιπόν χρόνια λοιπόν εμείς ζήσαμε και επιβιώσαμε. Οι πιο νέοι έζησαν έναν παγκόσμιο πόλεμο και οι πιο παλιοί έζησαν και τους δυο παγκοσμίους πολέμους. Όλα αυτά σε διάστημα είκοσι χρόνων.

Όταν ήμασταν παιδιά και...

Ο Γάμος, το μέγα Μυστήριον ( Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης )

 Κανείς δεν αμφισβητεί ότι η σπουδαιότερη ημέρα της ζωής του ανθρώπου, μετά από την γέννησι και την βάπτισι, είναι εκείνη του γάμου. Βεβαίως, η κοσμική λαίλαπα της εποχής μας ανάμεσα στους θεσμούς, τους οποίους προσπάθησε να συντρίψη, ήταν και το τιμιώτατο και ιερώτατο μυστήριο του γάμου.

Για πολλούς ο γάμος είναι μία ευκαιρία για διασκεδάσεις και απολαύσεις. Όμως η ζωή είναι μία σοβαρή υπόθεσις. Είναι ένας πνευματικός αγώνας, μία πορεία προς ένα τέρμα, τον ουρανό. Της πορείας αυτής κρισιμώτερο σημείο και σπουδαιότατο μέσον είναι ο γάμος. Κανείς δεν επιτρέπεται να ξεφύγη τα δεσμά του γάμου, είτε κάνει έναν μυστικό γάμο, αφιερώνοντας τον εαυτό του εις τον Θεόν, είτε κάνει έναν μυστηριακό.

Το θέμα, το οποίο θα μας απασχολήση σήμερα, είναι ο μυστηριακός γάμος, θα δούμε πώς είναι δυνατόν ο γάμος να συμβάλη στην πνευματική μας ζωή, για να συνεχίσωμε το θέμα το οποίο αρχίσαμε στην προηγούμενη ομιλία μας. Ξεύρομε ότι ο γάμος είναι θεσμός συσταθείς υπό του Θεού. Είναι τίμιος, είναι «μυστήριον μέγα». Ο ανύπανδρος άνθρωπος απλώς περνάει από την ζωή και φεύγει, ενώ ο παντρεμένος ζη την ζωή του.

Άραγε γι' αυτόν τον ιερό θεσμό του γάμου, γι' αυτό το «μέγα μυστήριον», το οποίο ευλογεί η Εκκλησία μας, πώς σκέπτονται οι σύγχρονοι άνθρωποι; Υπανδρεύονται, και νομίζεις ότι ενώνονται δύο ταμεία, δύο συμφέροντα, δύο ματαιοδοξίες. Ενώνονται δύο άνθρωποι χωρίς ιδανικά, δύο μηδενικά θα λέγαμε. Διότι άνθρωποι χωρίς ιδανικά, χωρίς αναζητήσεις, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μηδενικά.

Παντρεύτηκα για να ζήσω την ζωή μου, ακούς συνεχώς τριγύρω σου, και όχι για να κλεισθώ μέσα σε τέσσερις τοίχους. Παντρεύτηκα για να γλεντήσω την ζωή μου, ακούς να λέγη ο άλλος, και παραδίδουν τα παιδιά τους, εάν έχουν κάνει παιδιά, σε κάποια ξένη γυναίκα για να μπορούν ελεύθεροι να τρέχουν στα θέατρα, στους κινηματογράφους και στις κοσμικές συντροφιές. Έτσι το σπίτι τους γίνεται ένα ξενοδοχείο, στο οποίο επιστρέφουν το βράδυ ή μάλλον μετά τα μεσάνυκτα, μετά από την διασκέδασι, για να ξεκουρασθοϋν. Οι άνθρωποι είναι μέσα τους άδειοι, γι' αυτό στο σπίτι τους νοιώθουν πραγματικό κενό. Καμιά ευχαρίστησις δεν υπάρχει εκεί και τρέχουν και γλιστρούν από εδώ και από εκεί, για να βρουν την ευτυχία τους.

Υπανδρεύονται χωρίς γνώσεις, χωρίς συνείδησι ευθύνης, διότι επιθυμούν να υπανδρευθούν ή διότι νομίζουν πως είναι απαραίτητο για να είναι κοινωνικοί άνθρωποι. Όμως ποιο είναι το αποτέλεσμα; Το βλέπομε καθημερινά. Τα ναυάγια του γάμου είναι γνωστά σε όλους μας. Ένας κοσμικός γάμος, όπως νοείται σήμερα, μόνον ένα χαρακτηριστικό μπορεί να έχη, ότι είναι δολοφόνος της πνευματικής ζωής του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει να νοιώσωμε ότι, αν αποτύχωμε στον γάμο μας, σχεδόν αποτύχαμε και στην πνευματική μας ζωή. Εάν επιτύχωμε στον γάμο μας, επιτύχαμε και στην πνευματική μας ζωή. Η ευτυχία ή η αποτυχία μας, η πρόοδος ή ο καταποντισμός μας στην πνευματική μας ζωή αρχίζει από τον γάμο μας.

Επειδή λοιπόν είναι ένα τόσο σοβαρό θέμα, αξίζει να δούμε ποιες προϋποθέσεις χρειάζονται και ποια προετοιμασία, για να επιτευχθή ένας ευτυχισμένος, ένας αληθινά χριστιανικός γάμος.

Για να κάνη κανείς έναν επιτυχημένο γάμο, θα πρέπει από μικρό παιδί να πάρη κατάλληλη αγωγή. Όπως το παιδί πρέπει να διαβάζη, όπως μαθαίνει να σκέπτεται και να ενδιαφέρεται για τους γονείς του ή για την υγεία του, έτσι θα πρέπει να ετοιμασθή, για να μπόρεση να κάνη έναν επιτυχημένο γάμο.

Όμως στην εποχή μας κανείς δεν...

Πώς ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός γλύτωσε τους Έλληνες από τον “φόρο μητρικού γάλακτος”

 Με αφορμή την εορτή του αγίου Κοσμά του Αιτωλού (24 Αυγούστου), παραθέτουμε ένα από τα άγνωστα, αλλά ιδιαίτερα σημαντικά έργα του- χάρη στην ευαισθησία του γλύτωσαν οι Έλληνες από αυτό τον σκληρό και απάνθρωπο “φόρο”που τους είχε επιβληθεί από τον τούρκο δυνάστη.

Οι Τούρκοι είχαν υποχρεώσει Ελληνίδες μωρομάνες να υπηρετούν στα χαρέμια τους και να θηλάζουν τα τουρκάκια– γιατί είχαν παρατηρήσει ότι τα Ελληνόπουλα, που θήλαζαν από τις μητέρες τους για μακρό χρονικό διάστημα, ήταν πολύ πιο γερά και ρωμαλέα από τα δικά τους παιδιά. Πίστευαν πως το γάλα των Ελληνίδων, που ζούσαν στην ύπαιθρο και όχι κλεισμένες στα χαρέμια, ήταν πολύ θρεπτικό και μεγάλωνε γερά παιδιά.

Τότε, λοιπόν, οι τούρκοι είχαν ορίσει τον «φόρο μητρικού γάλακτος», γιατί γνώριζαν την αξία του!

Παραθέτουμε στην συνέχεια δύο σχετικά αποσπάσματα: πώς – χάρη στον άγιο Κοσμά- γλύτωσαν οι Έλληνες από τον “φόρο” που είχε επιβληθεί.

Και τι δεν έπραξε υπέρ του Γένους ο κοινωφελέστατος ούτος άνθρωπος!

Πρώτον αγαθόν έργον: Εις τα παλάτια των μπέηδων και των πασάδων υπηρέτουν νεαραί χριστιανές (βάγιες), οι οποίες γαλουχούσαν τα τέκνα των τυράννων και κινδύνευαν να παρασυρθούν στην διαφθορά και την ακολασία και τελείως ν΄ απολεσθούν. Ο άγιος Κοσμάς κατόρθωσε να πείσει πολλούς Τούρκους να εκδιώξουν από τις υπηρεσίες τους αυτές τις γυναίκες , λέγοντας σε αυτούς ότι λόγω της ακολασίας τους και του μολυσμού τους με γυναίκες ξένης θρησκείας θα επισύρουν την οργή του Ουρανού και η φυλή τους θα εξαλειφτεί από προσώπου γης.

«Πού είναι- τους έλεγε -η παλιά σας δόξα; Δεν είστε εσείς οι οποίοι επί Σουλεϊμάνη είχατε φτάσει μέχρι Βιέννης; Σας εταπείνωσε και κατέστρεψε η ακολασία σας. Μετανοείστε, εκδιώξτε τις Χριστιανές γυναίκες».

Στους Χριστιανούς πάλι έλεγε ότι δεν πρέπει οι γυναίκες τους να γαλουχούν τουρκόπουλα, για να μην πάθουν ό,τι έπαθε η όρνιθα εκείνη στον μύθο του Αισώπου,η οποία θέρμαινε κάτω από τις φτερούγες της αυγά φιδιού.

Κατά τον ιστορικό Ζώτον- Μολοττόν , συγγραφέα του λεξικού των Αγίων Πάντων, κατόπιν δραστηρίων ενεργειών του Αγίου, 1.500 γαλουχοί (παραμάνες) οι οποίες υπηρετούσαν στα παλάτια των πασάδων και μπέηδων, απελευθερώθηκαν και ευλογούσαν τον Άγιο για την σωτηρία τους.

(από το βιβλίο: Ένας μύλος τραγουδούσε και ο Παπουλάκης τριγυρνούσε, της μοναχής Ευθυμίας, εκδ. Ι. Μονής αγ. Κοσμά του Αιτωλού Μεγαδένδρου Θέρμου- αποσπάσματα- ένα όμορφο κείμενο και για παιδιά)

Μια φορά μαζεύτηκαν στο Αργυρόκαστρο όλοι οι τούρκοι αγάδες και κάνανε συμβούλιο:

– Τι θα κάνουμε, αγάδες; είπε ένας. Οι χανούμισσες μέσα στα χαρέμια μας γεννούν αδύνατα και άρρωστα παιδιά.

Σκέφτηκαν πολλές λύσεις ώσπου ένας γέροντας, σοφός αγάς, πρότεινε την καλύτερη:

– Για παρατηρείστε πόσο γερά, εύρωστα και όμορφα είναι τα...

Στον αρχάριο της πίστης: Για την επιστροφή στην πίστη

 ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Όπως κάποιος που επιστρέφει σπίτι του από πολύ μακριά , έτσι αισθάνεστε εσείς τώρα επιστρέφοντας από τους παγωμένους τόπους της απιστίας στη ζεστή εστία της πίστης των πατέρων σας.

Οι δυσκολίες που έχετε , δεν είναι άγνωστες στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία έχει γενικά εμπειρία όσων συμβαίνουν στους ανθρώπους όταν απομακρύνονται από την πίστη, και όταν επιστρέφουν σ’ αυτή.

Στην πρώτη περίπτωση τα δαιμόνια τους σπρώχνουν μπροστά , ενώ στη δεύτερη τους γυρίζουν πίσω, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλους τους δυνατούς πειθαναγκασμούς. Έτσι συμβαίνει και με σας. Τη μια στιγμή πετούν πάνω σας την απελπισία, την άλλη σας γλυκαίνουν τον δρόμο προς τα κάτω, τον δρόμο της κατάρρευσης που μέχρι τώρα τρέχατε∙ άλλοτε πείθουν τους πρώην ταξιδιώτες σας να σας χλευάσουν , άλλοτε πάλι σας θυμίζουν τους γνωστούς άθεους , που είναι δοξασμένοι μεταξύ των ανθρώπων. Πρέπει να παλεύετε με τους αόρατους εχθρούς. Κι εσείς θα τους νικήσετε σίγουρα, εάν δεν χάνετε από την οπτική σας τη μορφή του Ιησού Χριστού, του μέγιστου ευεργέτη σας. Διότι Αυτός είναι ο μόνος τέλειος φυσικός άνθρωπος, που εμφανίστηκε στη γη, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.

Να τείνετε προς Αυτόν, να προσεύχεστε, να...

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης

 (Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός)

Σ’ ένα βιβλίο του Φάνη Μιχαλόπουλου για τον Άγιο Κοσμά, από τα πρώτα που γράφτηκαν για τον βίο και την πολιτεία του, το 1940, διαβάζουμε στον επίλογο: “Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, ευσεβή γέρο Ηπειρώτη, που ξεψυχούσε στο Γηροκομείο των Ιωαννίνων, το 1872, τι χαράχτηκε βαθύτερα στην ψυχή του απ’ όσο έζησε. Απάντησε ο πολιός γέροντας: «Ὅταν μικρός ἄκουσα τή διδαχή τοῦ πάτερ Κοσμᾶ καί φίλησα τό χέρι του».” Με το στόμα του νομίζω μιλούσε όλη η Ρωμηοσύνη, εκφραζόταν η ευγνωμοσύνη του Γένους στον μεγάλο εθναπόστολο.

Ας μην το ξεχνούμε αυτό, τα λιοντάρια του ’21 ήταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πνευματικοπαίδια του Αγίου. Ο αθάνατος Κατσαντώνης μαρτύρησε έχοντας το όνομά του στα χείλη του. Ο καλόγερος Σαμουήλ, ο μπουρλοτιέρης του Σουλίου, υπήρξε μαθητής του. Αλλά και Νεομάρτυρες, το «καινόν καύχημα της Ορθοδόξου Πίστεως», μαθήτευσαν παρά τους πόδας του Δασκάλου του Γένους, όπως ο εκ Σαμαρίνης νεομάρτυς Δημήτριος, τον οποίο οι Τούρκοι έκτισαν ζωντανό. Ο άγιος στάθηκε «ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης», όπως πολύ ωραία ονομάζεται σ’ ένα ποίημα του 1960, γραμμένο από τον Γεώργιο Αθάνα. Το διαβάζω:

«Στό Μέγα Δένδρο ξεκινᾶ
στό Καλοντάει ἁγιάζει
χτίζει σχολειά, χτίζει ἐκκλησιές
χτίζει τήν Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμᾶ, σά νά ‘ταν χθές
τό κήρυγμά σου ἀχάζει (=βροντάει)
στήν Ρούμελη, στήν Ἥπειρο
στήν Ἀπεραντοσύνη».

Χτίζει, λέει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, γιατί; Διότι «καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχης ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχης βρύσες καί ποτάμια, καί ὡσάν μάθης τό παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἂνθρωπος. Τό σχολεῖον ἀνοίγει τάς ἐκκλησίας, τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια». Ναι, εκείνα τα σχολειά του Αγίου άνοιγαν εκκλησιές, τα τωρινά κλείνουν τις εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια. Τα σχολεία του Αγίου δεν ήταν απλώς «τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλά κυρίως φροντιστήρια ἠθικῆς, χριστιανικῆς καί ἠθικῆς ἀγωγῆς», όπως γράφει σε μία επιστολή του ο Ιω. Καποδίστριας, ο πρώτος και τελευταίος κυβερνήτης της Πατρίδας μας. Τον διαδέχτηκαν πρωθυπουργοί, ελάχιστοι κατέλειπαν καλό όνομα, οι περισσότεροι υπήρξαν φιλήκοοι των ξένων και «ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης» μας λέει και πάλι ο αδικοχαμένος Κυβερνήτης.

Βλέποντας αυτά που γίνονται σήμερα στον τόπο μας, τις αναθυμιάσεις που μας πνίγουν, μου έρχεται στο νου η παροιμία που έλεγε και ο Πατροκοσμᾶς: «Ἐκεῖ πού κρεμοῦν τώρα οἱ καπεταναῖοι τά καριοφίλια, θά ρθῆ καιρός πού θά κρεμοῦν οἱ γύφτοι τά νταούλια».

Λίγο πιο πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του Αγίου. Σε μία διχάλα ενός δέντρου, που δεν ψηλώνει, είναι καρφωμένος ένας σιδερένιος σταυρός από...

Πάντοτε Πριν Την Αυγή… Είναι Το Πιο Πυκνό Σκοτάδι (Αληθινή Διήγηση)

 Ημερολόγιο του Ιβάν Στάρτσκωφ, υπολοχαγού Β’ τάγματος του Σοβιετικού στρατού

«…12 Δεκεμβρίου 1941… Βρίσκομαι στο Γενικό Νοσοκομείο κάποιας γερμανικής πόλεως… δεν ξέρω τ’ όνομα της, αφού με μετέφεραν εδώ από το πεδίο μάχης ενώ ήμουν σε κώμα… Η αλήθεια είναι πώς δε θέλω να μάθω τ’ όνομα της… τι μ’ ενδιαφέρει άλλωστε; Εκτός αυτού κανείς δεν έκανε τον κόπο να μου το πει.

Η κατάσταση μου είναι κυριολεκτικά τραγική. Προ τριών μηνών περίπου στη φοβερή μάχη του Λένινγκραντ ηττηθήκαμε από τους Γερμανούς Ναζί, με μεγάλες απώλειες και από τις δύο πλευρές. Εγώ πληγώθηκα θανάσιμα στα δύο πόδια από έκρηξη χειροβομβίδας και στο αριστερό χέρι από κάποια αδέσποτη σφαίρα.

Με βρήκαν πλημμυρισμένο στο αίμα, ανάμεσα σ’ ένα σωρό νεκρούς συναδέλφους δύο Γερμανοί στρατιώτες, πού μετά τη λήξη της μάχης έψαχναν ανάμεσα στα πτώματα για οτιδήποτε χρήσιμο ή πολύτιμο.

Με ένα αυτοκίνητο του Ερυθρού Σταυρού με μετέφεραν σε κάποιο σταθμό πρώτων βοηθειών οπού συνήλθα λίγο έπειτα με φόρτωσαν στο βαγόνι ενός τρένου, αφού μου κόλλησαν ένα νούμερο στο στήθος και στην πλάτη. Αυτό ήταν φυσικό, αφού για εκείνους δεν ήμουν τίποτε άλλο από ένα νούμερο…

Γεννήθηκα στο Σμολένσκ, μία κωμόπολη Ρωσική, περίπου εκατό χιλιόμετρα από τη Μόσχα, το 1912. Από μικρό παιδί ήμουν σχεδόν άθεος, μεγαλώνοντας ασπάσθηκα τον κομμουνισμό. Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός μπολσεβίκος και είχε λάβει μέρος στην κομμουνιστική επανάσταση το 1917, πού ανέτρεψε το καθεστώς του Τσάρου.

Η μητέρα μου η Άννα ήταν καλή χριστιανή, αλλά από το φόβο του πατέρα έκανε τα καθήκοντα της τα χριστιανικά κρυφά. Είχα και έναν… μικρότερο κατά τρία χρόνια αδελφό, τον Αλέξιο. Αυτήν την ώρα μόνο αυτόν θυμάμαι, αυτόν μπορώ και αυτόν θέλω να θυμάμαι…

Αργοπεθαίνω.

Οι γιατροί μου έκοψαν και τα δύο πόδια και το αριστερό χέρι γιατί κινδύνευα απ’ τη φοβερή γάγγραινα των άκρων. Από τότε είμαι κλεισμένος, ακίνητος, πάνω σ’ αυτό το κρεβάτι, στο σκοτεινό θάλαμο Νο Ο (μηδέν).

Με έχουν κάνει πειραματόζωο και φυσικά, αν δεν...

ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑ ΣΤΟ ΚΟΛΙΚΟΝΤΑΣΙ

 

Ανακαινίστηκε η Ιερά Μονή του πατρο Κοσμά στο Κολικόντασι. Του π. Ηλία Μάκου. Η Μονή του αγίου Κοσμά κοντά στο Κολικόντασι της Μεγάλης Μουζακιάς (βόρεια της Απολλωνίας, στην ανατολική όχθη του Άψου ποταμού, λίγα χιλιόμετρα από το Φίερι), που μέχρι το 1991 ήταν εγκαταλελειμμένη, έχει ανακαινιστεί πλήρως, αφού ήταν έντονο το ενδιαφέρον και μεγάλη η φροντίδα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου προς τούτο, αλλά είχε και τη συμπαράσταση των πιστών, που συνέδραμαν ο καθένας με τις δυνατότητές του.

Το καθολικό, τα κελιά, ο εξωτερικός χώρος από τη φθορά, όπου ήταν αφημένα, τώρα είναι πολύ καλά συντηρημένα και φροντισμένα, ώστε η Μονή να αποτελεί ένα από τα επιμελημένα μνημεία της περιοχής.

Η ιστορική Μονή, που είναι κοντά στον τόπο του μαρτυρίου του αγίου Κοσμά και εκεί βρίσκεται ο τάφος του, αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, το πνευματικό ορμητήριο για να μη ξεχαστεί ο αγώνας του Πατροκοσμά ενάντια σε κάθε είδους σκλαβιά, ενάντια στην αμάθεια, ενάντια στην αδικία, ενάντια στην απιστία.

Και καταφθάνουν εκεί, ειδικά την ημέρα της εορτής του, όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Μουσουλμάνοι, γιατί τον σέβονται και τον ευλαβούνται, ως οδηγό και κήρυκα του ξυπνήματος της ψυχής.

Η αναστήλωση του μοναστηριού του στο Κολικόντασι, όπου απαγχονίστηκε, είναι μια έκφραση ευγνωμοσύνης και θαυμασμού στο μεγάλο διδάσκαλο, που όλοι αναριγούν στη μνήμη του.

Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού σε...

AΠΟ ΜΗΧΑΝΟΒΙΟΣ ΕΓΙΝΕ ΜΟΝΑΧΟΣ

Πού είναι ο Θεός; [Απλά συγκλονιστικό]

 «Τα παιδικά μου χρόνια χωρίς ιδιαίτερα βιώματα από εκκλησιαστική ζωή. Στη διάρκεια των σπουδών μου, ένταξη στο χώρο της δογματικής αριστεράς, η οποία – τουλάχιστον τότε – περιλάμβανε στο ¨πακέτο¨ και τη μαχητική αθεΐα. 

Με κλονισμένη την πίστη, γνωρίζω έναν ομοϊδεάτη συνάδελφο και παντρεύομαι….

Γεννιέται η κόρη μας με σπάνιο-σοβαρότατο καρδιολογικό πρόβλημα. Μεγάλος πόνος, που δίνει και τη χαριστική βολή στα τελευταία ψίχουλα της πίστης μου. 

Πώς να χωρέσει το μυαλό μου ότι αυτό το πανέμορφο λεπτεπίλεπτο πλάσμα έχει μόνο μερικούς μήνες ζωής;

Στο κόμμα μου λένε: 

Τα βλέπεις;

Πού είναι ο Θεός;

Φυσικά το παιδί μας δεν το βαφτίσαμε και ήμασταν περήφανοι με τον πατέρα του ότι σταθήκαμε συνεπείς στις αρχές μας.

Του δώσαμε το όνομα Μαρία, όταν το δηλώσαμε στο ληξιαρχείο. 

Παρά τις προβλέψεις η Μαρία δε «φεύγει» στους πρώτους μήνες. Μεγαλώνει με το πρόβλημα της καρδούλας της, με μαρτυρικές κρίσεις άπνοιας, με επιπλοκές. 

Συμβαίνει όμως κάτι το θαυμαστό.

Παρόλο που ζούσε σε μαχητικά αθεϊστικό περιβάλλον, είχε μια ανεξήγητη πίστη στο Θεό, μια ηρεμία, μια καρτερικότητα.

Αντί να τη στηρίζουμε εμείς, μας στήριζε εκείνη!

Οκτώ ετών η Μαρία, και σε μια απέλπιδα προσπάθεια θεραπείας την πάμε στην Αμερική. Εκεί απλώς επιβεβαιώνεται ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη.

Γυρίζουμε πίσω χωρίς καμιά πλέον ελπίδα. Όμως το ταξίδι δεν πήγε τελείως χαμένο, γιατί εκεί γνωρίσαμε μια ομάδα Ελλήνων μεταπτυχιακών φοιτητών, που ήταν συνειδητοί χριστιανοί. 

Ήταν εθελοντές στον νοσοκομείο.

Μας συμπαραστάθηκαν, και το κυριότερο, ανάπτυξαν μια πολύ δυνατή φιλία με τη Μαρία μας.

Εγώ κι ο άντρας μου τους βλέπαμε με συμπάθεια και κατανόηση.

Δεν μας φαινόταν «φυσιολογικό», άνθρωποι με τέτοια μόρφωση να θρησκεύουν. Γυρίζοντας στην Ελλάδα η Μαρία συνεχίζει να προσεύχεται και να χαίρεται, όταν η γιαγιά της την πηγαίνει στην Εκκλησία.

Πάει στο γυμνάσιο, Άριστη μαθήτρια. Γλυκύτατο πλάσμα.

Εγώ, μ΄ένα μόνιμο μαχαίρι στην καρδιά! 

Κάποια μέρα στο σχολείο, σε μια ελεύθερη συζήτηση στο μάθημα των θρησκευτικών, μπροστά σε όλα τα παιδιά, 

λέει στο θεολόγο:

-Κύριε, δεν είμαι βαφτισμένη, και θέλω τόσο πολύ να βαπτιστώ! Μπορείτε να με βοηθήσετε;

Άφωνος ο καθηγητής.

Τα παιδιά την πειράζουν:

Καλά εσένα σου δώσανε το όνομα όπως στα σκυλάκια!

Όχι τους είπε.

Οι γονείς μου με σεβάστηκαν και μου είπαν να επιλέξω εγώ πότε θα βαπτιστώ.

Και τώρα το θέλω πάρα πολύ!

Ο θεολόγος με καλεί στο σχολείο και δειλά με ρωτάει, αν έχω αντίρρηση για τη βάφτιση.

Σκίζεται η καρδιά μου στα δύο.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήμουν η αιτία να είναι πικραμένο το κοριτσάκι μου, που ποτέ δεν μου είχε ζητήσει τίποτε.

Και τώρα - μέσω του καθηγητή της - μου ζητούσε μόνο να βαφτιστεί!

Πώς μπορούσα να είμαι τόσο εγωίστρια και εγκλωβισμένη σε ιδεολογίες;

Γυρνάω σπίτι, την αγκαλιάζω κλαίγοντας και της υπόσχομαι ότι θα βαπτιστεί όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

Παρακάμπτοντας θαυματουργικά τη λυσσαλέα αντίρρηση του πατέρα της, βαφτίζεται, σ΄ένα μυστήριο που συγκλόνισε τους λίγους παριστάμενους. 

Έφτιαξε μόνη της τη λιτή λαμπάδα της,

απάγγειλε το «Πιστεύω», συμμετείχε…

Δύο χρόνια μετά η Μαρία είναι στα 14 και η υγεία της επιδεινώνεται ραγδαία.

Λόγω πνευμονικής υπέρτασης παθαίνει κρίσις με συνεχείς αιμοπτύσεις.

Ένας μαρτυρικός μήνας στο Ωνάσσειο με εξανεμισμένες όλες πια τις ελπίδες.

Το παιδί γαλήνιο, καρτερικό, προσευχόμενο.

Κι εγώ απογοητευμένη απ΄όλες τις ιδεολογίες και τα πολιτικά σχήματα, απλώς είμαι δίπλα της, χωρίς να μπορώ να κατανοήσω, από πού αντλεί δύναμη.

Οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια ψηλά.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. 

Την παίρνω σπίτι.

Το ήθελε και η ίδια.

 Οι αιμοπτύσεις συνεχίζονται.

Εγώ δίπλα της, μόνο να κλαίω μπορούσα, όταν κοιμόταν.

Σε μια έντονη αιμόπτυση μου λέει:

-Μανούλα, όταν γίνεται κάτι πολύ κακό, 

ο Θεός δίνει κάτι πολύ μεγάλο. 

Κι εγώ τώρα περνάω κάτι πολύ κακό, 

αλλά ο Θεός μου ετοιμάζει κάτι πολύ μεγάλο!

Δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε!

Ώρα 11 το βράδυ, 12 Νοεμβρίου 1995.

Μια νέα αιμόπτυση την εξάντλησε.

Δύσπνοια και δυσφορία. 

Η Μαρία μου σταυροκοπιόταν.

Εγώ παρακαλούσα (δεν ξέρω ποιόν) να μην βασανίζεται άλλο.

Στις δύο τα ξημερώματα παθαίνει εγκεφαλικό. 

Γέρνει το κεφαλάκι της και αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά της. Βλέποντάς την να έχει χάσει κάθε επαφή με το περιβάλλον, ουρλιάζω: 

- «Δεν υπάρχει Θεός; Πού είναι ο Θεός;»

Και τότε ανοίγει τα μάτια της, μου ρίχνει ένα κουρασμένο, γαλήνιο βλέμμα και ψιθυρίζει: 

- Μαμά υπάρχει Θεός!

Και ξανακλείνει τα μάτια της για πάντα, 

στην αγκαλιά μου.

Στην αγκαλιά του Θεού, ξεκούραστη πια, βαφτισμένη!

Δεν θα περιγράψω την πορεία μου μετά.

Η Μαρία μου έγινε η πνευματική μου μητέρα, ο άγγελος που μεταμόρφωσε την οικογένειά μου, η μεσίτριά μου στον Ουρανό.

Αυτή με βοήθησε να αναστηθώ από τον πνευματικό μου θάνατο. 

Από τότε η ζωή μου, μόνο με θαύμα μπορεί να παρομοιαστεί.

Οι δωρεές του Θεού τόσο πλούσιες, που δεν τις αντέχω…».

Ξανθίππη

«Ανοίξτε λίγο και κανένα παράθυρο για να μπορούν τα καημένα τα δαιμόνια να φύγουν»

Ένας Ερημίτης του Αγίου Όρους συμβουλεύει έναν προσκυνητή.
Αγοράστε ένα φυσικό κερί από αυτά που πάμε στην εκκλησία για να μπούνε στην Αγία Τράπεζα. 

Πάρτε καρβουνάκια και λιβάνι και ένα προσευχητάριο από αυτά που σίγουρα έχετε στο σπίτι σας.

Ανάψτε και το καντήλι και ξεκινάμε.

Το βράδυ που όλα είναι πιο ήσυχα γονατίστε μπροστά στο εικονοστάσι σας, ανάψτε το λιβάνι – ανοίξτε λίγο και...

«Ένιωσα τον θάνατο!»

Συγκλονιστική μαρτυρία εργαζόμενης σε κλινική εκτρώσεων που τώρα υποστηρίζει τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού.

Το 2008, η διεθνής μη κερδοσκοπική οργάνωση ‘Ινστιτούτο Ερευνών Πληθυσμού’ (Population Research Institute) δημοσίευσε μια μαρτυρία από μια πρώην ιατρική διευθύντρια κλινικής αμβλώσεων η οποία παρουσιάστηκε ως ‘Zlata’. Παρά το γεγονός ότι η δουλειά της για έξι χρόνια ήταν σε κλινική που γίνονταν αμβλώσεις, η ‘Zlata’ θεωρεί πλέον τον εαυτό της υπέρμαχο των δικαιωμάτων του αγέννητου παιδιού. Λέει την ιστορία της:

«Θυμάμαι βοηθούσα στο χειρουργείο της κλινικής όπου ήμουν ιατρική βοηθός για έξι χρόνια. Στεκόμουν πίσω από το γιατρό και έβλεπα τα πάντα, την ώρα που εκείνος εκτελούσε μια έκτρωση σε μια γυναίκα που ήταν 20 - 22 εβδομάδων έγκυος».

Στις 20 εβδομάδες, το μωρό έχει αναπτυχθεί πλήρως. Το μωρό ζυγίζει περίπου 300 γραμμάρια και έχει μήκος 15,5 εκατοστά. Έχει δάχτυλα, έχει πρόσωπο και κάθε όργανο που έχει ένα νεογέννητο μωρό, μεταξύ των οποίων, εάν πρόκειται για κορίτσι, μια μήτρα και ωοθήκες. Οι φωνητικές χορδές έχουν αναπτυχθεί σε σημείο όπου κάνει τις κινήσεις για να κλάψει. Είναι σε θέση να έχει γεύση, και σε ένα πείραμα, τα μωρά αυτής περίπου της ηλικίας της έδειξαν να πίνουν λιγότερο αμνιακό υγρό όταν προστέθηκε σε αυτό έλαιο σπόρων παπαρούνας, καθιστώντας το πικρό στη γεύση. Έχει τη δυνατότητα να ακούσει από τις 14 εβδομάδες μετά τη σύλληψη, να αντιδρά στην αφή και μπορεί να είναι σε θέση να αισθάνεται πόνο. Μπορείτε να δείτε μια κινούμενη εικόνα από υπερηχογράφημα μωρού 21 εβδομάδων εδώ. Στο υπερηχογράφημα, μπορείτε να δείτε καθαρά το πρόσωπο του παιδιού.

Σύμφωνα με την εργαζόμενη στην κλινική :

«Μπορούσα να δω το πρόσωπό του μωρού. Δεν ξέρω πώς να περιγράψω αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Συνειδητοποίησα ότι μόλις σκότωσε έναν άνθρωπο. Αλλά την ίδια στιγμή σκέφτηκα : αυτό είναι νόμιμο, οπότε πρέπει να είναι εντάξει. Αλλά ολόκληρη η ύπαρξή μου ούρλιαζε ενάντια σε...