Ὁ Γέροντας Παΐσιος καί ὁ ἀναρχικός
Κυριακή Δ΄ Ματθαίου: Η μεγάλη πίστη του εκατόνταρχου (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
(Ματθ. η’ 5-13)
Όταν ο άνθρωπος δεν έχει μεγάλη ταπείνωση, πραότητα, υποταγή και υπακοή στο Θεό, πώς μπορεί να σωθεί; Πώς θα μπορούσε να σωθεί ένας άπιστος κι αμαρτωλός άνθρωπος, όταν κι ο δίκαιος «μόλις σώζεται» (Α’ Πέτρ. δ’ 18); Το νερό δε μαζεύεται στα ψηλά κι απόκρημνα βουνά, αλλά σε χαμηλά, επίπεδα και βαθιά μέρη. Το έλεος του Θεού δεν κατοικεί στους υπερήφανους, που κομπάζουν και αντιτίθενται στο Θεό, αλλά στους ταπεινούς και τους πράους, που η καρδιά τους είναι ταπεινωμένη κι ειρηνική, που είναι υποταγμένοι στο μεγαλείο του Θεού κι υπάκουοι στο θέλημά Του.
Όταν κάποια αρρώστια προσβάλλει ένα κλήμα που έχει φυτέψει ο οικοδεσπότης και το φροντίζει προσεκτικά για χρόνο πολύ, το κόβει και το καίει και στη θέση του φυτεύει ένα αγριόκλημα. Όταν οι γιοι ξεχνούν την αγάπη του πατέρα τους κι επαναστατούν εναντίον του, τί θα τους κάνει; Θ’ απομακρύνει τα παιδιά από το σπίτι του και στη θέση τους θα προσλάβει μισθωτούς.
Όπως συμβαίνει στη φύση, έτσι γίνεται και με τους ανθρώπους. Λένε οι άπιστοι: Έτσι γίνεται σύμφωνα με τους νόμους της φύσης και τους νόμους των ανθρώπων. Οι πιστοί όμως δε μιλάνε έτσι. Εκείνοι τραβούν το παραπέτασμα των φυσικών και των ανθρώπινων νόμων, ατενίζουν με φλογερά μάτια το μυστήριο της αιώνιας ελευθερίας και μιλούν διαφορετικά. Λένε: Έτσι γίνεται με το θέλημα του Θεού και για το καλό μας. Ο Θεός τα γράφει αυτά με το χέρι Του. Εκείνοι που μπορούν να διαβάζουν αυτά που χαράζει ο Θεός με φωτιά και πνεύμα τόσο στη φύση όσο και στους ανθρώπους, μόνο αυτοί θα καταλάβουν τη σημασία τους. Εκείνοι που μπροστά στα μάτια τους η φύση κι η ανθρώπινη ζωή ανακατεύονται όπως ένας μεγάλος σωρός από γράμματα, χωρίς πνεύμα και νόημα, λένε πως...
Καμιά σατανική πονηριά ή κακότητα δεν μπορεί να μας αποκόψει από τον Χριστό εάν δεν απελπιστούμε!
Αναφέρει ο άγιος Αμφιλόχιος για ένα μοναχό, που νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και καθημερινά επιτελούσε την αμαρτία.
Δεν έχασε όμως το θάρρος του -ως αθλητής της μετάνοιας- αλλά έτρεχε στο ναό και με δάκρυα ικέτευε τον Κύριό μας να τον συγχωρήσει για το σφάλμα του, που το παραδεχόταν ως φοβερό.
Η κακή αρχή και πράξη πρόσθεσε και τη συνήθεια στο πάθος. Και η συνήθεια τον έσυρε καθημερινά στην αμαρτία, χωρίς να πάψει όμως, την ίδια ώρα, να κλαίει και να ικετεύει τον πανάγαθο Δεσπότη να μην τον αποστραφεί, αλλά και να του αφαιρέσει το μεγάλο πειρασμό, που τον αιχμαλώτιζε.
Αυτή η κατάσταση κράτησε περισσότερο από δέκα χρόνια με την ίδια μετάνοια και εξομολόγηση.
Πολλές φορές από την αίσθηση της μεγάλης του ενοχής ορκιζόταν στο Θεό, ότι αν τον συγχωρούσε δεν θα το επαναλάμβανε, χωρίς ποτέ φυσικά να φυλάξει τον όρκο του. Στο μακρύ διάστημα αυτής της πάλης δεν άντεξε ο διάβολος την ήττα του, από τη μετάνοια του αδελφού, που του γκρέμιζε κάθε μέρα όσα πετύχαινε με τους πειρασμούς του.
Ενώ βρισκόταν ο αδελφός πεσμένος μπροστά στην εικόνα του Κυρίου κλαίοντας, παρουσιάστηκε αισθητά ο διάβολος και ζητούσε δικαιοσύνη από το Θεό· διαμαρτυρόταν γιατί ...
Η Ευρώπη είναι ο θάνατος και ο Χριστός η ζωή (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)
Πού το σκοτάδι είναι πιο βαθύ; Εκεί που λάμπει το πιο μεγάλο φως, και ύστερα σβήνει. Σε μία πλατεία, που φωτίζεται με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τη στιγμή που σβήνουν όλες οι λάμπες, τότε το σκοτάδι είναι πιο βαθύ. Πότε το σκοτάδι είναι βαθύ;
Τη νύχτα λίγο πριν ξημερώσει. Αδελφοί μου, στην εποχή μας αντικρίσαμε μία πλατεία που φωτιζόταν με εκατοντάδες χιλιάδες λάμπες, τόσο φωτεινή που συναγωνιζόταν το φως του ήλιου. Όταν όμως οι λάμπες έσβησαν, αντικρίσαμε μία πλατεία χωρίς φως, τόσο σκοτεινή σαν τη φωλιά του τυφλοπόντικα κάτω από τη γη. Αυτή η πλατεία στο χάρτη του κόσμου έχει το όνομα Ευρώπη. Ποια είναι η Ευρώπη; Ευρώπη είναι η απληστία και η ευφυΐα. Και τα δύο είναι ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Και η απληστία και η εξυπνάδα. Και τα δύο είναι προσωποποιημένα στα πρόσωπα του πάπα και...
Ένας «Άγιος» ανάμεσά μας... (Ανώνυμος εκπαιδευτικός)
Υπάρχει μια ιστορία, κατά την οποία ένας ερημίτης Γέροντας ασκήτευε σε μια σπηλιά στην άκρη ενός γκρεμού επάνω από τη θάλασσα.
Από το διπλανό μεγάλο μοναστήρι, ένας νεαρός μοναχός είχε αναλάβει το διακόνημα να του πηγαίνει φαγητό μία φορά τη μέρα. Εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό όμως, ανέλαβε ο ίδιος ο Ηγούμενος να πάει ως τη σπηλιά, μιας και ζητούσε από τον ερημίτη Γέροντα μια συμβουλή σε αυτό που τον απασχολούσε.
Οι δύο άνδρες έκαναν αλληλοασπασμό. Έπειτα ο Ηγούμενος ευθύς πήρε τον λόγο:
-"Γέροντα, ήρθα μέχρι εδώ γιατί είμαι σε απόγνωση. Η Μονή περνάει δοκιμασία. Οι σχέσεις μεταξύ των μοναχών μόνο καλή δεν είναι. Υπάρχουν έριδες πολλές, μέχρι και ...
Γονείς ξυπνήστε, μαγαρίζουν τα παιδιά σας Δημήτρης Νατσιός - δάσκαλος
«Το ζήτημα δεν είναι σε τι κόσμο θ’ αφήσουμε τα παιδιά μας, αλλά τι παιδιά θα αφήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο»
Δίδασκα τις προάλλες, λίγο πριν κλείσουν τα σχολεία. Κάποια στιγμή, εν τη ρύμη του λόγου, ανέφερα μια φράση που περιείχε την λέξη «τρανός». Το μάθημα ήταν Ιστορία Στ’ δημοτικού, το κεφάλαιο για την Κύπρο. Ομιλούσα για τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον «αητό του Μαχαιρά», ο οποίος είχε υπηρετήσει, ως έφεδρος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, στα σύνορα του Κιλκίς με τα Σκόπια, στις αρχές της δεκαετίας του ’50. Η φράση ήταν : «Ο άνθρωπος αυτός ήταν ήρωας, σπουδαίος, τρανός». Αφύπνιση, θόρυβος και αναταραχή στην αίθουσα. Κάποιοι μαθητές ξέσπασαν και σε χειροκροτήματα. Αν και τέλος της σχολικής χρονιάς, παιδιά έκτης δημοτικού, ζέστη και προσμονή των θερινών διακοπών, ξαφνιάστηκα με την περίεργα ενθουσιώδη αντίδραση. Χάρηκα. Κρυφοκαμάρωσα. Πέτυχε η παράδοση. Προσγειώθηκα, όταν με ρώτησε ένας μαθητής:
-Ξέρετε και τον Τρανό, κύριε;
-Και ποιος είναι αυτός, χρυσό μου παιδί;
-Ο καλύτερος τράπερ της Ελλάδας.
-Και τι ...
Οι τρεις είδαν τον ίδιο άνθρωπο αλλά δεν έκαναν την ίδια σκέψη
~ Συμβαίνει να στέκεται κανείς κάπου τη νύχτα και περνάνε από μπροστά του τρεις άνθρωποι.
Ο ένας βάζει στο νου του ότι στέκεται εκεί και περιμένει κάποιον για να πάη να πορνεύση.
Ο άλλος τον θεωρεί κλέφτη και το τρίτος σκέπτεται ότι...
Πριν ανοίξεις το στόμα σου, προσευχήσου, για να μην κατακρίνεις
Αρκετοί είν’ αυτοί που τους αρέσει να κρίνουν την Εκκλησία και να υπογραμμίζουν διάφορες αδυναμίες του κλήρου (των παπάδων). Στο παρόν δε γίνεται λόγος γι’ αυτούς που κρίνοντας την Εκκλησία, τοποθετούν τους εαυτούς τους έξω απ’ αυτήν: έχουμε άλλωστε Δημοκρατία κι ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει αυτό που πιστεύει.
Καλό βέβαια θα ήταν, όσοι ασκούν κριτική -όχι μόνο στην Εκκλησία αλλά στα πάντα- να γνωρίζουν τα θέματα απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη ώστε η θέση τους να έχει μια κάποια βαρύτητα.
Λόγος όμως γίνεται για ‘κεινους που κρίνουν κι...