«Λίγους μήνες πριν γεννηθώ, ο πατέρας μου γνώρισε έναν ξένο, που ήταν καινούριος στην περιοχή μας.
Ο πατέρας μου εντυπωσιάστηκε από την πρώτη στιγμή μαζί του και σύντομα τον προσκάλεσε να έρθει να μείνει μαζί μας.
Ο ξένος έγινε γρήγορα αποδεκτός από την οικογένειά μου και μάλιστα ήταν εκεί για να με υποδεχτεί την ημέρα που ήρθα στον κόσμο.
Καθώς μεγάλωνα, ποτέ δεν αμφισβήτησα τη θέση του ανάμεσά μας.
Η μητέρα μου μου δίδαξε να αγαπώ τον Λόγο του Θεού και ο πατέρας μου να τον υπακούω, αλλά ο ξένος ήταν αυτός που μας διηγιόταν ιστορίες. Έπλεκε τις πιο συναρπαστικές διηγήσεις. Περιπέτειες, μυστήρια και κωμωδίες ήταν θέματα της καθημερινής μας κουβέντας.
Μπορούσε να κρατάει γύρω του όλη την οικογένεια μαγεμένη για ώρες ολόκληρες κάθε απόγευμα.
Ήταν σαν φίλος για όλους μας.
Πήγε τον πατέρα μου, τον αδερφό μου κι εμένα στον πρώτο μας μεγάλο ποδοσφαιρικό αγώνα. Πάντα μας ενθάρρυνε να βλέπουμε ταινίες και μάλιστα τα κανόνισε έτσι ώστε να γνωρίσουμε κάποια από τα μεγάλα κινηματογραφικά αστέρια.
Ο ξένος μιλούσε ακατάπαυστα. Τον πατέρα δε φαινόταν να τον νοιάζει ιδιαίτερα, η μητέρα μου όμως κάποιες φορές σηκωνόταν ήσυχα και έφευγε, ενώ όλοι εμείς ήμασταν απορροφημένοι σε κάποια ιστορία του για τόπους μακρινούς.
Πήγαινε στο δωμάτιό της, διάβαζε την Αγία Γραφή της και προσευχόταν. Τώρα αναρωτιέμαι μήπως προσευχόταν για να φύγει ο ξένος αυτός από το σπίτι μας…
Βλέπετε, ο πατέρας μου είχε θέσει στο σπίτι κάποιες ηθικές αρχές, αλλά ο ξένος ποτέ δεν ένιωσε την υποχρέωση να τις σεβαστεί. Για παράδειγμα, η βλασφημία δεν επιτρεπόταν στο σπίτι μας, ούτε από εμάς, ούτε από τους φίλους μας, ούτε από τους μεγάλους.
Ο μακροχρόνιος επισκέπτης μας, ωστόσο, χρησιμοποιούσε μερικές φορές κάποιες λέξεις που έκαναν τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν και τον πατέρα μου να στριφογυρίζει στην καρέκλα του.
Απ’ όσο ξέρω, τον ξένο κανείς ποτέ δεν τον μάλωσε.
Ο πατέρας ήταν εναντίον του ποτού και δεν επέτρεπε καθόλου οινόπνευμα στο σπίτι, ούτε καν για τη μαγειρική, αλλά ο ξένος προφανώς πίστευε ότι χρειαζόμασταν να εκτεθούμε και σε άλλα πράγματα και έτσι αποφάσισε να μας μάθει τη ζωή.
Μας πρόσφερε μπίρα και άλλα αλκοολούχα ποτά συχνά, και έκανε το κάπνισμα του τσιγάρου να μοιάζει αντρικό πράγμα και το κάπνισμα της πίπας κάτι το ξεχωριστό. Μιλούσε ελεύθερα (κάπως υπερβολικά ελεύθερα) για το σεξ.
Τα σχόλιά του ήταν κάποτε χυδαία, κάποτε μας έδιναν καινούριες ιδέες, αλλά γενικά μας έφερναν σε αμηχανία. Ξέρω τώρα ότι οι αρχικές μου απόψεις πάνω στα θέματα των σχέσεων των δύο φύλων ήταν επηρεασμένες από τον ξένο αυτόν.
Καθώς κοιτάζω προς τα πίσω, πιστεύω ότι ήταν μόνο η χάρη και το έλεος του Θεού που ο ξένος δε μας επηρέασε ακόμα πιο πολύ. Κατά καιρούς αντιτασσόταν στις αξίες που είχαν θέσει οι γονείς μου, αλλά κανείς δεν τον επέπληττε παρά σπάνια και ποτέ δεν άκουσα να του ζητήσουν να φύγει.
Πάνω από τριάντα χρόνια έχουν περάσει από εκείνη την ημέρα που ο ξένος πρώτη φορά μπήκε στο σπίτι μας. Ακόμη και τώρα, όταν μπαίνω στο σπίτι των γονιών μου, τον βρίσκω πάντα εκεί, καθισμένο στη γωνιά του, να περιμένει κάποιον να ακούσει τις ιστορίες του ή για να του δείξει τις εικόνες του.
Μα τόση ώρα δε σας είπα το όνομα του ξένου.
Εμείς απλώς τον αποκαλούσαμε τηλεόραση».
Λίγα, πολύ απλά σχόλια στην πιο πάνω γλαφυρή διήγηση. Η τηλεόραση έχει μπει στη ζωή μας, δε μας κάνει εντύπωση πια, όμως τα θύματά της συνεχώς αυξάνουν και μέσα στα ίδια μας τα σπίτια, στις εκκλησίες μας.
Η τηλεόραση διευκολύνει την εισβολή της αμαρτίας στη ζωή μας, αμβλύνει τα αισθητήριά μας, μειώνει την ευαισθησία μας στο αρρωστημένο, στο αμαρτωλό, στο σαρκικό, στο κοσμικό.
Η τηλεόραση μάς επιβάλλεται με την έντονη επίδραση επάνω μας της εικόνας και ταυτόχρονα μας επιβάλλει εγωιστικά και με αυθάδεια τις απόψεις, τις θέσεις, τα πιστεύω όσων κρύβονται πίσω της και τη χρησιμοποιούν.
Η θέση μας παραμένει αμετακίνητη εδώ και 10ετίες. Η τηλεόραση δεν έχει θέση στο χριστιανικό σπίτι, στη χριστιανική οικογένεια.
Ό,τι καταλαμβάνει στην καρδιά μας, στη σκέψη μας η τηλεόραση, το χάνει ο Κύριος.
Το σημαντικότερο απ’ όλα είναι ότι δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της ζημιάς που μπορεί να κάνει στη ζωή μας, στη λογική μας, στα συναισθήματά μας, στις σχέσεις μας, στην καρδιά μας η δύναμη της εικόνας που εμφυτεύεται μέσα μας και μπορεί να μας δηλητηριάζει επί χρόνια ή μετά από πολλά χρόνια χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε ή να μπορούμε να το ελέγξουμε.
Όμως η ζημιά γίνεται και θα γίνεται και οι συνέπειες είναι βαριές και απρόβλεπτες για εμάς και το περιβάλλον μας. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι η τηλεόραση, αλλά ο αμαρτωλός νους που κρύβεται πίσω απ’ αυτήν και που εργάζεται την ανομία και την υπηρετεί συστηματικά κι εμείς ενδίδουμε στα επικίνδυνα παιχνίδια της αμαρτίας.
Και κάτι ακόμα πιο συγκλονιστικό.
Η διήγηση για τον ξένο που διαβάσατε πιο πάνω είναι πέρα για πέρα αληθινή, γράφτηκε από Αμερικανό στην Αμερική. Εκεί που ίσως νομίζουμε πως όλα επιτρέπονται και όλα χωνεύονται. Πιστεύουμε ότι η τηλεόραση εκεί έχει αφομοιωθεί πλήρως απ’ όλους και δεν προβληματίζει κανέναν. Και όμως! Να επαναλάβω την πολύ σημαντική ομολογία, «καθώς κοιτάζω πίσω πιστεύω ότι ήταν μόνον η χάρη και το έλεος του Θεού που ο ξένος δε μας επηρέασε ακόμα πιο πολύ».
Κι εγώ να συμπληρώσω, είναι η χάρη και το έλεος του Θεού που ακόμα υπάρχουν τέτοιες φωνές, τέτοιες θέσεις, τέτοιες καρδιές, τέτοιες ζωές χωρίς συμβιβασμό, χωρίς συνθηκολόγηση, με άκρατη και απόλυτη απόρριψη του κόσμου της ανομίας, της αμαρτίας.
Είναι η χάρη και το έλεος του Κυρίου και μεγάλη ευλογία που μεγαλώσαμε τα παιδιά μας χωρίς τηλεόραση.
http://otheosagapiesti.blogspot.gr/2010/03/blog-post_09.html
