Κυριακή Β΄ Λουκά
(Β' Κορ. ΣΤ' 16-18 Ζ' 1)
Ο Απόστολος των Εθνών, ο Παύλος,
συγγράφει την Β΄ Προς Κορινθίους επιστολή το φθινόπωρο του 55 μ.Χ. Είναι μια
μεγάλη επιστολή στην οποία διαπραγματεύεται αρκετά θέματα, τόσο θεολογικά και
δογματικά, όσο και πρακτικά της χριστιανικής ζωής, σύμφωνα με τις κατηχητικές
και ποιμαντικές ανάγκες της Εκκλησίες της Κορίνθου.
Στην Αποστολική περικοπή που θα
ακούσουμε την Κυριακή στους Ιερούς μας Ναούς, βλέπουμε τον φλογερό Απόστολο
μέσα σε πνεύμα θερμής αγάπης και Ιερού ενθουσιασμού, να ξεκαθαρίζει το θέμα των
σχέσεων των πιστών με τους ειδωλολάτρες. Και όπως είναι επόμενο, βλέπει κανείς
τον τροπικό διαχωρισμό που οφείλουν και πρέπει να έχουν οι πιστοί, από όσους
αρνούνται στον βίο τους τη ζωή και τη διδασκαλία του Χριστού.
Μάλιστα, ο Απόστολος στηρίζει την
μαρτυρία του στον μεγαλοφωνότατο προφήτη Ησαϊα, ο οποίος τονίζει ξεκάθαρα «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε
και ακαθάρτου μη άπτεσθε». Δηλ. εσείς οι πιστοί, που έχετε ενδυθεί τον Χριστό,
βγείτε έξω από τους απίστους ανθρώπους και ξεχωριστείτε από αυτούς και μη
εγγίζετε τίποτε το ακάθαρτο.
Βεβαίως, και άλλη φορά έχουμε...
αναπτύξει ότι οι πιστοί δεν θα πρέπει να καταφύγουμε στα σπήλαια και σε τόπους
έρημους, ώστε εκεί να ζήσουμε μακριά από την κοινωνία όπως κάνουν οι αναχωρητές
μοναχοί και οι ησυχαστές. Όχι, η ζωή αυτή είναι για τα εκλεκτά πνεύματα που με
τις προσευχές τους «συνέχουν τον κόσμο». Η ερημητική ζωή είναι για τις
μοναδικές προσωπικότητες που αποτελούν τους γλυκύτερους καρπούς της ανθρώπινης
κοινωνίας, και για τους οποίους το Πνεύμα το Άγιον αναφέρει ότι «ουκ ην (ουκ
έστι και ουκ έσται) άξιος ο κόσμος» (Εβρ. ΙΑ' 38).
Και αυτάμεν για τους εκλεκτούς. Όμως,
για τους πολλούς, για τους πιστούς Χριστιανούς, που ζούν μέσα σε οικογένειες
και στην κοινωνία γενικώτερα, με οποιοδήποτε ευλογημένο τρόπο ζωής, το Πνεύμα
του Θεού, διά του Αποστόλου μας καθοδηγεί προς μια ουσιαστική και τροπική
απομάκρυνση.
Αλλ' ας δούμε το θέμα περισσότερο
πρακτικά, διότι οι προεκτάσεις του φθάνουν έως και τα λεπτότερα σημεία της
καθημερινής μας ζωής.
Τι θα πει, λοιπόν, απομακρύνομαι από
τον κόσμο; Θα πεί κατ' αρχάς, να μη σκέπτομαι και να μη διαλογίζομαι όπως
σκέπτονται και σχεδιάζουν οι υποδουλωμένοι άνθρωποι στο κακό και στα πάθη. Ο
νους να μη γίνεται «σπήλαιο ληστών» κατά τον λόγο των Αγίων. Οι σκέψεις να
παραμένουν άγιες, ήσυχες, καθαρές και αγνές, γνωρίζοντας όχι μόνο την μεγάλη
αλήθεια, ότι από τον χώρο των σκέψεων ξεκινούν οι πράξεις, αλλά και ότι ο
φύλακας Άγγελος, η Κυρία Θεοτόκος και φυσικά ο ίδιος ο Θεός, γνωρίζουν και
κρίνουν τις σκέψεις μου, τη φαντασία μου και τους νοερούς συνδυασμούς!
Απομακρύνομαι από τον μακράν του Θεού
κόσμο, σημαίνει ότι προσέχω τα λόγια μου. Αίτημα προσευχής μου γίνεται ο λόγος
του ψαλμωδού «Θου Κύριε
φυλακήν τω στόματί μου και θύραν περιοχής περί τα χείλη μου»! Προσέχω, πρέπει να προσέχω τι ρωτώ,
τι απαντώ, πως αποκρίνομαι και τι θέματα αναπτύσσω στις παρέες μου και στις
συναναστροφές μου, έχοντας κατά νου τον λόγο του Αγίου Ιακώβου του αδελφοθέου «ει τις εν λόγω ου πταίει, ούτος
τέλειος ανήρ, δυνατός χαλιναγωγήσαι και όλον το σώμα» (Ιακώβ. Γ' 2). Δηλ. Εάν
κανείς δεν πταίει στα λόγια του, είναι τέλειος άνθρωπος και έχει την δύναμη να
συγκατήσει και ολόκληρον τον εαυτόν του.
«Αφορίζομαι» και αποκόπτομαι από τον
συνειδητά αμαρτωλό κόσμο, σημαίνει ότι προσέχω να διατηρώ το σώμα μου αγνό και
καθαρό από «παντός μολυσμού σαρκός κα πνεύματος», έχοντας συνειδητοποιήσει το
απόλυτον του λόγου του Αγίου Πνεύματος που αναφέρει ρητώς ότι «μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι ούτε
ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί ούτε μαλακοί ούτε αρσενοκοίται... βασιλείαν Θεού ου
κληρονομήσουσι» (Α΄ Κορ. ΣΤ΄ 9-10).
Επίσης, στο πλαίσιο αυτό, αποκόπτομαι
από την θολοκουλτούρα που τελευταίως έχει εισχωρήσει ως «ο όφις εν τω
παραδείσω» στον χώρο της Εκκλησίας, και που υποστηρίζει ότι τα σαρκικά
αμαρτήματα αποτελούν «οδόν θεογνωσίας»,
και ότι για να φτάσει δήθεν κανείς στην αγάπη του Θεού, χρειάζεται να
γνωρίσει... (αισχρόν εστί και λέγειν). Και όλα αυτά τα φαιδρά και στην
κυριολεξία δαιμονικά, τα υποστηρίζουν οι λεγόμενοι «νεορθόδοξοι θεολόγοι»,
μάλλον σκοτολόγοι, οι οποίοι έγιναν αιτία, πολλοί νέοι άνθρωποι (κατά βάση
αφελείς), να παρασυρθούν στο δρόμο της αμαρτίας. Αλλά και μόνο ότι υποστηρίζουν
τέτοιες δαιμονικές, νεονικολαϊτικές δοξασίες, δείχνουν ξεκάθαρα την πλάνη τους,
τον ξεπεσμό, την αίρεση, αλλά και τα φοβερά δαιμόνια που έχουν μπλοκάρει το νού
τους και ταλαιπωρούν την ύπαρξή τους.
Βεβαίως, θα βρεθούν τώρα και κάποιοι
φωστήρες που θα υποστηρίξουν ότι ηθικολογούμε.
Απάντησις: «Ηθικολογούμε» τόσο, όσο
και ο λόγος του Θεού. «Ηθικολογούμε» τόσο όσο και ο μεγαλύτερος των Αποστόλων
όταν έγραφε: «εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε, λέγει Κύριος, και
ακαθάρτου μη άπτεσθε» (Β΄ Κορ. ΣΤ' 17).
Αλλά, αγαπητοί μου, οι ξεπερασμένεςκαι
ξεπεσμένες πλέον θεωρίες των ψευτοθεολόγων και ψευτοφιλοσόφων, δεν μπορούν να
σταθούν σε μια ζωντανή Εκκλησία. Και τούτο φαίνεται κυρίως από τις περιπτώσεις
των ανθρώπων που έζησαν αυτή την αισχρή και εμετική ζωή της αμαρτίας, με τις
ποικίλες της μορφές, αλλά τώρα λουσμένοι στα δάκρυα της μετανοίας και του αγώνος,
με λευκό το χιτώνα της ψυχής και με ήρεμο και φωτεινό πρόσωπο, βιώνουν την
ευλογημένη ζωή της ορθοδόξου πνευματικότητας. Την οδό δηλ. των μυστηρίων και
της χριστιανικής ζωής!
Με αυτες λοιπόν τις προϋποθέσεις
μπορεί να γίνει λόγος για τα όσα αναφέρει στη συνέχεια η αποστολική περικοπή: «καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν
εις πατέρα, και υμείς έσεσθέ μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει Κύριος
Παντοκράτωρ».(Β' Κορ. ΣΤ' 17-18). Δηλ. Αφού θα εξέλθετε και θα διαχωριστήτε από
τους απίστους, εγώ θα σας δεχθώ με στοργή πατρική. Και θα γίνω πατέρας σας και
σεις θα είστε παιδιά μου και θυγατέρες μου, λέγει ο Κύριος ο Παντοκράτωρ!
Αδελφοί μου, είμαστε δημιουργημένοι
για την ευτυχία και την χαρά. Είμαστε πλασμένοι για κάτι ασύληπτο που και η
τολμηρότερη φαντασία δεν θα μπορούσε ποτέ να το συλλάβει. Τι είναι αυτό; Να
γίνουμε κατοικία Θεού!
Ναι, αυτή η ύπαρξή μας μπορεί να γίνει
ναός του Θεού. Ο ίδιος ο Θεός μάς έχει δημιουργήσει γι αυτόν το σκοπό. Αρκεί να
το συνειδητοποιήσουμε, να αποκοπούμε από τις αιτίες και τις αφορμές της
αμαρτίας και να ζούμε μέσα στο Σώμα του Κυρίου Ιησού, που είναι η Ορθόδοξη
Εκκλησία Του!
Αν συμβεί αυτό, τότε όντως θα ισχύει
και σ΄ εμάς ο λόγος του Θεού: «ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί
έσονταί μοι λαός» (Β΄ Κορ. ΣΤ' 16). δηλ. θα κατοικήσω μέσα τους και θα
περπατήσω μαζί τους και θα είμαι Θεός ιδικός τους και αυτοί θα είναι λαός μου.
Είθε να δώσει ο Κύριος και Θεός μας.
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com
