«Εἶ σαι ἀ γα θός, Κύ ρι ε, καί μέ τήν ἀ γα θω σύ νη σου δί δα ξέ με τά δι και ώ μα τά σου» (Ψαλμ. 118,68). Αὐ τή τήν προ σευ χή ἔ κα νε ὁ προ φή της Δα βίδ, καί αὐ τήν, ἀ δελ φέ μου, πρέ πει νά κά νης καί σύ στόν Θε ό μέ ὅ λη σου τήν καρ διά, δι ό τι ἡ προ σευ χή εἶ ναι ἡ πρώ τη θε ρα πεί α αὐ τῆς τῆς πο νη ρῆς πρό λη ψης καί ψεύ τι κης ἐλ πί δας, τήν ὁ ποί α κα τη γο ρή σα με μέ χρι τώ ρα.
Ὤ Κύ ρι ε, ἐ σύ εἶ σαι ἀ γα θός, μᾶλ λον στήν οὐ σί α εἶ σαι ἡ ἴ δια ἡ ἀ γα θό τη τα. «Χρη στός εἶ, Κύ ρι ε». Δί δα ξέ με λοι πόν τόν τρό πο, μέ τόν ὁ ποῖ ο αὐ τή ἡ ἴ δια ἡ ἀ γα θό τη τά σου θά μέ δι δά ξη νά τη ρῶ τό νό μο σου. «Ἐν τῇ χρη στό τη τί σου δί δα ξόν με τά δι και ώ μα τά σου».
Αὐ τό σοῦ ζη τά ει ὁ Κύ ριος, ὄν τας ἀ γα θός μέ σέ να, προ σμέ νον τάς σε στήν ἐ ξο μο λό γη σι καί συγ χω ρών τας τίς ἁ μαρ τί ες σου. Δη λα δή νά μά θης καί σύ ἀ πό αὐ τόν νά εἶ σαι ἀ γα θός.
Πῶς λοι πόν δέν φο βᾶ σαι, μή πως τόν πα ρορ γί σης δι α στρέ φον τας τό σκο πό του; πῶς θέ λεις νά εἶ σαι τό σο κα κός καί πα ρά νο μος μέ τόν Θε ό, τή στιγ μή πού ὁ Θε ός εἶ ναι τό σο ἀ γα θός καί γλυ κύς μέ σέ να; «Μή πως ἀ να τα πο δί δον ται κα κά ἀν τί ἀ γα θῶν;» (Ἱ ερ. 18,20). Ἔ τσι ξε πλη ρώ νεις τίς εὐ ερ γε σί ες σου στόν Θε ό; ἔ τσι χρη σι μο ποι εῖς τήν ἀ γα θό τη τα τοῦ Θε οῦ, καί τή χά ρι τῆς ἐ ξο μο λο γή σε ως τή χρη σι μο ποι εῖς ὡς ὄρ γα νο γιά νά ἁ μαρ τά νης καί νά βρί ζης τόν Θε ό;
Ἕ να ἀ πό τά δύ ο συμ βαί νει ἁ μαρ τω λέ - ἄν ἴ σως δέν πι στεύ ης -. Ἀ νά με σα στήν ἀ γα θό τη τα τοῦ Θε οῦ καί στήν κα κί α, ὑ πάρ χει μί α ἀν τί θε σις φο βε ρή, οὐ σι α στι κή καί ἀ δι άλ λα κτη. Ἐ σύ δέν πι στεύ εις ὅ πως πρέ πει τόν Θε ό, γιά Θε ό. Ἐ άν ὅ μως τόν πι στεύ ης ὅ πως πρέ πει, θέ λεις ἡ ἀ γα θό τη τα τοῦ Θε οῦ νά σοῦ γί νε ται αἰ τί α νά ἁ μαρ τά νης∙ πρᾶγ μα πού εἶ ναι ἕ νας πο λύ με γά λος ἐ χθρός τῆς ἀ γα θό τη τος τοῦ Θε οῦ. Γνώ ρι σε, ὅ τι αὐ τό δέν εἶ ναι τί πο τε ἄλ λο, πα ρά τό νά ὁ πλί ζης τό χέ ρι ἐ νάν τια στόν Θε ό καί νά κά νης σχε δόν νά πο λε μή ση ἡ ἐ λε η μο σύ νη του μέ τήν δι και ο σύ νη του.
Γι' αὐ τό, ἀ δελ φέ μου, πάν το τε νά ...
πα ρα κα λῆς τόν Κύ ριο, νά βγά λη ἀ πό τήν καρ διά σου αὐ τή τήν ψεύ τι κη καί πλα νε μέ νη ἐλ πί δα, γιά τήν ὁ ποί α ἔ χει γρα φῆ; «Ἐλ πί σα με σέ ἀν θρώ πους πού καί ψεῦ τες εἶ ναι καί ὄ χι σί γου ρα καί ἀ με τα κί νη τα θε μέ λια ἀ σφα λεί ας· καί μέ τό ψεῦ δος αὐ τό θά σκε πα σθοῦ με καί θά προ στα τευ θοῦ με ἀ πό τήν κα ται γί δα» (Ἡσ. 28,15). Καί νά σέ φω τί ση μέ τήν χά ρι του νά κα τα λά βης, ὅ τι ἡ ἐλ πί δα αὐ τή εἶ ναι μί α ἀ πά τη καί πα γί δα τοῦ δι α βό λου. Μέ τήν ἀ πά τη αὐ τή ἀ πά τη σε τούς Προ πά το ρες μέ σα στόν Πα ρά δει σο καί συ νέ χεια ἐ ξα πα τᾶ ἀ μέ τρη τους τα λαί πω ρους ἁ μαρ τω λούς καί τούς κα τε βά ζει στόν Ἅ δη. Καί γιά νά λυ τρω θῆς ἀ πό τήν ἀ πά τη αὐ τή, λέ γε πρός τόν Κύ ριο τά λό για τοῦ Δα βίδ: «Φύ λα ξέ με, Κύ ρι ε, ἀ πό τήν πα γί δα, πού μοῦ ἔ χουν στή σει» (Ψαλμ. 140,9).
Β΄ Θε ρα πεί α ἐ κεί νων πού ἁ μαρ τά νουν μέ τήν ἐλ πί δα τῆς με τα νοί ας, εἶ ναι ἡ γνῶ σις τῆς ἀ λη θι νῆς με τα νοί ας καί τῶν ἀ πο τε λε σμά των της
Ὁ δεύ τε ρος τρό πος θε ρα πεί ας, ἀ δελ φέ μου, εἶ ναι ὁ πό λε μος αὐ τῆς τῆς ψεύ τι κης ἐλ πί δος, πού γεν νι έ ται ἀ πό δύ ο πράγ μα τα, πού τά ἀ γνο εῖς∙ α) Ἀ πό τήν ἄ γνοι α αὐ τῶν, πού ἁ μαρ τά νουν μέ τήν ἐλ πί δα τῆς με τα νοί ας, τί εἶ ναι τε λι κά ἡ με τά νοι α καί ἡ ἐ ξο μο λό γη σις καί β) ἀ πό τήν ἄ γνοι α τῶν ἀ πο τε λε σμά των καί τῶν καρ πῶν τῆς ἀ λη θι νῆς με τα νοί ας καί ἐ ξο μο λο γή σε ως. Γι’ αὐ τό, ὅταν μά θης κα λά αὐ τά τά δύ ο πράγ μα τα, πού ἀ γνο εῖς, σί γου ρα θά θε ρα πευ θῆς.
Α΄. Ἐ κεῖ νοι λοι πόν πού ἁ μαρ τά νουν μέ τό θάρ ρος τῆς ἐ ξο μο λο γή σε ως, δέν γνω ρί ζουν, γε νι κά, τί εἶ ναι ἡ ἐ ξο μο λό γη σις. Αὐ τοί νο μί ζουν, ὅ τι ἡ ἐ ξο μο λό γη σις δέν εἶ ναι τί πο τε ἄλ λο, πα ρά μό νον τό νά ποῦν στόν Πνευ μα τι κό τους μέ κά θε λε πτο μέ ρεια τίς ἁ μαρ τί ες τους. Καί, ὅ τι ἀ φοῦ τίς φα νε ρώ σουν μέ προ σο χή, τά ἔ κα ναν ὅ λα. Γι' αὐ τό ὅ λη τους ἡ φρον τί δα γιά τήν ἐ ξο μο λό γη σι βρί σκε ται στό νά θυ μη θοῦν τίς ἁ μαρ τί ες πού ἔ κα ναν, καί με τά τήν ἐ ξο μο λό γη σί τους ἡ φρον τί δα τους δέν εἶ ναι ἄλ λη, πα ρά τό νά σκε φθοῦν κα λά, μή τυ χόν καί ξέ χα σαν κά ποι α ἁ μαρ τί α.
Ἀλ λά ἄν μό νον αὐ τή ἡ μο να δι κή φρον τί δα καί ἐ πι μέ λεια εἶ ναι ἀρ κε τη, γιά νά τούς συμ φι λι ώ ση μέ τόν Θε ό, ὁ δρό μος γιά τόν οὐ ρα νό τό τε δέν θά εἶ ναι στε νός, ὅ πως λέει τό ἱ ε ρό Εὐ αγ γέ λιο (Ματθ. 7,14), ἀλ λά θά εἶ ναι πιό πλα τύς καί ἀ πό τίς πλα τεῖ ες τῆς πό λε ως. Καί ποι ός κό πος χρει ά ζε ται γιά νά ποῦ με τίς ἁ μαρ τί ες μας σέ ἕ ναν Πνευ μα τι κό, ἀ φοῦ ἐ μεῖς συ νη θί σα με νά τίς λέ με ἀ πό τό τε ἀ κό μη πού εἴ μα σταν παι διά;
Καί ἄν ὅ λη μας ἡ σω τη ρί α ἐ ξαρ τιό ταν ἀ πό αὐ τό, ἐ κεῖ νοι οἱ πιό ἀ ναί σχυν τοι καί ἀ δι άν τρο ποι ἁ μαρ τω λοί, πού καυ χῶν ται γιά τίς ἁ μαρ τί ες τους καί τίς δι η γοῦν ται στίς φι λι κές τους συν τρο φι ές σάν κά ποι ο παι γνί δι, ἐ κεῖ νοι, λέ γω, θά ἦ ταν προ ε τοι μα σμέ νοι γιά τήν ἐ ξο μο λό γη σι καλ λί τε ρα ἀ πό ὅ λους. Για τί αὐ τοί χω ρίς ντρο πή ἐ ξο μο λο γοῦν ται ὅ λες τους τίς ἁ μαρ τί ες. Ὁ πό τε ἡ ἐ ξο μο λό γη σις θά ἦ ταν μί α ὑ πό θε σις πού τε λει ώ νει ὅ λη στό στό μα, καί θά ἦ ταν πε ρισ σό τε ρο ἕ να ξε φόρ τω μα τῆς θε λή σε ως καί ὄ χι τῆς καρ διᾶς. Ἀλ λά δέν εἶ ναι αὐ τή ἡ ἀ λή θεια. Δι ό τι ἐ ξο μο λό γη σις κα νο νι κά εἶ ναι ἡ ἀ πο μά κρυν σις τοῦ ἁ μαρ τω λοῦ ἀ πό τήν ἁ μαρ τί α καί ἡ ἐ πι στρο φή του πά λι στόν Θε ό.
Ἡ ἐξομολόγησις πρέπει νά ἔχη πόνο
Γι' αὐ τό ἄν καί αὐ τή ἡ ἐ ξω τε ρι κή φα νέ ρω σις τῆς ἁ μαρ τί ας μέ τό στό μα εἶ ναι ὑ πο χρε ω τι κή, γιά νά τήν ἀ κού ση ὁ Πνευ μα τι κός καί νά τήν δι ορ θώ ση καί νά τήν συγ χω ρή ση, ὅ μως, δέν εἶ ναι ἀρ κε τή μό νον αὐ τή∙ χρει ά ζε ται ἀ κό μη καί ἕ νας ἐ σω τε ρι κός πό νος τῆς καρ διᾶς γιά τίς ἁ μαρ τί ες. Ὁ πό νος αὐ τός πρέ πει νά ἔ χη τά τρί α χα ρα κτη ρι στι κά: α΄) νά εἶ ναι δυ να τός, β΄) νά εἶ ναι τέ λει ος καί γ΄) νά εἶ ναι ὑ περ φυ σι κός.
Γι’ αὐ τό καί στήν δι κή σου ἐ ξο μο λό γη σι, ἀ δελ φέ, ἄν ἀ που σιά ζη τό ἕ να ἀ πό τά τρί α αὐ τά χα ρα κτη ρι στι κά τοῦ πό νου, ἡ ἐ ξο μο λό γη σίς σου θά εἶ ναι σάν τήν ἐ ξο μο λό γη σι τοῦ Σα ούλ, σάν ἐ κεί νην τοῦ Ἀν τι ό χου καί σάν τήν ἐ ξο μο λό γη σι τοῦ Ἰ ού δα. Για τί καί ἡ με τά νοι α αὐ τῶν ἦ ταν μέ τό στό μα καί ὄ χι μέ τά χεί λη.
Ἐ πει δή ὅ μως αὐ τά τά τρί α χα ρα κτη ρι στι κά τοῦ καρ δια κοῦ πό νου εἶ ναι τό σο ἀ πα ραί τη τα, ὅ σο ἀ πα ραί τη το εἶ ναι τό νά δε χθοῦ με ἀ πό τόν Θε ό τήν συ γώ ρη σι τῶν ἁ μαρ τη μά των μας, γι' αὐ τό, ἀ δελ φέ, πρέ πει ἐ δῶ νά σοῦ τά ξε κα θα ρί σω, ἡ του λά χι στον νά σοῦ τά ξα να θυ μί σω ἕ να - ἕ να,
Ὁ πόνος πρέπει νά εἶναι δυνατός
Α΄ . Λοι πόν ὁ πό νος γιά τήν με τά νοι α πρέ πει νά εἶ ναι δυ να τός, πού ση μαί νει νά μήν εἶ ναι ἀ δύ να τος καί ἀ σθε νι κός, ὥ στε νά μήν μπο ρῆ νά προ ξε νή ση κά ποι α σο βα ρή καί ἀ ξι ό λο γη ἐ νέρ γεια, ἀλ λά πρέ πει νά εἶ ναι τό σο δυ να τός, ὥ στε νά κυ ρι εύ η τήν καρ διά καί νά μή τήν ἀ φή νη νά νι κι έ ται (γιά νά μήν πῶ καί νά μή αἰ σθά νε ται ἐν τε λῶς) ἀ πό τήν σαρ κι κή ὄ ρε ξι καί τήν εὐ χα ρί στη σι τῆς ἁ μαρ τί ας, πού μπαί νει μέ σα στήν καρ διά μέ τίς προ σβο λές τοῦ ἐ χθροῦ. Καί πρέ πει νά εἶ ναι τό σο ἀ πο φα σι στι κός, ὥ στε νά κά νη αὐ τόν πού με τα νο εῖ νά μήν θέ λη πλέ ον νά βλά ψη τόν Θε ό μέ ἁ μαρ τί ες, οὔ τε γιά κά ποι ο κα κό, οὔ τε γιά κά ποι α ἀ φορ μή, οὔ τε γιά τήν ἀ γά πη κά ποι ου κτι στοῦ πράγ μα τος, οὔ τε γιά κά ποι ο φό βο κα λοῦ. Νά ἐ νερ γή ση ὅ πως ἐ νερ γεῖ μί α ἔν τι μη γυ ναίκα, πού ἔ χει ἀ πο φα σί σει νά δι α φυ λά ξη τήν τι μή τοῦ συ ζύ γου της καί πο τέ μά πο τέ νά μήν τοῦ δεί ξη ἀ πι στί α, κι ἄν ἀ κό μη τήν εὕ ρι σκαν ἀ μέ τρη τες συμ φο ρές.
Ὁ πόνος πρέπει νά εἶναι μεγάλος καί τέλειος
Β΄. Αὐ τός ὁ πό νος δέν πρέ πει νά εἶ ναι προ σποι η τός, οὔ τε μι κρῆς δι αρ κεί ας, ἀλ λά πρέ πει νά εἶ ναι με γά λος καί τέ λει ος. Ὁ πό νος ἐ κεῖ νος πού μᾶς πα ρα κι νεῖ γιά τήν ἀ γά πη τοῦ Θε οῦ νά στε ρού μα στε κά τι καί νά μι σοῦ με τίς ἁ μαρ τί ες, για τί μέ αὐ τές λυ πή σα με τόν Θε ό - ὀ νο μά ζε ται συν τρι βή - καί ὁ πό νος ἐ κεῖ νος πού μᾶς πα ρα κι νεῖ νά ἀ πο φεύ γου με τίς ἁ μαρ τί ες γιά τήν ἀ γά πη τοῦ ἑ αυ τοῦ μας καί ἐ πει δή ἐξ αἰ τί ας του χά νου με τόν πα ρά δει σο καί κα τα δι κα ζό μα στε στόν Ἅ δη - ὀ νο μά ζε ται ἐ πι τρι βή. Καί οἱ δύ ο αὐ τοί πό νοι, λέ ω, πρέ πει νά εἶ ναι τό σο με γά λοι καί τέ λει οι, ὥ στε νά κά νουν ἐ κεῖ νον πού με τα νο εῖ νά μι σή ση τήν ἁ μαρ τί α μέ ὅ λη του τήν ψυ χή πε ρισ σό τε ρο ἀ πό κά θε ἄλ λο κα κό. Δη λα δή μέ τό ση με γά λη δύ να μι, ὥ στε ἡ ψυ χή μέ τήν δύ να μι αὐ τή καλ λί τε ρα νά δι α λέ ξη ὁ ποι ο δή πο τε ἄλ λο κα κό, πού μπο ρεῖ νά τῆς συμ βῆ - ἤ στέ ρη σι πραγ μά των, ἤ ἀ φαί ρε σι καί αὐ τῆς ζω ῆς - πα ρά νά δι α πρά ξη τήν ἁ μαρ τί α.
Γι' αὐ τό πρέ πει ὁ πωσ δή πο τε, ἐ κεῖ νος πού με τα νο εῖ πραγ μα τι κά, νά δεί ξη στόν Θε ό, πού βλέ πει τό βά θος τῆς καρ διᾶς, ὅ τι ἡ καρ διά του τό σο πο νεῖ, ὥ στε συγ κρί νον τας τήν ἀ γά πη τοῦ Θε οῦ μέ τήν ἀ γά πη τῶν κτι σμά των, προ τι μᾶ πε ρισ σό τε ρο ἀ πό ὅ λα τά κτί σμα τα τήν ἀ γά πη τοῦ Θε οῦ.
Καί ἀ κό μη τό σο δυ να τοί πρέ πει νά εἶ ναι οἱ πό νοι αὐ τοί, ὥ στε ὄ χι μό νο νά μέ νουν γιά πάν τα σ' αὐ τόν, πού με τα νο εῖ καί νά συν τρί βουν τήν καρ διά του, ὄ χι μό νο νά τήν κά νουν νά ἀ να στε νά ζη καί νά κλαί η, ὅ πως ἀ να φέ ρε ται γιά τούς ἁ μαρ τω λούς: «Ἐ σεῖς θά φω νά ξε τε δυ να τά ἀ πό τόν πό νο τῆς καρ διᾶς σας καί ἀ πό τήν συν τρι βή τοῦ πνεύ μα τος θά βγά λε τε ἀ να στε ναγ μούς» (Ἡσ. 65,14) - ἀλ λά νά κά μνουν ἀ κό μη καί τήν καρ διά νά μι σῆ καί νά ἀ πο στρέ φε ται ἀ πό μέ σα της τήν ἁ μαρ τί α καί νά θέ λη πο τέ, μά πο τέ νά μή γί νη ἡ ἁμα ρτία.
Ὁ πόνος πρέπει νά εἶναι ὑπερφυσικός
Γ΄ . Ὁ πό νος αὐ τός τῆς καρ διᾶς πρέ πει νά εἶ ναι ὑ περ φυ σι κός, τό σο ἀ πό τήν αἰ τί α ἀ πό τήν ὁ ποί α προ έρ χε ται, ὅ σο καί γιά τόν σκο πό γιά τόν ὁ ποῖ ο γί νε ται. Ἐ πει δή ἡ αἰ τί α καί ὁ σκο πός τοῦ πό νου αὐ τοῦ εἶ ναι κυ ρί ως ὄ χι ἡ φύ σις ἤ κά ποι ο ἄλ λο φυ σι κό αἴ τιο, ἀλ λ’ ἡ ὑ περ φυ σι κή χά ρις τοῦ Θε οῦ, πού συν τρί βει καί προ κα λεῖ κα τά νυ ξι στήν καρ διά μέ αὐ τόν τόν πό νο τῆς με τα νοί ας. Γι' αὐ τό καί ὁ Μέ γας Βα σί λει ος εἶ πε∙ « Ἡ κα τά νυ ξις πού γί νε ται αὐ το μά τως εἶ ναι δῶ ρο τοῦ Θε οῦ... ὥ στε ἡ ψυ χή, ἀ φοῦ γευ θῆ τήν γλυ κύ τη τα τοῦ πό νου αὐ τοῦ, πρέ πει νά φρον τί ση νά τήν κα τα στή ση ἐν τε λῶς ὁ μα λή» (Ὅ ροι κα τ' ἐ πι το μήν ιστ΄). Ἀ κό μη με ρι κοί καί ἐ κεῖ νο πού λέει ὁ Ἀ πό στο λος∙ «Ὁ Θε ός ὅ ποι ον θέ λει ἐ λε εῖ» (Ρωμ. 9,18), τό ἐν νό η σαν ἀν τί τοῦ κα τα νύσ σει, για τί συμ πλη ρώ νει ὁ Ἀ πό στο λος∙ «Ὅ ποι ον θέ λει ὅ μως τόν σκλη ρύ νει». Σκλη ρό τη τα καί κα τά νυ ξις εἶ ναι ἐν τε λῶς τά ἀν τί θε τα.
Ἔ τσι καί ὁ σκο πός τοῦ πό νου αὐ τοῦ δέν πρέ πει νά εἶ ναι γιά κά ποι ο φυ σι κό, γιά τά φυ σι κά καί πρό σκαι ρα ἀ γα θα, πού χά σα με (ἐ πει δή ἄν γι' αὐ τά λυ πῆ ται κά ποι ος καί πο νά η, ἡ λύ πη του δέν ὑ πο λο γί ζε ται ὡς με τά νοι α, ἀλ λά εἶ ναι ἀ νώ φε λη), ἀλ λά γιά τά ὑ περ φυ σι κά ἀ γα θά, τά ὁ ποῖ α στε ρη θή κα με μέ τήν ἁ μαρ τί α καί γιά τά ὑ περ φυ σι κά κα κά, τά ὁ ποῖ α δε χθή κα με, τά ὁ ποῖ α μᾶς φα νέ ρω σε καί αὐ τά ἡ ὑ περ φυ σι κή πί στις.
Ἡ κυ ρι ώ τε ρη ὅ μως αἰ τί α, γιά τήν ὁ ποί α πρέ πει νά εἶ ναι ὁ πό νος αὐ τός ὑ περ φυ σι κός, εἶ ναι αὐ τή, ὅ τι δη λα δή μέ τόν ὑ περ φυ σι κό αὐ τόν πό νο μπο ροῦ με νά χα ροῦ με τήν συμ φι λί ω σι καί τήν ἕ νω σι μέ τόν Θε ό καί συ νέ χεια τήν μα κα ρι ό τη τα, τά ὁ ποῖ α ξε περ νοῦν τούς ὅ ρους τῆς φύ σε ως. Λοι πόν, ἐ κεῖ νος πού ἐ ξο μο λο γεῖ ται, ἐ άν δέν ἔ χη στήν καρ διά του ἕ ναν τέ τοι ο ἀ πο τε λε σμα τι κό τέ λει ο καί ὑ περ φυ σι κό πό νο, ὕ στε ρα ἀ πό τήν ἐ ξο μο λό γη σι ἐ πι στρέ φει στήν κα τοι κί α του μα ζί μέ ὅ λες του τίς ἁ μαρ τί ες.
Γι’ αὐ τό κα λή καί ὠ φέ λι μη βέ βαι α εἶ ναι ἡ ἔ ρευ να τῆς συ νει δή σε ως, πού κά νει κά ποι ος γιά νά μπο ρῆ νά βρῆ ἔ τσι ὅ λες τίς ἁ μαρ τί ες, πού ἔ κα νε μέ ἔρ γο, μέ λό γο καί μέ τήν συγ κα τά θε σι τῶν λο γι σμῶν. Κα λό εἶ ναι νά ἐ ξο μο λο γη θῆ κα νείς ὅ λες του τίς ἁ μαρ τί ες στόν Πνευ μα τι κό, χω ρίς νά ἀ φή ση καμ μί α ἀ νε ξο μο λό γη τη, δι ό τι ἔ τσι πο λύ ξα λα φρώ νει ἡ ψυ χή του. Ὅ μως μα ζί μέ τήν ἔ ρευ να καί τήν ἐ ξο μο λό γη σι πρέ πει νά εἶ ναι ἑ νω μέ νη καί ἡ συν τρι βή καί ὁ ἐ σω τε ρι κός πό νος τῆς καρ διᾶς, γιά τόν ὁ ποῖ ο ἐ δῶ κά νου με λό γο. Για τί ὁ ἄλ λος κα νό νας, πού θά δε χθῆ αὐ τός, πού με τα νο εῖ, ἀ πό τόν Πνευ μα τι κό του, εἴ τε νη στεί α εἶ ναι, εἴ τε γο νυ κλι σί α, εἴ τε κά ποι α ἄλ λη κα κο πά θεια, τα πει νώ νει μό νο τό σῶ μα καί τόν ἔ ξω ἄν θρω πο, καί, μπο ρεῖ νά πῆ κα νείς, κό βει μό νον τά κλα διά ἀ πό τό δέν δρο.
Ὁ πό νος ὅ μως ὁ καρ δια κός τα πει νώ νει καί πλη γώ νει τόν ἔ σω ἄν θρω πο καί αὐ τή τήν ἴ δια τήν καρ διά, πού εἶ ναι ἡ πρώ τη καί κυ ρί α αἰ τί α καί ρί ζα ὅ λων μα ζί τῶν ἁ μαρ τι ῶν. Τα πει νώ νον τας λοι πόν τήν καρ διά, τα πει νώ νει καί πλη γώ νει καί τίς ἁ μαρ τί ες, ἤ καλ λί τε ρα συν τρί βει καί πλη γώ νει αὐ τόν τόν ἴ διο τόν δι ά βο λο καί ἀρ χέ κα κο δρά κον τα, πού ἔ χον τας φω λιά σει μέ σα στήν καρ διά, ἀ πό ἐ κεῖ μέ σα ὁ μι λεῖ καί προ βάλ λει ὅ λους τούς αἰ σχρούς καί πο νη ρούς καί βλά σφη μους λο γι σμούς καί τίς ἁ μαρ τί ες. «Δι ό τι ἀ πό τήν καρ διά προ έρ χον ται οἱ πο νη ροί λο γι σμοί, οἱ φό νοι, οἱ πορ νεῖ ες, οἱ μοι χεῖ ες, οἱ κλο πές, οἱ ψευ δο μαρ τυ ρί ες, οἱ βλα σφη μί ες» (Ματθ. 15,19).
Γι' αὐ τό εἶ ναι δόγ μα τῆς Ὀρ θό δο ξης Ἐκ κλη σί ας μας, ὅ πως θε ο λο γεῖ ὁ Γε ώρ γιος Κο ρέσ σιος στό πε ρί Μυ στη ρί ων ἔρ γο του, ὅ τι ὁ πό νος αὐ τός καί ἡ ἐ σω τερι κή λύ πη τῆς καρ διᾶς εἶ ναι ἕ να ἀ πό τά ἀ ναγ καῖ α καί συ στα τι κά τοῦ μυ στη ρί ου τῆς ἐ ξο μο λο γή σε ως καί με τα νοί ας. Γι' αὐ τό εἶ ναι ἀ ναγ καί α καί ἀ πο τε λοῦν τό μυ στή ριο τῆς με τα νοί ας ἡ ἐ ξο μο λό γη σις τῶν ἁ μαρ τι ῶν τοῦ με τα νο οῦν τος μέ τό στό μα καί ἡ ἄ φε σις ἤ ὄ χι διά τοῦ Ἁ γί ου Πνεύ μα τος· καί ὅ πως τό νε ρό καί ἡ ἐ πί κλη σις τῆς Ἁ γί ας Τριά δος μέ τίς τρεῖς ἀ να δύ σεις καί κα τα δύ σεις εἶ ναι ἀ πα ραί τη τα γιά τή σύ στα σι τοῦ μυ στη ρί ου τοῦ Βα πτί σμα τος, ἔ τσι εἶ ναι ἀ ναγ καῖ ο καί συ στα τι κό τοῦ μυ στη ρί ου τῆς με τα νοί ας καί ἐ ξο μο λο γή σε ως καί ὁ ἐ σω τε ρι κός αὐ τός πό νος τῆς καρ διᾶς. Καί ἄν λεί πη αὐ τός ὁ πό νος ἀ πό τήν καρ διά αὐ τοῦ, πού με τα νο εῖ, εἶ ναι φα νε ρό ὅ τι αὐ τός εἶ ναι ἀ με τα νό η τος καί ἀ νε ξο μο λό γη τος κι ἄν ἀ κό μη με τα νο ή ση καί ἐ ξο μο λο γη θῆ, ὅ πως εἶ ναι ἀ με τα νό η τος καί ὅ ποι ος δέν ἐ ξο μο λο γη θῆ τίς ἁ μαρ τί ες του καί δέν λυ θῆ ἤ δε θῆ ἀ πό τόν Πνευ μα τι κό του. Ἢ ὅ πως εἶ ναι ἀ βά πτι στος καί ὅ ποι ος βα πτι σθῆ χω ρίς νε ρό ἤ χω ρίς τήν ἐ πί κλη σι τῆς Ἁ γί ας Τριά δος. Γι' αὐ τό καί εἶ πε ὁ Κύ ριος ἀ πο φα σι στι κά∙ «Ἄν δέν με τα νο ῆ στε, ὅ λοι θά χα θῆ τε μέ τόν ἴ διο τρό πο» (Λουκ. 13,5). Δη λα δή ἄν δέν με τα νο ῆ στε μέ τέ τοι ο ἀ πο τε λε σμα τι κό, τέ λει ο καί ὑ περ φυ σι κό πό νο τῆς καρ διᾶς σας, ὅ λοι θά κο λα σθῆ τε. Γι' αὐ τό καί τό Πνεῦ μα τό Ἅ γιο θέ λον τας νά δεί ξη πό σο ἀ πα ραί τη τος γιά τή με τά νοι α εἶ ναι ὁ πό νος αὐ τός τῆς καρ διᾶς, πρῶ τα ζη τεῖ τόν πό νο αὐ τόν ἀ πό ἐ κεί νους πού με τα νο οῦν λέ γον τας μέ τόν Προ φή τη Ἰ ω ήλ∙ «Δι αρ ρῆξ τε τίς καρ δι ές σας καί ὄ χι τά ροῦ χα σας» (Ἰ ω ήλ 2,12) καί ὕ στε ρα ζη τεῖ τήν με τά νοι ά τους, δι ό τι στή συ νέ χεια συμ πλη ρώ νει∙ «Καί ἐ πι στρέψ τε πρός τόν Κύ ριο τόν Θε ό σας». Βλέ πεις, ἀ δελ φέ, ποι ά εἶ ναι ἡ κα νο νι κή καί νό μι μη ἐ ξο μο λό γη σις; Βλέ πεις ποι ά εἶ ναι ἡ ἀ λη θι νή με τά νοι α;
Τώ ρα, σέ πα ρα κα λῶ, νά σκε φθῆς κα λά, ἀ δελ φέ μου, ἄν ἐ κεῖ νος, πού ἁ μαρ τά νει χω ρίς ντρο πή λέ γον τας ‘θά ἐ ξο μο λο γη θῶ, ἔ χω και ρό νά ἐ ξο μο λο γη θῶ’, μπο ρεῖ ἔ τσι νά ἔ χη ἀ λη θι νό πό νο γιά τίς ἁ μαρ τί ες του, καί νά τόν ἔ χη μέ τόν τρό πο πού εἴ πα με; Νο μί ζω ὅ τι δέν μπο ρεῖ νά τόν ἔ χη, για τί μέ αὐ τά πού λέει φα νε ρώ νει ὅ τι οὔ τε κἄν γνω ρί ζη ὅ τι πρέ πει νά με τα νο ή ση νό μι μα καί ὅ πως πρέ πει. Ἄν ὅ μως τό γνω ρί ζη καί κα τό πιν λέ γη πα ρό μοι α καί ἁ μαρ τά νη μέ τήν ἐλ πί δα τῆς με τα νοί ας, τό τε αὐ τό φαί νε ται ὅ τι εἶ ναι ἐν τε λῶς πα ρά λο γο. Για τί αὐ τό πού λέει, εἶ ναι σάν νά λέ η∙ «Ἐ γώ θά κά νω αὐ τό τό κα κό καί ὕ στε ρα αὐ τό τό ἴ διο τό κα κό θά μοῦ φα νῆ ἄ σχη μο πού τό ἔ κα να. Ἐ γώ θά μο λύ νω τώ ρα τήν ψυ χή μου καί ὕ στε ρα θά θε λή σω νά μπο ρέ σω νά ξε πλύ νω ἐ κεῖ νον τόν μο λυ σμό μέ ὅ λο το αἷ μα μου. Ἐ γώ θά ἀ γα πή σω αὐ τήν τήν ἁ μαρ τί α, καί ἔ πει τα θά μι σή σω τήν ἀ γά πη της». Βλέ πεις ὅ τι αὐ τά τά λό για εἶ ναι λό για ἀ νό η του ἀν θρώ που; καί σύ ὁ ἴ διος ὅ ταν θέ λης νά ἐμ πο δί σης κά ποι ον ἀ πό κά ποι ο κα κό ἔρ γο τοῦ λές; «Πρό σε ξε κα λά, ἀ δελ φέ, για τί κα τό πιν θά τό με τα νο ή σης». Καί ἄν ὁ ἀ δελ φός ἐ κεῖ νος εἶ ναι φρό νι μος καί πι στεύ η, ὅ τι θά με τα νο ή ση, ὁ πωσ δή πο τε δέν θά τό κά νη. Τώ ρα, σκέ ψου καί σύ, ἀ δελ φέ, μή πως εἶ σαι καί ἐσύ ἕ νας ἀ πό τούς ἀ νό η τους καί ἄ γνω στους πού λέ νε πα ρό μοι α λό για. Καί στό ἑ ξῆς ἄ φη σε αὐ τές τίς ἀ νο η σί ες καί πλά νες. Δι ό τι ὅ σο λές τέ τοι α καί ἁ μαρ τά νεις μέ τήν πλά νη αὐ τή, ἁ μαρ τά νον τας μέ τήν ἐλ πί δα τῆς με τα νοί ας, εἶ ναι ἀ δύ να το νά ἀ πο κτή σης ἀ λη θι νή με τά νοι α καί νά ἐ πι στρέ ψης στόν Θε ό μέ ὅ λη σου τήν καρ διά. Εἶ ναι ἀ δύ να το νά ἀ πο κτή σης τόν πό νο, τόν ἀ χώ ρι στο σύν τρο φο τῆς ἀ λη θι νῆς με τα νοί ας, τόν πό νο τῆς καρ διᾶς σου, ὅ πως εἴ πα με, τό σο ἀ πο τε λε σμα τι κό καί τό σο τέ λει ο, ὥ στε ὁ πό νος σου αὐ τός, συγ κρινό με νος μέ κά θε ἄλ λο πό νο σου, νά εἶ ναι σάν τό πέ λα γος, πού συγ κρί νε ται μέ ὅ λους τούς πο τα μούς: «Ἡ συμ φο ρά σου εἶ ναι με γά λη σάν τήν θά λασ σα» (Θρήν. 2,13).
ΝΕΑ ΣΚΗΤΗ \ ΑΡΘΡΑ \ Ἡ ἰατρεία ὅσων ἁμαρτάνουν μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἐξομολογηθοῦν καί θά μετανοήσουν.
http://neaskiti.gr/88997C92.el.aspx
