Κάποτε, ἐπισκεπτόμενος τὸ Ἅγιον Ὄρος, βρέθηκα στὰ Κατουνάκια.
Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶχε φτάσει σὲ μεγάλο ὕψος ἁγιότητος.
Ὁμοίαζε περισσότερο μὲ άγγελο…
Το πρόσωπὸ του ἔλαμπε ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Στην πορεία μου αὐτὴ γιὰ τὰ Κατουνάκια εἶχα μαζὶ μου δύο καθηγητὲς θεολόγους καὶ ἕνα φοιτητὴ τοῦ Πολυτεχνείου.
Φτάσαμε στὸ γέροντα μετὰ ἀπὸ μεγάλη ανάβαση…
Μας ὑποδέχτηκε μὲ ἀπέραντη χαρὰ κι αγάπη.
-«Έχω μεγάλη χαρὰ»
Έλεγε:"Παπάς ἦρθε στὸ κελὶ μου".
Καθίσαμε καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς ρώτησε:
-«Γέροντα μπορεῖτε νὰ μᾶς πείτε κάτι γιὰ τὴν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;»
Ὁ γέροντας σοβάρεψε καὶ ρώτησε:
- «Tι ἐννοεῖς;»
-«Α,α..» εἶπε ὁ γέροντας καὶ καθὼς σκέφτονταν τὶ νὰ ἀπαντήσει, ἔσκυψε τὸ κεφάλι καὶ μία σιωπὴ ἁπλώθηκε παντού…
Ύστερα…
Ω, ὕστερα μία εὐωδία πλημμύρισε ὅλο τὸν τόπο.
Σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ εἶδα τοὺς ἄλλους τρεῖς μὲ μάτια γεμάτα δάκρυα νὰ μὲ κοιτάνε…
Ὁ γέροντας παρέμεινε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι.
Μία γλυκύτητα πλημμύρισε τὶς καρδιὲς μᾶς, μία κατάσταση πού θύμιζε ἐκεῖνο τὸ «ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη » ὅπως λέγει καὶ ὁ μεγάλος Ἀπ. Παύλος…
Ὁ γέροντας σήκωσε τὸ κεφάλι του, σὰν ντροπιασμένο παιδὶ καὶ μᾶς εἶπε:
-«Νὰ μὲ συγχωρέσετε, δὲν ἤξερα νὰ σᾶς τὸ πῶ, καὶ ζήτησα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σᾶς τὸ δείξει…»
Ἱερομόναχος Λούκας Γρηγοριάτης γιὰ τὸν Ὅσιο Εφραὶμ Κατουνακιώτη
http://amfoterodexios.blogspot.com/
