Σύριγγα θανάτου – μετάνοια ζωῆς
Στό Εὐαγγέλιο διαβάζουμε ὅτι στόν Γολγοθά τήν ὥρα τῆς σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἐκ τῶν ληστῶν, ποῦ σταυρώθηκε μαζί του, εἶπε στόν Χριστό: «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθης ἐν τή βασιλεία σου» (Λούκ. κγ/ 42). Καί ὁ Χριστός τόν διαβεβαίωσε ὅτι ἐκείνη τήν ἡμέρα θά εἰσερχόταν στήν Βασιλεία Του.
Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἑρμηνεύοντας αὐτό τό γεγονός ἀποκαλοῦν τόν ληστή θεολόγο, ποῦ θεολόγησε ἀπό τόν σταυρό, ἀναγνωρίζοντας ὅτι ὁ Χριστός, ποῦ καταδικάστηκε νά πεθάνη διά τοῦ Σταυροῦ εἶναι Θεός. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει μιά τέτοια ὁμιλία.
Τό γεγονός αὐτό ἐπαναλαμβάνεται ποικιλοτρόπως σέ κάθε ἐποχή. Πόσοι ἄνθρωποι δέν ὁμολογοῦν τήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ καί δέν προσεύχονται σέ Αὐτόν, ἀκόμη καί τήν ὥρα ποῦ πεθαίνουν! Πόσοι δέν τελειώνουν τήν ζωή τους μέ μετάνοια καί συντριβή!
Διάβασα σέ περιοδικό ὅτι ὁ μακαριστός Ἐπίσκοπος Πατάρων Εἰρηναῖος, ποῦ ἀνήκει στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, καί ὑπηρετοῦσε στήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Θυατείρων καί Μεγάλης Βρετανίας, στόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου του μέ τίτλο «Λουλούδια ἀπό...
τούς κήπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μᾶς» ἀναγράφει ἕνα συγκλονιστικό περιστατικό: «Προχθές, γυρίζοντας ἀπό ἕναν Ἑσπερινό πέρασα ἀπό τήν Ὁμόνοια. Πλῆθος νέων ἦταν μαζεμένοι γύρω ἀπό ἕνα παιδί. Στό χέρι τοῦ κρατοῦσε τήν τελευταία σύριγγα τοῦ θανάτου. Τόν πλησίασα καί μέ δακρυσμένα μάτια φώναξε: “ Βοήθεια, πεθαίνω…”. Ἔτρεξα κοντά τοῦ τόν ἀγκαλίασα. Μέ σπασμένη φωνή μου εἶπε:...
“ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά εὐχή“ . Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: “ πές τοῦ Χριστούλη νά μέ δεχτεί” καί ξεψύχησε μέσα στήν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξύ ἀγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. ”Χριστέ μοῦ, μία λέξη εἶπε ὁ ληστής καί τόν δέχτηκες στήν βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή αὐτοῦ του παιδιοῦ σού”» (Περιοδικό «Ἐρῶ», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011).
“ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιά εὐχή“ . Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: “ πές τοῦ Χριστούλη νά μέ δεχτεί” καί ξεψύχησε μέσα στήν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξύ ἀγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. ”Χριστέ μοῦ, μία λέξη εἶπε ὁ ληστής καί τόν δέχτηκες στήν βασιλεία Σου, δέξου καί τήν ψυχή αὐτοῦ του παιδιοῦ σού”» (Περιοδικό «Ἐρῶ», Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011).
. Τό περιστατικό αὐτό εἶναι πολύ χαρακτηριστικό. Τό παιδί αὐτό, ποῦ ἦταν πληγωμένο ἀπό τήν σύγχρονη μάστιγα τῶν ναρκωτικῶν πέθανε στόν δρόμο, ζητώντας προσευχή καί ἐπιθυμώντας νά τόν δεχθῆ ὁ Χριστός στήν βασιλεία Του. Ποιός ξέρει πόσα βάσανα πέρασε στήν ζωή του, γιά νά καταλήξη στά ναρκωτικά καί ποιός ξέρει πόσες πληγές δέχθηκε ἀπό τό στενό καί εὐρύτερο κοινωνικό περιβάλλον καί ἀπό τούς ἐμπόρους τῶν ναρκωτικῶν, τούς ἐμπόρους τοῦ θανάτου! Καί ὅμως πέθανε μέ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί τήν αἴτηση γιά τήν Βασιλεία Του.
Ἀλλά καί ἡ προσφορά τῶν Κληρικῶν εἶναι μεγάλη, ὅταν ἀνοίγουν τήν ἀγκαλιά τους σέ τέτοιες πληγωμένες ὑπάρξεις, ὅταν δέχωνται τόν πόνο τῶν ἀνθρώπων, ὅταν χύνουν κάποια δάκρυα γιά τούς νέους ποῦ βασανίζονται σκληρά.
Συγκινήθηκα διαβάζοντας αὐτό τό περιστατικό, γιατί θυμήθηκα μία παρόμοια σκηνή. Κοντά στήν Ὁμόνοια τῆς Ἀθήνας κάποια κοπέλα 25-30 ἐτῶν, ποῦ ἐμοίαζε μέ 60 ἐτῶν, σκελετωμένη ἀπό τά ναρκωτικά, πονεμένη στό πρόσωπο, ποῦ ἦταν σκαμμένο ἀπό τόν πόνο καί τά βάσανα, μέ ἐκλιπαροῦσε: «Παππούλη, κᾶνε μιά προσευχή γιά μένα, γιά νά σωθῶ» καί μοῦ εἶπε τό ὄνομά της. Ἀκόμη καί τώρα, ὕστερα ἀπό χρόνια, ἔχω μέσα μου ἔντονα τήν ἐνθύμηση τοῦ προσώπου της. Εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ ποῦ ἀναζητοῦν τόν Πατέρα τους, ποῦ μέ τόν τρόπο τούς ζητοῦν ἀγάπη καί στοργή, τήν ὁποία τούς τήν στέρησε ἡ «ἀκοινώνητη κοινωνία».
. Ἡ ἱστορία τοῦ Γολγοθά ἐπαναλαμβάνεται καί ὁ Χριστός ἐξακολουθεῖ νάεχη φίλους ἀπό τό πιό πληγωμένο μέρος τῆς κοινωνίας, ἀπό τούς «ἀνασφάλιστους»!
Ν.Ι.
Βατοπαίδι
