Διότι πῶς δὲν εἶναι παράλογον, νὰ δεχόμαστε μὲν νὰ κάμνουμε γυμνάσια, ποὺ δὲν ἀποδίδουν κανένα κέρδος, καὶ ὅπου καταπονοῦμε τὸ σῶμα, καὶ νὰ μὴ κάμνουμε γυμνάσια στὴν οἰκία, καὶ πού πρὶν ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες μᾶς παρέχουν στέφανο; Βρίζει ἡ γυναῖκα;
Νὰ μὴ γίνεσαι καὶ σύ γυναῖκα· διότι τὸ νὰ βρίζει κανένας εἶναι ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, εἶναι ἐλάττωμα.
Μὴ νομίσεις ὅτι εἶναι ἀνάξιο γιὰ σένα, ὅταν ἡ γυναῖκα βρίζει. Ἀνάξιο εἶναι ὅταν σύ μὲν βρίζεις, ἐκείνη δὲ ζεῖ μὲ εὐσέβεια· τότε κάμνεις ἀσχήμιες, τότε βρίζεσαι· ἂν δὲ ὑπομείνεις τὴν ὕβρη, αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη τῆς μεγάλης δυνάμεώς σου.
Δὲν τὰ λέγω αὐτὰ γιὰ νὰ προτρέψω τὶς γυναῖκες σὲ ὕβρεις· μὴ γένοιτο! Ἀλλὰ ἂν κάπου συμβεῖ αὐτό, κατά σατανικὴ σύμπτωση, νὰ τὴν ὑπομένετε. Γνώρισμα τῶν ἰσχυρῶν ἀνδρῶν εἶναι νὰ ὑπομένουν τοὺς ἀσθενεῖς.
Καὶ ἂν δοῦλος σὲ ἀντιμιλήσει, σύ ... δεῖξε καρτερικότητα.
Ποτὲ νὰ μὴ βγάλεις λόγο αἰσχρό, βρίζοντας κόρη, ποτὲ νὰ μὴ πεῖς δοῦλο μιαρό. Δὲν βρίσθηκε ἐκεῖνος, μὰ ἐσύ.
Δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ ὀργιζόμενος νὰ γνωρίζει τί κάνει, ὅπως ἀκριβῶς οὔτε κυματῶδες πέλαγος ἢ πηγὴ νὰ μένει καθαρή, ὅταν πέσει μέσα σὲ αὐτὴν ἀπὸ κάπου βοῦρκος· τόσον πολὺ τὰ πάντα ἀνακατεύονται, μᾶλλον τόσον πολὺ γίνονται ὅλα ἄνω κάτω.
Καὶ ἂν χτυπήσεις κάποιον, καὶ ἂν σχίσεις τὸ χιτώνα, σύ ἔπαθες μεγαλύτερη βλάβη· διότι τὸ κτύπημα γιὰ ἐκεῖνον μὲν εἶναι στὸ σῶμα καὶ τὸ ἔνδυμα, γιὰ σένα ὅμως εἶναι στὴν ψυχή σου. Τὴν ψυχὴ κατέκοψες, ἐκείνην πλήγωσες, τὸν ἱππέα ἔρριξες κάτω ἀπὸ τοὺς ἵππους, τὸν ἔκανες νὰ σύρεται ὕπτιος…
Ἀπὸ τὸ βιβλίο :
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ».
Ἐκδόσεις: Ὀρθόδοξος Κυψέλη, 2000 μ.Χ.
Πηγή:http://anavaseis.blogspot.com/2012/01/blog-post_4357.html
