24 / 09 2011 |
Δε χρειαζόταν να είσαι έξυπνος, διάνοια, σοφός, σπουδαγμένος, ή οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι η “Ελληνικό Θαύμα” θα είχε ημερομηνία λήξεως και μάλιστα σύντομα και με τραγικό τρόπο.
Όσοι ήταν στοιχειωδώς συνετοί αλλά και όσοι δεν ήταν τυφλωμένοι από το πολύ και εύκολο χρήμα, έβλεπαν με τρόμο και αγωνία τις αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία ...
τις προηγούμενες δεκαετίες:
Έτσι με αδύνατη και κουρασμένη φωνή τους είπε:
- Παιδιά μου εγώ τώρα φεύγω απ' αυτόν τον κόσμο και αφήνω στα χέρια σας ότι έχω. Εγώ δούλεψα όσο μπορούσα. Τώρα είναι η σειρά σας να δουλέψετε για να μη χαθούν όλα αυτά που θα σας αφήσω. Μέσα στο αμπέλι λοιπόν σας έχω αφήσει όλη μου την περιουσία. Τον θησαυρό τον έχω κρύψει πολύ καλά αλλά αξίζει τον κόπο που θα κάνετε για να τον βρείτε γιατί θα σας κάνει πλούσιους.
Προσέξτε όμως καλά.
Θα είναι δικός σας μόνο αν τον βρείτε χωρίς να χαλάσετε τα κλήματα από το αμπέλι.
Και κάτι ακόμα: να τον μοιράσετε δίκαια...
Και μ' αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τα παιδιά του.
Τα παιδιά πέρασαν μέρες λύπης. Τα τελευταία λόγια του πατέρα τους ερχόταν συνέχεια στο μυαλό τους.
Έτσι ένα ωραίο πρωινό στις αρχές της άνοιξης πήραν από ένα τσαπί κι από ένα κλαδευτήρι και τράβηξαν κατά το αμπέλι.
Όταν έφτασαν λοιπόν στο αμπέλι κοίταξαν ολόγυρα πολλή ώρα. Κανένα όμως σημάδι δεν έδειχνε πως εκεί μπορούσε να είναι ο θησαυρός.
- Νομίζω ότι πρέπει να σκάψουμε βαθιά όλο το αμπέλι. Έτσι όπου και να βρίσκεται θα τον βρούμε είπε ο ένας.
- Να μη χάνουμε λοιπόν καιρό, είπε ο δεύτερος.
Με τις τσάπες τους έσκαβαν βαθιά στο χώμα και το αναποδογύριζαν.
- Τα κλαδιά μας εμποδίζουν, είπε ο ένας.
- Ας τα κλαδέψουμε είπε ο άλλος.
Συνεχίζοντας έτσι έφτασαν στο τέλος. Έσκαψαν και την τελευταία πιθαμή αλλά ο θησαυρός πουθενά! Απογοητευμένοι γύρισαν στο σπίτι τους...
Πέρασε καιρός ήρθε το Καλοκαίρι και στη συνέχεια το Φθινόπωρο. Ήταν η εποχή να τρυγήσουν και τα δύο αδέλφια ξεκίνησαν πάλι για τ' αμπέλι .
Μα εκεί, με μεγάλη έκπληξη είδαν τις βέργες με τόσα πολλά σταφύλια που ακουμπούσαν τη γη!
Άρχισαν με χαρά να κόβουν τα σταφύλια, να γεμίζουν τα κοφίνια και να τα σωριάζουν στα πατητήρια. Η σοδειά του αυτό το χρόνο ήταν... θησαυρός!
Πουλούσαν τα σταφύλια και άλλα τα έκαναν κρασί και το πουλούσαν κι αυτό. Κι έπαιρναν χρήματα, τα σώριαζαν πάνω στο τραπέζι και τα μοίραζαν δίκαια, όπως τους είχε πει ο πατέρας τους.
Έτσι θησαυρό μπορεί να μη βρήκαν, όμως οι κόποι τους ξεπληρώθηκαν με το παραπάνω!
(Η απόδοση του μύθου του Αισώπου προέρχεται από το paidika.gr)
Όσοι ήταν στοιχειωδώς συνετοί αλλά και όσοι δεν ήταν τυφλωμένοι από το πολύ και εύκολο χρήμα, έβλεπαν με τρόμο και αγωνία τις αλλαγές στην Ελληνική κοινωνία ...
τις προηγούμενες δεκαετίες:
- Πολύ χρήμα από το πουθενά (Από που; Από δάνεια. Πολλά δάνεια!)
- Πάμπολλα εμπόδια στην επιχειρηματικότητα
- Ανούσια πολυνομία και γραφειοκρατεία
- Μίζες, γρηγορόσημα, φακελάκια παντού
- Αποδόμηση της εκπαίδευσης σε όλα τα επίπεδα
- Ληδωρία και μηδενισμός σε οτιδήποτε είχε σχέση με το έθνος, την πατρίδα και τον πατριωτισμό
- Ανυπαρξία μεταναστευτικής πολιτικής. (Είσοδος εκατομμυρίων λαθρομεταναστών. Η μεγάλη πλειοψηφία απομυζά οικονομικούς πόρους προσφέροντας μόνο βία, εγκληματικότητα, αλλοίωση του πληθυσμού και ασθένειες.)
- Διαφθορά και απατεωνιές σε οτιδήποτε είχε σχέση με επιδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση (γεωργική παραγωγή, επενδύσεις, αναπτυξιακές υποδομές, εκπαιδευτικά σεμινάρια)
- Ανάδειξη και θεοποίηση του τίποτα και μηδενισμός των εργατικών και παραγωγικών δυνάμεων
- Ψέματα από τους πολιτικούς και χάιδεμα των αυτιών
- Εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα, έμαθαν να τεμπελιάζουν, να αμοίβονται πλουσιοπάροχα και να έχουν μόνο δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις
- Ένας διογκωμένος δημόσιος τομέας που δεν παράγει, αλλά μόνο καταναλώνει πολύτιμους πόρους (παθητικό λέγεται στην οικονομία)
- Θάψιμο των πολλών προσπαθειών για δημιουργία και παραγωγή στην Ελλάδα (Ναι! Υπήρχαν και υπάρχουν.)
- Χαμηλής ποιότητας τουριστικές υπηρεσίες σε συνδυασμό με υπέρογκες χρεώσεις
- Πολιτικά κόμματα με ΑΦΜ και εμπορικές δραστηριότητες, που αρνούνται τον έλεγχο, που απολύουν εργαζόμενους ενώ παραδίπλα κλείνουν δρόμους και λιμάνια για το δίκιο του εργάτη
- Μία υγεία που ενώ την πληρώνεις μέσω φόρων, πρέπει να την ξαναπληρώσεις σε ιδιωτικά ιατρεία ή σε φακελάκια
- Μία παιδεία που ενώ την πληρώνεις, πρέπει να την ξαναπληρώσεις σε φροντιστήρια και ιδιωτικά σχολεία για να έχουν τα παιδιά σου μία τόση δα ελπίδα να μάθουν κάτι
- Έλλειψη ήθους
- Έλλειψη στόχων
- Έλλειψη οράματος
Η Ελλάδα ήταν για πολλές δεκαετίες σε αργία. Και η αργία είναι μήτηρ πάσης κακίας
Εδώ που φτάσαμε και με τη νοοτροπία που έχει εμποτίσει την κοινωνία, η αλλαγή και η επαναφορά στην πραγματικότητα, την πραγματική οικονομία, δε θα είναι ανώδυνη, ούτε εύκολη.- Θα πρέπει να κάνουμε ένα reset (επανεκκίνηση) στα θέλω, στα μπορώ, στα είμαι ικανός
- Να ανακαλύψουμε ξανά βασικές αξίες
- Να ξεχάσουμε το εύκολο κέρδος
- Να μάθουμε ξανά να δουλεύουμε και να βασιζόμαστε σε όσα παράγουμε
Ο Γεωργός και τα Παιδιά του (Μύθος του Αισώπου)
Κάποτε ένας γεωργός αρρώστησε βαριά. Κάθε μέρα που περνούσε όλο και χειροτέρευε. Τότε κατάλαβε ότι πλησιάζει το τέλος του και κάλεσε κοντά του τους δύο γιους του, που ήταν δυνατά και γεροδεμένα παλικάρια αλλά είχαν ένα μεγάλο ελάττωμα: την τεμπελιά.Έτσι με αδύνατη και κουρασμένη φωνή τους είπε:
- Παιδιά μου εγώ τώρα φεύγω απ' αυτόν τον κόσμο και αφήνω στα χέρια σας ότι έχω. Εγώ δούλεψα όσο μπορούσα. Τώρα είναι η σειρά σας να δουλέψετε για να μη χαθούν όλα αυτά που θα σας αφήσω. Μέσα στο αμπέλι λοιπόν σας έχω αφήσει όλη μου την περιουσία. Τον θησαυρό τον έχω κρύψει πολύ καλά αλλά αξίζει τον κόπο που θα κάνετε για να τον βρείτε γιατί θα σας κάνει πλούσιους.
Προσέξτε όμως καλά.
Θα είναι δικός σας μόνο αν τον βρείτε χωρίς να χαλάσετε τα κλήματα από το αμπέλι.
Και κάτι ακόμα: να τον μοιράσετε δίκαια...
Και μ' αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε τα παιδιά του.
Τα παιδιά πέρασαν μέρες λύπης. Τα τελευταία λόγια του πατέρα τους ερχόταν συνέχεια στο μυαλό τους.
Έτσι ένα ωραίο πρωινό στις αρχές της άνοιξης πήραν από ένα τσαπί κι από ένα κλαδευτήρι και τράβηξαν κατά το αμπέλι.
Όταν έφτασαν λοιπόν στο αμπέλι κοίταξαν ολόγυρα πολλή ώρα. Κανένα όμως σημάδι δεν έδειχνε πως εκεί μπορούσε να είναι ο θησαυρός.
- Νομίζω ότι πρέπει να σκάψουμε βαθιά όλο το αμπέλι. Έτσι όπου και να βρίσκεται θα τον βρούμε είπε ο ένας.
- Να μη χάνουμε λοιπόν καιρό, είπε ο δεύτερος.
Με τις τσάπες τους έσκαβαν βαθιά στο χώμα και το αναποδογύριζαν.
- Τα κλαδιά μας εμποδίζουν, είπε ο ένας.
- Ας τα κλαδέψουμε είπε ο άλλος.
Συνεχίζοντας έτσι έφτασαν στο τέλος. Έσκαψαν και την τελευταία πιθαμή αλλά ο θησαυρός πουθενά! Απογοητευμένοι γύρισαν στο σπίτι τους...
Πέρασε καιρός ήρθε το Καλοκαίρι και στη συνέχεια το Φθινόπωρο. Ήταν η εποχή να τρυγήσουν και τα δύο αδέλφια ξεκίνησαν πάλι για τ' αμπέλι .
Μα εκεί, με μεγάλη έκπληξη είδαν τις βέργες με τόσα πολλά σταφύλια που ακουμπούσαν τη γη!
Άρχισαν με χαρά να κόβουν τα σταφύλια, να γεμίζουν τα κοφίνια και να τα σωριάζουν στα πατητήρια. Η σοδειά του αυτό το χρόνο ήταν... θησαυρός!
Πουλούσαν τα σταφύλια και άλλα τα έκαναν κρασί και το πουλούσαν κι αυτό. Κι έπαιρναν χρήματα, τα σώριαζαν πάνω στο τραπέζι και τα μοίραζαν δίκαια, όπως τους είχε πει ο πατέρας τους.
Έτσι θησαυρό μπορεί να μη βρήκαν, όμως οι κόποι τους ξεπληρώθηκαν με το παραπάνω!
(Η απόδοση του μύθου του Αισώπου προέρχεται από το paidika.gr)
