Από τις μεγαλύτερες ημέρες
της Εκκλησίας μας, είναι και η Κυριακή της Πεντηκοστής.
Και τούτο διότι είναι η
γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας μας, αφού κατά την ημέρα αυτή έχουμε την επίσημη
ίδρυσή της. Κατά την ευλογημένη ημέρα της Πεντηκοστής, εγκαινιάζεται μια όντως
νέα εποχή και γίνεται το ξεκίνημα μιας νέας ζωής για τους ανθρώπους. Έχουμε
πλέον εισέλθει και ζούμε στην εποχή της χάριτος και της σωτηρίας. (Εννοείται,
για όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή του Χριστού μέσα στο σώμα Του, δηλ. την
Εκκλησία μας).
Αυτό που ο Κύριος Ιησούς,
πριν από τα άχραντα πάθη του, είχε υποσχεθεί, πραγματοποιείται τώρα πενήντα
ημέρες μετά την ένδοξη Ανάστασή Του. Πραγματοποιείται η έλευσις του Παναγίου
Πνεύματος. Η κάθοδος και η επιφοίτησίς του επί τους Αγίους Μαθητάς και
Αποστόλους.
Είναι πολύ χαρακτηριστικές
και εκφραστικές οι Βιβλικές περικοπές που μας περιγράφουν τα γεγονότα της
μεγάλης αυτής εορτής. Και τώρα, η χάρις του Αγίου Πνεύματος, φωτίζει τους πρώην
δειλούς μαθητές και τους αναδεικνύει δυναμικούς κήρυκες του Ιερού Ευαγγελίου.
Δηλ. της Ζωής, της Σταυρώσεως, της Αναστάσεως και της ενδόξου Αναλήψεως του
Χριστού στους ουρανούς.
Αυτοί οι οποίοι ήταν
κλεισμένοι «διά
τον φόβον των Ιουδαίων» και δεν τολμούσαν ούτε το όνομά τους να πουν, τώρα γίνονται πυρφόροι
και αναδεικνύονται τα μοναδικά πρόσωπα της Εκκλησίας αλλά και ολόκληρης της
ανθρωπίνης ιστορίας, τα οποία φτάνουν στα πέρατα της οικουμένης για να κηρύξουν
το Ευαγγέλιο του Χριστού και να ιδρύσουν την Εκκλησία «εις πάντα τα έθνη»!
Ίσως έχουμε «συνηθίσει» το
όλον θαύμα και το μεγαλείο της Πεντηκοστής και δεν δίνουμε την προσοχή και την
σημασία που θα έπρεπε. Ας προσέξουμε, όμως για λίγο, κάποια σημεία τα οποία θα
φωτίσουν το γεγονός και θα μας ενθουσιάσουν.
Αναμφιβόλως, το Πανάγιον
Πνεύμα είναι αυτό που πλουτίζει την Εκκλησία μας με δώρα θαυμαστά και
υπερφυσικά χαρίσματα, τα οποία τα βλέπουμε και τα απολαμβάνουμε στην ζωή των
Αγίων μας. Στα πρόσωπα δηλ. που αγωνίστηκαν και πέρασαν από το στάδιο της
καθάρσεως στα υψηλά επίπεδα του φωτισμού, αλλά και αυτής της θεώσεως!
Εάν βεβαίως κανείς
αρνείται συνειδητά να προσεγγίσει την ζωή της χάριτος, όπως αυτή μας έχει
παραδοθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία μας, μέσω δηλ. των ιερών μυστηρίων, και της
ασκήσεως, πιο συγκεκριμένα, μέσω της ευλογημένης ησυχαστικής παραδόσεως, είναι
εντελώς αδύνατον να γευθεί τις δωρεές αυτές του Παναγίου Πνεύματος, έστω κι αν
θεωρητικώς γνωρίζει (;) σωστά τα
πράγματα. Η ζωή που προσφέρει ο Παράκλητος δεν είναι σε καμμία περίπτωση
επεξεργασίες και θεωρίες διανοητικές. Είναι ζωή και εμπειρία. Αυτό λοιπόν το
Πνεύμα το Άγιον το «εκ του Πατρός εκπορευόμενον», απευθύνει κλήσεις υψηλές, εμπνέει αποφάσεις
άγιες, δημιουργεί πόθους ιερούς στα βάθη των καρδιών και παρέχει χαρίσματα
σπάνια, με κορυφαίο, βεβαίως, το χάρισμα του μαρτυρίου. Της αγάπης δηλ. του
Τριαδικού Θεού και του πόθου να μαρτυρήσει κανείς και να δώσει το αίμα του για
την αγάπη και την δόξα του Χριστού!
Και όπως η ψυχή δίνει ζωή
στο σώμα, έτσι και το Πνεύμα το Άγιον, από την ημέρα της Πεντηκοστής, βρίσκεται
και θα διαμένει συνεχώς κοντά μας, μέσα στο Σώμα του Χριστού, αφού «όλον συγκροτεί τον θεσμόν
της Εκκλησίας»!
Αλλ’ αυτός ο Παράκλητος,
ταυτοχρόνως ενεργεί και σε κάθε πιστό Χριστιανό, κυρίως δε φωτίζει και ενισχύει
όσους δείχνουν διάθεση για γνήσια και ανώτερη, για υψηλή ζωή. Ζωή που ξεπερνά
και αυτόν τον καθημερινό και φυσιολογικό τρόπο βιωτής, και οδηγεί τον άνθρωπο
στις υπέρ φύσιν και χαρισματικές καταστάσεις. Αυτό το Πνεύμα που πέμπεται στον
κόσμο από τον Πατέρα και τον Υιόν, αυτή η άκτιστος κοινή δόξα της Αγίας
Τριάδος, παρακαλεί, παρηγορεί, στηρίζει, τονώνει και ενισχύει στον ευλογημένο
αγώνα όσους με πίστη και θέρμη καρδίας, στρέφονται και παρακαλούν για την
επίσκεψή του και για τις δωρεές Του.
Αυτό λοιπόν που θα πρέπει
να γνωρίζουμε είναι, ότι ανήκουμε στην Ορθοδοξία μας, την μοναδική δηλ.
Εκκλησία που ίδρυσε ο Πατήρ δι’ Υιού εν Αγίω Πνεύματι κατά την ημέρα της
Πεντηκοστής. Γι’ αυτό να είμαστε απολύτως βέβαιοι και να μη κλονιζόμαστε από
πλανεμένες και στην κυριολεξία δαιμονικές οικουμενιστικές διδασκαλίες, οι
οποίες κάνουν λόγο για δήθεν πολλές υπάρχουσες εκκλησίες.
Ταυτοχρόνως δε, μαζί με
αυτή την πίστη στην μοναδικότητα της Εκκλησίας μας, η οποία και αποτελεί το
ακράδαντο θεμέλιο της αυθεντικής μας εκκλησιολογίας, να αγωνιζόμαστε ώστε να
υπερβούμε τα γήινα και τα αμαρτωλά. Τα υλικά και τα σαρκικά που ως δέλεαρ
χρησιμοποιεί ο διάβολος και ο κόσμος της
αμαρτίας, για να εξαπατά τους ανθρώπους και να τους ρίχνει στην αιώνια κόλαση.
Να αγωνιζόμαστε, αγαπητοί,
ώστε σιγά σιγά και με την χάρη του Θεού να δημιουργείται στον έσω άνθρωπο
ιδανική κατάσταση μετανοίας. Όχι απλώς κάποια μεταμέλεια, αλλά γνήσια και
βαθειά μετάνοια, ώστε να γίνεται η ύπαρξή μας κατάλληλη προς υποδοχή των θείων
δωρεών του Παναγίου Πνεύματος.
Ναι. Το Πνεύμα το Άγιον
είναι πάντα πρόθυμο να μας χαρίσει τους ακένωτους θησαυρούς Του. Αρκεί να
απευθυνόμαστε σ’ αυτό με πίστη και επιμονή, αλλά και να μελετούμε περισσότερο
τα ιερά κείμενα, που μας τροφοδοτούν πνευματικά, μας ανοίγουν τη διάνοια,
φωτίζουν την ψυχή και αναπτερώνουν τη διάθεση για μια βαθύτερη κατά Θεόν ζωή.
Εξ άλλου, το Πνεύμα δεν είναι κάτι νεκρό ή στατικό. Είναι ζωή και αγάπη και
ποθεί ασυγκρίτως πιο πολύ από εμάς να ενωθεί μαζί μας. Όχι μόνο «συναντιλαμβάνεται ταις
ασθενείαις ημών, αλλ’ αυτό το Πνεύμα υπερεντυγχάνει υπέρ ημών στεναγμοίς
αλαλήτοις», κατά την περίφημη και συγκλονιστική διαβεβαίωση του Αποστόλου
Παύλου στο όγδοο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής Του (στ. 26).
Διαφορετικά, χωρίς την
παρουσία του Αγίου Πνεύματος και χωρίς τη ζωντανή σύνδεση με Αυτό, μένουμε
αδύναμοι και αδρανείς. Το τονίζει και αυτό ο Άγιος Συμεών:
«Καθώς δεν ωφελείται
παντελώς εκείνος, που περιπατεί στο σκότος, εάν κρατεί λαμπάδες σβησμένες
πολλές και καλές, διότι δεν είναι δυνατόν να βλέπει ούτε τον εαυτόν του, ούτε
κάποιον άλλον, έτσι ακριβώς και εκείνος που νομίζει πως έχει στον εαυτόν του
όλες τις αρετές – αν είναι δυνατόν- εάν δεν έχει μέσα του το φως του Παναγίου
Πνεύματος, δεν μπορεί ούτε να δει καλά και καθώς πρέπει τα έργα του, ούτε
βεβαίως να πληροφορηθεί τελείως, εάν αυτά είναι αρεστά στον Θεό. Αλλά ούτε μπορεί
ποτέ να οδηγήσει άλλους και να τους διδάξει το θέλημα του Θεού».
«Αγίω Πνεύματι πάσα η
κτίσις καινουργείται, παλινδρομούσα εις το πρώτον, ισοσθενές γαρ εστί Πατρί και
Λόγω».
«Αγίω Πνεύματι τιμήν,
προσκύνησιν, δόξαν και κράτος, ως Πατρί τε άξιον και τω Υιώ δει προσφέρειν…»
«Αγίω Πνεύματι το
βασιλεύειν πέλει (=υπάρχει), το αγιάζειν, το κινείν την κτίσιν…»
(Αναβαθμοί Α΄ ήχου).
π. Ιωήλ
Κόνιτσα
ioil.konitsa@gmail.com
