Κυριακής
H΄
Λουκά
Β΄ Κορινθ. Δ΄ 6-15
Για τις δυσκολίες του Αποστολικού έργου γράφει μεταξύ των
άλλων ο Απόστολος Παύλος στους Κορινθίους. Είναι δε τόσο συγκλονιστικά τα όσα
γράφει ώστε προκαλούν το δέος και τον θαυμασμό στις καρδιές των πιστών.
Σε κάθε περίπτωση, και σε κάθε τόπο συμβαίνει να
θλιβόμαστε, τονίζει ο Απόστολος. Όμως, παρά το ότι θλιβόμαστε, παρά το ότι
περνούμε τόσα και τόσα, δεν φθάνουμε σε αδιέξοδα. Και τούτο, διότι, για τους
πραγματικά πιστούς δεν υφίστανται αδιέξοδα.
Ας δούμε όμως για λίγο τη ζωή του Αποστόλου των Εθνών και
στη συνέχεια θα καταλήξουμε και στον δικό μας αγώνα για την πνευματική ζωή.
Οι θλίψεις, για όλους βεβαίως τους Αποστόλους, κυρίως όμως
για τον Παύλο, ήταν...
παραπάνω από πολλές. Η ζωή του θα λέγαμε ήταν ένα συνεχές
μαρτύριο!
Κόποι, μόχθοι, πείνα, δίψα, αγρυπνίες, μαστιγώσεις,
φυλακίσεις, ραβδισμοί... χωρίς υπερβολή ήταν ένα καθημερινός θάνατος. Αρκετές
φορές υπολόγισε ότι έφθασε το τέλος. Όμως, κατά ένα παράδοξο και θαυμαστό
τρόπο, ο Απόστολος ξέφευγε απ' όλους τους κινδύνους και τα αδιέξοδα.
Βεβαίως, όπως αναφέρει ο ίδιος σε άλλο σημείο, ένας πολύ
μεγάλος πειρασμός και μια μεγάλη θλίψη, αποτελούσε ο κίνδυνος των ψευδαδέλφων.
Μια ταλαιπωρία και ένα βάσανο που ίσως τον ενοχλούσε
περισσότερο όλων των άλλων πειρασμών, και τούτο διότι παρά τον θυελώδη του
χαρακτήρα, στο βάθος της υπάρξεώς του έκρυβε μια καρδιά πολύ ευαίσθητη και
τρυφερή που πληγωνόταν από τις ανάρμοστες συμπεριφορές των ψευδαδέλφων...
Άνευ αντιλογίας, και τηρουμένων βεβαίως των αναλογιών, κάτι
ανάλογο παρατηρούμε να συμβαίνει και στη ζωή, όχι βεβαίως όσων απλώς λένε ότι
πιστεύουν, αλλά των πραγματικά πιστών Χριστιανών.
Ναι, δεν υπάρχει, και ούτε πρόκειται να υπάρξει γνήσιος
Χριστιανός (κληρικός, μοναχός ή λαϊκός), ο οποίος να μην αντιμετωπίσει
πειρασμούς. Ο οποίος να μην ψήνεται στην κυριολεξία κάποιες στιγμές ή και για
μακρά διαστήματα στη ζωή του. Ποικίλοι πειρασμοί και διάφορες θλίψεις.
Σωματικές ασθένειες, ψυχικές και πνευματικές ταλαιπωρίες, που προξενούνται είτε
από άστοχες ενέργειες του ίδιου του πιστού, είτε από συνανθρώπους και μάλιστα
αρκετές φορές από φίλους και συγγενείς ακόμα, είτε από τον ίδιο τον εχθρό και
διάβολο ο οποίος με τα όργανά του λυσσά και μισεί την εικόνα του Θεού, τον
άνθρωπο.
Αλλά πάντοτε, κατά ένα ανεξήγητο και μυστήριο (κατά κόσμο)
τρόπο, την τελευταία στιγμή, εκεί που φαίνεται πως όλα διαλύονται και χάνονται,
ξαφνικά κάτι αλλάζει. Εκεί που φωνάζουμε «επιστάτα απολλύμεθα» (Λουκ. Η΄
24), αίφνης πνέει η αύρα του Αγίου Πνεύματος, ο πειρασμός φεύγει και οι θλίψεις
αφανίζονται. Ακριβώς εκεί που νομίζουμε ότι εξαντλούνται οι δυνάμεις μας και
βρισκόμαστε μπροστά στο αδιέξοδο, έρχεται Εκείνος και μας ανοίγει την μυστική
έξοδο, από την οποία και ελευθερωνόμαστε κατά τρόπο θαυμαστό.
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να ανακαλύψει τέτοιες περιστάσεις
και δυσκολίες στην ζωή του, όπου κατά θαυμαστό τρόπο ο Θεός του ανοίγει
διεξόδους. Ο κάθε ένας, υπό την προϋπόθεση ότι είναι πιστός. Ότι έχει
εμπιστευθεί τη ζωή του στα χέρια του Θεού και αγωνίζεται στην καθημερινότητα να
εφαρμόσει αυτό το Πανάγιον θέλημα του Θεού, όποιο και αν είναι το κόστος.
Είναι όμως εύκολη υπόθεση αυτή; Η αληθινή, η αυθεντική και
ακλόνητη πίστη είναι εύκολο πράγμα; Όχι αδελφοί μου. Δεν είναι εύκολο ή μάλλον
είναι και εύκολο αλλά και δύσκολο από μια άποψη. Εύκολο όταν πραγματικά
πέφτουμε μέσα στην αγάπη του Κυρίου και Θεού ημών, λέγοντας το «λάλει Κύριε και ο δούλος σου ακούει...
(δηλ. εφαρμόζει)». Δύσκολο, πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο θα λέγαμε, όταν η
καρδιά δεν συντονίζεται και δεν κοχλάζει στην αγάπη του Χριστού. Όταν,
δυστυχώς, ισχύει ο ελεγκτικός λόγος του αγίου Ιακώβου: «ανήρ δίψυχος,
ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού». (Ιακώβου Α΄ 8). Διότι δεν φθάνει
να λέμε απλώς ότι πιστεύουμε, ή απλώς να πηγαίνουμε από συνήθεια στην Εκκλησία.
Δεν αρκεί να μελετούμε τον λόγο του Θεού ή και ακόμα να μετέχουμε στα Ιερά
Μυστήρια του Σώματος του Χριστού. Βεβαίως, όλα αυτά είναι πολύ σπουδαία και
άκρως αναγκαία, αλλά για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να συνοδεύονται από πίστη
θερμή. Από πίστη ζωντανή. Και τούτο, διότι η γνήσια και αληθινή πίστη είναι
σχέση εμπιστοσύνης με τον Θεό.
Ακριβώς αυτήν την ουράνια, την αταλάντευτη πίστη, την
εμπιστοσύνη στον Θεό έκρυβε μέσα στην ύπαρξή του ο Απόστολος Παύλος. Είχε
μάλιστα τέτοια και τόση ποιότητα η πίστη του αυτή που δεν μπορούσε να κρατηθεί
μέσα του. Το ξεχείλισμα της αγάπης του Χριστού και ο κοχλασμός του Πνεύματος,
τον έκανε να φθάνει στα πέρατα του γνωστού τότε κόσμου και να ομολογεί
αποκαλυπτικά αυτή την πίστη, με μοναδικό λόγο και καταπληκτικά έργα.
Οπωσδήποτε αδελφοί μου, η πίστη για την οποία γίνεται λόγος
είναι μια έκρηξις θριάμβου. Είναι, θέλοντας και μη μια ομολογία πίστεως.
Ξεκάθαρος και στο σημείο αυτό ο θεόπνευστος Παύλος επαναλαμβάνει δοξολογικά και
ομολογιακά τον λόγο του ψαλμωδού: «έχοντες
δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον, επίστευσα διό ελάλησα, και
ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν» (Β΄ Κορ. Δ΄ 13) Δηλ. Παρ' όλους όμως αυτούς
τους κινδύνους που διατρέχουμε, επειδή έχουμε το αυτό Άγιον Πνεύμα, που μας
στηρίζει στην πίστη, όπως άλλοτε και τον Δαυίδ, σύμφωνα με το γραμμένο στους
Ψαλμούς. Επίστευσα, διό δε και ελάλησα, και εμείς πιστεύουμε και εξαιτίας
τούτου και με θάρρος ομολογούμε και κηρύττουμε τον λόγο της πίστεώς μας!
Ναι αδελφοί μου. Αυτή η ομολογία της πίστεως, είναι μεταξύ
των άλλων το απαύγασμα της στερεάς και ακλονήτου πίστεώς μας. Της Ορθοδόξου
Χριστιανικής πίστεώς μας! «Επίστευσα διό
ελάλησα» και κατ' επέκτασιν «δεν λαλώ, δεν ομολογώ άρα και δεν πιστεύω». Μάλλον κρατώ αδιάντροπα την «παγερή αδιαφορία» όταν
υβρίζεται το Πανάγιον Όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Έτσι με την τακτική αυτή χαίρεται ο διάβολος και αγάλλονται τα επίγεια όργανά
του. Φυσικά μόνο χριστιανούς δεν
χαρακτηρίζει η αδιάντροπη αυτή τακτική.
Πίστη λοιπόν και ομολογία!
Αυτό είναι το σύνθημα που μας δίνει ο Απόστολος των Εθνών.
Δεν έχουμε παρά να καθρεπτίσουμε την ζωή μας, την πίστη,
την υπομονή στις θλιψεις και την ομολογία μας, στα θεόπνευστα τούτα κείμενα που
ανα μέσω των αιώνων αναδεικνύουν τον αυθεντικό τρόπο χριστιανικής ζωής.
Ειδάλλως, εάν απουσιάζει η πίστη και κυρίως η ομολογία από τη ζωή μας, τότε
καταντούμε την Ορθοδοξία και τον Χριστιανισμό ένα «φολκλόρ». Μια απλή «άψυχη
θρησκεία» με ντεκόρ αυτοκρατορικών στολών και ενδυμάτων (που δεν έχουν να πουν
τίποτε στην εποχή μας), και με μουσικό χαλί τους βυζαντινούς πολυχρονισμούς.
Όλα δε αυτά, επί της ουσίας, ελέγχουν την παγερή αδιαφορία των καρδιών και
ξεσκεπάζουν την απίστια και τον φόβο των ψυχών, μπροστά σε αντιχριστιανικές
καταστάσεις και σε πρόσωπα αποστασίας...
Και ας μη λησμονούμε. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη την δική μας
πίστη και ομολογία, όπως και ο ήλιος για να λάμψει, δεν έχει ανάγκη τα δικά μας
τα μάτια. Εμείς τελικώς εάν όντως θέλουμε να είμαστε Χριστιανοί και να
κερδίσουμε την βασιλεία του Θεού χρειαζόμαστε την πίστη αλλά και την σταθερή,
έως θανάτου, ομολογία!
Αμήν
Αρχ. Ιωήλ
Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com
