(Εφεσ. Δ΄ 7-13)
Ένα από τα μεγαλύτερα θέματα που πρέπει να
απασχολούν και να μελετά ο συνειδητός πιστός Χριστιανός, είναι το θέμα της
ενότητας της Πίστεως.
Και ότι είναι σοβαρό το θέμα αυτό, φαίνεται
και από το ότι αμέσως μετά την έξοδο της Εκκλησίας από τις κατακόμβες,
εμφανίζεται η ανάγκη, λόγω των αιρέσεων, να καταρτιστεί το σύμβολο της Πίστεως.
Το σύμβολο αυτό το οποίο απαγγέλλουμε όλοι οι Χριστιανοί και που συνοπτικώς
περιέχει τα σωτήρια δόγματα της Εκκλησίας. Πράγμα που σημαίνει ότι όλοι, όσοι
δηλαδή είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού, δηλ. της Αγίας μας Ορθοδόξου
Εκκλησίας, έχουμε, πρέπει να έχουμε την μίαν και την αυτήν Πίστην, απαράλλακτη
και αναλλοίωτη και να ομολογούμε αυτά ακριβώς που παραλάβαμε από τους Αγίους
Αποστόλους. Αυτό αποτελεί το θεμέλιο της κατά Θεόν ζωής που οδηγεί τελικώς στην
σωτηρία και σε τούτο μας καλεί όλους ο Απόστολος με το σημερινό ανάγνωσμα.
Τονίζει ο Θεόπνευστος Παύλος, μεταξύ των
άλλων, ότι...
πρέπει να «καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της Πίστεως» για να τελειωθούμε με
τον αγώνα και τα μυστήρια της Εκκλησίας μας. Έτσι λοιπόν να φθάσουμε στην
πνευματική ωριμότητα «εις άνδραν τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος
του Χριστού»!
Αυτό τελικώς είναι το ζητούμενο, αυτό πρέπει να
ευχόμαστε και αυτό μέρα με την ημέρα να πραγματοποιούμε.
Ναι, αυτό. Αλλά, το θέμα τώρα είναι πώς
κατορθώνεται αυτή η ενότητα της Πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος;
Πρώτα απ΄όλα κατορθώνεται με την επίγνωση της
Πίστεώς μας. Δεν αρκεί, φίλοι μου, να λέει ο άνθρωπος ότι πιστεύει και ότι απλά
στις μεγάλες εορτές πηγαίνει στον ναό. Χρειάζεται, να γνωρίζουμε σωστά τις
αρχές αυτής της Πίστεως, δηλ. τα δόγματα και τις αποκαλυπτικές αλήθειες που
κατέχει και κηρύττει η Εκκλησία μας.
Εάν άραγε γινόταν μία δημοσκόπηση επάνω στο
θέμα αυτό, πόσοι εκ των Χριστιανών θα γνώριζαν το σύμβολο της Πίστεως; Και στην
συνέχεια, εάν διεξαγόταν μια έρευνα απ΄όσους το γνωριζουν, να το απαγγέλλουν,
πόσοι άραγε γνωρίζουν και να το ερμηνεύουν; Εάν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς,
θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι η πραγματικότητα θα ήταν τραγική. Και
εννοείται, όλ΄αυτά, όχι στον χώρο των
απίστων, αλλά των πιστών. Αλλά πώς να γνωρίζει το ποίμνιο τα δόγματα όταν δεν
αναπτύσσονται δογματικά κηρύγματα; Πώς να γνωρίζει ο κόσμος τις αποφάσεις των
οικουμενικών συνόδων όταν σε αρκετές των περιπτώσεων από τους άμβωνες, όταν δεν
σιγούν, ακούγονται κηρύγματα περί οικολογίας και τόσα άλλα, που θα μπορούσανε
άνετα να ακουστούν και σε άλλες
θρησκείες; Πώς να γνωρίζει, να συγκινείται, να ηλεκτρίζεται και να αγωνίζεται ο
απλός πιστός όταν οι ομιλίες είναι πλέον άνευρες και έχει περάσει γραμμή (από ποια κέντρα άραγε;) να κηρύττεται
ο λεγόμενος «δογματικός μινιμαλισμός»; Βεβαίως, όποιος θέλει μπορεί μόνος του
να μελετήσει και να μορφωθεί. Καμμία αντίρρηση επ΄αυτού. Αλλά, φθάσαμε στο «ο
σώζων εαυτόν σωθείτω»; Και μετά απορούμε γιατί κάποιες ψυχές ξεφεύγουν είτε σε
πλάνες και αιρέσεις, είτε σε οργανώσεις, όπως η επάρατη μασσωνία με τα σατανικά
της πλοκάμια και τόσες άλλες οργανώσεις. Οργανώσεις και σύλλογοι και όμιλοι που
δεν είναι παρά παραρτήματα του Άδου και καμουφλαρισμένες παγίδες δήθεν
ανθρωπισμού κ.τ.λ. που στήνουν οι εχθροί της Ορθοδοξίας μας και κατ΄επέκταση
του Ελληνισμού.
Πόσοι αλοίμονο «ποιμένες» και άνθρωποι των
γραμμάτων (;) παντελώς άγευστοι του Ορθοδόξου φρονήματος, του αγώνος και της
ασκήσεως, αγνοώντας τις ερμηνευτικές διδασκαλίες των μεγάλων Πατέρων επί των
δογμάτων και του ήθους της Εκκλησίας μας, συλλαμβάνονται στα δίχτυα του
μολυσμένου οικουμενισμού, με αποτέλεσμα ούτε τους εκτός της Εκκλησίας να
μπορούν να βοηθήσουν, αλλά και τους απλοϊκούς αδελφούς να κατασκανδαλίζουν; Να κατασκανδαλίζουν
με τις ανάρμοστες συμπεριφορές – συμπροσευχές
κ.τ.λ. Και τις διάτρητες και αθεολόγητες δηλώσεις τους.
(Φυσικά στο σημείο αυτό δεν γίνεται λόγος για
τους συνειδητούς πράκτορες, οι οποίοι με το κάλυμμα της ευσεβείας κ.τ.λ.
προσπαθούν να δράσουν εντός του Σώματος της Εκκλησίας, επαναλαμβάνοντας την
φρικτή προδοσία του Ιούδα – αλλά ας βλέπουν και το τέλος του. Ο λόγος εδώ
αναφέρεται στους αφελείς οι οποίοι αγνοούν το τί εστί Ευαγγέλιο, τί Αποστολική
Παράδοση, τί γενικώς ειπείν Ορθοδοξία και τελικώς γίνονται εκτός από
σκανδαλοποιοί και καταγέλαστοι...).
Πώς όμως είναι δυνατόν να γίνει διαφορετικά;
Εάν δεν γνωρίσει κανείς κατά βάθος ένα πρόσωπο και ένα πράγμα, δεν το εκτιμά.
Και όχι μόνο δεν το εκτιμά αλλά και δεν το αγαπά και δεν μπορεί να αφοσιωθεί
σ΄αυτό με όλη του την ψυχή και όλο του το είναι. Αλλά, υπάρχει τίποτε υψηλότερο
από την Πίστη μας, την Ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη; Υπάρχει κάποιο άλλο
πρόσωπο το οποίο μπορούμε να αγαπήσουμε, να ομολογήσουμε και να δώσουμε και
αυτή την ζωή μας από το λατρευτό πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Διότι,
όταν λέμε Ορθόδοξη Εκκλησία, αυτό ακριβώς το Σώμα του Χριστού εννοούμε. Και δεν
μπορεί να έχει κανείς τον Θεό Πατέρα, εάν δεν έχει Μητέρα του την Εκκλησία. Εάν
δηλ. δεν ζει αυτήν την ενότητα της Πίστεως για την οποία κάνει λόγο ο
Απόστολος.
Αλλά και πάλι προβάλλει το ερώτημα μπροστά
μας. Πώς είναι δυνατόν να αγαπήσουμε και
πώς θα κρατήσουμε πλήρως και τελείως την ενότητα της Πίστεώς μας, αν δεν
γνωρίσουμε και δεν μελετήσουμε σε βάθος και πλάτος την αλήθεια; Και στην
συνέχεια, πώς αυτήν την Πίστη θα την ενσαρκώσουμε; Διότι, σε θεωρητικό επίπεδο,
την Πίστη, ας μην ξεχνούμε ότι την γνωρίζει και ο διάβολος, τέλεια. Το θέμα
λοιπόν είναι πώς αυτά που θα μελετήσουμε και σε θεωρητικό επίπεδο γνωρίσουμε,
πώς θα τα εφαρμόσουμε και στην πράξη; Άλλο τεράστιο κεφάλαιο τούτο της
Πνευματικής μας ζωής το οποίο θα πρέπει να μη μας αφήνει να κλείνουμε μάτι...
Το μήνυμα επομένως αδελφοί μου είναι, να
γνωρίζουμε αλλά και να ζούμε την Πίστη μας. Όχι όπως θέλουν κάποιοι
«νεορθόδοξοι» πλανεμένοι να την παρουσιάσουν (καλά με τον κόσμο και καλά με τον
Χριστό), αλλά βιωματικώς, όπως την έζησαν
και μας την παρέδωσαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Οι φωτεινοί αυτοί οδοδείκτες
μας προς την Βασιλεία των Ουρανών.
Αυτή ακριβώς η Πίστη, η ζωντανή Πίστη να
είναι η πνοή και η αναπνοή μας.
Αυτή η δύναμις, το είναι και η ζωή μας.
Επιτέλους, όσο και να ζήσουμε, κάποια ημέρα θα φύγουμε από τον μάταιο τούτο
κόσμο για την άλλη ζωή.
Ξεκάθαρα πράγματα, και ας μην παίζουμε το
κρυφτούλι με τον εαυτό μας και τον Θεό. Θέλοντας και μη κάποια ημέρα θα
βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο απέναντί Του. Τότε ούτε τα χρήματα και οι
περιουσίες, ούτε οι «οργανώσεις και τα συμβούλια των εκκλησιών», ούτε οι
λυκοφιλίες με τους αιρετικούς και τους αντιχρίστους θα μας σώσουν. Οι άνθρωποι
και οι «ευγενείς», το πολύ πολύ να μας συνοδεύσουν έως του τάφου. Οι δε
γνωριμίες με τα δήθεν υψηλά πρόσωπα, όχι μόνο δεν μπορούν να μας βοηθήσουν,
αλλά μάλλον επιβαρύνουν και καταδικάζουν όσους παίζουν με τα της Πίστεως. Το
μόνο που μας σώζει τότε είναι η Αγία μας Ορθόδοξη Πίστη με την οποία
πρέπει να ζήσουμε και για την ενότητα
της οποίας είναι ανάγκη να αγρυπνούμε. Να αγρυπνούμε και να αφυπνίζουμε τους
αδελφούς εναντίον των πλανεμένων και αιρετικών, έσωθεν και έξωθεν της
παρεμβολής.
Το λοιπόν αδελφοί, ας συνειδητοποιήσουμε ότι
η ζωή κυλά και φεύγει γρηγορότερα και από το νερό κατά το κοινώς λεγόμενο, και
ας ξεκινήσουμε τον αγώνα της γνώσεως και την εφαρμογή της ενότητος της Πίστεως.
«Θεός ου μυκτηρίζεται»
Αμήν.
Αρχ. Ιωήλ
Κωνστάνταρος
Κόνιτσα
Email: ioil.konitsa@gmail.com
