Οἱ παταγώδεις καταρρεύσεις τῶν κυρίαρχων ἰδεολογιῶν τοῦ 20ου αἰῶνος, ὅπως τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ μηδενισμοῦ, καὶ τοῦ ἀθέου
ὑπαρξισμοῦ, δὲν μπόρεσαν νὰ συνετίσουν καὶ νὰ προσγειώσουν στὴν
πραγματικότητα τοὺς συγχρόνους ἀθέους, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν στὰ
ἀναχρονιστικά τους «τροπάρια» ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας.
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ, ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ
ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ
Ἡ πρόσφατη ἁγιοκατάταξη τοῦ ἁγίου
Παϊσίου δέν προκάλεσε μόνο αἰσθήματα χαρᾶς καὶ πνευματικῆς ἀναπτέρωσης στοὺς
πιστούς, ἀλλὰ «ξύπνησε» καὶ στοὺς ἀθέους τὰ πραγματικὰ ἀντιχριστιανικά
τους ἐσώψυχα, τὰ ὁποῖα ἐξέφρασαν κατὰ τρόπο ὄχι ἁπλὰ ἄκομψο, ἀλλὰ καὶ ὑβριστικό.
Εἶναι ἄλλωστε παρατηρημένο πώς, ὅταν συμβαίνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ νὰ
χαίρεται, λυπᾶται καὶ ἀπειλεῖ ὁ διάβολος. Κι αὐτὸ διότι βλέπει νὰ μὴν τελεσφορεῖ
ὁ τιτάνιος ἀγώνας του καὶ νὰ μὴν γκρεμίζεται τὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ
Χριστοῦ μέσω...
τῆς ἁγίας Του Ἐκκλησίας.
Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή
μας πήραμε ἀπὸ... πρόσφατο δημοσίευμα τῆς ἐφημερίδας «Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ
ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (φύλλο 16-1-2015), μὲ τίτλο: «Ὁ Παΐσιος καὶ τὸ
“Charlie Hebdo”», μὲ συντάκτη τὸν κ. Τάσο Τσακίρογλου. Ὁ
συγγραφέας ἀρχίζει τὸ ἄρθρο του μὲ τὴν ἀπόλυτα ἀφοριστικὴ ἐπισήμανση, πὼς «ἕνα ἀπὸ
τὰ πολλὰ ὑποπροϊόντα τῆς σημερινῆς κρίσης εἶναι καὶ ἡ ἐπιστροφὴ διαφόρων μορφῶν
ἀνορθολογισμοῦ, ἀποδεικνύοντας γιὰ μία ἀκόμα φορᾶ στὴν ἱστορία, ὅτι ἡ πολυπλοκότητα
τῆς κοινωνικῆς κατάστασης καὶ ἡ ἀδυναμία τῶν ἀνθρώπων νὰ ἀντιληφθοῦν καὶ νὰ ἑρμηνεύσουν
τὰ αἴτιά της, τοὺς ὁδηγεῖ σὲ “εὔκολες λύσεις”, pret-a-porter, μεταξὺ τῶν ὁποίων
ὁ μυστικισμός, ἡ συνωμοσιολογία καὶ ἡ θρησκεία». Ὃλα αὐτὰ κατὰ τὸν κ. Τ.
Τσακίρογλου «ἀποπροσανατολίζουν τοὺς πολίτες ἀπὸ τὴν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας
τῶν κοινωνικῶν τους σχέσεων»! Δὲν παραλείπει στὴ συνέχεια νὰ προσδώσει σ’
αὐτὰ μία ψευδαίσθηση καὶ νὰ παραθέσει τὸ χιλιοειπωμένο σλόγκαν τοῦ Μαρξ:
«ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ»! Δὲν μπορεῖ ὅμως νὰ ἀποφύγει τὴ σκληρὴ
πραγματικότητα, (γι’ αὐτὸν καὶ τοὺς διαχρονικοὺς ἀθεϊστές), ὄτι «ἡ ἐπιστροφὴ
τῆς θρησκείας, τὴν ὁποία ἐπιχείρησαν, (ἀκόμα καὶ μὲ βίαια μέσα), νὰ διώξουν ἀπὸ
τὴ σκηνὴ τῆς ἱστορίας τὰ καθεστῶτα τοῦ πρώην “ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ”,
μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ κοινωνικές μας σχέσεις ἐξακολουθοῦν νὰ παραμένουν ἀνεξήγητο
“μυστήριο” γιὰ πολλούς, ὁρισμένοι ἐκ τῶν ὁποίων ἀναζητοῦν ἀπαντήσεις στὴ
μεταφυσικὴ καὶ στὸν ἀνορθολογισμό», φέρνοντας ὡς παράδειγμα τίς «Ἡνωμένες
Πολιτεῖες ὅπου ἡ θρησκοληψία ἀποτελεῖ ἐθνικὴ ἀσθένεια». Συμπεραίνει δὲ ὅτι
τὸ χτύπημα τῶν ἐργαζομένων στὸ περιοδικὸ «Charlie Hebdo» στὸ
Παρίσι εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς θρησκοληψίας κάποιων φανατικῶν ἰσλαμιστῶν.
Καταλήγει μὲ ἕναν ἄλλο ἐπίσης ἀθεϊστικὸ δογματισμὸ - φράση τοῦ διαβόητου μαρξιστή Λέον
Τρότσκι πώς «ἡ θρησκεία μεταφράζει τὸ χάος τῆς Φύσης καὶ τὸ χάος τῶν
κοινωνικῶν σχέσεων στὴ γλώσσα τῶν φανταστικῶν εἰκόνων. [Πῶς] μόνο ἡ κατάργηση
τοῦ γήινου χάους μπορεῖ νὰ βάλει τέλος γιὰ πάντα στὴ θρησκευτικὴ ἀντανάκλαση»!
Εἶναι ὁλοφάνερο, ὅτι ὁ συντάκτης,
χρησιμοποιεῖ τὴν ἴδια «ξύλινη γλώσσα», ποὺ χρησιμοποιεὶ ὁ μαρξιστικὸς ἀθεϊσμὸς
ἐδῶ καὶ δύο περίπου αἰῶνες. Ἀδυνατεῖ νὰ καταλάβει, ὅτι ποτὲ δὲν μπόρεσε νὰ
πείσει ὁ ἀθεϊσμὸς γιὰ τὶς ἰδέες του καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸ πρόβλημα, (κατ’ αὐτόν),
τῆς θρησκείας στήν κοινωνία. Καὶ ἐνῶ ὁμολογεῖ ὄτι «ἡ ἐπιστροφὴ τῆς
θρησκείας» παρ’ ὅλες τὶς βίαιες διώξεις ἀπὸ μέρους τῶν ἀθεϊστῶν εἶναι ἕνα ἀναντίρρητο
γεγονός, ὡστόσο τὸ γεγονὸς αὐτὸ καθόλου δὲν τὸν προβλημάτισε, οὔτε τὸν ὁδήγησε
στὸ συμπέρασμα, ὅτι θὰ πρέπει νὰ πάψει νὰ σκέφτεται καὶ νὰ προσπαθεῖ νὰ ἑρμηνεύσει
τὴν ἱστορία καὶ τὶς κοινωνικὲς σχέσεις μὲ τὴν παταγωδῶς ἀποτυχημένη μαρξιστικὴ ἰδεολογία.
Ὁμιλεῖ γιὰ τὰ ἀρνητικά τοῦ ἀνορθολογισμοῦ, ὁ ὁποῖος εὐθύνεται γιὰ τὴ σύγχρονη
κοινωνικὴ κακοδαιμονία. Δὲν κάνει ὅμως ἀνάλογη κριτικὴ καὶ στὸν ὀρθολογισμό, ποὺ
εἶναι προϊόν τοῦ ἀθέου εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ καὶ οὐμανισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔχει
τὶς δικές του εὐθύνες γιὰ τὴ σύγχρονη κοινωνικὴ κακοδαιμονία. Γιά τὰ ἑκατομμύρια
τῶν θυμάτων κατὰ τὴν ἐποχὴ τῆς ἐπικρατήσεως τοῦ ἀθεϊστικοῦ μαρξισμοῦ στὶς
χῶρες τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, τῶν θυμάτων τῆς «Γαλλικῆς Ἐπανάστασης» καὶ τῶν
δύο παγκοσμίων πολέμων. Κλασσικὸ σύγχρονο παράδειγμα τὸ τυραννικὸ καθεστὼς τῆς
Βόρειας Κορέας, ὅπου ἕνας ὁλόκληρος λαὸς ἐξοντώνεται, τυραννιέται καὶ ὑποφέρει ἐξ’
αἰτίας τοῦ «ὀρθολογισμοῦ» τοῦ ἄθεου μαρξιστῆ τυράννου του. Ἀφοῦ λοιπὸν ἡ
θρησκεία ἔχει ἐξαφανιστεῖ διὰ νόμου στὴν πολύπαθη αὐτὴ χώρα, γιατί δὲν ἐξέλειπαν
τὰ κοινωνικὰ προβλήματα;
Δὲν εἶναι ἐπίσης σὲ θέση νὰ κάνει
τοὺς ἀπαραίτητους διαχωρισμούς, προβαίνοντας σὲ παιδαριώδεις
γενικεύσεις. Δεν μπορεῖ νὰ διακρίνει, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ὄχι μόνο δὲν μπορεῖ
νὰ συγκριθεῖ μὲ τὶς διάφορες θρησκεῖες τοῦ κόσμου, οὔτε μὲ τὶς τραγικὲς ἐκπτώσεις
τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοῦ Προτεσταντισμοῦ, ἀλλὰ δὲν εἶναι καν θρησκεία,
τουλάχιστον ὅπως ἐννοοῦνται οἱ θρησκεῖες τοῦ κόσμου. Τὸ «τσουβάλιασμά» της μὲ τὶς
ἄλλες θρησκεῖες, εἶναι μία προσφιλὴς καὶ ἀποτελεσματικὴ πρακτικὴ τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἐκκλησίας
μας, διότι ἔτσι μποροῦν νὰ τῆς προσάψουν τὰ ἀρνητικά, ποὺ ἔχουν ἐκεῖνες. Ὡς Ὀρθόδοξοι
δὲν ἔχουμε κανένα λόγο νὰ ὑπερασπιστοῦμε τὶς θρησκεῖες καὶ αἱρέσεις ἀπὸ τὸν
μαρξιστικὸ ἀφορισμό: «ἡ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τῶν λαῶν», διότι ἡ ἁγία μας
Ἐκκλησία, ὅπως εἴπαμε, δὲν ἐμπίπτει στὴν κατηγορία τῶν θρησκειῶν. Δὲν ἔχουμε
κανέναν λόγο νὰ μὴν συμφωνήσουμε ἐν μέρει, ὅτι οἱ δαιμονικῆς ἐμπνεύσεως θρησκεῖες
καὶ πλάνες εὐθύνονται τὰ μέγιστα γιὰ τὴν διαχρονικὴ κακοδαιμονία τοῦ κόσμου. Ἡ ἱστορία
εἶναι ὁ ἀψευδὴς μάρτυρας. Ἔχουμε ὅμως κάθε λόγο νὰ διαμαρτυρηθοῦμε, διότι ἡ Ἐκκλησία
μας λογίζεται ὡς μία ἀπὸ τὶς θρησκεῖες καὶ πίστεις τοῦ κόσμου καὶ τῆς
καταλογίζονται ἐγκλήματα καὶ ἀρνητικὲς πρακτικές, ποὺ δὲν τῆς ἀνήκουν.Κάνουν
λόγο γιὰ «Ἱερὲς Ἐξετάσεις», γιὰ «ἱεροὺς πολέμους», γιὰ «ἀποικιοκρατίες», γιὰ
στήριξη δικτατορικῶν καὶ τυραννικῶν καθεστώτων, γιὰ «χριστιανικὸ καπιταλισμὸ»
καὶ «χριστιανοδημοκρατία» (δυτικοῦ τύπου) καὶ ἄλλα πολλά. Ἀλλὰ ὅσο καὶ ἂν
ψάξουν δὲν θὰ τὰ βροῦν τίποτε ἀπὸ αὐτὰ στὴν Ὀρθοδοξία μας, τὴν Μία, Ἁγία,
Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, τὴν ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ!
Ὁ
συγγραφέας, «ταμπουρωμένος» πίσω ἀπὸ τὸν ἀθεϊστικὸ καὶ στεῖρο ὀρθολογισμό
του, προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει τὸν δῆθεν ἀνορθολογισμὸ ὄχι μόνο τῆς
χριστιανικῆς «θρησκείας», ἀλλὰ καὶ τῆς σύγχρονης κοινωνίας, ἀφοῦ κατ’ αὐτόν «ἡ
ἁγιοποίηση τοῦ Παϊσίου ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο συνιστᾶ ἀκόμα ἕνα βῆμα στὸν
δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Μεσαίωνα». Και μάλιστα ἡ πράξη αὐτὴ τῆς Ἐκκλησίας
βρίσκεται «σὲ πλήρη ἁρμονία καὶ μὲ τὸ Βατικανὸ ποὺ ἁγιοποιεῖ διάφορους
“γέροντες” τοῦ Καθολικισμοῦ»! Ἀδυνατεῖ νὰ ξεχωρίσει τὴν Ὀρθόδοξη ἁγιοκατάταξη
ἀπὸ τὴν παπικὴ ἁγιοποίηση καὶ γι’ αὐτὸ τὴν ὀνομάζει «ἁγιοποίηση τοῦ
Παϊσίου» καὶ τὴν συγκρίνει μὲ τις «ἁγιοποιήσεις»τῶν παπικῶν! Ἀδυνατεῖ
νὰ ἀντιληφτεῖ, ὅτι ἡ ἁγιοκατάταξη στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δὲν εἶναι κάποια ἐπιβαλλόμενη
ἐκ τῶν ἄνω πρακτική, δηλαδὴ ἐπιβολὴ ἀπὸ κάποια ἱεραρχία (π.χ. Οἰκουμενικὸ
Πατριαρχεῖο), ὅπως γίνεται στὸν Παπισμό, ἀλλὰ ἐπιβεβαίωση τῆς θέλησης καὶ τῆς
μαρτυρίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος βιώνει ἐμπειρικὰ τὴν ἁγιότητα τῶν ἁγίων. Ἐν
προκειμένω ἡ ἁγιότητα τοῦ ἁγίου Παϊσίου διαπιστώθηκε πολλαπλῶς ἀπὸ τὸ ἐκκλησιαστικὸ
σῶμα καὶ ἐπισφραγίστηκε μὲ τὴν τυπικὴ ἀπόφαση τοῦ Οἰκουμενικοῦ
Πατριαρχείου. Είναι δὲ τόσο μεγάλη ἡ σύγχυση τοῦ ἀρθρογράφου, ὥστε ἔφτασε
στὸ σημεῖο νὰ συσχετίσει τὴν ἁγιοκατάταξη τοῦ ἁγίου Γέροντα μὲ τὴν ἐπίθεση τῶν
τζιχαντιστῶν στὸ γαλλικὸ περιοδικὸ «Charlie Hebdo», ὡς προϊὸν δῆθεν
θρησκευτικοῦ φανατισμοῦ! Γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ ἀποδεικνύεται ξεκάθαρα ὅτι οἱ ἀθεϊστές,
ὄχι μόνον δὲν ὑπολογίζουν τὴν λαϊκὴ θέληση, ἀλλὰ τὴν κατακρίνουν ὡς «ἀνορθολογική»!
Ἀπαιτοῦν νὰ σκέπτονται ὅλοι, ὅπως σκέπτονται ἐκεῖνοι καὶ ὅταν αὐτὸ δὲν
συμβαίνει, τότε ἡ κοινωνία χαρακτηρίζεται ὡς ἀλλοτριωμένη καὶ «ἀνορθολογικὴ» καὶ
ἑπομένως ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ριζικὲς ἀλλαγές.
Περαίνοντας τὴν ἀνακοίνωσή μας,
διαπιστώνουμε δυστυχῶς, ὅτι ἡ ἐδῶ καὶ τριακόσια χρόνια μονολιθικότητα τοῦ ἀθεϊσμοῦ
συνεχίζεται καὶ στὶς μέρες μας. Οἱ παταγώδεις καταρρεύσεις τῶν κυρίαρχων ἰδεολογιῶν
τοῦ 20ου αἰῶνος, ὅπως τοῦ μαρξισμοῦ, τοῦ μηδενισμοῦ, καὶ τοῦ ἀθέου
ὑπαρξισμοῦ, δὲν μπόρεσαν νὰ συνετίσουν καὶ νὰ προσγειώσουν στὴν πραγματικότητα
τοὺς συγχρόνους ἀθέους, οἱ ὁποῖοι ἐπιμένουν στὰ ἀναχρονιστικά τους
«τροπάρια» ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἡ αὐτοκατάργηση τῶν πρώην
παντοδυνάμων ἀθεϊστικῶν καθεστώτων τοῦ λεγομένου «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ» καὶ
ὁ πρωτοφανὴς θρίαμβος τῶν ἐπὶ 70 χρόνια διωχθέντων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῆς ἀνατολικῆς
Εὐρώπης, δὲν ἔγινε μάθημά τους. Γι’ αὐτὸ προσπερνοῦμε ἀδιάφοροι τὰ ἀθεϊστικὰ
τους «γρυλλίσματα» καὶ τοὺς παραδίνουμε στὴν κρίση τῶν ἑπόμενων γενεῶν!
Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων
καὶ τῶν Παραθρησκειῶν
