»Ὅταν παραδοθοῦμε στὸν Χριστό, εἰρηνεύει ὁ πνευματικός μας ὀργανισμός, μὲ ἀποτέλεσμα τὴ φυσιολογικὴ λειτουργία ὅλων τῶν ὀργάνων καὶ τῶν ἀδένων. Ὅλα ἐπηρεάζονται - γινόμαστε καλά, παύουμε νὰ ὑποφέρουμε. Καὶ καρκίνο νὰ ἔχουμε, ἂν τ᾿ ἀφήσουμε στὸν Θεὸ καὶ γαληνέψει ἡ ψυχή μας, μπορεῖ ἡ θεία χάρις μὲ τὴ γαλήνη αὐτὴ νὰ ἐνεργήσει νὰ φύγει καὶ ὁ καρκίνος καὶ ὅλα. Κι ἂν θέλετε νὰ μάθετε, καὶ τὸ ἕλκος στομάχου ἀπὸ τὴ νεύρωση δημιουργεῖται. Τὸ συμπαθητικὸ σύστημα, ἐνῷ πιέζεται, σφίγγεται καὶ παθαίνει, καὶ ἔτσι δημιουργεῖται τὸ ἕλκος. Μιά, δυό, τρεῖς, σφίξιμο, σφίξιμο, σφίξιμο, στενοχώρια, στενοχώρια, στενοχώρια, ἄγχος, ἄγχος, ἄγχος, πώπ! ἕλκος. Ἕλκος ἢ καρκίνος, ἐξαρτᾶται. Ὅταν στὴν ψυχὴ μας ὑπάρχουν μπερδέματα, ἐπιδροῦν στὸ σῶμα καὶ ἡ ὑγεία δὲν πηγαίνει καλά».
Καί καταλήγει ὁ γέροντας Πορφύριος «τὸ τέλειο εἶναι νὰ μὴν προσευχόμαστε γιὰ τὴν ὑγεία μας. Νὰ μὴν εὐχόμαστε νὰ...
γίνουμε καλά, ἀλλὰ νὰ γίνουμε καλοί. Κι ἐγὼ γιὰ τὸν ἑαυτό μου αὐτὸ εὔχομαι, σᾶς λέω. Ἀκούσατε; Ὄχι καλοί, δηλαδὴ ἐνάρετοι, «νὰ γίνουμε αὐτό, αὐτό, αὐτό...», ἀλλὰ ν’ ἀποκτήσουμε θεῖο ζῆλο -ν' ἀφηνόμαστε μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγάπη Του- νὰ προσευχόμαστε μᾶλλον γιὰ τὴν ψυχή μας. Καὶ τὴν ψυχή μας θὰ τὴν ἐννοοῦμε ἐνσωματωμένη μέσα στὴν Ἐκκλησία, ποὺ κεφαλή της εἶναι ὁ Χριστός, μαζὶ μὲ ὅλους τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς. Κι ἐγὼ ἀνοίγω τὰ χέρια καὶ προσεύχομαι γιὰ ὅλους. Μπροστὰ στὸ Ἅγιον Ποτήριον, ὅταν κοινωνῶ, ἀνοίγω τὴν ψυχή μου νὰ δεχτεῖ τὸν Κύριο καὶ γέρνω τὸ κεφάλι μου καὶ εὔχομαι γιὰ σᾶς, γιὰ τὸν ἄλλο, γιὰ τὸν ἄλλο, γιὰ ὅλη τὴν Ἐκκλησία. Αὐτὸ νὰ κάνετε κι ἐσεῖς. Καταλάβατε; Νὰ μὴν προσεύχεσθε γιὰ τὴν ὑγεία σας. Νὰ μὴ λέτε: «Κύριε, κᾶνε μὲ καλά». Ὄχι! Ἀλλά, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», μὲ ἀνιδιοτέλεια, μὲ ἀγάπη, χωρὶς νὰ περιμένετε τίποτε. «Κύριε, ὅ,τι θέλει ἡ ἀγάπη Σου»... Μόνο ἔτσι θὰ ἐργασθεῖτε ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, ἀγαπῶντας τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀδελφούς μας. Ἀγαπῆστε τὸν Χριστό. Γίνετε ἅγιοι. Ριχτεῖτε μόνο στὴ φιλία, μὲ τὸν Χριστό, μόνο στὴν ἀγάπη Του, μόνο στὸν θεῖο ἔρωτα….
