«Ποτέ σου μη ζήτησης αξιώματα. Ποτέ σου μη ζήτησης τιμές από τον κόσμο.
Ποτέ σου μη ζήτησης να ακουστή το όνομά σου.
Να ‘σαι πάντα αφανής, άγνωστος στους πολλούς τόσο, ώστε, ει δυνατόν, να μη σε ξέρη κανένας.
Και τότε θα σε ξέρη ο Θεός.
Εάν ο Θεός θέλη να σε φανερώση, δεν ευθύνεσαι εσύ.
Μόνο εσύ να μη φροντίζης να φανής ότι είσαι έτσι και έτσι, ότι τάχα δηλαδή έχεις αρετή, είσαι άξιος κ.λπ.
Να ζεις με αφάνεια, σαν... ξένος και παρεπίδημος, «ως ο αλλόγλωσσος εν ετερογλώσσοις εν γνώσει καθήμενος», όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος.
Να μη αποκτήσης ποτέ σου παρρησία, να μη θέλης να φαίνεσαι πως κάτι είσαι.
Και τέλος, να μη έχης ποτέ, μα ποτέ σου μνησικακία, ούτε ακόμη με τον χειρότερό σου εχθρό.
Αλλά αντίθετα να παρακαλής τον Θεό να τους συγχωρήση όλους, να συγχωρήση όλο τον κόσμο».
(Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης, 1906-1982 –
Από την προφορική Διαθήκη του Γέροντος Γερμανού)
