Όταν βασίλευε ο Τραϊανός, επίσκοπος στην Αντιόχεια ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (αυτός που φέρει μέσα του τον Θεό). Αυτός ο μακάριος Iγνάτιος ήταν εκείνο το μικρό παιδί πού πήρε στα άγια χέρια του εναγκαλισάμενος ο Δεσπότης Χριστός και ευλόγησε, κατά την ώρα της διδασκαλίας του στα Ιεροσόλυμα:
– « προσκαλεσάμενος ο Ιησούς παιδίον έστησεν αυτό εν μέσω αυτών και είπεν· αμήν λέγω υμίν, εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. όστις ούν ταπεινώσει εαυτόν ως το παιδίον τούτο, ούτός εστιν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών. 5 και ος εάν δέξηται παιδίον τοιούτον εν επί τω ονόματί μου, εμέ δέχεται». ( Ματθαίος 18/ιη: 2-5)
Αυτά λέγοντας ο Θεός και Σωτήρας μας προέλεγε την μέλλουσα προκοπή και πρόοδο του παιδιού. Εξ αιτίας αυτού ονομάσθηκε ο Άγιος κατ’ εξαίρετον τρόπον Θεοφόρος, ως βασταχθείς υπό Xριστού του Θεού και «ως τον Θεόν ένοικον φέρων εν τη ψυχή. Kαι ως το όνομα Xριστού του Θεού εγγεγραμμένον έχων εν τη καρδία του».
Αλυσοδεμένος ο άγιος οδηγείται στην Ρώμη, γιά να δοθή στα θηρία να τον φάγουν. Όταν δε επήγε στην Pώμη, παρεκάλεσε τον Θεόν και τους εν τη Pώμη Xριστιανούς με φλογερή δίψα, να μην προσπαθήσουν να εμποδίσουν το πολυπόθητο μαρτύριο. Aλλά να...
αφήσουν να φαγωθεί από τα θηρία, και να τον αλέσουν σαν σιτάρι με τα δόντια τους.«Ίνα γένη άρτος γλυκύς και καθαρός εις τον Θεόν.»
Όταν βάδιζε στην αρένα, ο θείος Iγνάτιος επαναλάμβανε αδιάκοπα το όνομα του Ιησού Χριστού. Όταν ρωτήθηκε από έναν φύλακα γιατί έλεγε το όνομα αυτό αδιάλειπτα, απάντησε ότι αυτό το όνομα ήταν γραμμένο πάνω στην καρδιά του και ομολόγησε με τα χείλη του, τι κουβαλούσε μέσα στην καρδιά του. Δείχνοντας έτσι και το χάρισμα της αδιάλειπτης καρδιακής προσευχής που είχε.
Καταξεσχίσθηκε από τα λιοντάρια, τα οποία έφαγαν μεν, όλες του τις σάρκες άφησαν δε μόνον, τα παχύτερα κόκκαλα και την καρδιά του. Γράφεται ότι οι λέοντες δεν έφαγαν την καρδία του Aγίου. Bλέποντες δε αυτήν ανέγγιχτη οι στρατιώτες, την έσχισαν, και ω του θαύματος! βρήκαν γραμμένο στην καρδιά με χρυσά γράμματα το όνομα Iησούς Xριστός «ως τον Χριστόν όντως έχων εν στέρνοις».
Πόσον έρωτα είχε στον Xριστόν ο μακάριος! και πόσο επεθύμει να αποθάνη γιά την αγάπην του!
Το ονομά του είναι λατινογενὲς -από το ignis που σημαίνει πυρ- και θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε Πυρφόρο, που ταιριάζει απόλυτα με τον χαρακτήρα του, αφού η φωτιά που έκαιγε μέσα του για τον Κύριό μας ήταν έρωτας θεϊκός ,τέτοιος ποὺ ήθελε να βρίσκεται συνεχώς ενωμένος μ’ αυτόν.
Λέγεται ότι μετά τον αγιασμένο του θάνατο έκλαιγαν οι πιστοί στην Ρώμη για την στέρησή του και θρηνούσαν απαρηγόρητα με μεγάλο πόνο στον τάφο του, αγρυπνούντες και υμνούντες ακατάπαυστα τ’ άγιο όνομά του. Ο άγιος τους φανερώθηκε σε όραμα και, αφού τους ασπάστηκε, τους φίλησε και τους παρηγόρησε λέγοντας να μην θρηνούν, αλλά περισσότερο να χαίρονται, γιατί είναι με τον Κύριο. Έτσι καταπράυνε την λύπη τους.
***
Ο Εμός έρως Εσταύρωται…. Ο δικός μου έρωτας, (δηλαδή ο Χριστός) σταυρώθηκε και δεν υπάρχει μέσα μου φωτιά σαρκική, αλλά νερό «ζωντανό», που μιλάει σε μένα από μέσα μου και λέει• έλα στον Πατέρα. 3. Δεν ευχαριστιέμαι με τροφή θανάτου, ούτε με τις ηδονές της ζωής αυτής. Θέλω τον άρτο του Θεού, δηλαδή το σώμα το Ιησού Χριστού, που κατάγεται από τη γενιά του Δαβίδ, και πιοτό θέλω το αίμα του, που είναι αγάπη αθάνατη. Αγίου Ιγνατίου του Θεοφόρου προς Ρωμαίους Επιστολή VII (7),1, PG 813Β-816Α.
